Text:Schamelrider

Üt e Schamelrider

Täkst aw mooringer frasch

Di schamelrider foon Franz Karl Basler-Kopp

Üt dåt bök foon Jens Rusch, 1989

Petersweerw - Heer as e film draid wörden.

Wan följk aw dik stöö, goorai sü wid ouf foon e dikgroow sin stää, såch huum jütid en påår duusend trääs önjt heef harüt en latj håli laden, wat Jeverssönj unti Jevershåli nåmd wörd. Iirtid häin deer schäip aw gjarsed, ouers bai latjem häi följk deer ma aphülen, dan jü latj laich håli wus uk önj e huuchsamer en påår tunge uner wååder gingen. Sunt jütid duurst niimen e schäip mör deerouer büütje.

Nü wus et en rik for da heefföögle wörden, dan niimen stiird jam, en bai halen mouneschin såch föjlk wilems foon e dik üt, hüng e doue, wat üt et wååder steege däi, haane ouer e håli gliidj. En dan wjarn deer nuch en påår witbliikete knooke foon droungde schäip än en häingsteskelet, wat följk siinj köö, wan e moune foont ååsten ouer e håli scheene däi, än weer niimen foon wust, hüng et deer ouer kiimen wus.

Iinje märtsmoune stöön deer boowne iinjsen kort eefter hålieen di däilüünjer foon Tede Haien än di junge dikgroow san knacht, Iven Johns. Da stöön tacht baienouder en kiikden suner en las tu räären ouer tu e håli, wat knååpenooch bai mouneschin tu schüns wus. Wat gåns apårtiis schint deer foortugungen. - Di däilüünjer stäk e hönje önj e schruk än schudet ham. "Kam Iver," sää hi, "dåt heer schint ninte gous tu bedjüsen, lätj's man tuhüs luupe."

Di oudere lååket, wan deer uk en was ångst en gruu harüt tu hiiren wus: "Åch wat, dåt as en lääwenti tiir - än en grut iinj aptu. Ouers ferdoori nuch iinjsen, nü streekt et e håls ouer tu üs. Nåån nü gungt eefter deelen mat hood än freet. Mansche, än ik toocht duch, deer wus ninte mör tu biten! Wat dåt wälj weese koon?"

"Wat gungt dåt üs önj," swåård di oudere, "gou nåcht, Iven, än wan dü uk ai wäät, ik luup tuhüs."

- "Ja, ja, dü hääst en wüf än koost önj en wurm beed harinkriipe. Bai me as uk önj e kåmer ninte ouers as en koul uursluft."

"Gou nåcht dan," biiljked di däilüünjer tubääg, as'r ål aw e dik unerwäägens tuhüs wus. Di knacht kiiked nuch iinjen en påår tunge am eefter ham, ouers hi bliif stönjen. Dåt ünhiimliks plååged ham än hül ham duch fåst. Hi muurst deer ååltens wider haane kiike. Dan såch'r aw iinjtooch en latjen, briidjen mansche foont toorp aw ham dilkaamen. Et wus di latjknacht foon e dikgroow. "Wat wäät dü, Karsen?" biiljket di knacht ham önjiinj.

"Ik? - ninte," sää di dring, "ouers üüsen böre wal hål ma de snååke, Iven Johns!"

Di knacht häi e uugne ål wider bai e håli. - "Glik, ik kam glik!" swåård'r.

"Weer kiikest dü dan sü eefter?" frååged di dring. Suner tu swååren, wised di knacht ma e hönj ouer eefter e håli.

"Ohaueha!" piswisked di dring, "deer låpt en haingst - en witen ån - dåt gungt duch ma e dööwel tu. Hü kamt en häingst ouer tu e Jevershåli?" -

"Wiitj ik ai, Karsen, wan dåt mån en wörkliken haingst as!" "Joo, joo, duch, Iven, et freet je duch gåns sü as en haingst. Ouers huum heet'n deer ouer broocht - önjt toorp hääwe we goorai sok grute büütje. Ferlicht as et uk mån en schäip - Kårl Oome säid uk, dåt bai mouneschin üt hu iitjstöke en gåns toorp wårde koon. Nåån, nü lük iinjsen, dåt mötj duch en haingst weese!"

(Ouerseeting foon ?)