XIX. mendea

XIX. mendeko periodizaziorako, denbora tarte ezberdinak daude. Hautapena aztertzen ari den gaiaren araberakoa da. Adibidez, historia politiko eta militarrean funtsezko garrantzia duten funtsezko datak oso desberdinak izan daitezke historia sozial eta ekonomikotik. Periodizazio aukera bat, egutegian oinarritutako XIX. mendeko klasikoa da. 1801ean hasi eta 1900. urtean amaitu zen, baina denbora eredu honek ahuleziak ditu: XIX. mendearen hasiera eta amaiera ez ziren eten esanguratsurik izan. Gainera, ikuspegi tematikoei justizia egin ezin dien irtenbide matematiko hutsa da. Mende berri baterako aldaketa ez zuten nabaritu garaikide gehienek 1800 inguruan. Frantziako egutegi iraultzaileak denboraren banaketa ezeztatu zuen gregoriotar egutegiaren arabera. 1806 arte ez zen Frantzia ofizialki itzuli Europako egutegi klasikora. Mendearen hasiera 1215. urtea izan zen mundu musulmanean, 2343 eskualde budistetan eta Jiaqing enperadorearen erregealdiaren bosgarren urtea Txinan.[8][9]

Beste aukera bat XIX. mende luzea izenekoa da, 1789ko Frantziako Iraultzatik 1914ko Lehen Mundu Gerra hasi arteko aldia hartzen duena. XIX. mende luzea Eric Hobsbawm historialari britainiarrarena da, mendearen historia hiru liburukitan laburbildu zuena. Lehen liburukiak Iraultzaren Aroa 1789 eta 1848 arteko aldia hartzen du; bigarren liburukiak Kapitalaren Aroa 1848 eta 1875 arteko urteak hartzen ditu; eta hirugarren liburukiak Inperioaren Aroa 1875 eta 1914 arteko aldia hartzen du. XIX. mendeko Hobsbawmen eredua oso boteretsua bihurtu da, kasu askotan testuliburuek eta sarrera historikoko literaturak bereganatu baitute. Baina oraingoan eraikuntza ere arazoz beteta dago: ikerketek oraindik ez dute aurkitu 1848 aurreko eta ondorengo mendeko bi erdiak lotu ditzakeen termino tematiko orokorrik[8][9].

Historialari askok XIX. mende luzearen baliokidea den XIX. mende labur baten alde egiten dute. Hau, sarri, 1814/1815eko Vienako Kongresutik 1898ko Hispano-Amerikar Gerraraino hedatzen da, baina badira XIX. mende laburra napoleondar domeinuarekin hasi eta 1880ko hamarkadan amaitzen diren iritziak ere. Azkenean, garaiko kontzeptu bat bera ere ez da gai izan XIX. mende osorako ezartzeko, eztabaidarik gabe. Honi dagokionez, aurreko garaietatik ezberdina da, mende batzuk konbinatzen dituztenak ("Erdi Aroa" edo "Aro Moderno goiztiarra" kasu)[8][9].

Jürgen Osterhammelek XIX. mende osoan mundu mailako garrantzia zuen ekitaldi bakar bat egon ez zelako arazoaz ohartarazi du. Adibidez, Frantziako Iraultzaren garrantzia nabarmen aldatzen da Europan. 1783an Ipar Amerikako Hamahiru Kolonien independentziak Luis XVI.a kargutik kentzea baino mozketa sakonagoa ekarri zion Britainia Handiari. Asiako hego-ekialdeko garaikideentzat, Frantziako Iraultzak ez zuen inolako paperik izan. Osterhammelek lehen aldiz ebaluatu zituen krisi fenomenoak Lehen Mundu Gerraren amaieran, horien artean Espainiako gripea zegoelarik, lehen fenomeno globalak bezala. XIX. mendeko gertaeren periodizazio historiko baten aurkako beste argudio bat, bere printzipioa eta amaiera gainbaloratuak izan daitezkeela da: gertaera erradikalek ez dute, nahitaez, garapen historiko baten abiapuntua markatzen, baina berez, gertatu aurretik ere paper bat bete zuten prozesuetatik sor zitezkeen. Adibidez, 1837ko Victoriar Aroaren hasierak ez zuen Britainiar Inperio globalarentzako asaldura handirik iragarri, britainiar monarkiaren boterea, aspaldidanik, Parlamentuak mugatua baitzuen. Beraz, tronu aldaketak, bere horretan, konparatiboki pisu politiko txikia zuen[8][10].

