Uxue

Herriaren antzinako izena Uxue da, eta horrela agertzen da bere grafia ofizialean, bai udaletxeko zigilu edo kuñoan, bai elizako dokumentuetan XIX. mendearen amaiera arte.

Erdi Aroko dokumentazioan herria aipatzeko hitz nagusia Ussue edo Uxue da. IX. eta X. mendeetan zehar, hiribildua batzuetan Santa Maria izenarekin agertzen da, eta lekua mendiko mugako gotorleku gisa aipatzen du. XII. eta XVI. mendeen artean, batzuetan Santa Maria Uxue bezala aipatzen da.

XVIII. mendearen lehen herenetik aurrera, biztanleria gaur egungo gaztelerazko grafiarekin, Ujué, agertzen hasi zen artxiboetan, nahiz eta Uxue grafiaren izena nagusi izan XIX. mendearen erdialdera arte eskuz idatzitako dokumentazioan. Eta esan bezala, koinatutan XX. mende hasierara arte.

Bada herri etimologia ezagun bat, Moret Aitak eta, ondoren, Arturo Kanpionek jasoa, usoa herriaren izena deribatzen duena, Uxueko Ama Birjinaren elezaharretik abiatuta. Etimologistak, oro har, ez datoz bat bertsio honekin. Kanpionek uste zuen herriaren izena huts hitzetik zetorrela eta kondaira famatuaren aurretik egon zela. Jose Maria Jimeno Juriok uste zuen euskarazko euntze hitzetik zetorrela, eta Zubiaur huntz -etik. Beste batzuek toponimoaren jatorri latindarra pentsatu dute, puteum ("putzu") hitzan oinarritutakoa, baina nahiko sinesgaitza da. Patxi Salaberrik edo Mikel Belaskok zalantzazko jatorria duen toponimotzat jotzen dute.

Uxueko armarriak honako blasoi hau du:[5]

Uxueko banderak Uxueko armarri dauka hondo more baten gainean, armarriaren azpian urrezko letretan "Ujué - Uxue" inskripzioa duela.

Ia osorik Uxueko mendilerroa da nagusi. Alaitz, Izkoko eta Gerindako mendilerroek osatzen duten mendi-multzoaren eranskin bereizi moduko bat osatzen du, iparraldetik hegoaldera hedatzen dena, Izkotik Murelu Hautsira. Mendilerrora erortzen diren urak, batzuk Aragoi ibaira doaz eta beste batzuk Zidakos ibaira. Horrela, mendilerroak zatikako banalerroa egiten du.

Altueraren arabera tenperatura aldakorra den arren, urteko batezbestekoa 12 eta 13 gradu artekoa da. Prezipitazioak ere ugariagoak dira mendigunean (800mm urtero) herrigunean baino (450mm). Urtero diren egun euritsuak 70-90 izaten dira. Neguak hotzak dira, batez ere iparreko zierzo haizeak jotzen duenean, udak oso lehorrak eta nahiko beroak izaten dira. Uxueko klimak klima mediterraneo-kontinentalaren ezaugarriak dauzka.

Jatorrizko arteak eta haritzak galdu zituen gizakiak. Gaur egun, XIX. mendearen amaieran birlandatzen hasitako Alepo pinuak baino ez dira geratzen.

Uxuen dagoen, itsasoaren mailatik 829 metrora, Nafarroako Gobernuak 1991n jarritako estazio meteorologikoa dago.[6]

Datu klimatikoak (Uxue, 2000-2021)
Hila	Urt	Ots	Mar	Api	Mai	Eka	Uzt	Abu	Ira	Urr	Aza	Abe	Urtekoa
Erregistraturiko tenperatura maximoa (°C)	18.2	22.4	25.5	28.2	33.7	38.1	38.8	40.2	33.9	30.4	21.9	17.8	40.2
Batez besteko tenperatura maximoa (°C)	7.4	8.5	12.2	15.0	19.2	24.9	27.7	27.5	23.0	17.6	10.7	8.1	16.8
Batez besteko tenperatura (ºC)	4.3	4.8	7.7	10.0	13.6	18.4	20.6	20.6	17.3	13.3	7.5	5.1	11.9
Batez besteko tenperatura minimoa (°C)	1.8	1.8	4.1	6.0	9.1	13.2	14.9	15.2	12.9	9.9	5.0	2.6	8.1
Erregistraturiko tenperatura minimoa (°C)	-8.3	-9.9	-8.4	-1.8	-0.8	4.4	7.3	7.7	4.0	-0.2	-3.1	-9.3	-9.9
Batez besteko prezipitazioa (mm)	48.1	45.4	55.3	60.5	53.2	43.6	22.7	16.5	47.5	59.8	66.2	40.9	559.8
Prezipitazio maximoa 24 ordutan (mm)	36.9	34.0	40.1	51.9	46.8	55.7	59.1	35.5	104.4	60.6	45.9	22.8	104.4
Eguzki orduak	135	165	201	216	261	300	327	291	249	189	141	135	2610
Hezetasuna (%)	81.0	75.7	69.6	67.7	65.2	60.7	58.0	57.7	63.4	71.4	79.9	80.0	69.2
Iturria: Nafarroako klimatologia zerbitzua[7]

