Victoria Ocampo

Manuel Ocampo, aitona.

Ocampo familia Gaztelako Elisabet Katolikoaren morroi galiziar bat zuen arbaso, Santo Domingo uharteko lehen biztanleetako bat.[8] Manuel José de Ocampok, Victoriaren herenaitonak, Peru utzi zuen XVIII. mendearen amaieran. Prilidiano Pueyrredónekin ere zerikusia zuen—Victoriaren birraitona-birramonen erretratugilea—, eta José Hernández poeta eta politikariarekin, aitaren aldetik.[8] Haren birraitonak, Manuel Hermenegildo Aguirrek (1843ko apirilaren 12a), dirutza handia eman zion Buenos Airesko Kabildoari, Britainiarren Inbasioen ondoren 1810eko Maiatzeko Iraultzaren kausari laguntzeko, eta Domingo Faustino Sarmientorekin adiskidetasun luzea izan zuen, batzuetan hura bisitatzen baitzuen.[8]

Narciso Binayán Carmona genealogistaren arabera, amaren familiak Domingo Martínez de Irala (1509-1556) konkistatzaile, esploratzaile eta kolonizatzaile espainiarraren ondorengoa zen; haren arbasoek guaraniar mestizo urruneko jatorria zuten, eta Independentziako kide askorekin eta pertsonaia paraguaiar eta argentinar handiekin partekatzen zuten.[9][10]

Victoriaren osaba-izeba Enrique Ocampo ezaguna izan zen tiro bat emanda Felicitas Guerrero hiltzeagatik, bera utzi eta Samuel Sáenz Valienterekin maitasun-harreman batean hasi eta jarraitu nahi izan ondoren. Victoriak bere autobiografiaren lehen liburukian kontatu zuen gertaera:

Felicitas lurrean etzanda aurkitu zuten, odoleztatuta, eta Enrike, eskuan eta aurpegian errebolber batekin. Ez dakigu ziur txakur amorratu bat bezala berak hil zuen edo beste batzuek hil zuten... Nire amonak esaten zuen inoiz ez zuela amaren oihua ahaztuko semearen aurpegia deseginda ikusi zuenean».[11]

Victoriaren gurasoak, Manuel Silvio Cecilio Ocampo (1860ko azaroaren 3a - 1931ko urtarrilaren 18a) eta Ramona Máxima Aguirre —«La Morena» ezizena zuena— (1935eko abenduaren 1866- 1935eko abenduaren 10a), goi-mailako klasekoak, 1888ko irailaren 22an ezagutu zuten elkar, Sarmientoren hiletan, eta 1889ko apirilaren 26an ezkondu ziren.[12][13] Victoria Ocampokren biografoak, María Esther Vázquezek, hauxe esan zuen aita zela-eta:

Gizon garaia, morroi ona, fina eta bereizia. Zubi eta bideen eraikuntzan espezializatutako ingeniaria izan zen, eta herrialdearen barruan eraiki zuen. Familia kontserbadorea zuen aita, hartaz kezkatua eta alaben maitalea. Umore on eta atseginekoa, melankoliarako nolabaiteko joera naturala zuen.[11]

Amari zegokionez, Vázquezek goraipatu egin zituen biolina jotzeko baldintzak, landareekiko grina eta honelaxe definitu zuen:

ama perfektua, maitekorra eta babeslea, familiako arazo handi eta txikiak konpontzen zituena.[11]

Victoriak beti nabarmendu zituen aitaren zintzotasuna eta amak ezartzen zituen arau zorrotzak.[13]

Ramona Victoria Epifanía Rufina Ocampo 1890eko apirilaren 7an jaio zen, 16:30ean (UTCa-3), Viamonte kaleko 482 zenbakiko etxebizitza batean —ia San Martin kalearen ertzean—, Buenos Aires hirian, Sienako Santa Katalina elizaren parean.[6] 1810 aldera San Martin eta Viamonte kaleak ziren, Victoria —Ingeles Inbasioetan Argentinaren garaipenagatik — eta Ocampo —arbasoengatik—, harik eta izena aldatu zuten arte. Victoria sei ahizpen artean nagusiena izan zen —besteak Angélica (1891-1980), Francisca (1894-1967), Rosa (1896-1968), Clara (1898-1911) eta Silvina (1903-1993, Adolfo Bioy Casaresen idazle eta emaztea)—.[14][15] Autobiografian ahizpa Angelicari buruz hauxe adierazi zuen Victoriak:

... Ez nituen imajinatzen jolasak, klaseak, paseoak, jatea, lo egitea, barrea... ahizparik gabe. Ez nuen uste berak nahi nuena nahi ez zuenik... Ez zegoen sekreturik gure artean. Jantzi berak jartzen zizkiguten, txapel berak, zapata berak. Absurdua irudituko zitzaidan ni aurrera eta bera atzean ez zela beste modu batean bizi ahal izatea. Nik obedientzia eskatzen nuen eta babesa eskaintzen nuen.[11]

Ocampo ahizpak haurtzaroan.

Haurtzaroan, Victoriak oso maite zuen Vitola izeba-amona, bere bizitzan eragina izan zuena.[16] Familia aristokratikoetan ohikoa zen bezala, hezkuntza pribatua jaso zuen institutrizekin; literatura, historia, erlijioa eta matematika ikasi zituen Alexandrine Bonnemasonekin eta ingelesa Kate Ellisekin.[16]

1896an, Villa Ocampo eraikita zegoen, familia Europara ontziratu zen urtebeterako, eta Paris, Londres —han ikusi zuen Victoria erreginaren Diamantearen Jubileoa—, Geneva eta Erroma ere bisitatu zituen.[17][18] Victoriak ikasi zuen lehen hizkuntza frantsesa izan zen, gero ingelesa eta gaztelania. Ocampok miretsi eta estimatzen zuen Parisi buruz, hauxe esan zuen:

Beste behin ere egiaztatu dut hiri hura bere seme legitimoena bezain berea dela, nahiz eta ni alaba naturala izan.[11]

Buenos Airesera itzuli zenean, literaturak erakarri zuen. Txikitan, Julio Verne, Arthur Conan Doyle, Charles Dickens, Guy de Maupassant, Daniel Defoe eta Edgar Allan Poe miresten zituen.[19] Aldi berean, teniserako eta Chopinen musikarako zaletasun handia izan zuen.[20] 1901ean, ihes egiteko modua aurkitu zuen idazketan, eta halaxe idatzi zituen lehen artikuluak eta kontakizunak frantsesez; besteak beste, L’Ideal, Chopin, Fleur etrange, A Musset eta Transvaaleko gerrako boerren defentsa.[19][21] 10 urte zituela, María Guerreroren eta Fernando Díaz de Mendozaren antzezlan batean parte hartu zuen, eta, handik gutxira, Marguerite Moreno buru zuen estilo klasikoko obra batean.[19][22] Harrezkero, antzerkiarekiko lilura sentitu zuen, nahiz eta aktore izateko grina aitak baztertu egin zuen, lanbidea ez baitzetorren bat bere gizarte-egoerarekin.[5] Hauxe esan zuen:

nire alaba batek antzerkiaren ibilbidea jarraitzea erabakitzen badu, aktorea izatea, egun horretan neure buruari tiroa emango diot.[11]

Handik urte batzuetara, Victoriak hauxe aitortu zuen:

Bokazio horri uko egitea barrutik apurtu ninduen... nire bizitzak porrot egin zuela iruditu zitzaidan.[11]

1908ko azaroan, familia berriro Europara joan zen. Victoria, 18 urtekoa,—Henri Bergson-ek Collège de France-n ematen zituen piano-, bokalizazio- eta filosofia-klaseetara — eta Sorbonako Unibertsitatera joan zen. Han, literatura greko klasikoa, literatura ingelesa, erromantizismoaren jatorria, Ekialdearen historia eta Dante eta Friedrich Nietzscheren lanak ikasi zituen.[23] Buenos Airesera itzuli zenean, 11 urteko bere ahizpa Clara haurren diabetesaren ondorioz hil zen, eta haren heriotzaren eraginez Victoriak depresioa izan zuen.[24]

Delfina Bunge, 1920.

1906 eta 1911 bitartean, Delfina Bunge idazlearekin adiskidetu zen. Victoriak gutunak bidaltzen zizkion frantsesez astero, bere olerkiak transkribatzeko, eta bere ikasketen eta egoera pertsonalen nondik norakoen berri ematen zion.[25] María Esther Vázquezek «merezi du lehen gutun horietako bat transkribatzea argitaratu zuen:

Barkatu traba egiten badizu. Gauza hobeak egin behar badituzu... Adiskidetasun pixka bat besterik ez dizut eskatzen, mirespenaren eta sentitzen dudan samurtasunaren truke... Isolamendu morala mingarria da. Ez duzu bakardade-sentsazio ikaragarri hori ezagutzen... Hamasei urte ditut, eta adin horretan batek norbaitengan konfiantza izan behar du, bihotza lehertu egiten da. Nire lagun izan nahi duzu? Entzun nahi didazu?

