Seite:Siebs Johannsen Lustspiele 1898.djvu/12

_8i_
fik mi ta brüsfin en ek ta praıin,
man êi'ër tö lachin, ek ani' tö skrôalin,
hö ik di „Friër fan Môasum“ decht.
Ik hoebë, hat gëfalt filecht.
bëtëngk en lukë dêe auíhen,
auf dat ik nin stüdêertër sen.
En fügël šjungt (jô, dit es Wes),
ys höm di nêb jüst wıíksët es;
sa”n stek tö skríwën, dat ët aík
gëföl wül sönër kwêshaufwafk,
dit es, sa lung ys menskën sen,
sin dög ek üp di wârël sken.
Mar wan en mensk döí' wat ër küf, --
ai*k ken ër ek snakë êfër müi', -
en liëfën, ik bei' jü, se dit in:
sok koebëi' ken ys gul ek skin!
Hir nü min stek: i fo tô sen,
dat i ek sönër lachin ken!