Eneko Aritza

Antza denez, gaur egungo herria, VIII. mendearen amaiera edo IX. mendearen hasieran sortu zen, Eneko Aritzak jatorrizko gaztelu-gotorlekua altxatu zuenean. Gotorleku hura Nafarroako Erresumak hegoalderantz egingo zuen konkistaren aurrerapena zen, Erriberan bizi ziren islamiarrak konkistatzeko asmoarekin ezarria. Uxueri buruzko lehen aipamenetako bat Ar-Hiniari izeneko egile batetik dator: «Beste herri bat, Andre Maria izenekoa, gotorlekuen artean lehena da, eta Iruñeko defentsa sistemaren barnean dago. Sendotasun handienarekin eta kokaleku garaienean eraikitako gotorlekua da». Aipatzen duzun herri hau Zuria (Andre Mari Zuria) da, mendilerroan dauden herri hustuetako bat. Mendizerrako herriak leku seguruan bildu ziren, eta Uxueko behin betiko kokalekuan gotorleku bat eraiki zen VIII. mendearen amaieran edo IX. mendearen hasieran, inguruko biztanle sakabanatu guztiak erakarriko zituena. Bere kokapenagatik, Uxueko gaztelua estrategikoa izan zen Iruñearekin Orraunandia-Artederretatik eta Leirerekin Aragoi ibaitik lotzen dituzten pasabide naturaletan, eta mugako paper garrantzitsua izan zen kristau birkonkistan.[8]

Ia bi mendez Iruñeko Erresumaren gotorleku nagusia izan zen, Ebroren ibaiertzetako musulmanen domeinuen aurrean. Mendiko bidezidorretatik zuzenean lotzen zen monarkiaren atzealdearekin, Izko eta Alaitz mendilerroek ezkutatuta. Bere altuera eta zeruertz zabalek, bestalde, Arga, Zidakos eta Aragoi ibaietako ibai-sarbideek artikulatutako etsaien zamalkadak zaintzeko aukera ematen zuten. Gartzia I.a Enekoitzen garaiari buruzko albiste arabiar bat. Gaztelu horrek Iruñeko defentsa-sistemako lehena deitzen dio Santa Mariari, sendoki eraikitakoa, kokalekurik altuena duena, eta Aragoi ibaia hiru miliatara menderatzen duen garaiera duena.

Gotorlekuak, azken batean, hiribildu jendetsu bat sortu zuen, zalantzarik gabe, inguru zabal baten antolaketa-zentroa. Orduan, gaztelu-hiribildua eta bere barrutia Eneko Santxitz (1055), Gartza Semenoitz (1066), Semeno Gartzeitz (1068), Fortun Ilhopitz (1077) eta Eneko Fortunioitz (1096-1103) seniparteek gobernatu zuten; segur aski, oraindik mugan zuten funtzioagatik, ia guztiek beste edukitza bat izan zuten Erresumako hondoetan, Zaraitzukoa, beren baliabideen osagarri gisa.[9]

1076. urtean, gotorlekua eta haren inguruan sorturiko herrixka hiribildu bihurtu ziren. XI. mendearen amaieran Antso V.a Ramiritz Nafarroako erregeak Uxueko Andre Mariaren eliza sortu zuen, 1089ko dokumentu batek dioenez. Horrez gain, erregeak foruak eman zizkion hiribilduari. Birkonkistaren aurrerapenak Argetas (1084), Sadaba (1096) eta Milagro (1098) herrietara, okupazio egonkorra eta lur berrien luberritzeak bultzatu zituen, Uxuetik somontanoen zerrenda zabala. Orduan, hiribilduaren eragin-eremua definituko zen, hego-mendebaldetik Zidakosen uretaraino luzatzen zena, Pitillas eta bere aintzira eta, seguruenik, Erriberri barne. Alfontso I.a Borrokalariak Tutera eta Zaragozako taifak konkistatu zituen; eta, hegoalderagoko erresuma musulman haiek menderatzearekin batera, Uxueren gainbehera hasi zen, jada mugan ez zegoenez defentsarako gotorlekurik behar ez zelako. Horrela, biztanle askok hegoalderagoko eremu laura emigratu zuten (Tafallaldea eta Aragoiko Erribera).