Reinhart Koselleck historialariak kontzeptuaren historiak zehaztutako aldi bat proposatu zuen, Sattelzeit aldia[11]. Kosellecken arabera, trantsizio fase honek, Europako lehen modernitatearen garaia europar modernitatearekin lotu zuena, 1750etik 1850era arte iraun zuen: garai honetan, termino gehienek esanahiaren aldaketa historiko bat jasan zuten, gizartearen ulermen modernoa adierazten duena[12]. Mundua hautemateko eta interpretatzeko modua linguistikoki aldatu zen, Kosellecken tesi nagusiaren arabera, batez ere 1800 inguruan. Garaikideak, adibidez, historia ez zuten ikusten ziklikoki errepika daitekeen iraganeko zerbait bezala edo orainerako irakaspen moralak atera daitezkeen zerbait bezala, baizik eta etengabeko prozesu bezala.

Osterhammelek ere Sattelzeitaren alde egiten du, baina 1770etik 1830era mugatzen du, eta Koselleck ez bezala justifikatzen du. Aldi horretan, lehenik eta behin, Europaren nagusitasun koloniala krisian zegoen Ipar eta Hego Amerikan (Ipar Amerikako Hamahiru Koloniak Britainia Handitik bereiztea, Haitik Frantziatik independentzia izatea eta Latinoamerika Espainiatik eta Portugaletik bereiztea). Ekialde Hurbilean, Asiako hego-ekialdean eta Australian, Europako potentziek lehen aldiz irabazi zuten eragin handiagoa. 1830 baino lehen, Ameriketako Estatu Batuek bakarrik ikusi zuten aurrerapen esanguratsuren bat demokratizazioan[8].

Osterhammelen arabera, Sattelzeit garaiari, garai ertain bat jarraitu zitzaion, atzera begirakoan, XIX. mendeko bereizgarria izan zena. 1830 eta 1890eko hamarkaden arteko aldi hau, filosofian eta kulturan izan zituen nahasmenduekin, gutxi gora-behera, herrialde anglosaxoietan aipatzen den Viktoriar garaiari dagokio. Ondoren, 1880 inguruan krisi motako asaldura garai bat etorri zen, edo ondoren, potentzia handien lehia oso inperialistarekin eta boterearen beste aldaketa batzuekin, Japoniak 1895ean Txinaren aurka lortutako garaipena kasu[8].

Europako mapa 1812an, Frantziaren hegemoniaren erakusle.

Napoleon Alpeak zeharkatzen.

1800 inguruan, Frantziako Iraultza Europa osoko azkar batean hedatu zen: Napoleon Bonapartek bere ideiak eta erreformak Frantziako mugetatik haratago eraman zituen bortizki. Frantzia napoleonikoaren nagusitasuna, kontinentean, abantaila demografiko eta finantzario batean eta kohesio politiko handiago batean oinarritzen zen. Nahiz eta Parisek Campo Formioko bakean aldarrikatutako lurralde konkistak alde batera utzi, Frantziak Europako biztanleria osoaren %14 eta %15 artean hartzen zuen, hau da, 27 eta 29 milioi pertsona artean. Britainia Handiak, Irlanda alde batera utzita, 10,5 milioi biztanle zituen, eta Habsburgotarren Inperioak, 25 milioi. Soilik Errusiako estatu multietnikoak, 44 milioi biztanlerekin, zuen Frantziakoak baino biztanleria nabarmen handiagoa. Hala ere, tsarraren herritarren erdiak bakarrik sentitzen ziren estatuarekin politikoki eta etnikoki lotuta. Mugimendu sezesionista separatistek bereziki ahuldu zuten Habsburgotarren Monarkia etxean. Napoleonek behartutako lurralde lagapenak are gehiago murriztu zuen Austriaren jarduera ahalmena. Germaniako Erromatar Inperio Santua, Europako erdialdean, 1806 arte existitu zena, lurraldez oso zatitua zegoen. Ekonomiari dagokionez, Napoleonek Frantziako Estatuaren aurrekontua etengabe berrantolatzea lortu zuen 1812ra arte. Europako hegoaldeko, erdialdeko eta erdialdeko eta ekialdeko gerrak lurralde okupatuek eta gerraren aurkakoek finantzatu zituzten[3].

