Txertoekiko aurkakotasuna

James Gillray, The Cow-Pock - or - the Inoculation of New Effects Wonderful! (1802). Irudian salatzen da behien baztangaren bariolazioaren ondorioz, pertsonak behian bilakatuko direla.

Baztanga prebenitzeko lehen saiakeretan, nahita inokulatzea sartzen zen, gaixotasunaren forma arinenarekin (Variola Minor), kasu arin batek immunitatea baieztatu eta Variola Majorra saihestuko zuelakoan. Teknika horri, hasiera batean inokulazioa deitzen zitzaionari, gero bariolazio deitu zitzaion, Edward Jennerrek sartu zuenean behi-baztangaren inokulazioarekin (txertaketa) nahastea saihesteko. Bariolazioak Txinan eta Indian historia luzea zuen arren, 1721ean erabili zen lehen aldiz Ipar Amerikan eta Ingalaterran. Cotton Mather apaizak bariolazioa Bostonen, Massachusettsen, sartu zuen 1721eko baztanga epidemian[17]. Komunitatea aurka egon arren[18], Matherrek Zabdiel Boylston konbentzitu zuen proba zezan. Boylstonek, lehenik, bere 6 urteko semearekin, bere esklaboarekin eta bere esklaboaren semearekin esperimentatu zuen; pertsona bakoitza, gaixotasuna hartu zuen eta zenbait egunez gaixo egon zen, gaixotasuna desagertu zen arte, eta "larriki gaixo egoteari utzi zioten". Boylstonek Massachusettseko milaka biztanle bariolatu zituen, eta toki askok bere izena jaso zuten esker onez. Lady Mary Wortley Montaguk sartu zuen bariolazioa Ingalaterran. Turkian nola erabiltzen zen ikusia zuen, eta, 1718an, bere semea, Charles Maitlanden begiradapean, Konstantinoplan arrakastaz bariolatzea lortu zuen. 1721ean Ingalaterrara itzuli zenean, Maitlandek bere alaba bariolatu zuen. Honek interes handia piztu zuen eta Sir Hans Sloanek Newgateko espetxean preso batzuen bariolazioa antolatu zuen. Operazioak arrakasta izan zuen, eta, 1722an egindako entsegu labur baten ondoren, Karolina Ansbachekoa Galesko printzesaren bi alaba arazorik gabe bariolatu zituzten. Benetako onespen horrekin, prozedura ohikoa bihurtu zen baztangaren epidemiak mehatxatzen zituztenean[19].

Hala ere, inokulazioaren eta bariolazioaren aurkariak gehiago ziren babesleak baino. Euskal Herrian ezaguna izan zen Angelo Gatti medikuaren arabera[20], Parisen 1761an panfleto gehiago zeuden inokulazioaren aurka inokulatzen zuten medikuak baino[21]. Bitxikeri gisa, Wolfgang Amadeus Mozarten aitak bere semea inokulatzearen aurka idatzi zuen[22]. Inokulazioaren aurkako argudio erlijiosoak bazeuden Edward Jennerren lanaren aurretik ere; adibidez, Edmund Massey teologo ingelesak 1772ko "Inokulazioaren Praktika Arriskutsu eta Pekaminosoa" izeneko sermoi batean, gaixotasunak Jainkoak bidaltzen dituela bekatua zigortzeko eta txertoaren bidez baztanga prebenitzeko edozein saiakera "deabruaren operazioa" zela baieztatu zuen.[18] Txertaketaren aurkako batzuk, oraindik ere, haren erlijio-sinesmenetan oinarritzen dira.[23] Garai hartan ohikoa zen predikariek euren sermoiak argitaratzea, publiko zabal batengana iristen zirenak. Hau Masseyren kasua izan zen, honen sermoia Ipar Amerikara iritsi zelarik, non oposizio erlijioso goiztiar bat egon zen, bereziki John Williamsen aldetik. Bertako oposizio iturri nagusi bat William Douglass izan zen, Edinburgoko Unibertsitatean graduatutako medikua eta Bostonen ezarri zen Royal Societyko kidea[19].

Edward Jenner.

Txertaketa XIX. mendearen hasieran Erresuma Batuan hedatu zen Jennerren lanaren ondoren, eta herrialde batzuetan bariolazioa debekatu zen[24][25]. Bariolazioaren kasuan bezala, nolabaiteko oposizio erlijiosoa egon zen txertaketarekiko, neurri batean, klerikoen laguntzarekin orekatu zen arren, Jennerren lagun Robert Ferryman eta Rowland Hill kasu, txertaketaren alde predikatzeaz gain, txertoa beraiek ere hartu zutenak. Zenbait bariolatzailek ere monopolio oparo baten galera ikusi zuten. William Rowleyk ustez txertaketak eragindako deformazioen ilustrazioak argitaratu zituen, orrialde honetan irudikatutako James Gillrayren karikatura ospetsuan barregarri utziak, eta Benjamin Moseleyk behi-baztanga sifiliarekin alderatu zuen, XX. mendera arte iraungo zuen eztabaida bat hasiz.

Txertoaren aldekoek kezka legitimoa agertu zuten haren segurtasunagatik eta eraginkortasunagatik, baina kondena orokorrak itzali egin zuen, batez ere derrigorrezko txertaketaren legeak egiten hasi zirenean. Izan ere, txertoa laborategiko metodoak garatu aurretik sartu zen, ekoizpena kontrolatzeko eta akatsen berri emateko gaitasunik gabe[26]. Txertoa, hasieran, besotik besorako transferentziaren bidez mantentzen zen, eta, ondoren, animalien larruazaleko ekoizpenaren bidez, eta antzutasun bakteriologikoa ezinezkoa zen. Gainera, XIX. mendearen amaierara arte eta XX. mendearen hasierara arte ez zen balizko patogenoak identifikatzeko metodorik izan. Gerora frogatu zen kutsatutako txertoen ondorioz sortutako gaixotasunen artean erisipela, tuberkulosia, tetanosa eta sifilisa zeudela. Azken horrek, nahiz eta ez oso ohikoa izan -100 milioi txertaketatan 750 kasu daudela kalkulatzen da-[27], arreta berezia erakarri zuen. Askoz beranduago, Charles Creightonek, txertaketaren aurkako mediku nagusietako batek, txertoa bera sifilisaren kausa bat zela adierazi zuen eta liburu bat eskaini zion gaiari[28]. Kontuan hartu behar da, txertoak doan eskaintzen ziren garai batean, medikuek diru sarrerak galtzen zituztela[29]. Baztanga kasuak gertatzen hasi zirenean, txertaketaren aldekoek adierazi zuten oso arinak izaten zirela, eta txertoa jarri eta urte batzuetara izaten zirela. Aldi berean, txertoaren aurkakoek adierazi zuten hori ez zetorrela bat Jennerren ustearekin, hau da, txertaketak babes osoa ematen zuela uste izatearekin[26]. Txertaketa arriskutsua eta ez-eraginkorra zela zioten oposiziogileen iritziek eragin zuten Ingalaterran aurkako mugimendu erabakigarriak garatzea, hura derrigorrezko bihurtzeko legedia sartu zenean[30].

Txertoen aurka irizpide moral batetik idatzi zuen egileetako bat Immanuel Kant izan zen[31]. Hala ere, Kant ez zegoen txertoen aurka, baizik eta garai horretan zegoen baztanga txertoaren efizientziarekiko dudati[32][33]. Bere bizitzako azken lanetan, txertaketaren alde idatzi zuen, justifikatuta ikusi baitzuen bai agintariek txertaketa derrigortzea, baita herritarrek agindu hori betetzea ere[34].

Txertatutako gizon bati adarrak ateratzen zaizkio, 1800 inguruko karikatura batean.

Osasun zaintzaile batek konortea galtzen du ama batek pentsatzen duena jakitean. 1877ko grabatua.

Henry Wicklin, 6 urte, Gloucesterko 1896ko baztanga epidemian kaltetua.