Musulmanen aldetik arriskurik ez zegoen arren, Uxuek zaintza-plaza izateari eutsi zion, orain Nafarroako eta Aragoiko mugan dagoena. Beraz, gazteluak iraun zuen, eta erresumarentzat une zailetan haren atxikipena ere 1376an egunean jarri zen. Bien bitartean, antzinako hiribildua, kontzeju gisa eratua, bere alkate edo epaile lokalarekin, bere epaimahaiekin eta probestu edo errege boterearen tokiko agente batekin baieztatu zen. Dirudienez, XIII. mendearen erdialdera iritsi zen bere demografia-maila gorenera, eta, ondorioz, laborantza-lurrak eskatu ziren. Jakina da, gutxienez, Henrike infanteak, bere anaia Tibalt II.a Nafarroakoaren izenean, baimendu zuela 1270ean bizilagunek luberritze-askatasuna izatea. Gehienak errege-erreginen jaurerriko bilauak ziren, eta urtero eman behar zioten Koroari petxa global bat, 1280an 2000 sosekoa, gehi 100 kahitze gari eta beste hainbeste garagar; halaber, tasak ordaintzen zituzten Galipentzun kokatutako gurpilean ehotzeagatik, eta Arasako herriko larreetan, Santakara amaieran.

Bertz alde batetik, gaztelua konpontzen eta hornitzen lagundu behar zuten, eta Erriberrin kokatutako Sernako antzinako jaunen erreserban, erregearen mahastian, eskulana utzi. XIV. mendearen hasierarako 250 familia inguruko biztanleria kalkula daiteke, Pitillasko 50 familia barne, toki horrek Uxueren mende jarraitzen baitzuen, berezko maioralak zituen herrixka bat bailitzan. 1348ko izurri beltz handia hondamena izan zen. Ia hogei urte geroago, 50 etxe baino ez ziren bizi, horietatik zazpi kapareak. Elizako errazioneroen kopurua murriztu behar izan zen, 20 osotik 10era eta 4 ertainera. Ezinezkoa zen zama tradizionalak jasatea, eta Karlos II.a, Karlos III.a, Zuria I.a eta Joan II.a eta Karlos IV.a, Uxueko Ama Birjinaren hain elizkoiak, behin eta berriz sartu ziren elkarren segidako murrizketa eta luzamenduetara; bularra 1376an jaitsi zen, adibidez heren batean, eta, 1422an, erdira hurrengo sei urteetan, kuartelen zergari ere aplikatutako neurria.[9]

Karlos II.a Nafarroakoa

Bertzalde, Pitillas XI. mendearen amaieratik Uxueko kide izan zen, eta haren birpopulatze erakunde gisa jaio zen. XIII. mendetik aurrerako independentzia saiakerak indartu egin ziren Monteagudotarren jaurerritik libratzeko nahiaren ondorioz, 1281ean Pitillasko jaurerria eman baitzitzaien. Honek Uxuerekiko zuen independentzia errealitate bat zen XIV. mendearen hasieran, 1331tik aurrerako liskarrak areagotuz, non pitillastarrek uko egiten baitzioten gotorlekuko juitoen obretan parte hartzeari. Arazoaren atzealdean, Pitillas udalerriko lurraren aberastasun handiena ikusten da, Uxueko lehorrenari dagokionez. Pitillasko basoberritzea sendotu eta lekua bere egin ahala, banantze-irrika sortu zen. XIV. mendearen amaieran, bi tokiek zergak batera ordaintzen zituzten arren, segregazioa eraginkorra zen, administrazio desberdinak baitzituzten.