Vázquez-en arabera, Bunge-k Victoria

buenosairestarren materialismoa ulertzen ez zuen gizaki sufritua.[11]

Victoriak izaera eta jarrera espirituala zuen, Bunge-renaren bestelakoa, erlijio-eremu oso hertsian eratu baitzen. Hala ere, biek beren metodoen bidez defendatu zituzten emakumeen kausak.[25] Viktoriaren nerabezaroan, Bunge-k —hogei urte baino gehiago zituen— bidaltzen zizkion testuak koadernatzera bidali zituen, eta bi urte geroago oparitu egin zizkion. Victoriak honelaxe epaitu zituen kontakizun horiek:

klaribidentzia, perspikazia eta antzekotasunarena, harrotasun eta apaltasunarena, asmakuntza eta zentzakeria, arrazozinio eta delirio faltarena, eta ortografiaren ezjakintasuna.[11]

Bunge hautatu zuen Victoriak bere asmoak kontatzeko: ez ezkontzeko eta arteaz arduratzeko gogo sendoa. Epistoletako batean, hauxe esan zion:

gehiegi espero nuen gizateriarengandik... bizi nahi nuen mundua, ez da existitzen. Hemen behean, bitxia naiz. Herrialde bitxi eta jainkotiar batetik erori naiz, eta... ez dago ezer erabat asebete edo osa nazakeenik... Nire arimari argazkia atera nahi diot ikusten dudan bezala, hau da, sentitzen dudan bezala.[11]

Bunge-ren 1910eko ezkontzak pixkanaka desegin zuen 1911 inguruko adiskidetasun harremana. Bunge 1952an hil zen eta Ocampo asko deitoratu zen haren heriotzagatik.[25]

Victoria Ocampo 1913ko argazki batean.

Victoria Ocampo 1912ko azaroaren 8an «Monaco» ezizeneko Luis Bernardo de Estradarekin ezkondu zen, oso familia katoliko eta kontserbadore batekoa.

1907an ezagutu zuten elkar Villa Ocampoko tenis-partida batean, eta 1911n hasi zen Victoria partida horiek ikustera joaten.[26][27][28] Hala ere, Ocampok zalantza handiak zituen ezkontzari buruz, Estradak erabateko mendekotasuna eskatuko ziola uste baitzuen.[26] Delfina Bunge-ri ezkontzari buruz emandako iritziak aldarazi zion, ez baitzuen nahi osaba amonak bezala ezkongabe egotea, ezta emakume ezkonduaren bizitza pasiboa izatea ere.[28] Suminduta gogoratzen zuen amonaren kasua, bere senarrak oparitutako urrezko eraztuna zeramala, «Kateatua eta zoriontsua» lemapean grabatua.[26] Bere antzerki-irakasleari, Marguerite Moreno aktoreari, entzun zion senar-emazteek beren asmoak oztopa zitzaketela eta jarduteko gogoa zaputz zezaketela.[26]

1909ko Delfina Bunge-ri bidalitako gutun batean, zera adierazi zuen:

beldur naiz Jéromerengandik erakartzen nauena — Estradari deitzen zion modua — neu ere itsu nazakeela. Ezagutzen dudana da ezagutu nahi dudana... ez egia. Gehiago gustatzen zait begietako edertasunak esaten dituen gauzak baino. Une batzuetan argi ikusten dut maitasun hori. Baina maitemindua gaztea da. Arrazoitzen duen 'ni'-ak beldur dio eta atzean eramaten uzten du.[11]

Ocampok uste zuen ezkontzak Estradaren jarrera posesibo eta mesfidati batzuk aldatuko zituela, baina ez zen hala izan.[28] 1912ko abenduaren 15ean, senar-emazteak Europarantz abiatu ziren, Fani izeneko familia-mukamarekin eztei-bidaia egiteko.[29]

Handik gutxira, banandu egin ziren, Victoriak Estradak Manuel Ocampori bidalitako gutun bat aurkitu ondoren. Gutun horretan, emazteak aktore izateko zituen nahiak desagertu egingo zirela haurdun geratzean.[30] 1914an Buenos Airesera itzuli zirenean, bananduta, Hiriburu Federaleko eraikin batean jarri ziren bizitzen, baina pisu ezberdinetan; gizarte-bilera garrantzitsuetara joateko baino ez ziren agertu elkarrekin, harik eta 1922an legezko bereizketa zehaztu zuten arte.[31][31]

1913ko apirilaren 4an, eztei-bidaian, Erroman, Julian Martínez ezagutu zuen, bera baino hamabost urte zaharragoa eta senarraren lehengusua.[32] Ocampo liluratuta sentitu zen eta berriz ikusiko ez ote zuen beldur izan zen:

Urrutitik ikusi nuenean, haren presentziak inbaditu egin ninduen... nire ahoari begira, nire ahoa nire begiak balira bezala... Mende bat iraun zuen: segundo bat. Eskua eman genion elkarri. Aurpegiaren arkitektura edertasun harrigarrikoa zen», adierazi zuen bere autobiografian.[11] Manuel Mujica Lainezek esan zuen «tipo bikaina zen, garaiko mutilik onena.

Hala ere, Martínez eta Estradaren arteko antipatia zegoen. Parisen, Ocampok senarra Martínez Balet Errusiarren ikuskizun batera gonbidatzeko konbentzitu zuen, eta, berriz ere, Colon Antzokian ikusi zuen. Maitasun-harreman bati buruzko zurrumurruak areagotu egin ziren, eta Estradak jakin zuenean, haserretu egin zen. Ocampo Martinezekin hiztegien jatorria ikertzeko komunikatu zen eta, gero, ohitu egin ziren telefonoz hitz egiten.[33] Eskandalu handiena mukamak Ocamporen Martinezentzako zen gutuna 'Monakoren' idazmahaiaren gainean gutun bat jarri zuenean gertatu zen. Horrek areagotu egin zuen haren haserrea. 1920ko hamarkadaren amaieran, Ocampo eta Martínez elkarrekin bizi izan ziren Mar del Platan bi hilabetez, eta, handik gutxira, hamahiru urte geroago lagun giroan amaitu zen harremana. 1939an, berriro idatzi zioten elkarri, eta gizonak honelaxe amaitu zuen gutuna:

Zurekiko sentimenduek ez dute izenik. Zure oroitzapena pizten duten edozertan dago, eta maite dudan guztian.[11]

Garai hartan, Ocampo izan zen Argentinan gidabaimena lortu zuen lehen emakumea.[34]

1917. urtearen inguruan, Ricardo Güiraldesek Xamaica liburua argitaratu zuen. Haren pertsonaia protagonistaa, Clara Ordóñez, Ocampo bera du inspirazio-iturri.[27] Clararen pertsonaia bere haurtzaro berean gertatzen da, baita ezkontza gatazkatsua ere. Güiraldesek baimena ere eskatu zion bere kartetako bat eleberrian sartzeko.[31]

Garai hartan, Ocampo Danterekin identifikatzen hasi zen, eta «Nik Dante bizi izan nuen» idatzi zuen. 1920ko apirilaren 4an, bere urtebetetzea baino lau egun geroago, lehen oharra argitaratu zuen La Nación egunkarirako, Babel izenburupean. Bertan, Purgatorioko XV. kantuari buruzko iruzkina egin eta gizakien arteko desberdintasunei buruz idatzi zuen.[4] Ofizialki bananduta egon arren, Victoria Ocampo de Estrada izenaz sinatu zuen.[35] La Nación egunkariko kolaboratzaileek ospea zuten eta erraz lortzen zuten literatura-karrera.[36]

Jose Ortega eta Gasset Argentinara 1916an iritsi zen eta adiskidetasun horrek Ocamporen espainiera hobetzea ekarri zuen.[37] Nahiz eta erosoago sentitu frantsesezko erredakzioarekin, talde nazionalistek eta ezkertiarrek «atzerritarren» kalifikazioa eman zioten, eta horrek gaztelaniara egokitzera behartu zuen.[37] 1930era arte, ohar guztiak frantsesez idazten ziren, gero itzultzeko.[38] 1924an, joan ondoren, Ortegak bere lehen liburua argitaratu zuen, De Francesca a Beatrice, Ricardo Baezak Mendebaldeko Aldizkariaren bigarren liburukia itzulita, eta epilogoa idatzi zuen.[39] Argitaratu ondoren, Paul Groussac-ek lana «desahogo dantesco» gisa definitu zuen eta Ocamporen «pedanteria» negatiboki epaitu zuen.[6][40] Ortegarekiko adiskidetasunak, «La Gioconda de las Pampas» ezizena eman zionak, uko egin zion lagun bati esan zionean Ocampok «denbora galtzen zuela berea baino maila intelektual apalagoko gizon batekin gustatuta», Martínez aipatuz.[41] Bestalde, Ocampo idazleak hauxe adierazi zuen:

Gutunak idazteari utzi nion. Ortega galtzea literaturaren mundu zoragarrian nuen sostengu-puntu bakarra galtzea zen, eta mundu hartan sartu nahi nuen...[11]

Bien arteko adiskidetasuna 1930eko hamarkadaren hasieran hasi zen berriro, Hegoaldeko fundazioarekin.

Victoria Ocampo eta Rabindranath Tagore, 1924an, Miralrioko parkean.

