Turkia

Dardaneloetako itsasartea

Turkiako lurraldeko parterik handiena Anatolian (Asia Txikian) dago (755.668 km²), eta Europako Trazian parterik txikiena (23.764 km²). Anatoliaren eta Traziaren artean, Marmarako barne itsasoa dago, Bosforo eta Dardanelo itsasarteen bidez Itsaso Beltzarekin eta Egeo itsasoarekin lotura duena. Lurralde menditsua da Turkia, mendi garaiez, eta horien artean, malda malkorrez inguratutako sakanez eta goi-ordokiez osatua. Anatoliako erdialdea goi-ordoki lehor bat da, 3.000 m. baino gehiagoko mendiez inguratua: Pontoko mendiak iparraldean (Kaçkar Dağı mendia, 3.932 m.), eta Taurus mendiak hegoaldean (Cilo mendia, 4.116 m.). Goi-ordokiak batez besteko garaiera 1.000 metrokoa du. Gaur egun, alderdi horretako parterik handiena itsasora irteerarik ez duen arroa bat da, ur gaziko aintzirak eta higadurak jandako eremu handiak dituena (Kapadozia). Halaber, inguru horretan, sumendi gazteak dira, besteak beste: Erciyes, 3.917 metrokoa, Anatoliako erdialdeko mendi garaiena. Anatoliako ekialdea Armeniar goi-ordokiko mendi garaiez eta sumendi gazteez osatua da. Horien artean, Ararat mendia (5.165 m) da nabarmenena, Turkiako gailurra. Mendiak labaz estalitako ordoki garaietan daude; horietako batean, ur gaziko Van aintzira dago. Anatoliako mendebalak sakan zabalek berezitako mendikate luzeak dira. Trazia arroa handi bat da, iparraldean Istranca mendiak, hegoaldean Ganos mendiak eta, ekialdean, Bosforo aldean, 100 m garai inguruko ordokiak dituena; erdialdea, lehorra, muino ugariko ordokia da. Istanbul inguruko ordokiak ibar sakonek irekita daude. Horietako bat, Bosforo ibarra, azken glaziarrak urtu eta itsas maila igo zenean, urez bete zen; gaur egun, Marmara itsasoa eta Itsaso Beltzaren arteko pasabide da. Dardanelo itsasartea ere gisa berean sortua da.

Ozeano Atlantiko eta Indiako ozeanoko uren banalerroak zeharka igarotzen du Anatoliako ekialdea. Banalerroaren ekialdeko ura Kaspiar Itsasora doa Kuruçay eta Aras ibaien bidez eta Persiako golkora Tigris eta Eufrates ibaien bidez. Banalerroaren mendebaleko eta iparraldeko ura Itsaso Beltzera doa Kizil Irmak (Halys) eta Sakarya ibaien bidez. Yesil Irmak (Iris) ibaiak ere Itsaso Beltzean isurtzen du ura. Anatoliako mendebaleko ura Marmarako eta Egeo itsasoetara doa Susurluk ibaiaren, eta Gediz eta Buyukmenderes ibaien bidez. Ura Mediterraneo itsasora isurtzen dutenen artean, aipatzekoak dira Goksu (Calycadnus), Seyhan (Sarus), Ceyhan (Pyramus) eta Orontes (Asi) ibaiak. Anatoliako aintzira handienak ekialdeko Van, erdialdeko Tuz (munduko gatz kopuru handiena duena: % 32,2) eta hego-mendebaleko Beysehir, Egridir eta Burdur dira. Urtegi handiak ere badira.

Turkiako klimak alde handiak ditu lurraldeko toki batetik bestera. Oro har, kostaldeak klima samur hezea du; barnealdeak berriz, hotza eta lehorra.