Hain zuen ere, Karlos II.a Nafarroakoak eliza gotikoa eraikitzeko agindua eman zuen. Horrez gain, unibertsitate bat eraikitzeko egitasmoa aurkeztu zen; baina, eraikitzen hasi ziren arren, urte batzuk geroago bertan behera geratu zen, dirurik ezean. Ama Birjinaren irudiari zilarrezko estaldura egitea agindu zuen. Hainbestekoa izan zen errege honek Uxue eta bertako Ama Birjinari erakutsitako maitasuna, ezen hiltzerakoan, bere bihotza herriari eman zion dohaintza moduan. Gaur egun bihotza elizan gordeta dago. Karlos II.aren erregealdian ere izan zen unibertsitate-proiektu bat Uxuen, Iratxeko abadea zen Juan Martínez de Azanzaren ardurapeko ikastetxe baten eraikuntzan islatua. Proiektu horretan, Bernard Folcaut gotzainaren erresistentzia eta garai hartan Uxuerekiko Montearagongo abadiaren mendekotasunak eragindako arazo jurisdikzionalak izan zituen erregeak, eta horregatik aurre egin behar izan zien Petri IV.a Aragoikoaren interesei. 1378ko Frantziaren eta Gaztelaren aurkako gerrak proiektua behin betiko eten zuen.

Izurriteen, eskulan eskasiaren eta uzta txarren espirala, XV. mendearen erdialdean, Gerra Zibilaren hondamenak gehitu ziren. Herriko petxaren kontura, Karlos Beaumontekoari 300 florineko herentziazko onura eman zitzaion aspaldi 1393an. Beharbada, jauretxearen ziztada larri hori Joan II.aren eta bere agramondar fakzioaren gotorleku menderaezinean itzuli zen hiribildura. Hamar urte baino gehiagoz, auzokoek hornigaiak aurreratu behar izan zituzten goarnizioarentzat berarentzat, eta goitik ikusi behar izan zuten etsaien desfilea, 1461ean gaztelarrek bezala, uztaiak suntsitu eta ganadua lapurtzen zutenak. XIV. mendearen hasieratik, gutxienez, aparteko petxa ordaintzen zuten beren artaldeak Bardeako larreetara eramateagatik. Txabolaren murrizketaz gain, kontzejuak, ziur aski, baterako probetxurako ustiatzen zuen ehizaren hondamena ere izango zen.[8]

Uxuera erromesaldiak XIV. mendean hasi ziren eta Nafarroako erregeen ekimenen araberakoak izan ziren. XV. mendean, Zuria I.aren ahizpa Leonorrek antolaturiko erromesaldiak esaterako. 1482. urtean herriaren berpizkundea hasi zen, batetik zergak ordaintzeko beharrezkotasuna kendu zelako, eta bestetik, Pitillas udalerritik banatu egin zelako.

1492. urte inguruan, altxor bat Pitillasko urmaelaren zirkunferentzian ezkutatuta zegoelako zurrumurrua zabaldu zen, Uxue, Pitillas, Beire eta Murelu Konde lurraldetan. Urte berean, erresumako ordezkari jeneralak, Abenasko jaunak, Johan Tzapoe kapilauari eta Joan Ezkarai izeneko Erriberriko ezkutari bati enkargatu zizkien altxorra bilatzeko lanak. Pitillasko aintzirako ustezko altxorrari buruzko xehetasun gehiago ez dira ezagutzen.[10]

Gaztelak Nafarroako Erresuma indarrez konkistatzean, Cisneros kardinalak gotorlekua behera botatzeko agindua eman zuen. Zutik geratutako egitura bakarrak eliza, parrokia-etxea eta Karlos II.aren jauregia izan ziren.

1611. urte inguruan, Mañeru izeneko zirujaua aritzen zen Uxuen. Bost urte eman zituen zirujau on batekin, eta azterketa bat egin zuen Nafarroako Protomedikatuak eta eskarmentu handiko bi zirujauk osatutako epaimahai baten aurrean. Zirujau titulua eman zioten. Bere hitzaldiek emaitza ezberdinak izan zituzten, eta bazeuden haren kontra oldartutako batzuk. Frantses batekin batera, herniako ebakuntza bat egin zion Uxueko haur bati; harategi bat izan zen, eta azkenean haurra hil zen. Frantsesak ihes egin zuen eta Mañeru izan zen biktimaren senide amorratuen aurrean bere burua defendatu behar izan zuena. Kasu honetan zuen erantzukizuna saihestu ezin izan zuenez, beste deskuidu batzuk leporatzen zizkiotenengandik defendatu zen, eta azalpen bitxiak eman zituen. Gainera, 1687an oti izurrite beldurgarri batek Nafarroa inbaditu zuen, Uxueri ere eraginez eta galera handiak eraginez. Iruñeko gotzainak errogatibak egiteko agindu zien parrokoei, eta Gregorio Ostiakoaren burua erresumak eraman zuen, herriek hala eskatuta.[10]