1924an, Tagore izan zen Ocamporen laugarren artikuluaren gai nagusia La Nación egunkarian, La alegría de leer a Rabindranath Tagore. Aurreko biak John Ruskin eta Mahatma Gandhiri eskainiak ziren, idazleak errespetatu eta goraipatu egiten baitzituen. Tagorerekin izandako esperientziari dagokionez, 1914an André Gideren Gitanjali olerki-bilduma ezagunenaren itzulpena irakurri zuen Ocampok.[42]

Tagore 1924an iritsi zen Buenos Airesera, gripea harrapatu zuen bidaian, eta, iritsi eta biharamunean, Ocampo bisitan joan zitzaion Hotel Plazako bere gelara. Sendatu bitartean Villa Ocamporen ostatu hartzeko eskaintza egin zion, baina, gurasoek uko egin ziotenez, Ocampok bere lehengusinaren senarraren Miralrío etxea eskatu zuen, San Isidron.[43] Hala ere, errekuperatzeko aurreikusitako zortzi egunak bi hilabete bihurtu ziren, eta Ocampok etxea alokatu behar izan zuen.[44] Bere hitzetan, «mirespen zabala eta entrega espirituala» sentitzera iritsi zen Tagore; hark, bere aldetik, Ocamporen erakarpena adierazi zuen, eta handik gutxira poema bat ere eskaini zion.[44][45]

1925eko urtarrilaren 4an, Tagorek Buenos Airesetik alde egin zuen, eta biek elkarri gutunak bidaltzen hasi ziren. Gutun batean, Tagorek bere pena adierazi zuen, «Miralrío»n denbora gehiagorik ezin izan zelako egon.[46] 1930ean, Ocampok erakusketa bat antolatu zuen bere pinturekin, Parisko Pigalle Galerian, eta gero Berlinen eta Londresen erakutsi zuten. Tagore hamaika urte geroago hil zen, 1941ean.[46]

1924an, Ocampo liluratuta geratu zen Ernest Ansermetek Buenos Airesen eskainitako kontzertu batera joatean.[46] Raquel Aguirrek, Juan José Castroren emazteak, esan zuen Ocampok bazkaltzera gonbidatzen zituela, eta txantxa gisa esanez:

"Chivo" ere badator —Ansermet-en ezizena, bizar itxia baitzuen—.

Idazleak eta Ansermetek Marcel Prousten «barne-ontasunei» buruz eztabaidatzen zuten bilera horietan.[47] Ansermetek, Castrok kontratatua, APOk zuzendu zuen —Orkestrako Irakasleen Elkartea—, eta bertako kideek ez zuten soldatarik jasotzen, Udalak diru-laguntza txikia ematen zuelako antzerkiaren eta zuzendariaren eskakizunak betetzeko.[47] Ocampo APOrekin interesatu zen, bere etorkizunaz jabetu zen —ordura arte ez zegoen orkestra egonkorrik Buenos Airesen—, eta ekonomikoki laguntzen hasi zen, Marcelo T. de Alvear lehendakaria ere astintzeaz gain.[47] Hala, Ansermetek modu egonkorrean lan egitea lortu zuen Buenos Airesen hiru denboralditan. 1927 inguruan, APOri zuzendutako udal-diru-laguntza hirukoiztu egin zen, baina elkartea Ansermet eta haren orkestraren ordainsariak finantzatzeko prest egon zenean, lan-kontratua desegin zen eta beste zuzendari bati deitu zioten. Ocampok, haserre, uko egin zion erakundearen bazkide babesle izateari.[47]

Sakon-sakonean gure lurrean baliagarri izateak erakarri zuen. Hazten ari zen bitartean gure musika garatzeko laguntza ordezkaezina eskaini ahal izatea. Ohi bezala, erdizka baino ez genuen jakin bere maisutza eta eskuzabaltasuna aprobetxatzen. Victoria Ocampo, Testografia liburukia..[11]

1925ean, Politeama Antzokian estreinatu zen, Arthur Honegger-en David erregea, eta, Ansermet-en bidez, Ocampok lortu zuen errezitatzaile-lana. Raquel Aguirre de Castroren arabera, «hain sentibera egon zen ezen "jan" egin baitzuen ikuskizuna». Ocampok esaten zuen «lanbide horretarako jaio zela».[47] 1934an, Stravinskyren Pershépon opera eta baleta ikusteko aukera izan zuen, eta, ondoren, bira bat antolatu zion Brasilen, Uruguain eta Argentinan barrena. Stravinskyk proposamena onartu zuen, baina espreski eskatu zuen errezitatzaile gisa aritzeko obran zehar. Nahiz eta hasieran ez zuten Buenos Airesen papera egiteko baimenik eman Elizarekin izandako gatazka baten ondorioz, Stravinskyk eskandalu bat sortu zuen, onartua izan zedin, eta azkenean agintariek utzi egin zuten.[48]

Ocampo Hermann Graf Keyserling-en berri izan zuen Ortega y Gasset-en 1927ko Revista de Occidente-ko argitalpen bat irakurtzean, eta hain gogotsu geratu zen ingelesez argitaratutako liburuak irakurri zituela.[49] El diario de viajes de un filósofo (1925) lanean, Ocampok Indiari buruz pentsatzen zuenaren berrespena aurkitu zuen, eta, bere biografoaren arabera, «naturaren gorespenaren zentzua, Argentinako panparen paisaiaren aurrean emoziora iritsi zena». El mundo que nace (1929) lanean, Keyserling-ek gizakiaren bizi-arazoekiko erakarpena aurkitu zuen, eta hantxe pentsatu zuen filosofoa bere sentimendu eta esperientzietatik hurbil egon zitekeela, Dantek izan zuenaren pareko mirespena sentitzeraino.[49]

Hermann Graf Keyserling filosofo alemaniarra.

Alemanian Keyserling kondeak, Das Spektrum Europas liburu berria argitaratu behar zuela jakin zuenean, Ocampo María de Maeztu lagunarekin harremanetan jarri zen, gaztelaniara itzultzeko gogoaren berri emateko Jose Ortega Gassetek gainbegiratuta.[49] 1928an, Ortegak gutun bat bidali zion, eta bertan honako hau jaso zuen:

Nire patua da... zureganantz nabigatzea. 1916an... ez dakit zer zenuen, baina harrapatu ninduzun. Orain, Alemaniako ilusioek eta Indiako oroitzapenek "kolonizatuta" ikusten zaitut. (Keyserling eta Tagoreri buruz).[49]

Ocampok Keyserlingi Buenos Airesera joateko eskatu zion, baina erantzuna ezezkoa izan zen, lan-konpromiso ugari zituelako; hala ere, handik bi urtera joan ahal izan zen, eta Ocampok erantzun zuen:

Ezin da aurresan gogoak ordura arte iraungo duen.[11]

Bien arteko korrespondentzia, urte eta erdian iraun zuena, Keyserlingek egin zezakeen bisitaz eta bere lanaren alderdi desberdinez aritu zen.[50] 1929ko urtarrilean, Ocampo Parisera joan zen filosofoarekin ohikotasunez topo egitera, Ocampo harekin maiteminduta zegoela sinestera iritsi zen.[51] América liberada liburuan, Keyserling-ek idatzi zuen gizon kultuak bere izatearen esentzia soilik lor dezakeela, baldin eta espiritu maskulinoa eta emakumearen haragia bateratzen baditu. Une hartatik aurrera, filosofoak Ocamporen mirespena desatsegin eta desengainu bihurtu zen, eta aurrerago esan zuen:[52]

Keyserling-ek uste zuen, jaunartze espiritualean oinarri sendo baten gainean gure harremanak ezartzeko, komunio berezia sartu behar zela.[53]

Filosofoak ez zuen ulertzen Ocamporen jarrera, eta Carl Gustav Jung psikiatrari egoera kontsultatzea erabaki zuen. Azkenik, Keyserling-ek akusazio hauxe egin zion:

nire desegiteaz nire idolatriaz beste gozatu .61

Buenos Airesera itzuli zenean, Rufino de Elizalde kaleko etxeko konponketak amaitzen ari zela, Ocampok arrain-eskeleto bat jarri zuen tximiniaren gainean. Xehetasun xelebre horren gainean aitak esan zuen:

«Bere eskeletoa emateko eskatu beharko zenioke Keyserlingi, eta sarreran jarri ahal izango zenuke. Oso ondo geratuko litzateke».

Filosofoa 1929ko udazkenean iritsi zen Buenos Airesera harrerarako, eta Ocampo berak finantzatu zuen suitean jarri zen. Keyserling-en urtebetetzerako, idazleak bikuñako pontxo bat oparitu zion, pentsatuz keinuaren eskuzabaltasunak pentsaraziko ziola; hala ere, filosofoak kutsu antipertsonaleko gutun bat bidali zion, honako hau zioena:

Garai batean, maite izan zuen pertsona baten oroitzapen hori ederra iruditu zitzaion.

eta mespretxuz deitu zion:

gezi pozoidun indioa.

Ocampo haserre, bidalitako gutun guztiak itzultzeko eskatu zuen, eta Alemaniako enbaxadak Ocamporen alde hartu zuen esku. 1932an, Keyserling-ek Meditaciones sudamericanas/ Gogoeta hegoamerikarrak izeneko liburua argitaratu zuen. Ocampori buruz gorrotoz hitz egin zuen, eta kontinente amerikarrari buruzko teoria zentzugabeak garatu zituen.

Keyserling 1946an hil zen, eta 1950 inguruan alargunak argitaratu behar ziren memorien kopia bat bidali zion Ocampori. Bertan, Parisen idazlearekin izandako esperientzia «maitagarrien ipuin»aren antzekoena izan zela uste zuen.[54] Ocampok, berriz, 1951n El viajero y una de sus sombras: Keyserling en mis memorias/ Bidaiaria eta bere itzaletako bat: Keyserling nire memorietan idatzi zuen.

