Pieter Sipma (Dronryp, 26 febrewaris 1872 - Ljouwert, 3 oktober 1961) wie in ûnderwizer, learaar, filolooch en kenner fan it Frysk.
Wie ûnderwizer en learaar Nederlânsk oan de HBS yn Warffum, Snits en Ljouwert en meioprjochter fan de 'Jongfryske Mienskip', dêr't er ek foarsitter fan wie fan 1917 oant 1919; doe krige er skeel mei syn âld-learling Kalma en joech er de foarsittershammer oer. [1]
Doe't it Frysk yn 1930 in offisjele status krige, waard er lektor Frysk yn Grins fan 1930-1942.[2] Sipma wie de earste foarsitter fan de Fryske Akademy en waard nei de Twadde Wrâldoarloch dosint oan de leargongen fan de Akademy. Wie doktor h.c. oan de Universiteit fan Hamburch yn 1935. Pieter Sipma wie ien fan de grûnlizzers fan de moderne Fryske taalstúdzje dy't oaren ynspirearre ta wittenskiplik wurk. Syn trijedielige útjefte fan Fryske oarkonden (De Haach 1927-1941) wie de oanset ta in soad deeglike filologyske bestudearring. Fierders joech yn 1936, mei J. H. Brouwer en J. Haantjes it wurk fan Gysbert Japiks út.[3]
Wurk
- Phonology and Grammar of Modern West Frisian (1913)
- Oudfriesche Oorkonden I-III (1927-1941)
- Fon alra Fresena fridome (1947)
- Fryske Nammekunde I (1952) en II (1956)
Keppeling om utens
| Boarnen, noaten en/as referinsjes: |
|