Nafarroako bakegintza, XVI. mendearen lehen erdian, Uxueren bizitzaren ezaugarria izan zen aurrerantzean. Erlijio-esanahiari eutsi zion, inplikazio politikorik gabe. XVI. mendetik Nafarroan zehar apostolutza-ermandadeak hedatzen hasi ziren, Uxuen nagusiki erromes helburua zutenak. Data finkorik gabeko erromesaldiak egiten ziren, 1725era arte, Andres Murillo Belarde Iruñeko gotzainak San Markosen ondorengo lehen igandean finkatzea erabaki zuen arte, Tafallako kontzejuak hala eskatuta.

1710ean, Espainiako Ondorengotza Gerrapean, Karlos VI.a Germaniako Erromatar Inperio Santukoa erregeordearen armadak Galipentzuraino iritsi zirenean, Uxueko biztanleei agindu zieten austriarrari men egin ziezaiotela, honen tropek Zangoza hartu baitzuten. Kontzejua urte horretako azaroaren 27an bildu zen eztabaidatzeko, Mikel Igari alkatearen lehendakaritzapean. Chober jeneralaren mehatxuen aurrean hiribildua defendatuko zutela zin egin zuten, Filipe V.ari leial mantenduz eta defentsarako prestatuz, herritarren artean armak banatuz eta Tafallatik eta beste toki batzuetatik jasotako errefortzuak eskatuz.[8]

1770ean, Nafarroako Errege Kontseiluak Uxueko Andre Mariaren Errege Etxeari limosna eskatzea debekatu zion hiribilduaren jurisdikziotik kanpo. Aurreko urtean, erregeorde Montellanoko dukeak baimena eman zion erresuma osoaren alde eskatzeko, eta abadeak erreklamazio bat aurkeztu zuen. 1772an baimena eman zitzaion Tuterako, Zangozako eta Erriberriko merindadeetan ere eskatzeko. Erronkaribarreko almadiazainek, Uxueko presatik igarotzean, zilarrezko errege bat ordaintzen zuten, 1780an Erronkariko ibaxa Nafarroako Gorteetara igo zuen memorial batetik ondorioztatzen denez.

XIX. mendera arte iraun zuen XIV. mendean ibiltariak artatzeko irekitako ospitaleak; errenta propioekin eta limosnekin mantentzen zen, erromesen ospitaleko ordezkari batek Nafarroan zehar behar ziren baimenekin jasotzen zituenak; 1772an, zehazki, elizbarrutiko bikario nagusi Juan Miguel Etxenikek zabaltzen zituen.

Herriaren gorengo gunean, Gazteluzar izenaz ezaguna zen tokian, pilatu ziren botatako eraikinen harriak. XVI. mendetik aurrera, harri horiek elizaren inguruko eraikuntza anitz eta herriko hainbat etxe egiteko erabili zituzten. 1711. urtean herriak Leonorren garaietatik zergarik ez ordaintzeko zeukan pribilegioa bertan behera geratu zen Errege Ogasunaren egoera ekonomikoak bultzaturik. 1818an Nafarroako Gorteek eginiko erroldan ageri denez, Uxue, hiribildu aberatsenetakoa zen. 1929. urtean herriak 1500 biztanle zituen.[9]

Xabier Mina

Bilakaera materialari dagokionez, XVIII. mendearen amaieran gariaren, garagarraren eta oloaren uzta onak ekoizten zituen, baina ardo eta olio gutxi. Jarduera nagusiak nekazaritza, ikatza egitea eta egurra, egurra eta ipuru-olioa hiriburura eta beste leku batzuetara eramatea ziren. Haritzez eta pinuz betetako mendiak zituen, eta larre ugari bertan hazten zen ardi-aziendarentzat.

Aro Garaikidean, kultuzko beste hainbat toki nafar bezala, Uxuek XIX. mendearen lehen erdiko gerrak eta erabaki nazionalizatzaileak jasan zituen. Frantziar soldaduek arpilatu zuten Iberiar Penintsulako Gerran, eta 1930eko hamarkadan santutegiaren jabetzak eta haren altxor nagusiak nazionalizatu ziren.