1929an, Pierre Drieu La Rochellek, Ortega y Gasset eta Ocamporekin bazkaldu ondoren, emazteari aitortu zion idazleaz maiteminduta zegoela.[55] Ocamporekin bigarren aldiz topo egin ondoren, sarri elkar ikusten eta Parisen paseatzen hasi ziren.[56] Bestalde, idazleak pentsatu zuen lagun arteko harremanak oso ahulak izango zirela, Drieuk idazlearen musika- eta literatura-erreferente guztiak gaitzesten baitzituen, baina Aldous Huxley eta André Malraux ezagutu zituen haren bidez.[56][57]

Normandia bisitatu zuten biek, Ocampok Espainiara bidaia bat egin baino lehen, eta handik egun gutxira, Drieuk hauxe idatzi zion: Benetan sentitzen dut ni bezalako tipo txar batez arduratzea; horrek mindu egiten zaitu, eta ez dagokio zure izaera lagunkoiari... Ez dut bihotzik, ezta talenturik ere... Nire lagun maitea, utzi nire bihotzarekin maitatzen, beste guztia zoroagoa baita.».65

Era berean, egunkarian honelaxe sailkatu zuen: une ekonomiko larri batean diruz lagundu zidan emakume mezenasa.

Bere Testigantzak eta autobiografia lanean, Ocampo behin baino gehiagotan aritu zen horretaz, eta berak onartu zuen: izan zitekeena eta ez zena izan, izango zen beti harentzat.

1930ean, Parisen elkartu eta Berlin bisitatu zuten.

Drieuk ere liburu bat idatzi zuen, Borgesek Hego Amerikako diktadore bati buruz egindako kontakizun batean oinarritua. Haren pertsonaia nagusia Ocampo zen inspirazio. 1932ko maiatzean, Sur-ek gonbidatuta, Drieu Buenos Airesera iritsi zen, eta Jorge Luis Borgesekin adiskidetasun sendoa izan zuen; are gehiago, zurrumurruak sortu ziren, Ocamporen ahizparekin (Angélica) maitasun-harremana izan zuela.[58] Idazleak bultzatuta, bira bat hasi zuen Argentinaren barruan, demokraziaren krisia bezalako gaiak jorratuz.[58] 1930eko hamarkadaren hasieran, Drieu faxista zela esan zuen argi eta garbi, eta nazismoaren laguntzaile bihurtu zen. 1945eko martxoaren 16an bere buruaz beste egin zuen, aurkako atxiloketa-agindu bat zegoela jakin ondoren, eta aldez aurretik agindu zuen testamentua Ocamporengana eramateko, André Malrauxekin batera testamentua eskuratu zuen hiru pertsonetako bat izan baitzen.[59]

Victoria Ocampo Sur aldizkarian

Charles Chaplini buruzko hitzaldi batean, Ocampok Waldo Frank ezagutu zuen, eta hark iradoki zion Estatu Batuetan bisita zezala eta literatura-aldizkari bat sor zezala.[60] Estatu Batuetara egin zuen bisita izan zen 1930eko hamarkadan egin zituen bidaietako lehena. Hainbat pertsona ezagun ezagutu zituen: Jacques Lacan, Ramón Gómez de la Serna, Leo Ferrero, Sergéi Eisenstein eta Le Corbusier.[61] Keyserling eta Tagoren kasuan ez bezala, Frankekiko adiskidetasuna idazlea 1967an hil zen arte iraun zuen.[60]

Frankek iradoki zuen sortu beharreko aldizkariak garaiko arazoak, kezkak eta literatura jorratzea. Ocampok proiektuari buruz aitari hitz egin zionean, hauxe esan zion: Urtu egingo zara, Victoria.

Idazleak hiru dirutza jaso zituen bere bizitzan zehar: bere izeba Vitolarena, bere amabitxiarena —hildako bi senarren dirua metatua zuen— eta 1930eko urtarrilaren 18an hil zen aitaren ondarearen zati proportzionala. Diru gehiena egoitzak eta sailak erosteko erabili zen. Hala ere, Juan Domingo Peronek alokairuen legea ezarri zuenean, higiezinek errenta emateari utzi zioten, eta behin baino gehiagotan, ahal zen moduan, saldu behar izan zituen. Sur proiektuak inbertsio handiak eskatzen zituen etengabe, eta, 1979an hil zenean, Ocampok ez zuen nahikoa diru zergak ordaintzeko.

1931ko urtarrilaren 1ean, Sur aldizkariaren lehen alea agertu zen, Drieu La Rochelle, Jorge Luis Borges, Waldo Frank, Eugenio d'Ors, Walter Gropius, Ernest Ansermet eta Alberto Prebischen lankidetzarekin.[62][63] Lehen argitalpena azkar amaitu zen 4.000 aleko tirada batekin, eta Parisen eta Madrilen ere saldu zen.[63] Bere koinatuaren arabera, Adolfo Bioy Casares idazlea, «... desafioa izan zen harentzat, oihanean bide bat irekitzea bezala».[63] Lehen edizioak Francisco Colombok San Antonio de Arecon egindako inprimategian egin ziren, non Ricardo Güiraldes, Don Segundo Sombra (1926) lan ezaguna argitaratu baitzen.[64] Izena —Sur— Waldo Franken ideia izan bazen ere, Ocampo azalaren diseinu sinpleaz arduratu zen, hau da, beherantz begira zegoen gezi batez.[63]

Lehen urteetan, nire lehentasunen arabera, nik neuk egiten nuen sumario.azterketa. Geroago, askoz askatasun handiagoa utzi nuen (batzuetan ia guztia) lagun laguntzaileen eskuetan, haietaz fidatzen bainintzen. 1929an, literatura-kalitateko aldizkari batek egin zuen klik: hortxe zuten martxan. Uste dut inoiz ez zela ildo horretatik urrundu, xehetasunen batean izan ezik, multzoarentzat garrantzi handirik izan gabe. Arazoak edo hanka sartzeak ia beti diru kontuak izan ziren. Victoria Ocampo, 1970ko urria

Kritikak azkar iritsi ziren, eta talde nazionalistek atzerriko pertsona ospetsuen laguntza sentitu zuten aldizkarian, Ocampok beste herrialde batzuetako irakurleak bakarrik ase nahi zituela alegatuz.[65] Une horretan, María de Maeztu lagunari idatzi zion: «Basamortuan lanean urtebete eman izanaren zirrara-mina dut, basamorturako... Deprimituta nago. Ez duzu imajinatzen zenbat lan egin dudan guztiaren kontra».[65][66] 1933 aldera, Erromako Kuriak «pertsona ez-atsegina» izendatu zuen. Hori zela eta, baimena kendu zioten pobreei laguntzeko ongintzako jaialdi batean egingo zuen hurrengo emanaldirako. Handik denbora batera, Elizak Agustin P. Justori bidalitako gutun baten arabera, Elizaren «etsai»tzat jotzen ziren hainbat pertsonaren adiskidetasunak eragin zuen erabakia, hala nola Tagore, Krishnamurti eta Malraux.[66]

Ocampo, Borges, Josefina Dorado eta Bioy Casares, Mar de Planta 1935

1931n, Sur aldizkariaren lau zenbaki agertu ziren; 1932an, kopurua bikoiztu egin zen, eta hiru bakarrik gertatu ziren 1933 eta 1934 artean. 1934ko uztailetik 1935eko uztailera bitartean, aldizkaria ez zen salgai jarri. 1935etik 1953ra, hilero argitaratu zen, 1953tik 1972ra bi hilean behin, eta 1972az geroztik, edizio bereziak baino ez ziren agertu.[67][68] Historian zehar, kolaboratzaileen artean izan zituen Jorge Luis Borges, Adolfo Bioy Casares, José Bianco, Waldo Frank, Walter Gropius, Alfonso Reyes Ochoa, Thomas Mann, Tomas Stearns Eliot, André Malravaux, Henry Millio.[69] Erredakzioko idazkari gisa, Borges eta Bianco, Guillermo de Torre, Raimundo Lida, Ernesto Sabato, María Luisa Bastos, Peregrina Pastorino, Nicolás Barrios Lynch eta Enrique Pezzoni izan ziren.[70]

Idazle horietako batzuk eta beste batzuk, Victoria Ocampo berarekin batera, Floridako Taldeko kide ere izan ziren; Boedo Taldeko idazleak, berriz, askoz apalagoak ziren, Claridad argitaletxean argitaratu eta Café El Japonésen biltzen ziren, Argentinako literaturaren historian geratu zen kontrapuntu batean.

1933an, Ocampok Sur argitaletxea sortu zuen, argitalpena konpontzeko eta garaiko atzerriko literatura garrantzitsuena zabaltzen laguntzeko.[71] Urte berean, argitaletxeak D.H. Lawrence-ren lana argitaratu zuen lehen aldiz gaztelaniaz —Lawrence-ren itzulpen batzuk Borgesen amarenak dira, Leonor Acevedorenak—, hala nola Federico García Lorcaren El romancero gitano eta Aldous Huxley-ren Contrapunto.[71] 1936an, Virginia Woolfen The Human and/ Giza Izaera, eta hurrengo urtean Orlando eta Gere propioa - Borgesek itzulita - argitaratu zen. Ocampok, berriz, zenbait autoreren itzulpenak egin zituen, hala nola Albert Camus, Graham Greene, D.H. Lawrence eta Dylan Thomasenak.[71]

Sur aldizkaria literatura finkatzeko aukera eman zien idazle gazteei. Julio Cortazarrek hauxe idatzi zuen: «... 1930etik 1940ra bitartean bide bat egin nahi genuen ikasleei lagundu zien, hainbeste akats, hainbeste erraztasun eta gezur lotuz».