Bere arrisku handiagoen ondorioz, 1840ko Txertaketa Legeak bariolazioa debekatu zuen Ingalaterran, haurtxoentzako borondatezko doako txertaketa ere ezarri zuena. Ordutik aurrera, Parlamentuak hainbat lege onartu zituen derrigorrezko txertaketa aldarrikatzeko eta betearazteko[35]. 1853ko legeak nahitaezko txertaketa ezarri zuen, ez-betetzeagatiko isunekin eta ez ordaintzeagatiko espetxealdiarekin. 1867ko legeak adin baldintza 14 urtera zabaldu zuen eta isunak ezarri zituen haur berak behin eta berriz ezezkoa emateagatik. Hasiera batean, txertaketaren erregulazioak Pobreen Legearen tokiko zaindariek antolatzen zituzten, eta txertaketaren aurkako jarrera handia zegoen hirietan, txertatu nahi ez zutenak jazartzen ez zituzten zaindariak aukeratzen ziren. Hau 1871ko legearekin aldatu zen, zaindariak jardutera behartzen zituena. Horrek nabarmen aldatu zuen gobernuaren eta publikoaren arteko harremana, eta antolatutako protestek gora egin zuten[35]. Keighleyn (Yorkshire), 1876an, zaindariak Yorkeko gazteluan atxilotu eta espetxeratu zituzten laburki, manifestazio handiak eragin zituena "Keighleyko Zazpien" alde. Protesta mugimenduek muga sozialak gainditu zituzten. Isunen finantza-karga langileena izan zen gehien, haiek ematen baitzuten jende gehien manifestazio publikoetan[36]. Elkarteak eta argitalpenak klase ertainek antolatu zituzten, eta laguntza George Bernard Shaw eta Alfred Russel Wallace ospetsuek, Charles Creighton eta Edgar Crookshank bezalako medikuek eta Jacob Bright eta James Allanson Picton bezalako parlamentariek eman zuten. 1885ean, 3.000 prozesu baino gehiago burutu gabe zeuden Leicesterren, eta 20.000 manifestari baino gehiago izan ziren hiri horretan[37].

Gero eta presio handiagoarekin, gobernuak txertaketari buruzko Errege Batzorde bat izendatu zuen 1889an, 1892 eta 1896 artean sei txosten egin zituena, laburpen zehatz batekin 1898an[38]. Bere gomendioak 1898ko Txertaketa Legean sartu ziren, oraindik ere derrigorrezko txertaketa eskatzen zuena, baina kontzientzia eragozpenagatik salbuestea ahalbidetzen zuena, bi magistratuk sinatutako ziurtagiri bat aurkeztuz[35]. Ziurtagiri horiek ez ziren erraz lortzen magistratuek derrigorrezko txertaketaren alde egiten zuten hirietan, eta, etengabeko protesten ondoren, 1907ko lege berri batek salbuespena ahalbidetzen zuen sinatutako adierazpen soil batekin[37]. Horrek berehalako arazoa konpondu bazuen ere, derrigorrezko txertaketaren legeak legez aplikagarriak izaten jarraitu zuten, eta erabakitako oposiziogileek presioa egin zuten hura indargabetzeko. 1900eko Alderdi Laboristaren Hauteskunde Manifestu Orokorraren eskakizunetako bat izan zen txertaketa derrigorrezkoa ez izatea[39]. Hori errutinaz egin zen 1948an Osasun Zerbitzu Nazionala sartu zen arte, derrigorrezko txertaketaren aldekoen oposizio "ia hutsalarekin"[40].

Galesko txertaketa Ingalaterrako legediak babesten zuen, baina Eskoziako lege sistema desberdina zen. Txertaketa ez zen derrigorrezkoa izan 1863 arte, eta kontzientzia eragozpena ez zen 1907 arte onartu, protesta gogor baten ondoren.

XIX. mendearen amaieran, Erresuma Batuko Leicester hiriak arreta handia jaso zuen baztanga kudeatzeko moduagatik. Derrigorrezko txertaketaren aurka zegoen bereziki, eta agintari medikoek esparru horren barruan lan egin behar izan zuten. Txertaketa erabiltzen ez zuen sistema bat garatu zuten, kasuen jakinarazpenean, pazienteen eta kontaktuen isolamendu zorrotzean eta isolamendu-ospitaleen hornikuntzan oinarritzen zena[41]. Horrek arrakasta izan zuen, baina derrigorrezko isolamendua onartu behar izan zen txertaketaren ordez. 1901ean, Killick Millard, hasiera batean derrigorrezko txertaketaren aldekoa, Osasuneko ofizial mediko izendatu zuten. Derrigortasunari buruzko iritziak moderatu zituen, baina kontaktuei eta langileei txertoa onartzeko deia egin zien. Ikuspegi hau, hasiera batean gobernuaren politikarekiko oposizio izugarriaren ondorioz garatua, Leicester metodoa bezala ezagutu zen[42]. Denborarekin, oro har, baztangaren agerraldiei aurre egiteko modurik egokiena bezala onartu zen, eta "baztangaren kontrolaren historiako gertakari garrantzitsuetako" gisa katalogatu zuten Osasunaren Mundu Erakundearen Birusa Desagerrarazteko Kanpaina arrakastatsuan gehien parte hartu zutenek. Kanpainaren azken etapak, oro har "zaintzari eustea" deituak, asko zor zioten Leicester metodoari[43][44].

Ameriketako Estatu Batuetan, Thomas Jefferson presidenteak arreta berezia jarri zuen txertaketan, Bostongo mediku buru Waterhouse doktorearekin batera. Jeffersonek txertoak garraiatzeko moduen garapena sustatu zuen hegoaldeko estatuetan zehar, txertoak berotik babesteko neurriak barne, sorta batzuen eraginkortasunik ezaren arrazoi nagusietako bat. Baztangaren agerraldiak XIX. mendearen azken erdian kontrolatu ziren, biztanleriaren zati handi baten txertaketari egozten zaion emaitza. Txertaketa-tasak jaitsi egin ziren baztanga kasuen beherakada horren ondoren, eta gaixotasuna epidemikoa bihurtu zen berriro XIX. mendearen amaieran[45].

Txertaketaren aurkako aktibismoak, birusaren aurkako mugimendua izenaz ezagutzen denak, gora egin zuen Estatu Batuetan XIX. mendearen amaieran. 1879an, William Tebbek, britainiar txertaketaren aurkako militante ezagunak, New Yorkera egindako bisita baten ondoren Amerikako Txertaketaren Aurkako Elkartea sortu zen[46]. Ingalaterra Berriko Derrigorrezko Txertaketaren Aurkako Liga 1882an sortu zen, eta New Yorkeko Txertaketaren Aurkako Liga 1885ean[47].

John Pitcairn, Pittsburgh Plate Glass Company (gaur egun PPG Industries) delakoaren sortzaile diruduna, txertaketaren aurkako mugimendu amerikarraren finantzatzaile eta lider nagusietako bat izan zen. 1907ko martxoaren 5ean, Harrisburgen, Pennsylvanian, hitzaldia eman zuen Pennsylvaniako Batzar Nagusiko Osasun Publiko eta Saneamenduko Batzordean, txertaketa kritikatuz[48]. Ondoren, Pitcairnek 1908ko urrian Filadelfian burututako txertaketaren aurkako Konferentzia Nazionala ere babestu zuen, eta Ameriketako txertaketaren aurkako Liga sortzea eragin zuen. Liga antolatu zenean, Pitcairn aukeratu zuten lehen presidente. 1911ko abenduaren 1ean, Pitcairn Pennsylvaniako gobernadore zen John K.-k deitu zuen Pennsylvaniako Txertaketa Batzordearen aurrera, eta, ondoren, txosten zehatz bat aurkeztu zuen batzordearen ondorioen aurka. Pitcairnek txertoaren aurkako jarrera sendoa izaten jarraitu zuen 1916an hil zen arte[49].

1904ko azaroan, gaixotasun eta saneamendu desegokiko urteei erantzunez eta Oswaldo Cruz brasildar osasun publikoko kargu ospetsuak bultzatutako kanpaina publiko baten ondoren, Rio de Janeiroko herritarrak eta kadete militarrak Revolta da Vacina matxinada egin zuten. Istiluak txertaketa-legea indarrean jarri zen egunean hasi ziren; txertaketak osasun publikoko plan baten alderdirik beldurgarriena eta ukigarriena sinbolizatzen zuen. Plan horrek beste alderdi batzuk ere jasotzen zituen, hala nola hirigintza-berrikuntza, urteetan oposizio handia izan zuena.[50]

Euskal Herrian bariolazioa eta inokulazioa hedatua zegoen XVIII. mendean, baita baserri inguruetan ere. Euskalerriaren Adiskideen Elkarteak ezagutza honetan garrantzia izan zuen, nahiz eta garaiko testu batzuetan bariolazioa erabili beharrean txertaketaz hitz egiten den[51] Frantzisko Xabier Munibek bere semarekin ere bide hau egin zuen eta Jose Santiago Ruiz de Luzuriaga medikuak hainbat herritan baztangaren aurkako jarduera garatu zuen[52][53]. Bergarako Errege Mintegian hezi ziren Lope García de Mazarredo bilbotarrak eta Luzuriagaren semea zen Ignacio Maria Ruiz de Luzuriagak[54] gutun bidez aipatu zuten 1800ean Bilbon hasi zen txertaketa prozesua[55]. Gutun horietan jada aipatzen da biztanleen artean duda handiak zeudela; 1801eko irailaren 29an Lope de Mazarredoren alabari txertoak eragina egin ziola idatzi zuen, eta jada hainbat herritar txertatu zituztela. Baina, aldi berean, zurrumurruak iritsi ziren Castro Terreñako kondearen semea txertatu eta zortzi egunera hil zela[55][oh 1]. Hala ere, hurrengo asteetan nobleziak jarraitu zuen euren seme-alabak txertatzen eta, horrek, lagundu zuen publikoaren kezkak murrizten[55].