1792 eta 1815 artean, Frantziak eta Europako gainerako potentziek gerra batzuk egin zituzten. Gatazka horiek, koalizio-gerrak izenaz ezagutzen direnak, dimentsio berri bat hartu zuten, aurreko Kabinetearen gerrekin eta Lehen Mundu Gerraren aurreko gatazkekin alderatu ezin dena. Bost milioi pertsona izan ziren koalizio gerren biktimak. Europako biztanleria osoaren arabera neurtuta, hau, Lehen Mundu Gerrako galeren baliokidea izan zen. 1790 eta 1795 artean jaiotako frantsesetatik bostetik bat hil egin zen. Europako eskualde gutxi batzuek, hala nola Suedia, Norvegia, Ingalaterra, Sardinia eta Siziliak, ez zuten inolako eraginik izan atzerriko tropen mugimenduetan[3][9][15].

Frantzian zehar izandako gerraren hedapenak, Europa monarkikoaren zati handietan modernizatzeko presio bat eragin zuen. Napoleonen estilo politiko gero eta kontserbadoreagoak (1801eko Konkordatua, aristokrazia berri baten sorrera eta Frantziatik Iraultzaren garaian emigratu zutenentzako amnistia bat), Frantziaren ildoko erreformak gero eta erakargarriagoak izatea ere eragin zuen. Horren ondorioz, jendarmeak ezarri ziren Europako estatu askotan, landa-eremuan segurtasuna emateko. Elizaren jabetza sekularizatu egin zen estatuko aurrekontuak berrantolatzeko. Europako gobernuek maiz sartu zuten merkataritza askatasuna, aristokraziaren botere legalak murriztu zituzten, banaketa administratibo berriak sortu zituzten eta barne aduana-hesiak ireki zituzten. Kasu batzuetan, lehen konstituzioak indarrean sartu ziren (adibidez, Alemaniako estatu batzuetan, Suedian, Sizilian eta Espainian). Napoleonek, bere familiako kideek gobernatzen zituzten monarkiek, zuzenean Frantziako Kode Zibila edo bere lege sistema sartzea exijitu zuen. Hala ere, honek arrakasta partziala besterik ez zuen izan[16].

Oro har, geldialdi bat egon zen Europan: Frantziak, Austerlitzeko guduaren ondoren, Europako kontinentearen zatirik handiena kontrolatzen zuen bitartean, Britainia Handiak, bere itsas domeinua zabaltzen jarraitu zuen Trafalgarreko guduaren ondoren. Britainia Handia negoziatzera behartzeko asmoz, hala ere, Napoleonek blokeo ekonomiko bat ezarri zion erresumari: blokeo kontinental batekin Londreseko merkataritza Europako gainerako herrialdeekin mozten saiatu zen, eta horrela ekonomikoki hondatzen[17]. Kanpo-politikari dagokionez, Britainia Handiaren europar isolamendua zertxobait aldatu zen, lehenik Iberiar Penintsulan Frantziako botere militarraren aurkako altxamenduekin[18] eta, azkenik, Napoleonen errusiar kanpainaren porrotarekin[19]. Azken operazio militar honek, Napoleonen kolapsoaren hasiera iragarri zuen. Bere europar aurkariek Napoleon garaitu zuten Leipzigeko guduan eta azkenik Waterloon 1815ean[16].

Europako mapa 1815ean, Vienako Kongresuaren ostean.

1815etik 1853ra, neurri handi batean, bakea egon zen Europako estatuen artean; herrialde askotan, berriz, barne-gatazka politiko bortitzak izan ziren, gerra zibil eta iraultza gisa. Bake egoera nahiko egonkorra Europako bost potentzia nagusien nagusitasunean oinarritzen zen, Frantzia, Britainia Handia, Errusia, Austria eta Prusian, Vienako Kongresuan ezarri zirenak 1814/1815ean. Bake sistema berriak bost potentzia handien artean botere oreka ezartzea zuen helburu. Horrela, estatu bakar batek bere bizilagunekiko duen nagusitasun berria saihestuko litzateke. Frantziako joera hedatzaile posibleak geldiarazteko asmoz, Vienako Kongresuak, bereziki, sortu berri ziren Herbehereak handitu zituen orain Belgika dena sartzeko, eta Prusiako mendebaldeko probintziak nabarmen zabaldu zituen Rhin ibaiaren ertzera. Gainera, Alemaniako Konfederazioak, Alemanian zeuden estatuen konfederazioak, eragin egonkortzailea izango zuen Erdialdeko Europan. 1815aren ondoren, Aliantza Santuak eta zenbait kongresuk, hala nola Akisgraneko Kongresuak 1818an, Troppauko Kongresuak 1820an, Lujbljanako Kongresuak 1821ean eta Veronako Kongresuak 1822an, Europako potentzia handien arteko nazioz gaindiko lankidetza lortzen lagundu zuten.

