Jonge jierren

Merritt waard yn 1836 berne yn New York. Hy studearre yn 1860 ôf oan 'e Amerikaanske Militêre Akademy te West Point, en waard neitiid mei de rang fan twadde luitenant tafoege oan it Amerikaanske 2e Rezjimint Dragonders, dat doedestiden yn Utah tsjinne ûnder kolonel John Buford. Doe't dy ienheid omneamd waard ta it Amerikaanske 2e Kavaleryrezjimint waard Merritt beneamd ta Buford syn adjudant.

Amerikaanske Boargeroarloch

Under de Amerikaanske Boargeroarloch, dy't yn 1861 útbriek, focht Merritt foar it Noarden. Hy waard yn 1862 befoardere ta kaptein en tsjinne as adjudant fan brigadegeneraal Philip St. George Cooke, dy't it befel hie oer de kavalery fan it Leger fan de Potomac. Merritt naam de rest fan dat jier diel oan 'e ferdigening fan 'e Noardlike haadstêd Washington, D.C. tsjin 'e oanfallen fan 'e Súdlike Konfederearre Steaten fan Amearika. Yn 1863 waard er oansteld as adjudant fan generaal-majoar George Stoneman. Yn dy hoedanichheid naam er diel oan 'e Oerfal fan Stoneman en de Slach by Chancellorsville.

Under de Gettysburg-kampanje fierde Merritt it befel oer de reservebrigade fan 'e 1e Difyzje fan it Kavalerykorps fan it Leger fan de Potomac. Hy rekke lichtferwûne yn 'e Slach by Brandy Station. Foar betoande moed yn dy fjildslach en yn 'e Slach by Upperville waard er op 29 juny 1863 befoardere ta brigadegeneraal. Dêrby sloech er de rangen fan majoar, luitenant-kolonel en kolonel oer, wat sels yn 'e Boargeroarloch in útsûnderlik gefal wie. Op 'e lêste dei fan 'e krúsjale Slach by Gettysburg (3 july 1863) naam Merritt nei de mislearre Súdlike Oanfal fan Pickett diel oan in sinleaze tsjinoanfal troch de kavalery fan brigadegeneraal Judson Kilpatrick op 'e rjochterflank fan 'e Konfederearre ynfantery.

Nei't generaal John Buford, de kommandant fan 'e 1e Difyzje fan it Kavalerykorps fan it Leger fan de Potomac, yn desimber 1863 oan búktyfus stoarn wie, naam Merritt syn befel oer, mei't Buford syn plakferfanger, brigadegeneraal Alfred Torbert, lange tiid yn detasjearre tsjinst wie. Sadwaande hie Merritt, as ûnderbefelhawwer fan 'e difyzje, yn 'e praktyk it befel oer de ienheid ûnder de Oerlânske Kampanje fan 1864. Dêrby focht er û.m. yn 'e grutte Slach by Yellow Tavern tsjin 'e Konfederearre kavalery.

Ek ûnder de Shenandoah-dellingkampanjes fan 1864 fierde Merrit de 1e Difyzje oan, dy't doe diel útmakke fan ít Leger fan 'e Shenandoah, ûnder generaal-majoar Philip Sheridan. Doe't er troch tafal op in gaadlik stuit op it slachfjild arrivearre, koed er ûnder de Tredde Slach by Winchester de Konfederearre troepen brekke en op 'e flecht jeie, in aksje wêrfoar't in promoasje ta generaal-majoar krige. Under de Appomattox-kampanje, it slútstik fan 'e Boargeroarloch, tsjinne Merritt as ûnderbefelhawwer fan Sheridan. Dêrby focht er û.m. yn 'e Slach by Five Forks, dêr't er grutte moed toande. Merritt wie yn april 1865 oanwêzich by de oerjefte fan 'e Konfederearre legerkommandant Robert E. Lee yn it Gerjochtsgebou fan Appommattox, wêrmei't de Boargeroarloch beëinige waard.

Nei-oarlochske tsjinst

Yn juny 1865 waard Merritt oansteld as befelhawwer fan 'e kavalery yn 'e militêre Difyzje fan it Súdwesten, fannijs ûnder Sheridan, as ûnderdiel fan 'e Noardlike besettingsmacht yn it fersleine Suden. Dêrfoar marsjearre er mei syn 1e Kavalerydifyzje fan Shreveport, yn Louisiana, nei San Antonio, yn Teksas, in tocht fan goed 965 km dy't er yn 33 dagen ôflei. Yn jannewaris 1866 waard Merritt, fanwegen in oerskot oan ofsieren doe't it Amerikaanske Leger yn fredestiid ôfslanke waard, weromset nei de rang fan kaptein.