Ruiz de Luzuriagak paper garrantzitsua izan zuen Madrilen ere. Isidoro Agricola Scardini medikuak (Aita Santuaren medikua izatera iritsi zen) bere lehengusinaren alaban txertoak izandako eragin okerrari buruz idatzi zuen, beldur handia sortuz inguruan. Luzuriaga bidali zuten kasua azter zezan, eta honek argudiatu zuen ez zela baztanga, baizik eta astanafarreria edo barizela[56].

1805ean, Balmis espedizioaren arrakastaren ondotik, Espainiak hainbat hiritan txertaketak egiteko lekuak eskatu zituen ospitaletan. Herritarrek, hala ere, ez zuten ospitaletara joan nahi, leku zikin eta lotsagarritzat zituztelako, miasmen gotorleku eta iritzi publikoan fama txarreko gune zirelako. Horregatik, Iruñeak eskatu zuen txertaketa guneak ez egoteko ospitaletan, baizik eta kanpoan[57]

XIX. mendearen hasieran, txertaketaren aurkako mugimenduak gizarteko hainbat esparrutako kideak hartu zituen. Oraintsuago, batez ere klase ertainei lotutako fenomenoa da.[58] XXI. mendean azaltzen diren txertoen aurkako argudioak, askotan, XIX. mendeko txertoen kontrakoek erabiltzen zituztenen antzekoak dira.[11]

Baztangaren aurkako txertaketaren aurkakotasunak XX. mendean ere jarraitu zuen, eta txerto berriei eta difteriarako antitoxina bidezko tratamendua sartzeari buruzko eztabaidarekin bat egin zuen. Gizakiengan zaldi-seruma injektatzeak, antitoxinan erabiltzen den bezala, hipersentikortasuna eragin dezake, normalean serumaren gaixotasuna bezala ezagutzen dena. Gainera, animalietan baztangaren aurkako txertoa etengabe ekoiztearen eta zaldietan antitoxinak ekoiztearen ondorioz, animalien eskubideen aldekoak txertoaren aurka jarri ziren[59]. Difteriaren antitoxina difteriaren aurka immunizatutako zaldi-seruma zen, eta gizakien kasuak tratatzeko erabiltzen zen, immunitate pasiboa emanez. 1901ean, Jim izeneko zaldi baten antitoxina tetanosarekin kutsatu zen eta 13 haur hil zituen Saint Louisen, Missourin. Gertaera horrek, Camdenen (New Jersey) baztanga kutsatuaren aurkako txertoaren ondorioz tetanosak eragindako bederatzi heriotzekin batera, Kontrol Biologikoaren Legea onartzera eraman zuen, 1902an[60].

1890ean Robert Kochek tuberkulina garatu zuen. Tuberkulosia izan duten pertsonengan inokulatuta, hipersentikortasun-erreakzioa eragiten du, eta oraindik ere infektatuak detektatzeko erabiltzen da. Hala ere, Kochek tuberkulina erabili zuen txerto bezala[61]. Horrek erreakzio eta heriotza larriak eragin zituen tuberkulinak indarberritu zuen tuberkulosi latentea zuten pertsonengan. Hori aldrebeskeria handia izan zen txerto berrien aldekoentzat, gorabehera horiek eta beste batzuek eragin zuten txertaketarekin eta lotutako prozedurekin lotutako edozein emaitza kaltegarrik publizitate jarraitua jasotzea, eta horrek gora egin zuen prozedura berrien kopuruak gora egin ahala[62].

Derrigorrezko txertaketen aurkako manifestazio bateko irudia, 2020an.

1955ean, Cutter gertakaria bezala ezagutzen den tragedia batean, Cutter laborategiek Salk txerto antipoliomielitikoaren 120.000 dosi sortu zituzten, oharkabean polioaren birus bizi pixka bat zutenak, inaktibatutako birusarekin batera. Txerto horrek 40.000 polio kasu, 53 paralisi kasu eta bost heriotza eragin zituen. Gaixotasuna hartzaileen familien artean zabaldu zen, polio epidemia bat sortuz, beste 113 polio paralitiko kasu eta beste bost heriotza eragin zituena. Ameriketako Estatu Batuetako historiako farmazia-hondamendi larrienetako bat izan zen[63].

XX. mendeko ondorengo gertakarien artean 1982ko DPT: txertoen erruleta dokumentalaren emisioa dago[64], DPT txertoari buruzko eztabaida eragin zuena, eta 1998an Andrew Wakefielden iruzurrezko artikulu akademiko bat argitaratzea[65], txerto hirukoitz birikoaren inguruko polemika eragin zuena, autismoarekin lotuz. Duela gutxi ere, giza papilomaren aurkako txertoa polemikoa biziberritu da, 11 eta 12 urteko neskei ematen zaienean promiskuitatea sustatzeko kezka dagoelako[66][67].

"COVID txertoa = pozoia" pegatina, Rotterdamen.

COVID-19 pandemiari aurre egiteko sortutako txerto ezberdinen aurkako mugimenduak ere egon ziren, baita eurak derrigortzeko planen aurka. Erabilitako RNA mezulari teknologia berriak pertsonen DNA eralda zezakeela argudiatu zuten askok, eugenesia edo antzutzea bultzatu asmoz; beste teoria batzuen arabera, mikrotxipak sartzeko esperimentu baten parte zen hau, gizakien gaineko kontrola garatzeko 5G telefoniaren bidez[68]. Wolfgag Wodarg politikari alemaniarrak eta Pfizerreko langile ohia zen Michael Yeadonek adierazi zuten COVID-19aren aurkako txertoek emakumeen antzutasuna eragingo zutela[69]. Kamerungo prentsak argitaratu zuen polioaren aurkako txertoak COVID-19a eragin zuela. Pfizerren txertoak Bellen paralisia eragiten zuela argitaratu zen, nahiz eta txertatuen artean zein txertorik gabekoen artean gaixotasun arraro honen agerpenak estatistika bera zuen[70]. Abortatzeko eskubidearen aurkako taldeek adierazi zuten AstraZenecak garatutako txertoak abortatutako umekiak zituela barnean[71].

Charlotte Cleverley-Bismani lau gorputz-adarrak moztu zizkioten zazpi hilabete zituela meningokozemia baten ondorioz.[80] Txertatzea gero eta gehiago zabaldu, orduan eta zailagoa izango da Cleverley-Bisman bezalako ume babesgabeek gaixotasun honekin kutsatzea.[81]

Txertaketaren estaldura osoa ez izateak gaixotasun-arriskua areagotzen die herritar guztiei, txertatuak izan direnei barne, talde-immunitatea murrizten baitu. Adibidez, elgorriaren txertoa 9 eta 12 hilabete bitarteko haurrei jartzen zaie, eta ama-antigorputzen desagerpenaren (horien aurretik txertoak batzuetan ez du serokonbertsioa lortzen) eta infekzio naturalaren artean dagoen tarte estuak esan nahi du txertoa jaso duten haurrak oraindik ere kalteberak direla. Haur guztiei txertoa jartzen bazaie talde-immunitateak ahulezia hori arindu egiten du. Epidemia edo epidemia-mehatxu batean talde-immunitatea handitzea da, seguru asko, masa-txertoa jartzeko justifikaziorik zabalena. Txerto berri bat erabiltzean masa-txertaketek estaldura azkar handitzen laguntzen dute eta horrela talde-immunitatea lortzen da.[82]

Populazioa nahikoa baldin bada txertoa emateko, talde immunitateak indarra hartzen du, txertoa hartu ezin dutenentzat arriskua murriztuz gazteegiak edo zaharregiak direlako, immunodeprimituak direlako edo txertoaren osagaien alergia larriak dituztenentzat[83]. Sistema immunologiko konprometituak dituzten pertsonentzako emaitza, sarritan, populazio orokorrarena baino okerragoa da[84].