Rafael Albertik, berriz, hauxe esan zuen: Aldizkari horrek eta liburu horiek kultura munduarekin lotzen gintuen.

Octavio Pazek, ostera: Sur ez da aldizkari edo erakunde hutsa: espirituaren tradizioa da... [Victoriak] Amerikan aurretik inork egin ez duena egin du.

1930eko hamarkadaren hasieran, Colon Antzokiko direktorioko lehendakari izendatu zuten Ocampo. Labur egon zen karguan, uko egin baitzion Alberto Prebisch, Rafael González eta Juan José Castrorekin batera, Buenos Airesko Kontzeju Deliberatzaileko kide batek baletean arte-baldintza eskaseko emakume bat sartu nahi zuelako.[72]

1934ko irailean, Benito Mussoliniren erregimenarekin bat egiten ez zuten arren, Ocampo eta Eduardo Mallea Kultura Institutu Interunibertsitario Faxistak zenbait hitzaldi ematera gonbidatu zituen Italiako zenbait unibertsitatetan.[73] Idazleak elkarrizketa izan zuen diktadorearekin, eta bertan hainbat galdera egin zizkion Estatu faxistan emakumearen egoerari buruz. Mussolinik esan zion emakumearen lehen betebeharra Estatuari seme-alabak ematea zela, eta Ocampok galdetu zion: Baina, emakumeak beste modu batean lagun diezaioke gizonari?. "Ez." erantzun zuen Mussolinik. La historia viva (1936) saiakeran, idazleak Duce-k bere herrialdea gerra batera eramango ote zuen beldur zela eta emakumeek «heriotzarako» seme-alabak sortuko ote zituzten, estatu-tresna gisa.[74] Veneziako egote batean, prentsa grafikoak «herri berri baten enbaxadore intelektual» gisa definitu zuen, eta italierazko hizkuntzarekiko jarioa goraipatu zuen.[75] Handik gutxira, 1934ko azaroan, Ocampok Virginia Woolf ezagutu zuen, eta idazlea honela kalifikatu zuen:

Buenos Aires herrialde aberatseko edertasun oparoa. 79

1935eko urtarrilean, Woolfek gutun bat bidali zion Ocampori, eta honelaxe zioen:

... ez utzi lainoan sartzen. Kontatu zer egiten duzun, nor ikusten duzunn, nolakoa den herrialdea... Eta, mesedez, ez pentsatu hotza naizela, ez dudalako idazten. Hainbeste nekatzen nau! 80

Ocampok behin baino gehiagotan gonbidatu zituen Woolf eta haren senar Leonard Buenos Airesera, baina haien osasun txarrak eragotzi egin zuen topaketak zehaztea. Borgesen arabera, Ocampo baldintza txikiagotan sentitzen zen Woolfen aurrean:

irakasle zuhur eta gogorraren aurrean ikaslea bezala, zeina uneoro epaitzen ari den.80

1939an, Londresera joan zen, eta Gisèle Freund argazkilaria eraman zuen Woolfi zenbait argazki atera ziezazkion, gero oso ezagun bihurtu zirenak. Bere buruaz beste egin zuen 1941eko martxoan, eta harrituta utzi zuen Ocampo. 1954an Virginia Woolf en su diario argitaratu zuen.[76]

1936ko saiakeran, Emakumea eta bere adierazpena izenekoan, idazleak gogoeta egin zuen emakumeak testuinguru patriarkalean baztertzeari buruz eta kultura modernoarekin duen harreman zailari buruz. Alderdi horiek, nolabait, emakumeen adierazpen autonomo baten bilaketaren arazoa laburtzen zuten. Berak bereizi egin zuen idazketa-estilo hori, kultura androzentriko batean gizonei dagokien adierazpen monologikoaren modu dialogiko gisa.[77]

Danubio Torres Fierrorekin Plural aldizkarirako egindako elkarrizketa batean, Ocampo inoiz ez zen alderdi politiko bateko kide izan hauxe esan zion:

Ez hitz egin emakume gisa marxismoaren garaipenari laguntzeko dugun betebeharraz, ez eta haien arrakastak gure eskubide guztien gozamena emango digula agintzen duenaz ere. Ez, ez, ez. Lehenbizi, emakumearen egoera aldatu behar du munduan.' Ondoren, beste aldaketa batzuk gertatuko dira, eta ez alderantziz. 5

1936ko martxoan, Unión Argentina de Mujeres sortu zuen, Susana Larguía eta María Rosa Oliver adiskideen laguntzarekin, Espainiako Gerra Zibilarekin batera.[78] Handik gutxira, hauxe idatzi zion María de Maezturi:

Faxismoak arrakasta badu Espainian, galduta gaude Amerikan. 82

Erregimen faxistak Argentinan aurrera egin ahala, 11 357 legea erreformatzeko proposamena agertu zen, emakume ezkonduak 1926an eman zitzaizkion eskubide zibilak izan ez zitzan. Hartara, ezin izango zuketen ez pertsonarik ez ondasunik izan, eta gizonen mende egongo ziratekeen.[79] Emakumeen Argentinar Batasunaren helburua zen lege horren aldarrikapena eragoztea, UMAn bildutako gizarte-klase guztietako emakumeek eragindako presio-indarraren bidez. Ocampo UMAko lehendakari hautatu zuten, emakumearen eskubideen aldeko defentsa-lana egiteagatik ezaguna.

Victoria Ocampo, 1920ko hamarkada

UMA zabaltzen hasi zen, eta azpibatzordeak eta filialak sortu ziren barrualdeko hirietan. Horrez gain, hitzaldiak, bilera publikoak eta panfletoak banatu ziren, eta panfleto horietan hauek lortzeko beharra zabaldu zen:

1. Emakumearen eskubide zibil eta politikoak.
2. Emakumeak babesteko legeak gehitzea industrian, nekazaritzan edo etxeko zerbitzuan.
3. Amatasunaren babesa.
4. Adingabeen babesa.
5. Emakumearen garapen kultural eta espirituala.
6. Munduko bakea.
7. Prostituzioa gutxitzea eta prebenitzea.

Panfletoak, batzuk Ocampok idatziak, bi zentabotan saltzen ziren izkinetan; ezagunenetako bat La mujer, sus derechos y sus responsabilidades/ Emakumea, haren eskubideak eta erantzukizunak izan zen.[80] Halako batean, bi emakume gazte atxilotu eta komisarian atzeratu egin zen kartzelaratzea. Auzian parte hartu zuen epaileak ziurtatu zuen kartzelara bidaliko zituela, UMA babesten 20.000 emakume egon ez balira.[80] Aldi berean, presbitero batek Ocampori ama ezkongabeak ugaltzen lagundu izana leporatu zion, eta legegile batek adierazi zuen senarrei gomendatu behar zitzaiela emazteen birjintasun falta ezkontza-egintzan aurki zezaten, ezkontza bertan behera uzteko.[80]

1936ko abuztuan, aldi berean Espainian Emakumea eta bere adierazpidenari buruzko diskurtso erradiala sortu zuen, mundu osoko emakumeen arteko elkartasuna sustatzeko asmoz. Azkenik, Emakume taldeak bere helburua lortu zuen eta erreformaren proiektua baliogabetu egin zen.[81] 1938an, uko egin zion Taldearen lehendakari izateari, bazkide komunistak erakundea beren onurarako erabiltzen ari zirela jakin zuenean.[81]

Gabriela Mistral bizitzaren amaiera aldera. Literaturako Nobel saria jaso zuen Latinoamerikako lehen pertsona izan zen.

Victoria Ocampo eta Gabriela Mistral Nobel saridunaren arteko harremana 1934an hasi zen, Madrilen María de Maezturen bidez elkar ezagutu zuten. Mistralek topaketaz baliatu zen, hegoaldeko gizarterik kosmopolitenean jaio izana ironikoki aurpegiratzeko frantsestzea eta Alfonsina Stornirengana ez hurbiltzea.[82] Handik gutxira, Mistralek hauxe idatzi zion:

ikaragarria izan da zu kreolea aurkitzea, ni bezain kreolea, nahiz eta finagoa izan", eta erantsi zuen: "lehen liburua irakurri nuenetik jakin dut gorputz osoarekin literatura-idazketan sartzen zinela. Nik uste izango banu... zure eragin-erradioa jauntxo-talde batena baino ez dela, ez nuke nire denbora galduko. 84

Alicia Juradok, Gabriela Mistral eta Victoria Ocamporen arteko adiskidetasuna (1991) lanaren egileak, hauxe idatzi zuen:

adiskidetasuna... bi alditan sailka daiteke: lehena, errepetuzko 'usted' delako tratamendukoa, eta bigarrena, berriz, elkarganako 'tu' delako tratamendu hurbila. Epistolario horren xarmarik handiena Gabrielaren hizkuntza da, seguru asko bere hizkera naturalarena, hitz bereziz eta bira donosoz betea..., kastizoa, arkaismoz edo gaur egun erabiltzen ez diren hitzez zipriztindua: graziaz eta zapore kreolez betetako hizkuntza... 85