Wesley Merritt koart nei't er ôfstudearre wie oan West Point.

Yndiaanske oarloggen en West Point

Neitiid waard Merritt nei it Wylde Westen ta stjoerd om dêr oan 'e Amerikaanske frontier te tsjinjen. Yn juny 1866 waard er befoardere ta luitenant-kolonel yn it nijfoarme Amerikaanske 9e Kavaleryrezjimint, in ienheid dy't hielendal út befrijde negerslaven gearstald wie, de saneamde buffalo soldiers. Yn july 1867 krige Merritt it befel oer Fort Davis, in legerbasis yn westlik Teksas, dêr't seis kompanjyen fan 'e 9e Kavalery stasjonearre wiene. Op 1 july 1876 waard er befoardere ta kolonel mei it befel oer it Amerikaanske 5e Kavaleryrezjimint.

Under de Grutte Sû-Oarloch fan 1876 wie Merritt mids july behelle yn 'e Slach by Warbonnet Creek, in skermutseling dy't net folle om 'e hakken hie. Letter dy simmer naam er diel oan 'e Hynstefleismars fan brigadegeneraal George Crook, en focht er yn 'e Slach by Slim Buttes. Yn jannewaris 1879 tsjinne er as lid fan it hof fan ûndersyk oangeande it hâlden en dragen fan majoar Marcus Reno fan it Amerikaanske 7e Kavaleryrezjimint ûnder de Slach oan de Little Bighorn op 25 en 26 juny 1876. Reno wie neitiid oates en toates beskuldige fan leffens en plichtsfersom, en hie it ûndersyk dêrom sels oanfrege om syn namme te suverjen.

Merritt tsjinne oant 1882 yn it Wylde Westen, doe't er oansteld waard as direkteur (superintendent) fan 'e Amerikaanske Militêre Akademy, in post dy't er oant 1887 beklaaide. Neitiid waard er yn 1887 befoardere ta brigadegeneraal, en yn 1895 ta generaal-majoar.

Spaansk-Amerikaanske Oarloch

Yn 1898 focht Merritt ûnder de Spaansk-Amerikaanske Oarloch yn 'e Filipinen, dy't doedestiden noch in Spaanske koloanje foarmen. Nei't admiraal George Dewey de Spaanske marine útskeakele hie yn 'e Slach yn de Baai fan Manilla, waard Merritt yn juny oan it haad fan Amerikaanske 8e Legerkorps oan lân set op it Filipynske haadeilân Luzon. Hy begûn daliks tariedings te meitsjen foar de ferovering fan Manilla, mar die dat bûten de wittenskip fan Emilio Aguinaldo, de lieder fan 'e Filipynske rebellen, om. De Amerikanen wiene nammentlik net fan doel om ta te stean dat de Filipinen ûnôfhinklik waarden, en woene dêrom net dat de rebellen, dy't yn 'e striid tsjin 'e Spanjerts harren bûnsgenoaten wiene, Manilla yn 'e macht krigen.

Yn 'e mande mei Dewey bewurkmastere Merritt dat de Spaanske gûverneur-generaal Fermín Jáudanes himsels en it Spaanske garnizoen oerjaan soe nei in symboalysk ferset. Sadwaande foel de stêd op 13 augustus ûnder de Slach om Manilla flot yn Amerikaanske hannen. Neitiid tsjinne Merritt fan 14 oant en mei 28 augustus as de earste Amerikaanske gûverneur fan 'e Filipinen. Syn iere ôflossing wie sadat er as adviseur oan 'e Amerikaanske delegaasje tafoege wurde koe, dy't mei de Spanjerts it Ferdrach fan Parys sleat, wêrmei't de Spaansk-Amerikaanske Oarloch beëinige waard.

Priveelibben en ferstjerren

Wesley Merritt troude twaris. Syn earste frou wie in Caroline Warren, dy't op 12 juny 1893 yn 'e âldens fan 44 jier kaam te ferstjerren. Neitiid wertroude er op 24 oktober 1898 mei in Laura Williams, mei wa't er hast fjirtich jier skeelde. Merritt swaaide yn 1900 ôf út it Amerikaanske Leger. Hy stoar op 3 desimber 1910 yn Natural Bridge, yn Firginia, yn 'e âlderdom fan 74 jier, oant arterioskleroaze (slachierferhurding). Merritt waard njonken syn earste frou begroeven op it begraafplak fan 'e Amerikaanske Militêre Akademy yn West Point (New York).