An Fhrainc

Tá aeráid éadrom i dtuaisceart agus in iarthuaisceart na tíre. San oirdheisceart, tá aeráid Mheánmhara ann. San iarthar, tá an aeráid den chuid is mó aigéanach le go leor báisteach, geimhreadh éadrom agus samhradh te.

Is í an phríomhchathair Páras an chathair is tábhachtaí agus is mó sa bhFrainc le níos mó ná deich milliún áitritheoir i limistéar na cathrach (Réigiún Ile-de-France). Tá níos mó ná milliún áitritheoir sna ceantair uirbeacha timpeall Marseille agus Lyon freisin.

Ar an 1 Eanáir 2012 b'iad na cathracha ba mhó sa tír dar le suirbhéanna an daonáireamh:

Príomhalt: Réigiúin na Fraince

Roinntear an Fhrainc ina hocht réigiúin déag.

Tá an Fhrainc suite sa réigiún a nglaoití an Ghaill air tráth — áit a ndeirtear gur tháinig na Ceiltigh aisti. Rinne Iúil Caesar concas ar an nGaill d'Impireacht na Róimhe san 1ú aois RC, agus ar deireadh ghlac na Gallaigh le cultúr agus le teanga na Róimhe. D'fhorbair an teanga de réir a chéile go dtí an pointe go n-aithneofaí mar Fhraincis í. Ón 2ú haois nó ón 3ú haois ar aghaidh, tháinig borradh ar an gCríostaíocht agus sa 4ú nó sa 5ú aois, scríobh Naomh Jerome gurbh í an Ghaill an t-aon réigiún a bhí "saor ó eiriceacht". Sna Meánaoiseanna, d'úsáid na Francaigh an ráiteas seo le cruthú gurbh iad "Ríocht sár-chríostaíocht na Fraince".

Sa 4ú haois, tháinig treibheanna Gearmánacha ón oirthear trasna abhann na Réine. Glaodh Francanna orthu. Chruthaigh na Francanna a n-impireacht féin, an Impireacht Chairilínseach, a shroich barr a réime faoin Impire Séarlas Mór. Ar bhás Shéarlais Mhóir, roinneadh an Impireacht ina trí chuid, le Conradh Verdun (843). Ba í an chuid iarthair, faoi riail Shéarlais Mhaoil, a chuir tús leis an bhFrainc mar is ann inniu di.

Bhí na Cairilínsigh i gcumhacht sa Fhrainc go dtí 987, nuair a corónaíodh Hugh Capet, Diúc na Fraince agus Cunta Pháras. Diaidh ar ndiaidh d'aontaigh a shliocht, na Capetian, na Valois agus na Bourbon, an tír trí chogadh agus pósadh. Ba sa seachtú haois déag, faoi réimeas Louis XIV, ba mhó cumhacht na tíre. Ag an am seo bhí an daonra ba mhó san Eoraip aici agus bhí tionchar mór aici ar pholaitíocht, ar eacnamaíocht, agus ar chultúr na hEorpa. Bhí tionchar mór ag an bhFrainc freisin ar Réabhlóid Mheiriceá, ag íoc as airm agus ag cur sonraí míleata ar fáil do na réabhlóidithe in aghaidh Shasana.

Caisleáin Chambord

Bhí an mhonarcacht seo i gcumhacht go dtí Réabhlóid na Fraince sa bhliain 1789. Cuireadh Rí Louis XVI agus a bhanríon, Marie Antoinette, chun báis chomh maith leis na mílte Francach eile.

I ndiaidh dornán rialtas réabhlóideach, thóg Napoleon Bonaparte cumhacht ón bpoblacht sa bhliain 1799, ar dtús mar an "Chéad Consul" agus níos déanaí mar Impire den Chéad Impireacht Francach (1804–1814). I rith cogaidh éagsúla, bhí cuid mhaith de mhór-roinn na hEorpa tógtha aige, agus chuir sé gaolta i gceannas ar na ríochtanna a ghabh sé (mar shampla Joseph Bonaparte sa Spáinn).

I ndiaidh briseadh deireanach Napoleon ag Cath Waterloo, cuireadh an mhonarcacht ar bhun arís sa Fhrainc.

Tugtar 'Athghairm na mBúrbónach' ar an tréimhse 1815-1830 i stair na Fraince. Mar réimeas bhí sí thar a bheith choimeádach.[1]

Nuair a tharla Réabhlóid Iúil sa bhliain 1830, baineadh an choróin de Charles X, agus gaireadh gaol eile i bhfad amach uaidh, Louis Philippe I as Ríshliocht Orléans, i gcomharbas ar Tháinig Dara Poblacht na Fraince ar an saol sa bhliain 1848; sa bhliain 1852 d'fhógair Louis-Napoléon Bonaparte Dara Impireacht na Fraince. Chaill airm na Fraince in aghaidh na bPrúiseach sa mbliain 1870 agus cuireadh tús le Tríú Poblacht na Fraince.