Gaixotasun puntual edo kronikoen tratamenduekin alderatuta, sarritan erabiltzen diren txertoak osasuna sustatzeko modu prebentibo eta eraginkorrak dira ekonomikoki. Estatu Batuetan, 2001. urtean, haurrak 7 gaixotasunen aurka txertatzeak 40.000 milioi dolar aurreztea ahalbidetu zuen kostu sozialetan, horietatik 10.000 milioi zuzenean osasun kostuetan. Txerto horien onura-kostu erlazioa 16,5ekoa izan zen.[85]

Txertaketa programa batek gaixotasunaren mehatxua arrakastaz murrizten duenean, gaixotasunaren arrisku hautematea murriztu dezake gaixotasun horren ondorioen oroitzapen kultural gisa[86]. Une honetan, gurasoek sentitu dezakete ez dutela ezer galtzeko beren seme-alabak ez txertatuz. Nahikoa jende baldin badago polizoi izateko, immunitatearen saldo onduak txertorik gabe lortuz, txertaketa maila jaitsi daiteke taldearen immunitatea eraginkorra ez den mailara[87]. Jennifer Reichen arabera, txertoa nahikoa eraginkorra dela uste duten baina umeak txertorik gabe geratzea nahiago duten gurasoak dira iritziz aldatzeko aukera gehien dutenak, behar bezala azaltzen bazaie arazoa[88].

Txertoen eta autismoaren arteko harremanaren ideia asko ikertu da, eta argi eta garbi frogatu da faltsua dela[94][95]. Adostasun zientifikoa da ez dagoela inolako loturarik, kausazkoa edo bestelakoa, txertoen eta autismoaren intzidentziaren artean[96][92][94], eta txertoen osagaiek ez dutela autismorik eragiten[97].

Hala ere, bi gauzak lotzen dituzten mitoak, konspirazio-teoriak eta desinformazioa sustatzen jarraitzen du txertoen aurkako mugimenduak[98]. Garatzen ari den taktika bat, dirudienez, "Garrantzirik gabeko ikerketen sustapena, zalantzagarriak diren edo periferikoki erlazionatuta dauden hainbat ikerketa-azterlanen agregazio aktibo bat, baieztapen zalantzagarri baten azpian dagoen zientzia justifikatzeko saiakera batean"[99].

1999an, Gaixotasunak Kontrolatzeko eta Prebenitzeko Zentroek (CDC, ingelesez) eta Estatu Batuetako Pediatria Akademiak (AAP, ingelesez) txertoen fabrikatzaileei eskatu zieten txertoetatik ken zezatela tiomersal konposatu organomerkuriko ahal bezain azkar. Hala, tiomersala pixkanaka kendu da Estatu Batuetako eta Europako txertoetatik, gripearen aurkako txerto batzuetatik izan ezik[100]. CDCk eta AAPk zuhurtasun-printzipioari jarraitu zioten, eta prekauzioak izateko kalterik ez dagoela onartu zuten, nahiz eta gero beharrezkoa ez izan. Baina 1999an egindako eskaerak nahasmena eta eztabaida eragin zuen, eta arreta eta baliabideak desbideratu zituzten autismoaren kausak zehazteko ahaleginetan[100].

2000. urteaz geroztik, haurren txertoetan dagoen tiomersalari autismoari laguntzea leporatu diote, eta Estatu Batuetako milaka gurasok funts federalen legezko konpentsazioak eskatu dituzte.[101] 2004an, Medikuntza Institutuko (IOM, ingelesez) batzordea tiomersala zeramaten txertoen eta autismoaren arteko edozein kausazko harreman baztertzearen alde agertu zen. Autismoaren intzidentzia-tasak etengabe handitu dira, baita haurren txertoetatik tiomersala kendu ondoren ere.[93]{ Gaur egun ez dago inolako ebidentzia zientifikorik tiomersalarekiko esposizioa autismoaren eragile denik.[102]

Erresuma Batuan, txerto hirukoitz birikoa eztabaidagai izan zen The Lancet egunkarian 1998an Andrew Wakefield et al.en artikulu bat argitaratu ondoren. Gehienbat txertoa eman eta gutxira autismoaren espektroko nahasmendua garatu zitzaien 12 haurrekin egindako ikerketa bat zen[103]. 1998ko prentsaurreko batean, Wakefieldek haurrei txertoa hiru dosi bereizitan ematea dosi bakarrean jartzea baino seguruagoa izango zela iradoki zuen. Iradokizun hori ez zuen artikuluak babesten, eta gerora berrikusi ziren zenbait azterlanek huts egin zuten txertoaren eta autismoaren arteko edozein erlazio erakusteko.[104]

Gerora jakin zen Wakefieldek txertoaren fabrikatzaileen aurkako eskatzaileen finantziazioa jaso zuela eta ez ziela bere lankideei eta mediku-agintariei bere interes-gatazkaren berri eman.[105] Hau ezaguna izan balitz, artikulua beharbada The Lancet argitalpenean ez zen argitaratuko[106].

Wakefield oso kritikatua izan da bere oinarri zientifikoengatik eta txertaketa tasak murrizteagatik,[107] baita bere oinarri etikoen faltagatik ere, ikerketa egin zen moduagatik.[108] 2009an The Sunday Times egunkariak jakinarazi zuen Wakefieldek gaixoen datuak eta emaitzak manipulatu zituela 1998ko artikuluan, autismoarekin lotura baten itxura sortuz.[105]

2004an, autismo-MMR artikuluaren interpretazioa 12 egilekideetatik 10ek formalki atzera bota zuten,[109] eta 2010ean The Lancet argitaletxeko editoreek erabat erretiratu zuten artikulua.[110]

CDCk[111], Ameriketako Estatu Batuetako Zientzien Akademia Nazionaleko IOMk eta Erresuma Batuko Osasun Zerbitzu Nazionalak[112] txerto hirukoitz birikoaren eta autismoaren arteko erlazio ebidentziarik ez dagoela ondorioztatu zuten. Cochrane Liburutegiak egindako berrikuspen sistematiko batek txerto hirukoitz birikoaren eta autismoaren artean lotura sinesgarririk ez zegoela ondorioztatu zuen. Hirukoitz birikoak oraindik heriotza-karga handia eta konplikazioak zituzten gaixotasunak prebenitu zituela, hirukoitz birikoarekiko konfiantza galtzeak osasun publikoa kaltetu zuela eta txerto hirukoitz birikoari buruzko azterlanetan diseinuaren eta segurtasun-arazoen gaineko emaitzak oso desegokiak zirela argitu zuen.[10]

Gehiegizko txertaketa hainbat txerto aldi berean aplikatzeak haurraren immunologia-sistema gainkargatu edo ahuldu dezakeela eta ondorio kaltegarriak eragin ditzakeela dioen nozioa da. Nahiz eta ebidentzia zientifikoak ez duen ideia hori babesten eta are kontraesanean jartzen duen,[93] autismoa duten haurren guraso askok oraindik uste dute gehiegizko txertaketak autismoa eragingo lukeela.[113] Horren ondorioz, guraso askok seme-alabak immunizatzea atzeratu edo saihestu dute [114] Gurasoen gaizki ulertze horiek dira haurren immunizaziorako oztopo nagusiak.[115]

Gehiegizko txertaketaren ideia funtsik gabea da, hainbat arrazoirengatik. Lehenik eta behin, txertoek ez dute "sistema immunologikoa gehiegi kargatzen"; egiaz, estimazio kontserbadoreek sistema immunologikoak milaka birus aldi berean izan ditzakeela iragartzen dute. Gainera, azken hamarkadetan txertoen kopuruak gora egin duen arren, txertoen diseinuan izandako hobekuntzek haien karga immunologikoa murriztu dute. Eta, beraz, 2009an AEBetako haurrei ematen zitzaizkien 14 txertoen osagai immunologikoen kopurua 1980an jartzen ziren 7 txertoena baino % 10 txikiagoa da.[93] Are gehiago, txertoak urte normal batean haur batek naturalki dituen patogeno guztien zati txiki bat baino ez dira. Gainera haurrengan ohikoagoak diren afekzioek, hala nola sukarrak edo erdiko belarriko infekzioek, arrisku askoz handiagoak dakarzkiote sistema immunologikoari txertoek baino[116][117]. Bigarrenik, azterlan batzuek erakusten dute txertaketek, baita askotariko txertaketek eta txertaketa konkurrenteek ere, ez dutela sistema immunologikoa ahultzen eta ez dutela immunitatea arriskuan jartzen, oro har.[118] Azkenik, ez dago autismoan eragin auto-immunearen ebidentziarik. Gehiegizko txertaketaren hipotesia oinarritzen duen ebidentziarik eza, eta zuzenean kontra egiten dioten aurkikuntzak kontuan izanik, ondoriozta daiteke txertoak gomendatzeko egungo programek ez dutela sistema immunologikoa "gehiegi kargatzen" edo ahultzen.[9][119][120] Txertoaren gainkargaren hipotesiaren ebidentziarik ezak, are proposamen horren aurka aurkitutako ebidentziek, ondorio hau ekarri du: txertoaren programak ez duela "gehiegi kargatzen" edo sistema immunologikoa ahultzen[96][121][122].

