Jonkheid en oplieding

Rickman waard yn 1946 berne yn in arbeidersfermidden yn 'e Londenske wyk Acton, as de soan fan Bernard Rickman, in fabryksarbeider, en dy syn frou Doreen Rose Bartlett. Hy wie fan mingd etnysk komôf, mei Ingelske, Ierske en Welske foarâlden. Syn heit wie roomsk en syn mem metodistysk. Hy hie in âldere broer, David (1944), in grafysk ûntwerper, en in jongeren-ien, Michael (1947), in tennistrainer, en ek in jongere suster, Sheila (1950). Rickman folge de legere skoalle oan 'e Derwentwater Primary School, dêr't de Montessori-lesmetoade brûkt waard. Doe't er acht jier wie, kaam syn heit te ferstjerren, wêrnei't syn mem him en syn bruorren en suster fierder allinne grutbrocht. Hja wertroude neitiid, mar liet har al nei trije jier wer fan har twadde man skiede.

Alan Rickman yn 2007.

Oan 'e middelskoalle yn Acton wûn Rickman in stúdzjebeurs om fierder te learen oan 'e Latymer Upper School yn Londen, dêr't er foar it earst yn 'e kunde kaam mei toanielspyljen. Mei't er útblonk yn kalligrafy en skilderjen, learde Rickman letter fierder oan it Chelsea College of Art and Design, dêr't er wei trochstreamde nei it Royal College of Art. Neitiid fûn er wurk as grafysk ûntwerper foar de krante de Notting Hill Herald, wat him mear fêstichheid bea as aktearjen. Koart nei syn ôfstudearjen begûn Rickman in ûntwerpstudio dy't er 'Graphiti' neamde. Hoewol't dy saak goed rûn, kaam er trije jier letter ta de konklúzje dat às er noch ea in aktearkarriêre prebearje woe, dat it dan no wêze moast. Dat, fan 1972 oant 1974 folge er kolleezjes oan 'e Royal Academy of Dramatic Art (RADA), wylst er himsels ûnderhold as assistint fan grutte toanielakteurs lykas Nigel Hawthorne en Ralph Richardson.

Karriêre

Nei't er ôfstudearre wie oan 'e RADA, wurke Rickman yn 't earstoan frijwol útslutend as toanielakteur. Hy sleat him oan by ferskate toanielselskippen efterinoar, dy't har taleine op Britsk repertwaar of op eksperiminteel toaniel. Yn dy jierren spile Rickman rollen yn û.m. De Miuw, fan Tsjechov, en yn Shakepeariaanske stikken as Romeo en Julia en Nei Jim Beleavjen. Hy naam trije kear diel oan it Ynternasjonaal Festival fan Edinburgh. Yn 1980 makke er syn debút op 'e tillefyzje mei in gastrol yn in ôflevering fan 'e searje Shelley. Yn 1982 wied er te sjen as dûmny Obadiah Slope yn in BBC-adaptaasje fan The Barchester Chronicles fan Anthony Trollope.

Yn 1985 waard Rickman de manlike haadrol fan 'e boarchgreve fan Valmont taparte yn 'e opfiering troch de Royal Shakespeare Company fan it stik Les Liaisons Dangereuses, fan Pierre Choderlos de Laclos. Dy rol betsjutte foar Rickman de trochbraak. Nei't it selskip dêr yn 1987 mei de Atlantyske Oseaan oerstutsen wie om it op Broadway op 'e planken te bringen, waard er foar de rol fan Valmont nominearre foar sawol in Tony Award (de wichtichtste Amerikaanske toanielpriis) as in Drama Desk Award.

Rickman mei Kate Winslet yn 2014 op it Ynternasjonaal Filmfestival fan Toronto.

Rickman rekke yn 1988 ferneamd by in breder publyk doe't er de rol fan 'e dief Hans Gruber fertolke yn 'e Hollywood-aksjefilm Die Hard, as tsjinspiler fan Bruce Willis en Bonnie Bedelia. Dat wie teffens syn filmdebút, al hied er earder al wol rollen yn tillefyzjefilms hân. Rickman waard neitiid gauris yn 'e rol fan 'e antagonist cast. Sa spile er yn 'e western yn Austraalje Quigley Down Under, mei Tom Selleck en Laura San Giacomo, de Aboriginal-haatsjende grutgrûnbesitter Elliot Marston. Ek fertolke er yn 'e aventoerefilm Robin Hood: Prince of Thieves (1991) de rol fan 'e sheriff fan Nottingham as tsjinspiler fan Kevin Costner (Robin Hood) en Mary Elizabeth Mastrantonio (de frouwe Marian). Dy lêste rol smiet him sawol in BAFTA as in Saturn Award op yn 'e kategory bêste byrol fan in akteur.