Mistralek «Vic.», «Vict.» edo «Votoya», Mar del Platako egonaldi batean haur batengandik jaso zuen ezizena.[83] 1938ko martxotik maiatzera bitartean, Argentinan egon zen Mistral, eta Marplatako etxean, Villa Ocampon eta Buenos Aires hiriko egoitzan hartu zuen ostatu. María Esther Vázquezen arabera: egonaldian, Gabrielak jakin zuen Victoria, bere hizkeran kreolla izateaz gain, gauzak ikusteko eta, gainera, Ocampo "Tata"-rengandik ikasitako zenbait adierazpen lodi eta aipamen erabileran ere kreola zela... 8

Sur argitaletxeak Mistralen liburuetako bat, Tala, argitaratu zuen 1938an.[84] Ocampok bere barne-arazoei buruz idatzitako gutun bati erantzunez, idazleak eskertu egin zion 19 'carillatan' beragan jarritako konfiantza, eta aholkuak eman zizkion Mallearekin zuen harremanari buruz. Malleak 1938an kargua utzi zion Sur aldizkarian José Biancori.[84][85] 1937 inguruan, Mistralek, gaixorik zegoenez, Ocampori eskatu zion hiltzen bazen, Yinyin iloba (14 urte eskasekoa) zaintzeko, umezurztegi batean bizi ez zedin. Hala ere, Yinyinek bere buruaz beste egin zuen 1943an, eta Mistral ez zuen inoiz gainditu tragedia hori.[84]

1938an, Roger Caillois soziologo frantsesa Argentinara iritsi zen ikastaro bat ematera.[86] Publikoki aurkeztean, Ocampok azaldu zuenez, «Hegoaldeko babespean antolatu dugun ikastaroak bi premia-ordena horien konbergentziak edo gatazkak zehazki argitzea proposatzen du: bizitza kolektiboan sortzen direnak eta gizakiaren zati sozialetik eratortzen direnak». Hiru asterako prestatu zuten Cailloisen bisita, eta bost urteko egonaldia egin zuen Villa Ocampon.[87]

José Bianco arduratu zen Sur erredakzio-idazkaritzaz 1938an, baina kanpora egindako bidaiei esker, Jorge Luis Borges, Ernesto Sabato eta Raimundo Lida noizean behin aritu ziren lanean.[88] Borges eta Ocampo ez ziren ikuspegi berekoak literatura-aldizkari bat zuzentzeko moduari buruz, eta, askotan, gogor eztabaidatzen zuten.[88] Hala ere, 1942ko uztailean, Hegoaldeak ohar bat argitaratu zuen, Desagravio a Borges/ Borges iraintzea, Sari Nazionaleko epaimahaiak El jardín de los senderos que se bifurcan lana kontuan hartu ez izana eta saria idazleari eman ez izana.[89] Era berean, Ocampok bere borondatez finantzatu zituen Borgesen lehen hitzaldiak, berak jakin gabe, Miguel Cané Udal Liburutegian bere postutik kendu eta Juan Domingo Peronen gobernuak 1946an azoketako hegazti, arrautza eta untxien ikuskatzaile izendatu ondoren.[90] Sortzetiko gaixotasun baten ondorioz idazleak jasan zituen lehen begi-kirurgiez ere arduratu zen, pixkanaka itsu utzi zuen gaixotasuna.[90] María Esther Vázquezen arabera, bien arteko harremana:

txarra izan zen, ustela dirudien zerbaitengatik, baina ez da hala... Borgesek gauza asko zor zizkion Ocampori eta alderdi batzuetan esker txarrekoa izan zen. 93

Ocamporen eskuzabaltasuna ere islatu zen bere mucamoaren semearen ingeniaritza-ikasketak finantzatu zituenean, mutiko zenean ama galdu baitzuen.[91] Bigarren Mundu Gerra hasi aurretik, Gisèle Freund argazkilari juduaren bizitza salbatu zuen Ocampok, Frantziatik ateratzeko dirua eta visa bat bidaltzean.[92] Bere herrialdea Alemaniak okupatu zuenean, 1940an, Ocampok zenbait ohar eskaini zizkion gaiari Sur aldizkarian, eta laguntza espirituala eta materiala eman zien hainbat laguntza-batzorderi, Espainiako Gerra Zibilean egin zuen bezala.[93] 1943ko maiatzean, Guggenheim Fundazioak gonbidatuta, bidaia bat egin zuen Estatu Batuetara, herrialde horren inguruan hitzaldi-bira bat egiteko. Horretarako, hegazkin bat hartzea erabaki zuen, eta itsasoz bidaiatzeko ohitura hautsi zuen.[93] Buenos Airesera itzuli zenean, Paris 1944an askatu zutenean, Frantzia Plazara joan zen emakumeen manifestazio batera, gertaera ospatzeko. Bilera hartan, Juan Domingo Peronek manifestariak poliziarekin sakabanatzeko agindu zuen, eta eremu publikoan desordena sortu izana leporatu zien. Horrek zauritu ugari eragin zituen.[94] 1946an, gobernu britainiarrak gonbidatu zuen Royal Air Forceko hegazkin batean Núremberg-en Epaiketetara joateko, gerra-kriminal nazien epaiketen zati bat ikusi ahal izateko. Egun horretan, epaike horretan egon zen Latinoamerikako bakarra izan zen.[95][96]

Lawrence de Arabia, 1918.

Arabiako Lawrence militar eta idazle britainiarrari buruzko bi liburu argitaratu zituen Ocampok: 338171 T.E. (1942), frantsesera eta ingelesera itzulitako saiakera bat, eta Lawrence de Arabia y otros ensayos/ Arabiako Lawrence eta beste saiakera batzuk (1951), Aguilar argitaletxe madrildarrak argitaratua. Hamar Testigantzetatik seitan, behin eta berriz hitz egin zuen militarrari buruz. Ocamporen arabera, bere bizitzan gehien hunkitu zuten gizonak Lawrence eta Gandhi izan ziren:

Bata sinesgaitza, bestea sineskorra... Biek uste zuten energia espiritualak mirariak egiten dituela. Biak bizitza osoan zehar ideal horri fidel jarraitu zioten. 97

Diruaren mespretxuak, Lawrencek bere maila militarrari uko egiteak eta Los siete pilares de la sabiduría/ Jakinduriaren zazpi zutabeek, besteak beste, Ocamporen arreta piztu zuten. Ocampo Estatu Batuetara joan zen 1943an, eta Washingtongo Kongresuko Liburutegian kopia bat jaso zuen The Mint eskuizkribuaren barruan, non Lawrencek hegazkin- eta tanke-gorputzean izandako soldadu arrunt esperientzia latzak kontatu zituen.[97] Idazleak hauxe esan zuen:

topaketa horren emozioak, hainbestetan ametsetan egindakoak ... geldiarazi egiten ninduen, halako moldez non denbora bat behar izan muen liburua ireki aurretik. 98

Ocampok The Mint-en zortzi kapitulu itzuli zituen 1951n, Enrique Pezzoni eta Ricardo Baezarekin lankidetzan.[98] Lawrence garaiz aurretik hil zenez 1935ean ustekabeko istripu baten ondorioz, ez zuen pertsonalki ezagutzeko aukerarik izan, baina 1946an Lawrenceren anaia eta ama bisitatu zituen lehen aldiz. Horri esker, harremanetan jarri zen bere familia-ingurunearen eta bizitza pertsonalaren xehetasun intimoekin, erabiltzen zuen abizena fikziozkoa...[98]

Sur aldizkariaren 217. alea, 1952

Peron presidenteak 1946ko uztailaren 26an emakumeen sufragio-legea onartuko zuela iragarri zuenean, Victoria Ocampo haserretu egin zen, gobernu baten bidez eskubide bat gobernu antidemokratiko baten eskutik lortuko zuela pentsatuta. 6,, 99

1951n, gurutze bat margotu zuten Villa Ocampo egoitzaren sarreran, peronismoaren oligarka disidentea esan nahi zuena.

Bere ondasunak suntsitu eta paperak eta gutunak suntsituko ote zituzten beldur zenez bere ahizpei, lagunei eta hurbileko gainerako senideei bidali zituen hainbat posta-maletatan. Argentinatik kanpoko pertsonei bidalitako gutunak eskura ematen zizkien une hartan aldi baterako bidaiatzen zuten hurbilekoei.[99]

1953ko maiatzaren 8an, CGTren ekitaldi batean Maiatzeko Plazan bi bonba lehertu eta hilabete baino gutxiagora, Ocampo atxilotu Mar del Platan, poliziako bost ofizialek eta komisario batek. Ondoren, Buenos Airesera bidali zuten.[100] Luze eta zabal itaundu zuten Polizia Sailean, eta bi egunez egon zen janaririk hartu gabe, harik eta preso politiko gisa San Telmoko Artzain Onaren emakumeen kartzelara eraman zuten arte. Han prostitutekin eta gainerako emakume-kriminalekin bizi izan zen, delitu arruntengatik preso, prozesatuta edo kondenatuta.[101] Atal horri dagokionez, Ocampok hau esan zuen: «Espetxean, norbaitek bazuen sentsazioa hondoa jotzen zuela, horixe zen errealitatea».[102] Atxilotu eta bi egunera, bere lagun Susana Larguía, UMA sortu zuen laguna, espetxeratu egin zuten, eta, lehenago, Norah Borges eta haren ama, Leonor Acevedo, 77 urtekoa, atxilotu egin zituzten, eremu publikoan eskandalua leporatuta.[101][103]

