It Slovinsysk wie eartiids de taal fan de Slovinzen (Kasjûbysk: Słowińcë, Poalsk: Słowińcy, Dútsk: Slowinzen, Lebakaschuben), in Westslavyske stam dy't tusken de Gardno Mar en Łebsko Mar yn Pommeren oan 'e Eastsee wennen. It Slovinsysk wurdt soms as eigen taal en soms as dialekt fan it Kasjûbysk of Poalsk klasifisearre. Slovinsysk en Kasjûbysk hawwe har beide út it Pommeraansk ûntwikkele.
De wittenskip ûntdekte de Slovinsyske taal pas healwei de 19e iuw. De Dútske eastkolonisaasje wie doe al safier dat it Dútsk (Heech- en Leechdútsk) de wichtichste taal fan 'e regio wurden wie. Der kamen ferskillende Dútske, Russyske, Wytrussyske en Poalske wittenskippers nei de regio ta om de taal te ûndersykjen. Oan 't begjin fan de 20e iuw waard it Slovinsysk troch Friedrich Lorentz wiidweidich dokumintearre. Yn 1945 waard it Slovinsysk noch troch in pear âlde minsken yn it doarp Kluki praat. Nei de Twadde Wrâldoarloch waard de lokale Dútske befolking út de regio ferdreaun. Sûnt dy tiid waard der ek net mear fan de Slovinsyske taal fernommen.