Iberiar Penintsulako Gerrapean, 1808ko uztailaren 17an, Agnielek zuzendutako infanteria eta zalditeria dibisio bat aurkeztu zen Uxuen, herria erretzeko asmoz. Hiribilduko ia biztanle guztiek ihes egitea lortu zuten, eta hiru bizilagun hil zituzten. Casimiro Xabier de Miguel priorraren esku-hartze ausartari esker, erretzea saihestea lortu zen, frantsesak arpilaketara mugatuz eta bi bizilagun eramanez. Ordutik aurrera, Uxuek errazioak bidali behar izan zituen Tafalla, Erriberri, Faltzes, Pitillas, Kaparrotsu eta Azkoien herrietako goarnizioetara. Batzorde Zentralak 1809ko urtarrilean "Erresuma hau asaldatzeko" eginkizuna eman zion Uxueko priorrari. Don Casimiro laguntzaile batzuez inguratu zen eta Xabier Mina aukeratu zuten buruzagi. Uxuetik Frantziaraino iristen zen isilmandatari-sare bat ezarri zen, horrela etsaiaren hurrengo mugimenduak jakin zitezkeelarik. 1809ko urte berean, zenbait uxuetarrek kapitain frantziar bat eta bere laguntzailea Peñuelaseko parajean harrapatu eta hiltzea lortu zuten. Atxilotu behar zituztenean, beren etxeetatik ihes egitea lortu zuten, eta hori beren Ama Birjinaren miraritzat hartu zuten herrian. 1817. urtean, hiribilduak Iberiar Penintsulako Gerran izandako gertakarien oroigarri bat bidali zuen Nafarroako Foru Aldundiara. Memoriala Lefèvre bere troparekin Tafallan sartu zenean hasten da; berehala juetarrak frantziarren aurka borrokatzeko prest agertu ziren. Luis Gil eta Andres Egoagirre Palafoxeko mandatariek Zarrakaztelura deitu zituztenean, eskura zituzten arma guztiekin joan ziren, baina buruzagirik ez zutenez, Uxuera bidali zituzten berriro. Puton koronel frantziarra Orraunandian preso hartu zutenean, Uxuera eraman zuten, hiri honek eskaintzen zuen segurtasunagatik. Gero, uxuetarrek frantsesen mandoa hartu zuten, edalontzi sakratuz betea.

1822ko apirilaren 28an Kasedako Begibakarra izeneko gerrillari errealista Uxuen sartu zen bere jendearekin. Zirujauaren etxera joan ziren, Itoyra, herriko konstituzio-mailako bakanetako batera. Haiek irekitzeari uko egin zionez, gau osoa eman zuten bera iraintzen eta abesten, egunsentian alde egiten, kaleetatik tiro batzuk bota ondoren.

1855eko maiatzaren 1eko desamortizazio-legea betez, 1878an landa-finka bat saldu zen herri horretan.[11]

XIX. mendean Eliza Katoliko osoan izan zen erromerien gorakadak Uxueri ere eragin zion. 1885ean, Beireko parroko Bikendi Nabaskozek publikoki proposatu zuen irudia aurkitu zeneko milagarren urteurrena ospatzea, zalantzarik gabe Lizarrako Puyko Ama Birjinaren mendeurrenaren arrakastak bultzatuta, eta hala egin zen 1886ko maiatzean. 1952an, Uxueko Ama Birjinaren irudia zaharberritu egin zen, eta zaharberritze kanonikoa egin zen.

Mendearen erdialdera, laurogeita hamar neska-eskola zituen, eta bertako maisuak urtean 150 gari-lapurreta eta hirurogeita hamar ogerleko ikusten zituen. Neskato-eskola horretan, berriz, berrogei lagun ibiltzen ziren, eta urtean ehun gari-lapurreta egiten zizkioten irakasleari. Eliza priore batek eta hiru onuradunek zerbitzatzen zuten; lehena erregearen aurkezpenekoa zen, eta hauek, berriz, priorrarena eta erregearena berarena, hutsik geratzen zen hilabetearen arabera. Irin-errota batek funtzionatzen zuen eta bertako bideak besterik ez zeuden. Hala ere, XX. mendearen hasieran, hiribilduak olio-errota bat, hiru txokolate-fabrika, landa-kutxa eta 13 000 ardi-abelburu elikatzen zituzten larreak eta beste espezie asko zituen. Hiru ongintza-fundazio zeuden indarrean: bata ospitaleari eusteko, bestea oroimen erlijiosoetarako, eta hirugarrena dontzeila pobreei laguntzeko; azken hori Francisco Garaik eta Joaquin Orokietak sortu zuten.

Hauek dira Nafarroako Parlamenturako hauteskundeen azken bi deialdiak:

Udalaren egoitza eta udaletxea herrigunean dago.