Atxiloketaren berri atzerrira iritsi zen, eta Aldous Huxleyk, Waldo Frankekin batera, Argentinako Intelektualen Askapenerako Nazioarteko Batzordearen buru izan ziren; The New York Timesek, berriz, protesta-ohar bat argitaratu zuen, Ocamporen askatasuna ez ezik, beste autore askorena ere eskatuz, hala nola Francisco Romero, Adolfo Lani eta Roberto.[104] Jawaharlal Nehru Indiako lehen ministroak nabarmendu zuen idazlea askatzea, eta Gabriela Mistralek telegrama bat bidali zion Peroni maiatzaren 27an, helburu berarekin.[104] Azkenik, Ocampo askatu egin zuten ekainaren 2ko gauean, 26 eguneko atxiloketaren ondoren. Atera zenetik 1955ean Peron kanporatu zuten arte, zorrotz zaindu zuten, eta hainbat motatako mugak izan zituen; hain zuzen, Stravinskyk birritan eskatu zionean, Perséphone-n Italian eta Estatu Batuetan errezitatzeko, poliziak ez zion jokabide onaren ziurtagiria eman pasaportea berritzeko.[105]

Arazo ekonomikoak, aldi berean, handitzen joan ziren, bi arrazoirengatik batez ere. Lehenengoa Peronek aldarrikatutako alokairuen legearen zigorra izan zen. Horren ondorioz, Ocampok alokatzen zituen higiezinek errenta emateari utzi zioten eta modu txarrean saldubehar izan zituen askotan. Bigarrenik, Victoriak Sur aldizkarian egiten zituen inbertsio handien ondorioz. Ocampok Gabriela Mistrali bidalitako gutun batean erregistratu zen kontua, hark 1956an bisita egiteko egin zion gonbitari uko egin ondoren. Han, aldizkariaren 25. urteurrenean Argentinako 85 000 pisuaren galera garbia berretsi zion.[106]

Sur erredakzio taldea 1961ean: Ocampo, erdian, Adolfo Bioy Casares, Alicia Jurado eta Borgesen artean.

1958an, Arteen Funts Nazionaleko lehendakari izendatu zuten, eta 1962an, Frantziak Arteen eta Letren Ordenako komendadore izendatu zuen, honako hau esanez:[107] Berriro ere Pariseko materiala eta espiritualtasuna dastatu ditut... Frantsesek ematen didatena Frantziarekiko maitasun-ziurtagiri gisa onartzen dut... Nire maitasunari zuzentzen zaio, eta nire maitasuna da, ez ni, harekiko duinsentitzen dena».[108]

Aldi berean, José Biancok uko egin zion postuari, 1961ean Kubara egindako bidaiaren ondorioz, Ocamporekin eztabaida gogorra izan ondoren, Kubako Iraultza gertatu eta bi urtera. Biancok uko egin zion deklaratzeari bidaia hori ez zuela egin Sur ordezkari ofizial gisa, baizik eta modu pribatuan eta Ameriketako Etxeak gonbidatuta.[109] Handik gutxira, adiskidetu egin ziren biak, eta Primera Plana-ko elkarrizketa batean, Biancok esan zuen Sur aldizkaria apolitikoa eta oso irekia zela. 76

Ocamporen arabera: ikuspegi politikoak izugarri areagotu ziren. Hegoaldeak Ravaillac-en zatikatzea jasan zuen, merezi izan gabe. Agian batzuek merezi izan zuela ikusi zuten... Oso adiskide maiteek, arrazoi bereziak zirela medio, beren izena lankidetza-batzordetik kentzeko eskatu zuten. Lehenengoa Drieu La Rochelle izan zen, bigarrena Ortega eta Gasset. Gauza bera gertatu zen Sabatorekin, gero itzultzea eskatu zuenarekin. 76,77

1950eko hamarkadaren hasieran, Pablo Nerudak «nazioarteko espioien eta kolonialisten» lanak argitaratzea leporatu zion Hegoaldeari. Ocampok umorezko nota labur batekin erantzun zion kritikari, eta Nerudak, berriz, Ahora canta el Danubio izeneko poema bat eskaini zion, «Madame Charmante» goitizenarekin. Hamar urte geroago, Neruda Ocampoko miresle sutsu bihurtu zen, eta PEN Klubak New Yorken egindako bilera batean goraipatu zuen, eta Oliverio Girondok Sur aldizkarian idatzitako poema bat argitaratu zuen.[110][111]

Pelegrina Pastorino eta Victoria Ocampo, 1960

1962an, Ocamporen laguntzaile, lagun eta miresleek omenaldia egin zioten. Bildutako ehun kolaborazioak Testimonios sobre Victoria Ocampo/ Victoria Ocampori buruzko lekukotasunak izeneko liburuan jaso ziren, Jawaharlal Nehru, Leonard Woolf, Graham Greene, Jacques Maritain, Le Corbusier, Marguerite Yourcenar eta T.S. Elioten iruzkinekin.[112] 1964an, aldizkariak omenaldia egin zion Ezequiel Martínez Estradari haren heriotzagatik. Ocampok eskuzabaltasunaren azken keinua izan zuen berarekin, bere gaixotasun dermatologiko arraroari aurre egiteko eta gastu medikoei eusteko mediku bat kontratatu baitzuen, Héctor A. Murenarekin lankidetzan.[113]

1960ko hamarkadan, gero eta aintzatespen gehiago jaso zituen Ocampok. 1965ean, María Moors Cabot saria jaso zuenean, honako hau azpimarratu zuen: «une honetan guztian esku hartzen duten eta kontzientziak entregatzea saritzen duten elementu politikoen inbasioaren aurka borrokatzea, eta jarrera independente oro zigortzea».[114] Urte berean, Elizabeth II.a Erresuma Batukoa kondekoratu zuen, Borgesekin batera, Britainiar Inperioko Komendadore Aginduarekin. Gainera, Vaccaro saria jaso zuen, Erromako Akademiako kide izendatu zuten 1966an, Harvardeko Unibertsitateko honoris causa doktoretza eman zioten 1967an, eta Herri Konferentzien Institutuak Alberdi-Sarmiento saria eman zion.[115] 1968an, Indira Gandhi ministroa jaso zuen Villa Ocampon, eta Visva Barathiko Unibertsitateko honoris causa doktoretza eman zion.[115]

1960ko hamarkadan Estatu Batuetara egindako bidaietako batean, Ocampo hamabi orduko itzalaldi handiaren lekuko izan zen 1965eko ipar-ekialdean. Esperientzia hori Manhattan a vela kontakizunean erregistratu zen bere Testigantzen zazpigarren liburukian. Kontakizuna Pancha ahizpari buruzkoa zen, eta 1967ko urrian hil zen bat-batean, beste ahizpa Rosa baino hilabete batzuk lehenago.[116]

1963an, Parisera egindako bidaia batean, min handia izaten hasi zen ahoan, eta hurrengo urtean, ahoko minbizia diagnostikatu ondoren, ebakuntza kirurgikoa egin behar izan zioten Diagnostikoaren Institutuari. Handik aurrera, protesi bat erabili behar izan zuen, jateko, edateko eta hitz egiteko. Egonkor mantendu zen urte batzuk geroago, Estatu Batuetara egindako bidaia batean, berriro makaldu eta operazio eta tratamendu berriak egin behar izan zituen arte. 1968ko martxoan, hanka bat hautsi eta atsedena hartu behar izan zuen Mar del Platako egoitzan.[117]

Victoria Ocampo azken aldean, 1978 inguruan

1970ean, hainbat urtez atzeratu ondoren, Sur aldizkariko hiru zenbaki eskaini zizkion emakumeari —326, 327 eta 328—, 1971n argitaratu zen bolumen batean bilduta, Indira Gandhi, Golda Meir, Alicia Moreau de Justo, Ernesto Sabato eta Roberto Arlten iruzkinekin, besteak beste. Gainera, inkesta anonimo bat ere bazegoen, emakumeak munduan zuen eginkizunaz zer pentsatzen zuen argitzeko, eta beste bat Argentinako emakume garrantzitsuei egina, jaiotza-tasa eta abortua kontrolatu behar duten legeei buruzkoa.[118] Doris Meyerrek hauxe adierazi zuen:

orientatzeko duen espiritua dela eta, Hegoaldeko zenbaki berezi horrek lau urtean aurrea hartu zien Emakumearen Nazioarteko Urtearen helburuei... elkartasun mezua transmititu zuen. 112

1970eko azaroan, La Nación egunkarian argitaratutako artikulu batek Sur aldizkaria argitaratzeari utziko ziola jakinarazi zuen. Hala ere, hamar hilabete geroago 326-328 alea agertu zen, bi urtez behingo aldizkari gisa iragartzen zena, baina idazlearen bizitzan egindako azken argitalpen aktiboa izan zen, gainerako zenbakiak ,jada, argitaratuta zeuden lanen antologiak berrargitaratzen aritu baitziren.[119]* Vuctoria nagusitan 1973an, Ocampo ahizpak arin batean UNESCOri eman zizkioten Villa Ocampo eta Villa Victoria egoitzak, peronismoa boterera iritsi berria zelako, arazo ekonomiko larriak zeudelako eta asmo argia zutelako —batez ere Victoriak— bi jabetzak gorde zitezen.

kultura, literatura, arte eta gizarte-komunikazioko jardueren ekoizpenean, ikerketan, esperimentazioan eta garapenean erabiltzeko, zentzu bizi eta sortzailearekin, giza bizitzaren kalitatea, nazioarteko lankidetza eta horien arteko bakea hobetzeko. 14