Umeei txertoak kentzean oinarritzen den esperimentu oro antietikotzat jotzen da[123], eta behaketa-ikerketak nahastuko lirateke, agian, txerto gutxiago dituzten umeekin. Horrela, ez da egin haur txertoen eta txertorik gabeko haurren autismoaren tasak alderatzeko azterketarik. Hala ere, gainkarga txertoaren kontzeptua biologikoki inplementagarria da, txertoak eta txertorik gabeko haurrek txertoa ez duten infekzioen erantzun immunologiko bera duten bezala, eta autismoa ez da gaixotasun immunologiko bat, beraz, sistema immunologikoa gainkargatuz txertoek autismoaren patologiaren egungo ezagutzaren aurka jo dezakete. Hori horrela izanik, txertoek autismoa eragiten duten ideia ebidentziaren pisuak baztertu egin du.

Eskizofrenia lotuta dago errubeola, gripe eta toxoplasmosiaren infekzioekiko jaio aurreko esposizioarekin. Adibidez, ikerketa baten arabera, haurdunaldiaren lehen hiruhilekoan amak gripearen eraginpean egon izanagatik, eskizofrenia izateko arriskua zazpikoitza da. Horrek ondorioak izan ditzake osasun publikoan, infekzioa prebenitzeko estrategiek txertaketa, antibiotikoak eta higienea barne hartzen baitituzte.[124] Animaliei buruzko ikerketetan oinarrituta, kezka teorikoak sortu dira eskizofreniaren eta antigenoen birusek aktibatutako amaren erantzun immunearen arteko balizko harremanari buruz. 2009ko berrikuspen batek ondorioztatu zuen ez zegoela ebidentzia nahikorik gripearen aurkako txertoaren ohiko erabilera gomendatzeko haurdunaldiaren lehen hiruhilekoan. Hala ere, txertoa oraindik gomendagarria zen lehen hiruhilekotik kanpo eta egoera berezietan, hala nola pandemietan edo beste baldintza berezi batzuk zituzten emakumeetan.[125] CDCko immunizazio-praktikei buruzko aholku-batzordeak, obstetrizien eta ginekologoen Amerikako Elkargoak eta familia-medikuen Amerikako Akademiak gripearen aurkako ohiko txertoa jartzea gomendatzen diete haurdun dauden emakumeei, honako arrazoi hauengatik:[126]

• Azken bi hiruhilekoetan gripearekin lotutako konplikazio mediko handiak izateko arriskua;
• Gripearekin lotutako ospitaleratze-tasa handiagoak, haurdun ez dauden emakumeekin alderatuta;
• Amak gripearen aurkako antigorputzak umekiari transferitzea, seme-alabak gripetik babesteko, eta;
• Hainbat azterlanek ez dute txertoen kalterik aurkitu emakume haurdunetan edo haien seme-alabetan.

Gomendio hori gorabehera, 2005ean Ameriketako Estatu Batuetan haurdun zeuden emakume osasuntsuen %16k soilik jaso zuten gripearen aurkako txertoa.[126]

Aluminiozko konposatuak erabiltzen dira laguntzaile immunologiko gisa, txerto askoren eraginkortasuna areagotzeko. Bide horretatik hartutako aluminio-kantitateak askoz txikiagoak dira beste edozein iturritatik hartutakoak baino, esaterako, haurrentzako prestakinak baino.[127] Kasu batzuetan, konposatu horiek gorritasun, azkura eta sukar moderatuarekin lotu dira,[128] baina txertoetan duten erabilera ez da kontrako ondorio garrantzitsuekin lotu. Kasu batzuetan, aluminioa duten txertoak miofaszitis makrofasigikoarekin (MMF), aluminio-gatzak dituzten lesio mikroskopiko lokalizatuekin (8 urte arte irauten dute) lotu dira. Hala ere, kontrolatutako kasuei buruzko berriki egindako ikerketek ez dute sintoma kliniko espezifikorik aurkitu MMF zuten biopsiak zituzten gizabanakoengan, eta ez dago ebidentziarik aluminioa duten txertoak osasunaren aurkako arrisku larria direnik edo immunizazio-praktikak aldatzea justifikatzen dutenik.[129]

Txertoen aurkakoek kezka handiak dute txertoetan formaldehidoa egoteaz. Formaldehidoa kontzentrazio txikitan erabiltzen da txertoetan erabiltzen diren birusak eta bakterio toxinak inaktibatzeko[130]. Formaldehido hondar-kopuru txikia egon daiteke txertoetan, baina giza osasunerako kaltegarriak diren balioetatik oso behera daude[131][132]. Txertoetan agertzen diren mailak ñimiñoak dira giza gorputzean gertatzen diren formaldehidoen maila naturalen aldean eta ez dute toxikotasun arrisku esanguratsurik ezartzen. Giza gorputzak formaldehidoa sortzen du etengabe modu naturalean eta txertoan aurkezten den formaldehido kopuru handiena du 50 – 70 aldiz. Gainera, giza gorputza formaldehidoa berez ezabatzeko gai da, baita txertoetan agertzen den formaldehido kopuru txikia ere. Ez dago ebidentziarik txertoetan agertzen diren formaldehido kopuru txikiak eta minbizia lotzeko[130].

Bularreko haurraren bat-bateko heriotzaren sindromea (SIDS) ohikoagoa da txerto asko jasotzen dituzten garaian. SIDSaren kausa erabat zehaztu ez denez, kezka sortu zen txertoak, bereziki toxoide difterikoarena, kausa-faktore bat ote ziren. Hainbat ikerketak ikertu zuten gai hori, eta ez zuten aurkitu txertaketaren eta SIDSaren arteko kausazko harremana bermatzen zuen frogarik. 2003an, Medikuntza Institutua DTwP eta SIDS txertaketarekin lotura kausala ukatzearen alde agertu zen, dauden probak berrikusi ondoren. VAERSeko datuen beste analisi batzuek ere ez zuten inolako loturarik erakutsi txertaketaren eta SIDSaren artean. Izan ere, gero eta froga gehiago dago txertaketak haurrak SIDSaren aurka babes ditzakeela[133][134][135][136].

Irakeko gerrara joan ziren soldaduei antraxaren eta baztangaren aurkako txertoak jarri zitzaizkien.

1990eko hamarkadaren erdialdean, komunikabideek Golkoko Gerraren Sindromeaz hitz egin zuten, 1990-1991ko Pertsiar Golkoko gerratik itzultzen ari ziren estatubatuar armadako beteranoei eragiten zien nahaste sintoma-aniztun bat. Slate online aldizkariko lehen artikuluen artean, Atul Gawanderen bat agertzen zen, non soldaduek jasotzen zituzten derrigorrezko txertoak aipatzen ziren, antraxaren aurkako txerto bat barne, Golkoko Gerrako Sindromeari lotutako sintomen balizko erantzuleetako bat bezala. 1990eko hamarkadaren amaieran, Slatek armadan antraxaren aurkako immunizazioaren aurkako "matxinadari" buruzko artikulu bat argitaratu zuen, "Soldaduek Interneteko txertoari buruzko informazio okerra jasotzeko aukera zutelako". Irailaren 11ko erasoen ondoren, Slatek antraxaren eta baztangaren aurkako immunizazioaren inguruko informazioa ematen jarraitu zuen, eta Salonen webgunean gaiari buruzko artikuluak ere agertu ziren. Antrax bidezko 2001eko erasoek areagotu egin zuten bioterrorismoarekiko kezka, eta Estatu Batuetako gobernu federalak ahalegin handiagoak egin zituen Estatu Batuetako herritarrak biltzeko eta txerto gehiago sortzeko. 2002an, Mother Jonesek artikulu oso eszeptiko bat argitaratu zuen Ameriketako Estatu Batuetako Indar Armatuek eskatutako antrax eta baztangaren aurkako immunizazioari buruz. 2003an Irak inbaditu zutenean, komunikabideetan eztabaida handia sortu zen tropa estatubatuarrei antraxaren aurkako txertoa jartzeko eskakizunari buruz. 2003tik 2008ra bitartean zenbait kasu judizial aurkeztu ziren tropa estatubatuarren antraxaren aurkako derrigorrezko txertaketaren aurka egiteko[137].

Gerald Ford AEBko presidentea txerri-gripearen aurkako txertoa jasotzen.

Txerri-gripearen aurkako immunizazio-kanpaina, 1976ko txerri gripearen agerraldiari erantzuteko, AEBetan "txerri-gripearen desengainu" izenez ezagutu da, agerraldiak ez zuelako pandemia batera eraman, Gerald Ford AEBko presidenteak uste zuen bezala, eta ikusi zen presaka jaurtitako txertoak Guillain-Barré sindromearen kasuen kopurua handitzen zuela immunizazioa gertatu eta bi astera. Gobernuko funtzionarioek immunizazio masiboaren kanpaina geldiarazi zuten, txerri-gripearen aurkako txertoaren segurtasunaren gaineko antsietate handiaren ondorioz. Jendeak, oro har, beldur handiagoa zion txertaketa-kanpainari birusari berari baino, eta, oro har, zalantzan jarri ziren txertaketa-politikak[138].