Harlanduz eginikoa, egiturako fatxadan herriko harrizko armarria ageri da. Udaletxearen estilo arkitektonikoa inguruko eraikinekin bat doa.

• HELBIDEA: Udal Plaza, 1

Uxueko Udala zinegotzik eta alkateak osatzen dute, demokratikoki hautatuak. Alkatea Ruben Sanchez Remon da, Basandia Herri Hautagaitza zerrendakoa. Zinegotziak 4 daude:[13]

• Elena Gregorio Esnal (Basandia Herri Hautagaitza)
• Idoia Goien Gonzalez (Basandia Herri Hautagaitza)
• Pedro Berrade Goien (Basandia Herri Hautagaitza)
• Eduardo Aldunate Ongai (Basandia Herri Hautagaitza)

1979tik, Uxuek 5 alkate izan ditu:

1676an, orduko hartan erregearen eskumena zelarik Andre Maria elizako priorea aukeratzea, galdetu zuen ea herrian apaiz aritzeko hautagaiak euskararik beharko ote zuen, eta honako hau izan zen erantzuna: «se halla ser necesaria la inteligencia de dicha lengua por ser la común y general de aquel pueblo en que muchos no entienden otra» ("hizkuntza horren [euskara] adimena beharrezkoa da, askok besterik ulertzen ez duten herri haren komuna eta orokorra delako").

1725 eta 1750 bitartean, euskararen muga-ertzean irudikatu du Patxi Salaberrik Uxue, ezagunak diren datuak aintzat hartuta. Eslaba aldeko euskarari buruzko tesian adierazi zuenez, adibidez, 1750eko euskararen balizko muga hori Puiuk, Lergak, Uxuek, Eslabak, Zarek eta Leatxek osatuko zuketen. Uste da XIX. mendearen hasieran oraindik bazela Uxuen zenbait euskaldun.

XIX. mende arte herriaren izena Uxue idazkeraz ageri da paper ofizialetan. Euskara galdu orduko hasten da Ujué idazkeraz agertzen, nahiz eta udalaren eta parrokiaren zigiluetan Uxue ageri XX. mendea hasi arte.

Luis Luziano Bonapartek, 1869an, Uxue atzerakada-eremuan sailkatu zen, non euskarak hain atzerakada handia izan duen, non bertako hiztunik apenas geratzen zen.[18]

2006ko irailaren 29an, Patxi Salaberri Zaratiegi uxuetarra bilakatu zen herriko eta merindade osoko lehen euskaltzain.

Koldo Zuazok, 2010ean, Uxue ez-euskal-eremuan sailkatu zen.[19]

Nafarroako Gobernuak onartutako Euskararen Foru Legearen arabera, Uxue eremu ez-euskalduneko udalerria zen, eta hori dela eta, hizkuntza ofizial bakarra gaztelania zen. 2001eko erroldaren arabera, herritarren %0,44k zekien euskaraz hitz egiten, 2010ean % 0,44k eta 2018n % 8,80k.

2017ko ekainaren 22an Nafarroako Parlamentuak eremu mistora pasatzea erabaki zuen, beste 43 udalekin batean.

Uxueren elezaharririk ospetsuena bere birjinarena da. Tradizioaren arabera, artzain batek uso bat ikusi zuen puntu horretan, haitzean, zegoen zulo batetik sartzen eta irteten. Langileak, usoaren ekintza setatsuak erakarrita, segundo bakar batez ere ez zuen zalantzarik izan bertara joateko, eta, azkenean, Ama Birjina baten tailu bat aurkitu zuen. Honek, harrituta, ez zuen zalantzarik izan Andre Maria Zuriari, hurbileko herriari, zer aurkitu zuen jakinarazteko.

Guztiek seinaletzat hartu zuten, eta puntu horretan bertan bizitzeko leku bat ezarri nahi izan zuten. Horrela sortu zen Uxue egungo hiribildua. Dena dela, badirudi elezahar hori XVII. mendearen bigarren erdialdetik dagoela jasota. Gertakari historikoek pentsarazten dute Uxueko Ama Birjinaren tailua XII. mendekoa dela.[20]

Al-Mansurrek zazpi infanteen buruak erakutsi dizkio Gonzalo Gustios bere aitari, gaztelar epikaren arabera

Uxuen kondaira bertze bat dago Gonzalo Gustios, Larako zazpi infanteen aitaren itsutasunari buruz, gaztelar epika testu baten arabera. Tradizioak dioenez, Gonzalo itsu geratu zen bere seme-alaben heriotza hainbeste negar egiteagatik. Orduan erabaki zuen bere morrontzaren ondora joatea Uxueko Andre Mariaren elizaraino, bere mirakuluzko sendaketengatik ezaguna.