Mediterraneoko motako txapar-landaredia, sastraka eta zuhaixkak hazten dira Turkiako hegoalde, mendebal eta ipar-mendebalean. Itsaso Beltzeko kostaldean eta iparraldeko mendietan pinudi handiak dira. Antiokiako barnealdean berriz estepako landaredia da, lehorreko belar motz eta zuhaixkekin. Turkiako bertako zuhaitzen artean aipatzekoak dira haritza, pinua, zedroa, palmondoa eta izaia.

Anatoliako penintsula herri askoren bizitoki izan da. Mediterraneo aldeko ezaugarriak zituen biztanleria Mongoliako ezaugarriak zituenarekin nahastu zen XI. mendean, Asiako erdialdetik turkiarrak eta mongoliarrak sartu baitziren lurraldean. Gaur egungo biztanleak nahasketa horien ondorengoak dira, baina, hala ere, Mediterraneo aldeko ezaugarriak nagusi dira biztanleengan, itsasoaldekoengan batez ere. Turkiarrez gainera, ur banalerrotik ekialdera, hego-ekialdeko eremu zabala hartzen duten kurduak (% 10,6), Siriarekin muga egiten duen aldeko arabiarrak (% 1,6) eta hiri nagusietan bizi diren armeniarrak, greziarrak eta juduak ere badira. Biztanle gehienen ama hizkuntza turkiera da, baina, batez ere, kurduera eta arabiera, eta baita grekoa, armeniera eta hebreera ere erabiltzen dira. Erlijioz Turkiako ia biztanle guztiak islamaren jarraitzaileak dira, musulman sunniak gehienbat. Turkiako biztanleriak oso ugaltze bizkorra izan du XX. mendean zehar, jaiotza tasa oso handia izan baita, eta heriotza tasa, berriz, gero eta txikiagoa da: 1960an, jaiotza tasa % 43koa zen eta heriotza tasa, berriz, % 16koa; 1990ean berriz jaiotza tasa % 30koa eta heriotza tasa % 8,4koa izan ziren. Azken hamarraldietan, jende asko hirietara joan da bizitzera: 1950ean biztanleen % 25 bizi zen hirietan, eta 1995ean, aldiz, % 70era iritsi zen hiritarren kopurua. Exodo horrek hiri nagusien inguruan txabola auzo ugari sortzea ekarri du, Istanbulen (6,6 milioi biztanle 1990ean) eta Ankaran (2,6 milioi) batez ere. Biztanle dentsitatea apala da oso (80 bizt./km²), baina batez besteko horrek ezkutatu egiten ditu eskualde batetik bestera dauden aldeak: alde batetik, Istanbul ingurua, Egeo eta Mediterraneo itsasoen kostaldea, hego-ekialdeko Anatolia, eta beste aldetik, erdialdeko eta ekialdeko Anatolia eta Itsaso Beltzeko kostaldea. Dena dela, hego-ekialdeko Anatolia kasu berezia da: alde batetik, hazkunde natural bereziki handia du, eta beste aldetik, 1984. urteaz geroztik turkiar gudarostearen eta separatista kurduen artean izan diren borrokek biztanle asko lekuz aldatzea ekarri dute (1995ean milioi bat lagunek utzi zuten beren bizitokia); soroak hustu egin dira eta hiriak iheslariz bete. Gerra egoera horrek eskualde hartako garapen ekonomikoa jartzen du kolokan.

Jainkosa eta Haur hititak (K.a. XV-XIII. mendea)

Anatoliako penintsula (Asia Minor ere deitua erromatar garaietan), egungo Turkiaren zati nagusia, gizakiaren bizileku zaharrenetakoa da, Asia eta Europa artean kokatuta. Aurreneko Neolitoko herrixkak munduko lehenengo bizitokien artean sailkatzen dira. Idatzitako historian zehar, Anatolian hizkuntza indo-europarrak, semitikoak eta kartveliarrak mintzatu dira, baita eratorri ezezaguneko beste batzuk ere. Are gehiago, hitita eta luwiera hizkuntzen antzinakotasuna aintzat hartuta, zenbait adituk (tartean A. C. Renfrewek), Anatolia proposatu dute indo-europarren hizkuntzen hedapenaren abiapuntutzat (ikusi: Anatoliako hipotesia).