2009ko gripearen pandemian, eztabaida handia piztu zen H1N1 gripearen aurkako 2009ko txertoarekin, besteak beste, Frantzian, segurua ote zen argitzeko[139]. Frantziako talde askok publikoki kritikatu zuten txertoa arriskutsua izan zitekeela. 2009ko H1N1 azpimotako A gripearen birusaren eta 1976ko A/NJ gripearen birusaren arteko antzekotasunak direla eta, herrialde askok txertoek giza osasunean dituzten ondorio kaltegarriak zaintzeko sistemak ezarri zituzten. Europan eta Estatu Batuetan, 2009ko H1N1 gripearen aurkako txertoaren eta Guillain-Barré sindromearen arteko balizko lotura aztertu zen[138].

Txertoen segurtasunari buruzko beste gai batzuk Interneten, bilera informaletan, liburuetan eta sinposioetan argitaratu dira. Halakoetan txertaketek honako ondorioak eragin ditzaketenaren hipotesiak daude: bularreko haurraren bat-bateko heriotzaren sindrome, krisi epileptikoak, alergiak, esklerosi anizkoitza, gaixotasun autoimmuneak, 1. motako diabetes mellitus, behien entzefalopatia espongiformea (behi eroen gaitza), hepatitis C birusa eta HIESa. Hipotesi horiek ikertu egin ziren, gaur egun erabiltzen diren txertoek segurtasun arau zorrotzenak betetzen dituztela eta prentsa herrikoian txertoen segurtasunari egindako kritikak ez daudela justifikatuta ondorioztatuz[140][141][142][143].

Txertoen segurtasunarekin lotuta, nahiz eta txertoek zuzenean ez izan, nabarmendu behar da txertoen banaketak eta salmentak gora egin duela, faltsifikatuta egon edo ez, bide ez-seguruen bidez, hala nola Internet bidezko salmentaren bidez[144]. Txertoen salmenta eta banaketa baimendutako kanalen bidez egin behar da (farmazia-bulegoak), kontserbazio-baldintza egokiei eustea bermatzen baitute (hotz-katea). Internet bidez horrelako botikak saltzea segurtasunaren aurkako mehatxu zuzena da (merkataritza-iruzurra izateaz gain).[145]

CIAk txertatze-ospitale faltsu bat eraiki zuen Pakistanen Osama Bin Laden topatzeko esfortzuan[146][147]. Ondorio zuzen gisa, hainbat eraso jaso zituzten bertako langileek, txertatzeak egiten zituzten bitartean. Hainbat predikatzaile islamistek eta talibanak uste dute txertaketa horien helburua musulmanak antzutzea zela. Polioa mundutik ezabatzeko esfortzuan, azken lekuen artean daude Pakistan eta Afganistan, polioa endemikoa den bi herrialdeak[148].

Txertaketari buruzko hainbat mitok gurasoen kezka eta txertoen inguruko zalantzak pizten dituzte. Horien artean daude infekzio naturalaren ustezko nagusitasuna txertaketarekin alderatuta, txertoei aurrea hartzen dieten gaixotasunak arriskutsuak izatea zalantzan jartzea, txertoek dilema moral edo erlijiosoak izatea, txertoak eraginkorrak ez direla iradokitzea, frogatu gabeko edo eraginkortasunik gabeko ikuspegiak proposatzea txertoen hautabide gisa, eta mesfidantzari buruzko teoria konspiratiboak[149].

Guraso asko kezkatzen ditu txertoaren segurtasunak beren umea gaixorik dagoenean. Gaixotasun akutu moderatuetatik larrietara, sukarrarekin edo sukarrik gabe, benetan kontuz ibili behar da txertoa hartzeko garaian. Txertoek eraginkorrak izaten jarraitzen dute haurren gaixotasunetan. Haur bat gaixo moderatutik larrira badago, txertoak eteteko arrazoia da txertotik espero diren albo-ondorio batzuk (adibidez, sukarra edo eldarnioa) gaixotasunaren progresioarekin nahas daitezkeela. Segurua da osasun ona duten haurrei txertoak ematea, gaixorik baitaude ere hotzeria arruntarekin[150].

Txertoaren aurkako beste mito arrunt bat da sistema immunologikoak babes immunologiko hobea sortzen duela infekzio naturalari erantzuteko, txertoarekin alderatuta. Kasu batzuetan, gaixotasunarekiko infekzio errealak biziarteko immunitatea eragin dezake. Hala ere, gaixotasun naturalak txertoak baino arrisku handiagoa dakar pertsona baten osasunari kalte egiteko. Adibidez, barizelaren infekzioak bakterioaren superinfekzio arriskua handiagoa dakar A taldeko estreptokokoarekin[150]. Infekzio naturalak immunitate naturala sortzen duenaren ideia, lotuta dago falazia naturalistarekin, eta erro sakonak ditu bai pentsamendu viktoriarrean zein erlijiosoan, gizakiak sortutako zerbait Jainkoak sortutako zerbait baino okerragoa dela proposatuz[151].

GPBaren aurkako txertoa sexu-portaera handiagoarekin lotuta dagoela pentsatzeak ez du zientzia-frogarik onartzen. Ia 1.400 neska neraberen azterketa batek ez zuen alderik aurkitu nerabezaroko haurdunaldiei, sexu-transmisiozko infekzioen intzidentziari edo antisorgailuei buruzko aholkularitzari dagokienez, GPBaren aurkako txertoa jaso zuten ala ez alde batera utzita. Milaka estatubatuar hiltzen dira urtero txertoarekin prebenitu daitezkeen minbizien ondorioz[150].

Stockholmen erlijio-eragozpenetan eta txertoen eta norbanakoen eskubideen eraginkortasunari buruzko kezkan oinarritutako txertoen aurkako kanpaina bat egin zen. Horren ondorioz, bertako txertaketa-tasa ia % 40 jaitsi zen, Suediako gainerako herrialdeetako % 90ekin alderatuta. Handik gutxira, 1873an, baztangaren epidemia-agerraldi garrantzitsu bat gertatu zen, txertaketa-tasak berriz ere gora egin zuenean amaitu zena.[155]

Gerra osteko poster batean, Erresuma Batuko osasun sailak umeak difteriaren aurka immunizatzeko eskatu die Erresuma Batuko biztanleei.

1974an, kukutxeztularen aurkako txertoaren aurkako 36 erreakzio erakusten zituen txosten batean, osasun publikoko akademiko entzutetsu batek, txertoaren eraginkortasuna marjinala zela zioen eta haren onurek arriskuak konpentsatzen ote zituzten zalantzan jartzen zuen. Telebistako eta prentsako estaldura zabalak alarma piztu zuen, eta Erresuma Batuan kukutxeztularen aurkako txertaketa-tasa % 81etik % 31ra jaitsi zen. Jaitsiera horrek kukutxeztularen epidemia-agerraldiak areagotu zituen, eta zenbait haur hil egin ziren. Medikuen komunitateak txertoaren eraginkortasuna eta segurtasuna babesten jarraitzen zuen, eta herritarren konfiantza txertoaren eraginkortasuna babesten zuen txosten bat argitaratu ondoren berreskuratu zen. Txertaketa-tasa % 90 baino gehiago igo zen, eta gaixotasunaren intzidentziak behera egin zuen gogorki.[152]

1979tik 1996ra bitartean Suedian kukutxeztularen aurkako txertaketa eten zen aldian, haurren % 60k gaixotasun potentzialki hilgarria garatu zuten 10 urte bete baino lehen. Etengabeko zaintza medikoak urteko heriotza-tasa batean mantendu zuen.[153] Kukutxeztulak osasun-arazo larria izaten jarraitzen du garapen bidean dauden herrialdeetan, hain zuzen ere txertaketa masiborik egiten ez den herrialdeetan. Arrazoi horren ondorioz, 2002an 294.000 hildako izan zirela uste du Munduko Osasun Erakundeak.

Herbehereetako komunitate-eskola erlijioso batean izandako agerraldi batek elgorriak txertorik hartu gabeko populazioan duen eragina irudikatzen du.[156] Eragindako probintzietako biztanleek immunizazio-maila handia zuten, erlijio-komunitateetako batek izan ezik, ez baitzuten txertaketa onartzen. Herbehereetan 2.961 kasutik 3 heriotza eta 68 ospitaleratze izan ziren elgorriagatik, eta horrek elgorri larria izan daitekeela eta heriotza eragin dezakeela erakusten du, baita herrialde industrializatuetan ere.