Europako iraultzak, 1848/49 tartean.

Europarako bake ordena egonkor bat sortzeaz gain, 1815ean gobernuak gizarte ordena monarkiko tradizionala berrezartzen ere saiatu ziren. Hori egitean, zenbait kontzesio egin zizkioten Frantziako Iraultzarekin aldatu zen garaiko espirituari, adibidez, parlamentu eta hauteskunde-eskubide moduan. Iraultza aurreko gizarte-baldintzak berrezartzearen zentzuan egindako leheneratzea ez zen aintzat hartu edo porrot egin zuen hurrengo hamarkadetan. Soilik Espainian, Italia eta Hessengo hauteslerriaren zati batzuek, gobernariek, batzuetan, napoleondar aroko erreforma guztiak iraultzea lortu zuten. Arrakastatsuagoa izan zen Frantziako Iraultzan eta gobernu napoleonikoan tronua utzi behar izan zuten dinastiak berrezartzea edo aldatzea. Frantzian, Espainian, Portugalen eta Italiako zenbait lekutan gertatu zen hori. Nazio mailan, mendearen lehen erdia, sarri, konstituzioen aldeko borrokagatik nabarmendu zen. Horrek 1848/1849ko iraultzak ekarri zituen Europako estatu askotan, eta emantzipazio politikoari buruzko gatazken irismena izugarri aldatu zen mendebaldeko Europatik ekialdeko Europara. Frantziak eta Britainia Handiak 1830 inguruan asaldura iraultzaileari aurre egin zioten erreforma berriekin eta monarkia parlamentarioa lortzeko bide konstituzionala hartu zuten. Prusiak, Errusiak eta Habsburgotarren Monarkiak, bestalde, euren buruak itxi zituzten aldaketa politiko horren aurrean. Oraindik ez zuten erakunde ordezkatzailerik onartzen herri-subiranotasunaren zentzuan. Prusia eta Austriaren kasuan, 1848/1849ko iraultzaren eraginpean baino ez zen gertatu.

Vienako ordenamenduaren funtsezko beste arazo bat zen ez zirela kontuan hartzen herritarren interes nazionalak. Italia eta Alemania estatu ezberdinetan banatuta zeuden bitartean, Polonia, Hungaria, Irlanda eta Belgika atzerritarren menpe zeuden. Tentsio nazional hauek oposizioko indar liberalekin nahastu ziren. Bi mugimendu hauek zapaltzeko, europar potentzia nagusiek, hasiera batean, esku-hartze militarrarengan konfiantza izan zuten. Fernando VII.a erregeak Napoleonen garaian sortu ziren Konstituzioa eta Cádizko Gorteak ezeztatu zituen, Inkisizioa berrezarri zuen eta antzinako frantziar domeinuaren aldekoak jazarri zituen. Politika leheneratzaile eta absolutista honek eraginda, erregearen aurkako kolpe militar bat gertatu zen 1820an. Espainian izandako arrakastek bultzatuta, Sardinian eta Sizilian ere altxamenduak gertatu ziren, Austriako tropek zapaldu zituztenak. Frantziar soldaduek Espainia inbaditu zuten 1823an eta erregearen agintea berrezarri zuten. 1821etik 1829ra bitartean independentziaren aldeko greziar borrokan interbentzionismoa pitzatzen hasi zen. Grezia Otomandar Inperiotik banatzea ekintza iraultzailea izan zen arren, Errusiak, Britainia Handiak eta Frantziak Navarinoko itsas gudua erabakigarrian babestu zuten. Printzipio monarkikoa mantentzeko, errege bavariarraren anaia bat Atenasko tronuan jarri zuten. 1830ean, potentzia handiek ez zuten esku hartu Herbehereetako Erresumaren sezesio bat saihesteko, Belgikako estatu nazionala bihurtu zena. Bere aurretik Greziako Erresumak bezala, Belgikak ezarritako etxe baten buru koroatu bat jaso zuen.

Greziak independentzia lortu zuen bitartean, estatu nazionala ezartzeko ahalegin poloniarrek porrot egin zuten. Azaroko altxamendua errusiar tropek zanpatu zuten eta Batzarreko Polonia erabat sartu zen Zaristar Inperioan. Polonia Prusia, Austria eta Errusiaren artean banatuta egon zen. Poloniako independentzia lortzeko ondorengo saiakerek ere, 1863/64ko urtarrileko altxamendua kasu, porrot egin zuten.