Tenplua ikusi zutenean, Gonzalo jakinaren gainean jarri zuten. Zalditik jaitsi eta lurrean etzan zen. Leku hori Agurraren gurutzearekin markatu zen ordudanik. Beretarren laguntzaz, Gonzalok belauniko egin zuen elizarainoko bidea (kilometro eta erdi ingurukoa). Elizan sartu eta erreguka hasi zen. Handik gutxira, begiak ireki eta Ama Birjinaren eta bere lagunen irudia ikusi zuen. Mirariz ikusmena berreskuratu zuen. Gonzalok, esker onez, presbiterioan jarri zen estatua otoizlari bat egiteko agindu zuen.

Otoitz-estatua 1616an desagertu zen, aldarean izandako sute baten ondorioz. Gonzalo Gustiosen ondorengoek igeltsuzko estatua bat jarri zuten. 1951n erretiratu zen eliza zaharberritu zenean. Estatua gaur egun gordeta eta egoera txarrean dago.[21]

Uxueko Andre Maria, Uxueko Andre Mariaren elizan

Euskal Herriko eta Iberiar Penintsulako erromeria zaharrenetako bat da, tradizioaren arabera, 1043 inguruan Tafallako guduarekin hasi zena da. Erromeriak data finkorik gabe egiten ziren, 1725ean Juan Camargo Angulo Iruñeko gotzainak, Tafallak eskatuta, San Markos egunaren ondorengo lehen igandearen ondoren (apirilaren 25a) erromeriak finkatzea erabaki zuen arte. Harrezkero, ohikoa da Uxueko Andre Mariari (Erriberako zaindaria) erromeriak egitea, jai honen ondorengo lehen igandetik aurrera. Bertaratze jendetsua dela eta, 1998tik segidako hainbat igandetan banatzen da berriro:[22]

• San Markosen aurreko igandean, Azkoien joaten da prozesio erromerian
• Apirilaren 30etik maiatzaren 1erako goizaldean, gauez, Tafallako apostolutza erromes
• Lehenengo igandean erromesak igotzen dira inguruko herri eta leku ezberdinetatik (Tafalla, Donamartiri Untz, Beire, Pitillas, Murelu Hautsi eta Santakara), tunika beltz luzeekin jantzita, aurpegia estalita eta bizkarrean egurrezko gurutze handiak edo kate astunak daramatzatela.
• San Markosen ondorengo bigarren igandean, Erriberri, Zarrakaztelu, Figarol, Melida eta Murelu Konde herriak erromesak dira
• Maiatzaren 15etik hurbilen dagoen larunbatean Eslaba herria erromes
• Maiatzaren 20tik hurbilen dagoen igandean, Lerga eta Galipentzu herriek erromeria egiten dute
• Mendekoste igandean erromerian joaten da Puiu herria eta gauean Erriberriko apostolutza
• Ziklo erromeroa Barasoain herriak amaitzen du, Hirutasun Santuaren igandean
• Data finkorik gabe Uxuera erromerian iristen diren beste herri batzuk Oibar eta Ageza dira

Apirilaren 30etik maiatzaren 1era bitarteko gauean, gaueko penitentzia erromerian joaten dira Uxuera Tafallako Hamabi Apostoluen Ermandadea, 1607. urteko tradizioan. Hamabi kanpaien ondoren, erromesaldia hasten dute, 4: 00ak aldera iristen dira Uxuera, meza entzuten dute, gosaltzen dute eta Tafallara itzultzen dira, zelaian bazkaltzen dute, eta, azkenik, elizatik 12: 00etara sartzen dira.

Erriberriko Hamabi Apostoluen Ermandadea, 1886az geroztik, Mendekoste bezperan egiten du, ordubete geroago San Pedro elizatik irten eta Andre Maria elizara itzultzen dena. Aurretik, Oibar, Ageza, Barasoain, Eslaba, Lerga eta Olleta herrietan antzeko beste batzuk egon ziren.

• Uxuerako erromeriak, apirilean eta maiatzean
• San Isidro eguna, maiatzaren 15ean
• Jasokundeko Andre Mariaren jaiak, irailaren lehengo asteburuan
• Apurren jaia, irailaren 9an
• Olentzero, abenduaren 24an