Txerto hirukoitz birikoari buruzko eztabaidaren ondorioz, txertoarekiko adostasuna nabarmen jaitsi zen Erresuma Batuan 1996tik aurrera [157] 1999ko amaieratik 2000ko udara arte, elgorri agerraldiak agertu ziren Dublingo iparraldean, Irlandan. Garai hartan, nazio-mailako immunizazio-maila % 80tik behera jaitsi zen, eta Dublingo iparraldean % 60 ingurukoa zen. 300 kasuetatik 100 ospitaleratze baino gehiago izan ziren. Hiru haur hil ziren eta beste asko larri gaixotu ziren, batzuk aireztapen mekanikoa behar izan zuten berreskuratzeko.[158]

2000. urteko lehen urteetan, Nigeria iparraldeko buruzagi erlijioso kontserbadoreek, mendebaldeko medikuntzarekiko mesfidati, euren jarraitzaileei seme-alabei polioaren aurkako ahozko txertoa ez jartzeko gomendatu zieten. Kano estatuko gobernadoreak bermatu zuen boikota, eta immunizazioa hainbat hilabetez eten zuten. Ondorioz, poliomielitisa Nigeriako dozena bat herrialdetan agertu zen berriro, poliorik gabe zeuden lehenagotik, eta test genetikoen arabera, birusa Nigeriako iparraldean sortutako bera zen. Horrela, Nigeriak aldameneko herriei polioaren birusaren esportatu zien. Iparraldeko estatuetako biztanleak ere mesfidati agertu ziren beste txerto batzuekin, eta 2005eko urtarriletik martxora arte 20.000 elgorri kasu eta 600 hildako inguru izan ziren.[159] 2006an, Nigeriak munduko polio kasu berri guztien erdia baino gehiago zituen.[160] Ordutik aurrera agerraldiek jarraitu zuten; adibidez, 2007. urtearen amaieran gutxienez 200 haur hil ziren elgorri agerraldien ondorioz Borno estatuan.[161]

AEBko elgorri kasuak, urteka.

2000an elgorria AEBtik erradikatuta zegoela iragarri zen, urtebetez kasu propiorik ez zelako izan, eta gertatu zirenak inportatuak izan baitziren[162]. 2005ean Indianan agertu zen elgorri agerraldi bat euren seme-alabei txertoa jartzea ukatu zuten gurasoei egotzi zitzaion.[163] Estatu Batuetako elgorriaren kasu pediatriko gehienak txertoaren aurka agertu diren gurasoak dituzten haurretan gertatzen dira.[164] 2014an 644 kasu izan ziren, aurreko urtean baino lau aldiz gehiago, tartean Disneyland bisitatu zuten txertatu gabeko pertsonena[165][166]. Hurrengo urteetan kasuak egoten jarraitu zuten, eta 2019an Clark konderrian (Washington) 73 kasu izan ziren. Konderri hau da arrazoi filosofikoak argudiatuta txertaketari uko gehien dituenetako bat. Ondorioz, gobernadoreak arrazoi filosofikoen argudiaketa mugatzeko legislazioa sartu zuen[167][168][169].

2013an Galesko Swansea hirian elgorriaren agerraldia eman zen, hildako batekin[170]. Galesen 1995ean txerto hirukoitz birikoa bi urteko umeen %94ak zuen, baina Swansean 2003an %67,5 baino ez ziren. Gertakari hau txertoekiko aurkakotasuna dutenekin lotu da, guraso askok euren umeei ez baitiete ematen txerto hirukoitza[171]. 2017an beste agerraldi bat egon zen Newporten[172].

2017ko irailean, elgorri izurrite bat zegoen Europa osoan, bereziki Ekialdeko Europan. Errumanian 9300 kasu zeuden, eta 34 pertsona hil ziren (guztiak txertoa jarri gabe)[173]. Horren aurretik, 2008an eztabaida bat izan zen GPBaren aurkako txertoari buruz. 2012an, Christa Todea-Gross doktoreak doako deskarga liburu bat argitaratu zuen linean. Liburu horrek informazio okerra zuen atzerritik errumanierara itzulitako txertaketari buruz, eta horrek nabarmen suspertu zuen birusen aurkako mugimenduaren hazkundea. Errumaniako gobernuak ofizialki elgorri izurrite bat deklaratu zuen 2016ko irailean, eta informazio kanpaina bat hasi zuen gurasoak euren seme-alabak txertatzera animatzeko. Hala ere, 2017ko otsailean, txerto hirukoitz birikoen erreserbak agortu egin ziren eta medikuak gainezka zeuden. Apirila inguruan, txertoen erreserba berrezarri egin zen. 2019ko martxoan, hildakoen kopurua 62ra igo zen, 15.981 kasu erregistratu baitziren[174].

2019ko Samoako elgorriaren agerraldia urrian hasi zen, eta, abenduaren 12ra arte, 4.995 elgorri kasu eta 72 heriotza baieztatu zituzten 201.316 biztanleko samoar herri batean[175][176][177][178]. Azaroaren 17an larrialdi-egoera ezarri zen, eskola guztiak ixteko aginduz, 17 urtetik beherakoei ekitaldi publikoetara joatea debekatuz eta txertaketa derrigorrezkoa bihurtuz[179]. UNICEFek 110.500 txerto bidali zituen Samoara. Tongak eta Fijik ere larrialdi egoera ezarri zuten[180].

Aurreko urtearekin alderatuta, elgorriaren aurkako txertaketak behera egin zuen nabarmen; izan ere, 2018an bi haurtxo hil ziren elgorriaren aurkako txertoak jaso eta gutxira, eta, ondorioz, herrialdeak bertan behera utzi zuen elgorriaren aurkako txertaketa-programa[181]. Bi haurtxoak hiltzeko arrazoia bi erizainek txertoa behar bezala ez prestatzea izan zen, txertoaren hautsa iraungitako anestesiko batekin nahastu baitzuten[182]. Azaroaren 30era arte, Samoako gobernuak 50.000 laguni baino gehiagori jarri zien txertoa[182].

Txertoak nire erlijioarekin bateragarriak dira galderari ezezko erantzuna herrialdearen arabera.

Txertaketak arrazoi erlijiosoengatik oposizioa izan du txertaketa egiten hasi zenetik, baita txertaketa derrigorrezkoa ez denean ere. Oposiziogile kristau batzuek, txertaketa zabalki erabiltzen hasi zenean, argudiatzen zuten Jainkoak erabaki bazuen norbait baztangaz hil behar zela, bekatua izango zela txertaketaren bidez Jainkoaren borondatea eragoztea.[18] Oposizio erlijiosoak hainbat mailatan gaur egun arte jarraitzen du. Eta horrela, zailtasun etikoak areagotzen dira txertorik hartu ez duten haurren kopuruak herritar guztiak kaltetzeko mehatxua egiten duenean.[183] Gobernu askok aukera ematen diete gurasoei seme-alabek arrazoi erlijiosoengatik derrigorrezko txertaketetan parte ez hartzeko; guraso batzuek sinesmen erlijiosoak aipatzen dituzte faltsuki, txertaketatik salbuesteko.[184]

Kristauen artean, kritikak egon dira zelulak kultibatzeari buruz, adibidez errubeolaren txertoan[185], hauek 1966an gertatutako abortu batetik datozela argudiatuta[186]. Vatikanoak defendatzen du hilaurtzeen zeluletatik datozen txertoak hartzea onargarria dela ez badago beste txerto alternatiborik, baina gomendatu du txerto alternatiboak bilatzea[187]. AEBn, kristautasun ebanjelikoaren artean ohikoagoa da txertoekiko aurkakotasuna beste sinesbideen artean baino[188].

Juduen eta musulmanen artean ere kezka agertu da erabiltzen diren materialen artean (nabarmen, animaliengandik eratorritako gelatinak) txerrietatik eratorritakoak egoteagatik. Txertoak kosher edo halal ez direla argudiatuta, hainbatek oposizio erlijiosoa adierazi izan dute[189][190].

Nahitaezko txertaketa-politikek behin baino gehiagotan eragin dute pertsona batzuen aurkakotasuna; izan ere, pertsona horiek diote gobernuak ez lukeela sartu behar gizabanako batek bere medikazioa aukeratzeko duen askatasunean, baita aukera horrek haientzat edo beste batzuentzat gaixotasun-arriskua areagotzen badu ere.[11][191] Argudio hau erabiltzen duten hainbat pertsonek, txertoen alde egiten dute, eta eraginkorrak direla ere defendatzen dute, baina derrigortzearen aurka daude[192]. Beharrezkotasunaren defendatzaileek, kontrara, honela erantzun ohi dute: "Lege-hertsapena, ahalik eta pertsona gehienen osasun publikoa babesteko beharrezkoa dela frogatzen den heinean, beharrezkoa izateaz gain, gizarte osoei ezarri behar zaie"[193]. Hala ere, hainbat herri mugimendu mobilizatu egin dira derrigorrezko txertaketaren amaiera eta betetzen ez dutenen aurkako errepresalien amaiera eskatzeko, adibidez gisa Ameriketako Estatu Batuetan eta Polonian[194][195][196].