1846tik aurrera, Europak estatu askotara hedatu zen iraultza olatu bat jasan zuen, eta bere puntu gorena 1848/49an lortu zuen. Zailtasun ekonomikoek, politikan gehiago parte hartzeko nahiak eta askatasun pertsonalek, eta, sarritan, estatu nazional baten aldeko borrokak, iraultzak bultzatu zituzten. Iraultza gehienek porrot egin zuten iraultzaileen eta erresistentzia monarkikoaren arteko interes talka handien ondorioz. Sonderbundeko Gerraren ondoren, Suitza estatuen konfederazio izatetik estatu federal izatera pasa zen konstituzio demokratiko batekin 1848an.

Iraultzaileek euren eskariak zuzenean inposatu ezin izan zituzten arren, erreformak goitik hasi ziren estatu askotan. Oraindik konstituziorik ez zuten Germaniar Konfederazioko ia herrialde guztietan ezarri ziren erreforma horiek. Estatuek kogobernantza eskubide demokratikoak zabaldu zituzten eta askatasun politiko eta zibil mugatuak bermatu zituzten. Mendearen bigarren erdian, bai ekonomia, bai estatuko burokraziaren papera Europako toki askotan hazi ziren. Politikari askok ikusi zuten orain Estatuaren zeregina ekonomiarako esparru bat eskaintzea eta azpiegitura-proiektuen bidez sustatzea.

Mendebaldeko Europa aitzindaria izan zen parte-hartze politikoa eta eskubide zibilak ematen. Mendearen bigarren erdian, britainiar parlamentuak erreforma batzuk onartu zituen. Horren ondoren, herriaren ordezkaritza, lehenago nobleek eta lurjabe handiek menderatua, biztanleriaren sektore zabalago batek hauta zezakeen, eta hauteskunde-barrutiak zuzenago banatzen ziren. Gutxiengo erlijiosoek eskubide politiko eta aukera profesional gehiago jaso zituzten. Frantzian, Napoleon III.ak, Bigarren Errepublikaren ahuleziak aprobetxatu zituen, 1848an jaio zena, boterearen zati handi bat bere baitan bildu eta inperio bat ezarriz. Kanpo politikaren porroten eta barne presio politikoaren ondoren, enperadoreak, berriz ere, autonomia eta askatasun pertsonal gehiago eman zituen 1860ko hamarkadan. Hirugarren Errepublikak, 1870ean erori ondoren jaio zenak, partaidetza hori eta oinarrizko eskubide horiek asko handitu zituen beste behin ere.

Errusiar jopuak 1861ko emantzipazio erreforma entzuten. 1907ko margolana.

Porrot militarrek eta barne tentsio politikoek bultzatuta, Austriako Habsburgotarren monarkiak eta tsarren errusiar inperioak goitik egin zituzten erreformak 1860 eta 1870eko hamarkadetan. Errusia, 1861ean, joputza abolitu zuen Europako azken estatuetako bat izan zen. Habsburgotarren erreformetako bat jauntxoen gobernuaren abolizioa izan zen. Habsburgotarren Inperioa monarkia dual austro-hungariar bihurtu zenean, 1867an, hungariarrek autonomia gehiago izateko zuten nahia errealitate bihurtu zen. Hala ere, hau nekez aplikatzen zen Habsburgotarren Inperioko beste nazionalitateetan. Honela, tentsio etnikoak, Inperioarekin, bere amaiera arte mantendu ziren.

1848/49ko iraultzetatik, Vienako ordena pixkanaka desegin zen. Gainerakoan baketsua izan zen garaian, 1815 eta Lehen Mundu Gerra bitartean, potentzia handiek 1853 eta 1871 bitartean egindako gerrak salbuespen bat izan ziren. Gerra hauek mendearen lehen erdiko elkartasun monarkikoarekin amaitu zuten. Jarraian, Realpolitika sartu zen pixkanaka, eta gero eta gehiago bilatu zen aldebiko elkarrekiko interesen oreka, eta tarte txikia pasa zen nazioarteko sistema global idealtzat hartzeko.

Milango bost egunak, Baldassare Verazziren margolana Italiaren bateratzeari buruz.