Harrezkeroztik, UNESCOk bere gain hartu zuen etxebizitzak mantentzea, eta Ocampo ahizpek akordio bat lortu zuten, eta, horri esker, bertan bizi izan ziren hil arte.[120] Urte berean, Ocampok uko egin zion Arteen Funts Nazionalari, eta hauxe alegatu zuen:

Zoritxarrez, arte ezagunean ez da beti kalitatearen sinonimo. Eta kalitaterik gabe ez dago arterik... Niri dagokionez, zuen lanari gehitu diodan apurra nire herrirako zerbitzatzeko nahiak inspiratu du... 114

1975ean, ohorezko apopilo gisa gonbidatu zuten Emakumearen Nazioarteko Urtea zela eta egindako kongresura, baina ez joatea erabaki zuen, ospakizunaren joera marxistengatik, eta mezu bat bidali zuen Fryda Schulz de Mantovaniren bidez.[121] 1977ko ekainean, Argentinako Letren Akademiako kide hautatu zuten lehen emakumea izan zen, bikoteen bozketa bidez.[122] Urte horretako azarotik abendura bitartean, Kulturen arteko Elkarrizketaren Jardunaldiak egin ziren Villa Ocampon, eta materiala Sur aldizkariaren 342. edizioan bildu zen.[122][123] Jardunaldi guztietan parte hartu bazuen ere, osasuna nabarmen okertua zuen. Bere aldekoen arabera, mina arintzeko lasaigarriak hartzeari uko egiten zion, tontotu egiten baitzuten. Hala ere, Eugenio Guasta apaizaren bisita apurrak izan zituen.[124] Osasun egoera ahula izan arren, 1978an Paul Claudelen Oda jubilar lanaren itzulpena argitaratzea lortu zuen.

Ocampo familiaren hilobia Errekoletako hilerrian, Victoria eta Silvina Ocamporen gorpuzkiak dauden tokian.

Victoria Ocampo ohean etzanda egon zen azken hilabeteetan, eta Gabonak eta Urte Berria ia bakarrik igaro zirtuen.[125] Dolores Bengolea ilobak hau kontatu zuen: nik hil baino astebete lehenago ikusi nuen... ahoa sudurrarekin lotuta zuen, ikaragarri minduta zegoen, asko sufritzen zuen... Victoriak ez zuen hitz egiten, pizarrita bat zuen idazteko.119

1979ko urtarrilaren 24an bere osasuna areagotu egin zen. Miné Curaren arabera: goiz hartan mediku bat etorri zen injekzio bat emateko; pentsatzen dut kimioterapia moduko bat izango zela. Hark ez zuen nahi; azkenean, onartu zuenean, medikuari esan zion bere ardurapean zegoela. Baina ezin zian zuen jasan. 118

Urtarrilaren 27ko goizaldean, koman sartu eta UTCko 9:00etan hil zen 88 urte zituela.[126]

Victoria Ocamporen gorpuzkiak hil eta biharamunean lurperatu ziren Errekoletako hilerriko kripta familiarrean. Hiletan, Angel Battistessa Argentinako Letren Akademiako lehendakariak hitzaldi bat eman zuen:

Batzuetan nahikoa izaten da pertsona bat desagertzea belaunaldi oso bat murriztuta geratzeko.[6]

Borgesek, berriz, ohar bat argitaratu zuen, eta hauxe argitu zuen:

Herrialde batean eta emakumeak generikoak ziren garai batean, emakumeak gizabanako izatearen balioa izan zuen. Eskerrak eman nahi dizkiot nire alde egin zuen guztiagatik, baina, batez ere, Eskerrak eman nahi dizkiot argentinar gisa egindako lanagatik.[4]

Victoria Ocampok xedatu zuen, bere heriotzaren ondoren, bere burua miazkatzeko eta bere pentsamendu intimoekiko errespetuz, eskuizkribu, gutun eta karpeta jakin batzuk erretzeko nahia betetzea, besteak beste, bere osasunari buruzkoak. Bere lagun eta administratzailea, Matilde Díaz Vélez, eta Josefina Dorado idazlearen lehengusina, Villa Ocampoko langileekin batera, eskaera betetzeaz arduratu ziren. Matilde Díaz Vélezek hauxe idatzi zion Angélica Ocampori:

Eskerrak ematen dizkizut nigan jartzen duzun konfiantzagatik eta ohoreagatik, eta harro sentitzen nintzen Victoriak erakutsi zidan konfiantza osoarekin. Konfiantza hori nire jakintza leialarekin eta ulertzearekin erantzuten saiatu nintzen beti, maitasun handiak eta mirespen handiak bultzatuta.[127]

1979 eta 1984 bitartean, Victoria Ocampok eskatutakoaren arabera, autobiografia argitaratu zen —sei liburukitan banatua—, eta 1952an hasi zen idazten.[128]

Angelica ahizpak urtebete eskas iraun zion eta 1980ko urtarrilaren 21ean hil zen.[129]

Testigantzak, 1. seriea. Madril: Revista de Occidente, 1935. Testigantzak, 2. seriea. Buenos Aires: Sur, 1941. Testigantzak, 3. seriea. Buenos Aires: Sudmerikarra, 1950. Testigantzak, 4. seriea. Buenos Aires: Sudmerikarra, 1950. Testigantzak, 5. seriea. Buenos Aires: Sur, 1954. Testigantzak, 6. seriea. Buenos Aires: Sur, 1962. Testigantzak, 7. seriea. Buenos Aires: Sur, 1967. Testigantzak, 8. seriea. Buenos Aires: Sur, 1971. Testigantzak, 9. seriea. Buenos Aires: Sur, 1975. Testigantzak, 10. seriea. Buenos Aires: Sur, 1998

• Autobiografia I: El archipiélago. Buenos Aires: Sur, 1979.
• Autobiografia II: El imperio insular. Buenos Aires: Sur, 1980.
• Autobiografia III: La rama de Salzburgo. Buenos Aires: Sur, 1981.
• Autobiografia IV: Viraje. Buenos Aires: Sur, 1982.
• Autobiografia V: Figuras simbólicas. Medida de Francia. Buenos Aires: Sur, 1983.
• Autobiografia VI: Sur y Cía. Buenos Aires: Sur, 1984.

• Albert Camus: Calígula. Buenos Aires: Revista Sur, números 137-138, 1946ko martxo-apirila .
• Colette y Anita Loos: Gigi. Buenos Aires: Sur, 1946.
• Dostoievsky-Camus: los poseídos. Buenos Aires: Losada, 1960.
• William Faulkner-Albert Camus: Réquiem para una reclusa. Buenos Aires: Sur, 1957.
• Graham Greene: el cuarto en que se vive. Buenos Aires: Sur, 1953.
• Graham Greene: el que pierde gana. Buenos Aires: Sur, 1957.
• Graham Greene: la casilla de las macetas. Buenos Aires: Sur, 1957.
• Graham Greene: el amante complaciente. Buenos Aires: Sur, 1959.
• Lanza del vasto: Vinoba (en colaboración con Enrique Pezón). Buenos Aires: Sur, 1955.
• T.E. Lawrence: El troquel. Buenos Aires: Sur, 1959.
• Dylan Thomas: Bajo el bosque de leche (en colaboración con Félix della Paolera). Buenos Aires: Sur, 1959.
• Graham Greene: Tallando una estatua. Revista Sur, 1965ko ekaina.
• Jawaharlal Nehru: Antología. (selección y prólogo de V.O.). Sur, abendua 1966ko abendua.
• Mahatma Gandhi: Mi vida es mi mensaje. Buenos Aires: Sur, 1970.
• Graham Greene: La vuelta de A.J.Raffles. Buenos Aires: Sur, 1976.
• Paul Claudel: Oda Jubilar. Buenos Aires: Sur, 1978.

• De Francesca a Beatrice (con prólogo de Ortega y Gasset). Madrid: Revista de Occidente, 1924; Buenos Aires: Sur, 1963.
• La laguna de los nenúfares. Madrid: Revista de Occidente, 1926.
• Domingos en Hyde Park. Buenos Aires: Sur, 1936.
• San Isidro (con un poema de Silvina Ocampo y 68 fotografías de Gustav Thorlichen). Buenos Aires: Sur, 1941.
• Le Vert Paradis. Buenos Aires: Lettres Francaises, 1947.
• Lawrence d´Arabia (publicado en francés e inglés). París: Gallimard, 1947.
• El viajero y una de sus sombras (Keyserling en mis memorias). Buenos Aires: Sudamericana, 1951.
• Lawrence de Arabia y otros ensayos. Madrid: Aguilar, 1951.
• Virginia Woolf en su diario. Buenos Aires: Sur, 1954.
• Habla el algarrobo (Luz y sonido). Buenos Aires: Sur, 1959.
• Tagore en las barrancas de San Isidro. Buenos Aires: Sur, 1961.
• Juan Sebastián Bach, El hombre. Buenos Aires: Sur, 1964.
• La bella y sus enamorados. Buenos Aires: Sur, 1964.
• Diálogo con Borges. Buenos Aires: Sur, 1969.
• Diálogo con Mallea. Buenos Aires: Sur, 1969.
• Páginas dispersas de Victoria Ocampo. Números 356/357 de la revista Sur: 1985ko urtarril-abendua. Buenos Aires, 1987ko maiatza.