Tokiko lehen inperio garrantzitsua hititena izan zen, K.a. XVIII. mendetik K.a. XIII. mendera arte. Ondoren, frigiarrak etorri ziren, harik eta zimmeriarrek haien erresuma eraitsi zuten arte (K.a. VII. mendea). Frigien ondorengo boteretsuenak Lidia, Karia eta Lizia izan ziren. Lidiarrek eta liziarrek hizkuntza indo-europarretan hitz egiten zuten.

Bitartean, ioniarrak, antzinako greziar herria, finkatu ziren Anatoliako mendebaldean. Alde osoa pertsiar akemendidarren inperioak konkistatu zuen K.a. VI. eta V. mendeetan. Horren ostean, Alexandro Handiak bereganatu zuen K.a. 334an. Konkistatzaile handiaren heriotzaren ondoren, Anatolia erresuma helenistiko txikien artean banandu zen (Bitinia, Kapadozia, Pergamo edo Ponto). Horiek guztiek erromatarren aurrean amore eman zuten K.a. I. menderako. Erromatar Inperioan barna, K. o. 324an Konstantino enperadoreak Bizantzio hiria inperioko hiriburu berritzat hartu zuen, Konstantinopla izena emanda. Mendebaldeko erromatar inperioaren erorketarekin, Konstantinopla Bizantziar Inperioko hiriburua bihurtu zen.

Selimiye meskita (1574, Edirne)

Seljuk etxea turkiarren adar bat zen, IX. mendean Kaspiar Itsaso eta Aral itsasoaren iparraldean kokatuta zegoena. X. mendean, seljukarrak mendebaldera mugitzen hasi ziren, Anatolia aldera. Manzikert (Malazgirt) batailaren ostean 1071n, hor finkatu ziren. Horren ondorioz, Anatoliako seljuk sultanerria osatu zen, Asiako erdialdea bereganatuta zeukan seljuk inperioaren adar independentea. 1243an, seljukar armadak mongoliarrek garaitu eta suntsitu zituzten. Harez geroztik, inperioa, apurka, desegin egin zen. Kinka horretan, Osman I.a buru zuen turkiar estatua garatu zen, Otomandar Inperioa eratu arte, seljukar eta bizantiarren hutsunea betetzeko.

Otomandar Inperioak mendebaldea eta ekialdea lotu zituen 623 urteko historian. XVI. eta XVII. mendeetan, munduko estaturik boteretsuenetakoa izan zen, Balkanetan zehar aurrera eginez. Alabaina, XVIII. eta XIX. mendeetan inperioaren gainbehera gertatu zen.

Bi mendeko gainbehera hartan, Otomandar Inperioa pixkanaka lurraldeak, botere militarra eta aberastasuna galduz joan zen. Lehen Mundu Gerran sartu zen, Erdialdeko Inperioen alde, eta azkenean gerra galdu zuten. Gerratean, gutxi gorabehera 1,5 milioi armeniar deportatu zituen Turkiako Gobernuak, armeniar genozidioan.[3][4] Sarraski handiak egin zituzten, orobat, inperioko beste kristau gutxiengo batzuen aurka: asiriarren, otomandar greziarren eta Pontoko greziarren aurka, alegia.[5][6] Mudrosko armistizioaren ondoren (1918ko urriaren 30a), Aliatuek Otomandar Inperioaren lurrak banatu zituzten, Sèvresko Itunaren bidez.[7]

