It Gebed fan Manasse is in koarte tekst fan fyftjin fersen dy't it boetfeardige gebed fan kening Manasse fan Juda hjit te wêzen. Neffens de Bibel wie Manasse ien fan 'e keningen fan Juda dy't it ferbûn tusken God en de Joaden it meast ûntrou wie (2 Keningen 21:1-18 en 2 Kroniken 33:1-9). Yn 2 Kroniken, mar net yn 2 Keningen, wurdt fierders ferteld dat Manasse troch de Assyriërs kriichsfinzen nommen waard (2 Kroniken 33:10-11); dat er yn syn finzenskip God oanrôp yn gebed en dat God him ferbidde liet en him befrijde út syn benearing en op 'e nij kening fan Juda makke (2 Kroniken 33:12-13); en dat Manasse dêrop de ôfgoadetsjinst oan 'e kant reage en tenei trou wie oan God (2 Kroniken 33:15-17). In ferwizing nei syn gebed, mar net it gebed sels, stiet yn (2 Kroniken 33:19), dêr't derfan sein wurdt dat it fêstlein is yn 'e Kroniken fan Chozai (of de Kroniken fan de Sjenners).

It Gebed fan Manasse wurdt as apokryf beskôge troch de joaden, de Roomsk-Katolike Tsjerke en alle protestantske denominaasjes, al waard it yn 'e lette fjirde iuw yn 'e Latynske Fulgaat oan 'e ein fan 2 Kroniken fêstplakt. Paus Klemins VIII foege it oan 'e Latynske Bibel ta as in apokrife taheakke "dat it net alhiel weiwurdt". De Anglikaanske Tsjerke lit it ek yn syn bibels ôfprintsje, mank de oare apokrife teksten. It Gebed fan Manasse stiet yn guon edysjes fan 'e Grykske Septuaginta, mar it net yn moderne Gryksk-otterdokse bibels.

It wurdt lykwols wol deeglik as kanonyk beskôge troch de Slavyske en oare net-Grykske eastersk-otterdokse tsjerken (lykas de Russysk-, Servysk-, Bulgaarsk-, Roemeensk- en Georgysk-Otterdokse Tsjerke), en ek troch de oriïntaalsk-otterdokse tsjerken, mei dêrunder de Etiopysk-, Armeensk- en Syrysk-Otterdokse Tsjerke. Yn 'e measte fan dy kanons foarmet it Gebed fan Manasse in apart bibelboek, behalven yn 'e kanon fan 'e Etiopysk-Otterdokse Tsjerke, wêryn't it tafoege is oan 2 Kroniken.