Yn 1996 hie Rickman fierders de titelrol fan 'e 'mâle mûnts' Grigorij Raspûtin, yn it histoaryske tillefyzjedrama Rasputin: Dark Servant of Destiny. Dêrfoar waard him in Golden Globe, in Emmy Award (de wichtichtste Amerikaanske tillefyzjepriis), in Satellite Award en in Screen Actors Guild Award takend, allegear yn 'e kategory bêste akteur. Hoewol't Rickman der oanstjit oan naam om aloan en alwer mar yn 'e smjunterol cast te wurden, spile er fannijs in soartgelikense rol yn 'e achtdielige Harry Potter-filmrige (2001-2011), as prof. Severus Sneep.

Fierders ferfolle Rickman lykwols ek oare rollen. Sa fertolke er de manlike haadrol yn romantyske films as Truly, Madly, Deeply (1991) en Sense and Sensibility (1995). Ek wied er te sjen as de Ierske frijheidsstrider en politikus Éamon de Valera yn 'e biografyske film Michael Collins (1996). En teffens hied er in komyske rol yn 'e Star Trek-parody Galaxy Quest (1999), mei Tim Allen en Sigourney Weaver. Rickman wie op syn bêst yn 'e tragikomyske rol yn 'e krystfilm Love Actually (2003) as de man fan Emma Thompson, dy't troch syn sekretaresse op 'e doele brocht wurdt. Foar syn rol as de sjirurch Alfred Blalock yn Something the Lord Made (2004) waard er nominearre foar in Emmy. Fierders liende er as stimakteur syn stim oan Marvin de Paranoïde Androïde yn The Hitchhiker's Guide to the Galaxy (2005), en oan Absolem de Rûp yn Alice in Wonderland (2010).

Ek spile Rickman de egosintryske, Nobelpriiswinnende heit yn Nobel Son (2007). Yn Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007) fertolke er de rol fan 'e boasaardige rjochter Turpin. Behalven yn films wie Rickman ek allegeduerigen yn it teäter te sjen. Sa spile er yn 1998 Markus Antonius yn Shakespeare syn Antonius en Kleopatra, as tsjinspiler fan Helen Mirren, en hied er yn 2010 de titelrol yn it stik John Gabriel Borkman, fan Henrik Ibsen.

Rickman posearret yn 2011 foar in fan nei in opfiering fan it toanielstik John Gabriel Borkman.

Njonken syn aktearwurk wie Rickman ek aktyf as toanielregisseur. Yn 1995 regisearre er it stik The Winter Guest yn it Londenske Almeida Theatre, en yn 1997 regisearre er de ferfilming fan dat toanielstik ûnder deselde titel, mei yn 'e haadrollen Emma Thompson en dy har (wiere) mem Phyllida Law. Yn 2005 regisearre Rickman it stik My Name is Rachel Corrie, dat er tegearre mei Katharine Viner gearstald hie. Dêrfoar wûn er de Theatre Goers' Choice Award, in publykspriis, yn 'e kategory bêste regisseur. It jiers dêrop waard it stik lykwols fan Broadway ward út eangstme foar protesten fan lju dy't it as anty-Israel-propaganda sjen soene. Rickman spuide yn 'e media raar guod oer sokke "sensuer berne út skiterigens".

Priveelibben

Yn 1965, doe't er njoggentjin jier wie, kaam Rickman yn 'e kunde mei de doe achttjinjierrige Rima Horton, mei wa't er syn earste serieuze relaasje krige. Hja wennen gear fan 1977 oant syn ferstjerren. Harren relaasje bleau sûnder bern. Horton is in dosinte ekonomy oan 'e Londenske Kingston Universiteit en wie fan 1986 oant 2006 gemeenteriedslid foar de Labourpartij yn 'e dielgemeente Kensington en Chelsea. Yn 2015 befêstige Rickman dat hy en Horton yn 2012 by in privee-seremoanje yn New York troud wiene. Rickman wie fierders de peteheit fan akteur Tom Burke. Hy wie aktyf yn ferskate nasjonale en ynternasjonale akteurs- en artyste-organisaasjes, en sei fan himsels dat er "berne wie mei in lidmaatskipskaart fan 'e Labourpartij yn 'e bûse".

Ferstjerren

Yn augustus 2015 waard Rickman troffen troch in lytse oerhaal. Medysk ûndersyk wiisde dêrnei út dat er alfleisklierkanker hie dy't al net mear te genêzen wie. Rickman ferburch it feit dat er terminaal siik wie fan eltsenien útsein syn alderneisten. Hy ferstoar op 16 jannewaris 2016 yn 'e âlderdom fan 69 jier yn in Londensk sikehûs, yn it bywêzen fan freonen en famyljeleden.