1908an, «Turkiar gazteak» higikunde erreformazaleak Abdulhamid II.a sultana 1876. urteko konsituzioa hartzera eta, geroxeago, aginpidea uztera behartu zuen. Haren ordez, Muhammad V.a ezarri zuten aginpidean (1909–1918). Autoritarismoa eta ultranazionalismoa bultzatu zituzten eta 1914an, Lehen Mundu Gerran, Austriaren eta Alemaniaren alde egin zuten. Orduko, Balkanetako gerren ondoren (1912–13), otomandarrek Europan zituzten lurraldeetatik Traziako ekialdea baino ez zuten gorde ahal izan. Gainera, turkiar abertzaletasunaren berpiztearekin batera, arabiar, kurdu eta armeniarrekiko gatazkak hasi ziren. Turkiarrek sekulako sarraskia egin zuten armeniarren artean (1894–96 eta 1915–16); bi milioi armeniar inguru hil zituzten Lehen Mundu Gerran, eta bizirik geratu zirenak herrialdetik alde egitera behartu zituzten («Armeniako genozidioa» izenaz ezagutzen dena). Harrezkero, armeniarren eta turkiarren arteko gatazkak ez du konponbiderik izan, turkiarrek ez baitute genozidio hura bere gain hartu nahi izan. 1914–1918 urteetako gerran, Turkiako gudarosteek, Dardanelo babesten onik atera baziren ere, Arabiako probintzietan sekulako hondamendia izan zuten.

Lehen Mundu Gerrako aliatuek Istanbul eta Izmir okupatzeak turkiar nazio mugimenduaren sorrera eragin zuen. Mustafa Kemal Pasha Gallipoliko guduan nabarmendu zen buru militarraren gidaritzapean, Turkiako Independentzia Gerra piztu zen Sèvresko Ituna bertan behera utzi nahian. 1922ko irailaren 18rako, armada okupatzaileak botata, herrialdeak turkiar estatu berriaren jaiotza ikusi zuen. Azaroaren 1ean, ofizialki sultanerria, eta, hortaz, 623 urte iraun zuen otomandar agintea, desegin zen. Lausanako Itunaren bidez (1923), nazioartean Turkiako Errepublika onetsi zen, Otomandar Inperioaren ondorengo gisan.

Mustafa Kemal errepublikako lehendabiziko presidente bihurtu zen. Segituan erreforma andana jarri zituen abian, errepublika sekular bat eratu nahi baitzuen, iragan otomandarra baztertuz. Mustafa Kemal 1934an Turkiako Parlamentuak Kemal Atatürk (turkiarren aita) izendatu zuen.

Bigarren Mundu Gerran, Aliatuen alde egin zuen Turkiak eta 1945eko otsailaren 23an. Nazio Batuen Erakundeko kide 1945ean bertan bihurtu zen. Greziako Iraultza komunista eta Sobiet Batasunak Turkian gune militarrak kokatzeko asmoak zirela eta, AEBek Truman doktrina plazaratu zuten. Horren bidez, Turkia eta Greziako segurtasuna bermatu zuten AEBek eta, horren ondorioz, amerikarren babes militarra eta ekonomikoa jaso zuten. 1952an NATOn sartu zen Turkia.

Alderdi politiko bakarreko aldia 1945ean amaitu zen. Alderdi anitzeko aldian gorabehera sutsuak gertatu ziren. 1960an, 1971n eta 1980an armadak estatu-kolpeak egin zituen. 1997an antzeko zerbait ere gertatu zen. 1974an, Zipren sartu zuen armada Turkiak, elkarren kontrako bortizkeriak 10 urte iraun ondoren eta Atenasek bultzatutako estatu-kolpe baten ondoren halaber.

