Jonkheid en oplieding

Soutendijk waard yn 1957 berne yn De Haach. As famke hie se de ambysje om op Olympysk nivo te turnjen, mar op oanrieden fan har dûnslearaar besleat se ynstee in oplieding te folgjen oan 'e Haachske Akademy foar Poadiumfoarming.

Aktearkarriêre

Nei't se har aktearoplieding ôfrûne hie, spile Soutendijk yn ferskate teäterproduksjes, û.o. by de Teäteruny. Teffens wie se te sjen yn it toanielstik De Grote Liefde, fan regisseur Ger Thijs. Yn 1978 hie se foar it earst in rol yn in film, as Marie Bovenkamp yn Pastorale 1943. Soutendijk makke har debút op 'e tillefyzje mei de rol fan Klaasje Weenink yn 'e dramasearje Dagboek van een Herdershond, dy't se fan 1979 oant 1980 yn acht ôfleverings fertolke.

Soutendijk har karriêre sette pas echt útein doe't se yn 1980 fan regisseur Paul Verhoeven de rol fan Fientje tabedield krige yn 'e film Spetters, wêrmei't se har status as sekssymboal fêstige. Se wist der sels belangstelling mei te wekjen yn 'e Feriene Steaten, dêr't de New York Times har "stylfolle optreden" fan in "ynnimlik personaazje" beskôge as it mulpunt fan 'e film. Yn 'e jierren '80 wiene Soutendijk, Monique van de Ven en Willeke van Ammelrooy de trije meast ferneamde aktrises yn 'e Nederlânske sinema. De measte films út dy tiid hiene wol ien fan dy trije yn in haadrol cast.

De film dy't Soutendijk har trochbraak as aktrise besegele, wie Het Meisje met het Rode Haar, út 1981, wêryn't se de titelrol fertolke fan 'e Nederlânske fersetsstriidster Hannie Schaft. Yn 1982 hie se de haadrol fan Hedwig de Fontayne yn Van de Koele Meren des Doods, en yn 1983 wurke se fannijs gear mei Paul Verhoeven foar dy syn film De Vierde Man. Soutendijk har earste Ingelsktalige rol hie se yn 'e tillefyzjefilm Inside de Third Reich (1982), as Hitler syn oarehelte Eva Braun. Oare films dêr't Soutendijk yn 'e 1980-er jierren yn spile, wiene û.m. De IJssalon (1985), Op Hoop van Zegen (1986) en Een Maand Later (1987). Foar har rol yn De IJssalon wûn se yn 1985 it Gouden Keal yn 'e kategory bêste aktrise. Foar har rol yn Een Maand Later waard se nochris nominearre foar dyselde priis.

Fan 1981 oant 1982 hie Soutendijk fierders in rol yn komeedzjesearje Zeg 'ns Aaa, as Nancy van der Ploeg, de dochter fan 'e froulike haadpersoan, spile troch Sjoukje Hooymaayer. Yn 1986 wie se te sjen yn 'e histoaryske minysearje Peter the Great, oer tsaar Peter de Grutte, wêryn't se de rol fertolke fan waskfrou Anna Mons, de mêtresse fan 'e tsaar. En yn 1989 spile se Cyla, de frou fan Holokaustoerlibbene en nazyjager Simon Wiesenthal yn 'e tillefyzjefilm Murderers Among Us.

Dêrnei besocht Soutendijk in karriêre op te bouwen yn 'e Amerikaanske filmyndustry fan Hollywood, wêrfoar't se har seis jier âlde dochterke meinaam nei de Feriene Steaten, wylst har man efterbleau yn Amsterdam. Hja wie de tsjinspylster fan akteur Chris Sarandon yn 'e Holokaustfilm Forced March út 1989, en hja hie de titelrol yn 'e science fiction-film Eve of Destruction (1991), dy't lykwols flopte. Neffens har eigen sizzen wiene Amerikaanske filmprodusinten huverich om in frij ûnbekende aktrise "mei in ûnútsprekbere namme" oan te nimmen, en moast regisseur Duncan Gibbons har út eigen bûse betelje. Doe't se nei ôfrin fan 'e film (op 'e nij: nei eigen sizzen) in sânjierrich kontrakt foar in Star Trek-searje oanbean krige, besleat se dat ôf te slaan en werom te kearen nei Nederlân fanwegen de spannings yn har houlik dy't feroarsake waarden troch har Amerikaanske aventoer.

Renée Soutendijk yn 1981.

Yn 'e midden fan 'e 1990-er jierren spile Soutendijk benammen yn tillefyzjefilms. Doe't har spylfilm De Flat (1994) it min die yn 'e bioskopen, besleat se om 'e Nederlânske sinema foarearst de rêch ta te kearen. Ynstee wurke se yn 'e twadde helte fan 'e njoggentiger jierren in protte yn Dútslân, dêr't se behalven yn tillefyzjefilms ek te sjen wie yn plysjesearjes as Tatort. Neffens harsels waard se yn Dútslân folle minder typecast as yn Nederlân, wat har ynteressantere rollen opsmiet.

De films Dial 9 for Love en Met Grote Blijdschap, dy't beide yn 2001 útkamen, markearren de weromkear fan Soutendijk yn 'e Nederlânske filmwrâld. Neitiid hie se fan 2002 oant 2005 in fêste rol yn 'e dramasearje Meiden van De Wit, as Beth de Wit-Duivenaar, en fan 2012 oant 2016 fertolke se de rol fan resjersjeur Carla Vreeswijk yn 'e plysjesearje Moordvrouw, as tsjinspylster fan Wendy van Dijk. Ek hie se yn 2009 in rol yn 'e Dútske tillefyzjefilm Helmut Kohl: Der Film, as Hannelore Kohl, de frou fan bûnskânselier Helmut Kohl. Yn 2018 spile se in heidenske Fryske preesteresse yn 'e histoaryske aventoerefilm Redbad, fan regisseur Roel Reiné, oer de achtste-iuwske Fryske kening mei deselde namme.

Dêrnjonken wie Soutendijk nei de iuwwiksel ek in protte op it toaniel te sjen, dêr't se û.m. keninginne Juliana spile yn Juliana (2006), in terminale kankerpasjinte yn Als de Dood (2010), en Hanne Holm yn 'e toanielferzje fan 'e populêre Deenske dramarige Borgen (2016). Yn 2012 wurke se as stimaktrise mei oan 'e animaasjefilm Brave. Yn 2011 waard oan Soutendijk de Rembrandt Award takend foar har hiele oeuvre.

Yn septimber 2023 ûntfong Soutendijk it Gouden Kalf voor Beste Hoofdrol (de wichtichste Nederlânske filmpriis) foar har haadrol yn de gâns priizge film Sweet Dreams.

Priveelibben

Renée Soutendijk is troud mei regisseur Thed Lenssen. Hja hawwe twa bern, soan Jaïr en dochter Caro Lenssen. Caro is krekt as har mem aktrise, en spile mei Soutendijk yn 'e dramasearje Meiden fan De Wit.