It Súdwestgermaansk is de teoretyske oertaal dêr't alle Súdwestgermaanske talen op weromgean soene. Ut dizze taal soene it Aldfrankysk, it Aldheechdútsk en it Aldsaksysk fuortkommen wêze, dy't de oertalen binne fan 'e Nederfrankyske, de Heechdútske en de Nedersaksyske talen. It it lykwols mar tige de fraach oft sa'n taal wol ea echt bestien hat.

Taalkundige fisy

De measte taalkundigen binne nammentlik fan betinken dat de hiele gruttere Westgermaanske taalkloft yn elts gefal by it losbrekken fan 'e Noardgermaanske groep, om 'e fyfde iuw hinne, al út selsstannige talen bestie.

As der al in Súdwestgermaanske ienheidstaal bestien hat, dan soe dy dus yn in earder tiidrek sprutsen wêze moatte, mooglik fan 'e earste oant de trêde iuw. Yn elts gefal moat er datearje fan foàr de ierste oerlevering fan in Súdwestgermaanske taal (nammentlik fan it Aldheechdútsk) oan 'e ein fan 'e achtste iuw. It bestean fan sa'n taal wurdt lykwols as twifelich beskôge, mei't saakkundigen it wierskynliker achtsje dat de Westgermaanske talen daliks fan it Proto-Germaansk oergien binne nei in stadium fan teminsten trije ûnderskate talen:

• it Ingveoansk (of Noardseegermaansk), dêr't letter û.m. it Ingelsk en it Frysk út fuorkommen binne;
• it Istveoansk (of Wezer-Ryngermaansk), dêr't û.m. it Nederlânsk, Nederdútsk/Nedersaksysk en Middeldútsk út ûntstien binne;
• en it Irminoansk (of Elbegermaansk), dat û.m. it Dútsk en it Jiddysk fuortbrocht hat.

Dêrfan soene it Istveoansk en it Irminoansk dan de Súdwestgermaanske taalgroep foarme hawwe.