1950ean, Alderdi Demokratikoak eskuratu zuen aginpidea, Celal Bayar lehendakariarekin eta Adnan Menderes Lehen ministroarekin. Turkia NATOn sartu zen, baina krisi ekonomikoa areagotu zen, eta Menderesek, askatasunak murriztu eta diktadore baten gisa gobernatu zuen. 1960an, militarrek, Gursel jeneralaren gidaritzapean, hartu zuten aginpidea, konstituzio berri bat egin zuten, eta gobernua eta Alderdi Demokratikoko buruzagiak espetxeratu zituzten. Demeresi eta beste buruzagi batzuei heriotza zigorra eman zieten. 1961eko hauteskundeetan, Gurselek lehendakaritza gorde zuen, eta Ismet Inonuk, HAEko buruak, lortu zuen Lehen ministro kargua. 1965ean Justiziaren Alderdiko (JA; Alderdi Demokratiko ohia) buruzagiak, Suleiman Demirel kontserbadoreak, hartu zuen Inonuken tokia. 1980ko estatu kolpea arte, HAEko Bulent Ecevit sozialdemokratak eta JAko Demirelek txandaka gobernatu zuten, koalizio gobernu ahulak osatuz. Bien bitartean, barne egoerak okerrera egin zuen: krisi ekonomiko larria, oinarrizko eskubideen debekua, atxiloketak, islamiarren eta ezkerreko zein eskuin muturreko taldeen atentatuak, armeniarren eta kurduen burujabetasunaren aldeko borroka, etab. Eskuindarrek, Demirelen agintaldietan, gero eta aginpide handiagoa lortu zuten. Bestalde, 1974an, Turkiako gudarostea Zipreko uhartean lehorreratu zen, Makarios III.ari lehendakaritza kendu zioten greziar koronelen estatu kolpea galarazi nahian. Turkiaren eta Greziaren arteko gerra doi-doi saihestu ahal izan zen. 1980an, hirugarren aldiz hogei urtetan, militarrez osatutako batzorde batek hartu zuen aginpidea. Batzordeak, Kenan Evren jeneralaren agintaritzapean, aginpidea zibilei itzultzeko asmoa zuela jakinarazi zuen. 1982an, konstituzio berri bat onartu zen, oinarrizko eskubideak murriztuak onartzen zituena, eta militarrek aginpide osoa itzultzeko borondatea ez zutela agerian uzten zuena. 1983ko hauteskundeetan, Ama Aberriaren Alderdia (AAA) alderdiko Turgut Ozal atera zen garaile, eta gobernuko buruzagitza eskuratu zuen, baina estatuko lehendakaritza militarren mende geratu zen. 1987an, Turkiak Europako Elkartean sartzeko eskaera egin zuen. 1989ean, Turgut Ozal errepublikako lehendakari hautatu zuten, Kenan Evrenen ordez. Ozal Europako mendebaldeko politikaren jarraitzaile izan da, eta 1990ean, Persiako Golkoko gerran, Iraken aurkako herrialdeekin bat egin zuen; soldaduak bidali ez bazituen ere, Turkiak aireportu militarrak eta estatubatuar baseak erabiltzeko baimena eman zuen. Ankara beldur zen Irakeko Kurdistanen independentziak kutsatuko zituen Turkiako kurduak.