Txertaketa-programa batek gaixotasun baten mehatxua modu arrakastatsuan gutxitzen badu, murriztu egin dezake arriskuaren pertzepzioa, estrategia ezin hobea izan dadin gizabanako batek txertaketari uko egitea komunitatearentzat ezin hobea den babes-mailatik behera.[197] Jendea nahitaezko txertoetatik salbuestea polizoiaren problema da. Non banako gutxi batzuek talde-immunitatearen abantaila irabazten duten kosturik ordaindu gabe; salbuespen gehiegik taldearen immunitatea galtzea eragin dezakete, eta txertatutako pertsonen arriskuak ere nabarmen areagotu daitezke.[183]

Eskuen garbiketa gaixotasunak ez kutsatzeko higienezko ekintza eraginkorrenetakoa da.

Figaro Santéren arabera, gaixotasun infekzioso batzuek eragindako heriotzak txerto espezifikoa agertu baino lehen gutxitu izana da argudio honen oinarria. Baina Figaro Santék dio garrantzitsuagoa dela gaixoen kopuru osoari erreparatzea heriotzei erreparatzea baino: datuek erakusten dute, orduan, gaixotasuna murriztu edo desagertu egin dela txertaketa hasi ondoren. Figaro Santék adibide "adierazgarria" jartzen du: Japonian kukutxeztularen aurkako txertoa eten ondoren, urteko kasuen kopurua handitu egin zen 1974an 373 izatetik 1979an 13.000 izatera. 1981ean txertaketa-programa berrabiarazi zenean, pazienteen kopuruak behera egin zuen, Japoniak urte horietan higienea hobetu ez bazuen ere. Figaro Santék ere dio kukutxeztula ez dela higienearekiko sentikorra, bakterioa aire bidez bakarrik transmititzen baita[198].

Anny Poursinoffen esanetan, elgorriaren kasuan, "1987an, [Frantzian] % 10eko txertaketa-estaldurarekin, hamar heriotza egon ziren" eta hamarkadetan zehar aplikatutako txertaketa-politikak ebaluatzeko eskatu zuen[199]. Frantzian, 1987an, elgorriaren aurkako txertaketa-estaldura ia % 60koa zen, hala ere[200]. Txertaketa-politikaren balantzea egin ostean, 1960ko eta 1970eko hamarkadetan elgorriaren 600.000 kasu baino gehiago gertatzen ziren urtean Frantzian (10 eta 30 heriotza bitartean urtean), 1986an 331.000 kasu eta 2004an 4.448[201].

Komunitate zientifikoak eta MOEk aitortu dute uraren higieneak gaixotasun infekziosoak murriztu ditzakeela. Hala ere, MOEk dio txertoak beharrezkoak direla, higienea, saneamendua, uraren kalitatea eta nutrizioa ez direlako berez aski gaixotasun infekziosoak geldiarazteko[202]. MOEk txertoen eraginkortasuna erakusten duten ikerketa zientifikoak bildu ditu[203], eta esaten du arraro bihurtu diren gaixotasunak, hala nola kukutxeztula, poliomielitisa eta elgorria, berehala berragertuko liratekeela txertorik gabe. Horregatik, txertoak, uraren saneamendua bezala, sistematikoki agertzen dira osasun publikoaren arloko hamar lorpen nagusien zerrendan[204].

Medikuntza alternatiboaren forma asko txertaketaren aurka dauden filosofietan oinarritzen dira, eta kontrako jarrera adierazten duten praktikatzaileak dituzte. Bertan antroposofia, komunitate kiropraktikoaren elementu batzuk, homeopata batzuk eta naturistak sartzen dira.[77]

Historikoki, kiropraktikoa txertoaren aurka dago, gaixotasun guztiak bizkarrezurrean beren kausara arte jarrai daitezkeelako ustean oinarrituta, eta, beraz, txertoek ez lukete eraginik izango. Daniel D. Palmerrek, kiropraktikaren sortzaileak, honako hau idatzi zuen: "Zentzugabekeriaren gailurra da pertsona bat baztangatik edo beste edozein gaixotasunetik 'babesten' ahalegintzea, animalia-pozoi zikin batekin inokulatuz". Txertaketak gai eztabaidagarria izaten jarraitzen du lanbide horretan. Txertaketari buruzko idazki kiropraktiko gehienak alderdi negatiboetan zentratzen diren arren, txertatzearen aurkako sentimendua kiropraktikoen gutxiengo bati lotuta dago. Kiropraktikaren Amerikako Elkarteak eta Kiropraktikaren Nazioarteko Elkarteak babestu egiten dituzte derrigorrezko txertaketa legeekiko salbuespen indibidualak, eta 1995ean kiropraktiko estatubatuarren artean egindako inkesta baten arabera, heren batek uste zuen ez zegoela immunizazioak gaixotasunak prebenitzeko froga zientifikorik [205] Kanadako Kiropraktikaren Elkarteak txertoaren alde egiten duen bitartean,[206] 2002an Albertan egindako inkesta batek erakutsi zuen kiropraktikoen %25ek pazienteei zein haien seme-alabei txertoa jartzeko aholkua ematen zietela, eta %27k, berriz, kontrakoa.[207] Prestakuntzako zentro kiropraktiko gehienak txertoari buruz arduraz irakasten saiatzen diren arren, batzuek ikuspuntu negatiboak ematen dituzte. 1999-2000n Kanadako Memorial Quiropractic Unibertsitateko ikasleei egindako inkesta batek erakusten zuen laugarren mailako ikasleak lehen mailakoak baino gogorrago ari zirela txertatzearen aurka, eta laugarren mailako ikasleen %29,4k zirela txertoaren aurkakoak.[208]

Hainbat inkestek erakutsi dutenez, homeopatia praktikatzen duten batzuek, batez ere formakuntza medikorik gabeko homeopatek, txertoaren aurkako aholkuak ematen dizkiete pazienteei.[209] Adibidez, Austrian homeopatei egindako inkesta baten arabera, %28k soilik uste zuten immunizazioa prebentzio-neurri garrantzitsua zela, eta Sydneyn (Australia) galdetutako homeopaten %83k ez zuten txertoa jartzea gomendatzen.[77]

Naturopatia praktikatzen duten asko ere txertoaren aurka daude.[77]

XX. mendearen amaieran, txertoak irabazi marjina txikiko produktu bat ziren, eta txertoen manufakturan aritzen ziren konpainien kopurua jaitsi egiten zen. Etekinak txikiak izateaz eta erantzukizunak hartzeko arriskuez gain, CDCk eta AEBetako beste gobernu erakunde batzuek txertoengatik ordaintzen zituzten prezio baxuengatik kexu ziren fabrikatzaileak. XXI. mendearen hasieran, txertoen merkatua asko hazi zen Prevnar txertoaren onarpenarekin, oso fakturazio handiko beste txerto batzuekin batera, Gardasil eta Pediarix kasu, horietako bakoitzak, 2008an, mila milioi dolarretik gorako salmenta irabaziak eman zituelarik.[210]

Sektorearen arabera, txertoen munduko merkatua 42.300 milioi eurokoa izan zen 2016an, eta hazkunde etengabea izan zuen; 2025ean 80.000 milioi eurora iritsiko dela kalkulatzen da. Txerto horiek munduko merkatu farmazeutikoaren gero eta zati handiagoa dira, garapen bidean dauden herrialdeen eskaria gero eta handiagoa delako, teknologia garestiagoetatik eratorritako produktuen salmenta-prezioa handiagoa delako eta gaixotasun gehiagorentzako txerto berriak daudelako[211].

Arestian aipatutakoa dela eta, txertoen industriari txertoen segurtasuna eta eraginkortasuna faltsutzea leporatu diote txertoaren kritikoek. Informazioa ezkutatu eta ezabatu eta irabazi ekonomikoak lortzeko osasun-politikako erabakietan eragitea leporatuz.[11]

Txertoen aurkako mugimenduak onura ekonomikoak eta propaganda lortzen ditu txertoei buruzko eztabaidak sustatzean. Ez bakarrik bigarren mailako ondorioak dituzten biktimei ordainsari altuak eskatzen dizkieten eta komunikabideetako tiraldia publizitatea egiteko baliatzen duten abokatuak, baita ordezko terapeuta eta iruzurgileak ere, osagarri garestiak eta zalantzazko eraginkortasuna eskaintzen dituztenak, hala nola oxigenoterapia hiperbarikoa edo arriskutsuak izan daitezkeenak[212], hala nola kelazio-terapia[213][214].