Eugène Delacroix - La liberté guidant le peuple[2]

Bhí coilíneachtaí ag an bhFrainc ón 17ú haois go dtí na 1960í. Sa 19ú agus 20ú haois bhí a hImpireacht Domhanda ar an dara ceann ba mhó, i ndiaidh impireacht na Breataine. Idir 1919 agus 1939, bhí an Impireacht os cionn 12,347,000 km² (4,767,000 míkm²). Leis an tír féin san áireamh, sna 1920í agus 1930í, bhí 8.6% de achar an domhain faoi réimeas na Fraince.

Cé gur bhuaigh siad ar deireadh sa gCéad Chogadh Domhanda, d'fhulaing an tír go mór, go háirithe ó thaobh daoine agus mianraí de.

Bhunaigh an rialtas, Fronta an Phobail, córas leasaithe shóisialta sna 1930í. Ar an 4 Meitheamh 1936, bhí Léon Blum tofa ina phríomh-aire ar an Fhrainc. Thit an tóin as sa bhliain 1938 agus tháinig Édouard Daladier (ar chlé ón lár) ina háit.

Sa bhliain 1940, tar éis ionradh na nGearmánach ag baint úsáid as blitzkrieg, ghéill an Fhrainc.

Bhí daoine san Fhrainc nár aontaigh leis an ngéilleadh agus thosaigh siad "Fórsaí Saoirse na Fraince" lasmuigh den tír, agus Frithbheartaíocht na Fraince istigh sa tír.

Sa bhliain 1944 tar éis ionradh na gcomhghuaillithe ar "D-Day", bhí an Fhrainc saor arís. Go luath ina dhiaidh sin búnaíodh an Nouvelle Armée Française ("Arm Nua na Fraince") le cabhair na gcomhghuaillithe agus lean siad ag troid go dtí deireadh an Chogaidh.

Bunaíodh Ceathrú Poblacht na Fraince i ndiaidh an Chogaidh. Faoi mar a bhí ag deireadh an Chéad Chogaidh Dhomhanda bhí sé deacair don tír ar dtús báire, ach tar éis tamaill bhí sí cumhachtach arís. Rinneadh iarracht a hImpireacht Cóilíneach a choimeád ach bhí trioblóid ag tósnú. Rinne an Fhrainc iarracht Vítneam a ath-thógaint ach theip uirthi agus cuireadh tús leis an gCéad Chogadh Ind-Síneach. Chaill na Francaigh an cogadh sin ag Cath Dien Bien Phu sa bhliain 1954. Díreach ina dhiaidh sin, bhris Cogadh Saoirse na hAilgéire amach san Ailgéir.

Ní raibh na Francaigh cinnte céard le déanamh san Ailgéir. Bhí thart ar mhilliúin coilíneach Eorpach ina gcónaí ann. Bhí sé chomh dona sin gur bheag nach raibh Cogadh Cathartha sa bhFrainc. Sa bhliain 1958, thit an rialtas agus bunaíodh Cúigiú Poblacht na Fraince, le huachtarán láidir., Charles de Gaulle. Bhí sé in ann an tír a choimeád le chéile fad is bhí sé ag iarraidh deireadh a chur leis an gcogadh. Chríochnaigh Cogadh na Saoirse san Ailgéir agus an cogadh cathartha sa príomhchathair Algiers, tar éis idirbheartaithe ar an 19 Márta 1962, an Comhaontú Evian, le neamhspleáchas don Ailgéir.

Le blianta beaga anuas tá an cairdeas atá ag an tír leis an nGearmáin ag cur go mór le polaitíocht agus eacnamaíocht na hEorpa.

Emmanuel Macron, uachtarán reatha na Fraince

Is poblacht leath-uachtaránach aonadach í Poblacht na Fraince le traidisiúin daonlathacha láidre. Ceadaíodh bunreacht na Cúigiú Poblachta le reifreann ar 28 Meán Fómhair 1958. Neartaigh sé údarás an fheidhmeannais go mór i gcomórtas leis an bparlaimint. Tá dhá fhoras sa bhrainse feidhmithe: Uachtarán na Poblachta, a thoghtar go díreach chun téarma cúig bliana, agus a fheidhmíonn mar cheann stáit; agus an Rialtas, a bhíonn faoi stiúir ag Príomh-Aire a roghnaíonn an tUachtarán agus an Pharlaimint iad. Is é Emmanuel Macron Uachtarán reatha na Poblachta, agus is í Élisabeth Borne an Príomh-Aire reatha.

Is reachtas dhá-bhrainse í parlaimint na Fraince ina bhfuil Tionól Náisiúnta (Assemblée Nationale) agus Seanad (Sénat). Déanann na teachtaí ionadaíocht ar son dáilcheantair, teachta amháin i ndáilcheantar amháin, agus roghnaítear go díreach ar feadh téarmaí cúig bliana iad. Tá sé de chumhacht ag an Tionól an rialtas a bhriseadh, agus dá bhrí sin is gá tromlach sa Tionól chun rialtas a chur ar bun. Roghnaítear seanadóirí le coláiste toghcháin ar feadh téarmaí sé bliana, agus cuirtear leath de na suíocháin go toghchán gach trí bliana.

Tá cumhachtaí reachtaíochta an tSeanaid teoranta le hais an Tionóil; i gcás easaontais idir an dá sheomra, tá an focal deiridh ag an Tionól Náisiúnta. Tá tionchar láidir ag an rialtas i múnlú clár oibre na Parlaiminte.