1859 eta 1871 artean hainbat bateratze-gerra izan ondoren, Italiako bateratzeak eta Alemaniako bateratzeak estatu nazional bana sortu zuten, funtsean, Europako oreka politikoa aldatu zuena. Italiako Erresumaren sorrera Sardinia-Piemonten hasi zen, Austria, Frantzia, Napoliko Erresuma eta Aita Santuaren Lurraldearen aurkako hainbat gerra eragin zituena. Mugimendu demokratiko-iraultzaileek babestu zuten. Prusiaren gidaritzapean Alemaniar Inperioa Alemaniar Batasun Gerren (1864-1871) zehar sortu zen, eta Europako boterearen oreka politikoa aldatu zuen. Alde batetik, Germaniar Konfederazioa, europar ordenaren elementu egonkortzaile bezala, 1866ko Alemaniako Gerraren ondoren desegin zen. Bestalde, potentzia handi bat sortu zen Erdialdeko Europan. Frantzia eta Alemaniaren arteko banaketa politiko sakona, bateratze-gerretan sortu zena, bereziki 1871ko Frantzia-Prusia gerra, europar aliantza-politikan eragina izan zuen faktore garrantzitsu bihurtu zen. Alemania Austriarik gabe bateratzeak bere ikuspegia indartu zuen Erdialdeko Europatik eta Balkanetara. Han gero eta interes gatazka handiagoa sortu zen Errusiarekin.

Aliantza sistema konplexuekin, Europako estatuek euren arteko oreka lortu zuten. 1870/80ko hamarkadan, Alemaniar Inperioa potentzia arerio handien arteko oreka lortzen saiatu zen. Prozesuan, bere arerio Frantzia politikoki isolatzea lortu zuen. Alemaniako aliantza politika ere 1875-1878ko Balkanetako krisialditik bizirik atera zen, non Balkanetako gatazkek Europa osoko tentsioak eragin zituzten.

Mendearen bigarren erdian zehar, Otomandar Inperioak, desintegrazio bizkorra izan zuen Balkanetan, mugimendu eta altxamendu etniko-nazional ugariren bidez. Estatu nazional berriak sortu ziren, Serbia eta Errumania kasu, eta ia autonomoak ziren eremuak, Bulgaria kasu. 1878ko Berlingo Kongresuan, Balkanetako krisiaren amaieran, nazioarteko onarpena lortu zuten. Balkanetako nazionalismoak liskar bortitzak eragin zituen, ez bakarrik otomandar sultanaren aurka, baita beste talde etniko batzuen aurka ere.

Mendearen amaiera aldera, Europako potentzia nagusien artean boterea lortzeko lehia gero eta oldarkorragoa bihurtu zen. Inperialismoa eta nazionalismoaren erradikalizazioa politikaren eta gizartearen militarizazioaren eskutik etorri ziren. Nazioak gero eta lehiakorrago bihurtu ahala, arma-karrera prozesu bat hasi zen.

Aliantza Hirukoitzaren ondorioz Europa Lehen Mundu Gerrara bideratutako aliantzen politikan sartu zen.

1890eko hamarkadatik aurrera, Alemania gero eta gehiago isolatu zen Europan. Bere bide berria "bitartekari zintzoaren" politikatik urruntzea eta erretorika militarista oldarkorra izan zen. Alemaniar Inperioak Errusiarekin harremanak jarraitzeko zuen interes faltak, Frantziari, Inperio Tsaristarekin aliantza defentsibo bat eratzeko aukera eman zion, 1853-1856 artean Krimeako Gerra galdu ostean. Hori egitean, bere isolamendu politikoa hautsi zuen. Alemania Austria-Hungariarekin zituen harremanetan kontzentratu zen, Italiarekin hiruko aliantza izatera zabaldu zen aliantza bikoitza. Honek, ordea, bere lehen pitzadurak 1896an erakutsi zituen, Italiako Erresuma Frantziar Errepublikara hurbildu zenean. 1890eko hamarkadan, tirabirak izan ziren Frantzia eta Britainia Handiaren artean, euren lehia kolonialaren ondorioz. Hala ere, Frantzia, Erresuma Batua eta Alemania aurkarien hurbilketak porrot egin zuen 1900. urtean, ezin izan baitzuten adostu euren ontzidi-politikaren koordinazio bateratua. Beraz, jada 1900. urtean, Lehen Mundu Gerran elkarren aurka borrokatu zuten bi bloke politikoak agerian zeuden. 1890eko hamarkadan gerra garrantzitsu bat gertagarriagoa bihurtu zen, baina ez zen saihestezina.