Kurduak guztira 19 milioi dira eta lau herrialdetan daude banatuta, Turkia, Siria, Iran eta Irak-en. Turkian bertan bizi dira kurdu gehienak ez zaie ezagutzen ez beren hizkuntza ez kultura. 1991ko urrian Turkiako gudarosteak Langileen Alderdi Kurduaren (PKK) baseak bonbardatu zituen Iraken iparraldean. Kurduen arabera, zeinbat herri ere bonbardatu zituzten. Urte horretako legebiltzarrerako hauteskundeetan, Soliman Demirel-en Bide Zuzeneko Alderdiak (DYP) irabazi zuen, botoen % 27 atera zuen eta Alderdi Sozialdemokratarekin elkartu behar izan zuen koalizioan. Higikunde fundamentalistek ezik, gainerako alderdi guztiek Europar Batasunean sartzea ezinbestekoa zela uste zuten, eta lehentasuna zen Turkiarentzat. Purple roof women´s shelter foundation emakumeen erakundeak hainbat ikerketa egin zituen 1991n emakumeen kontrako gizonezkoen gogorkeriari buruz. Emaitzen arabera, gizonezkoen % 45ek ondo ikusten zuen emakumeak zigortzea senarraren nahia betetzen ez zutenean; eta ikerketa horrek adierazten zuen lau emakume ezkongabetik batek eta hiru emakume ezkondutatik batek indarkeria jasaten zuela. Urte horretan bertan, Demirel Lehen ministroak bidaia bat egin zuen Turkia hego-ekialdeko kurduen lurraldeetara eta herri kurduaren nortasuna onartu zuen. 1992an PKKk adierazi zuen behin-behineko gerra gobernua osatuko zuela eta biltzar nazional bat antolatuko zuela Kurdistanen egoitzatzat hartzen den lurraldean, Turkia eta Irak hartzen dituen estatuan, hain zuzen. Baina egun gutxira, hainbat altxamendu izan zen hego-ekialdeko probintzietan eta borroka gogorrak izan ziren gerrillari kurduen eta gudarostearen artean. Gobernuak hitzarmen bat izenpetu zuen Siriarekin kurduen higikunde terroristei aurre egiteko. Baina Europako Kontseiluak eskatu zion Turkiari kurduen kontrako errepresioa gutxiagotzeko. Hala, Turkiak amnistia eman zien bost mila preso politikori eta baimena eman zuen kurduerazko bi egunkari kaleratzeko. 1993an Turgut Ozal presidentea hil zenean, Demirel Lehen ministro ohia hautatu zuten haren ondorengo, eta Tansu Ciller emakumea izendatu zuten Lehen ministro. PKK-k su-etena adierazi zuen, eta aipatu zuen prest zegoela Kurdistango estatu independentea osatzeko asmoa baztertzeko, baldin eta gobernuarekin negoziazioak hasten baziren. Baina gobernuak ez zion erantzun sendorik eman eta gerrari ekitea erabaki zuten gerrillari kurduek. Hainbat ekintza egin zituzten Europan, Alemanian batez ere. Gudarostearen erantzuna ere gogorra izan zen, eta ehunka kurduek beren herriak utzi behar izan zituzten; aldi berean, Irakeko Kurdistan bonbardatu zuten (1994). 1995eko hauteskundeetan alderdi islamistak gora egin zuen (PP) eta DYP-k koalizio gobernu bat osatu behar izan zuen islamistekin. 1996an Necmettin Erbakan islamista gobernu buru izendatu zuten. Baina 1997an gudarosteko talde batek frogak aurkeztu zituen: PP alderdiak erakunde islamiko legez kanpokoekin lotura estua zuela erakusten zuten froga haiek. Hala, Erbakan kargutik kentzea erabaki zuen presidenteak eta Gorte Konstituzionalak herrialdea gerra zibilaren arriskuan jartzeaz salatu zuen. Turkiako Giza Eskubideen Elkarteak azaldu zuen 1997an zehar 114 lagun hil zirela Turkian atxiloturik zeudela, 366k torturak salatu zituztela eta 66 pertsona desagertu zirela.

Turkiako probintziak

Turkia 81 probintziatan banatua dago, iller izenekoak (singularrean il). Probintziaren izena hiriburuarena beraren da, salbuespen hauekin: Hatay (hiriburua Antakya), Kocaeli (hiriburua İzmit) eta Sakarya (hiriburua Adapazarı). Probintziak gobernadore baten aginpean daude, vali izenekoa, Gobernu zentralak izendatua. Probintziak barrutitan banatzen dira (ilçeler, singularrean ilçe).

Geografikoki, Turkia 8 eskualdetan banatzen da: Trazia, Itsaso Beltzeko Kosta, Marmara itsasoa, Egeoko Kosta, Mediterraneoko Kosta, Mendebaldeko Anatolia, Erdialdeko Anatolia, Hego-ekialdeko Anatolia eta Ekialdeko Anatolia.

1. Istanbul: 14.025.646 (2015eko estimazioa)
2. Ankara: 4.587.558
3. Izmir: 2.847.691
4. Bursa: 1.854.285
5. Adana: 1.563.545
6. Gaziantep: 1.495.050
7. Konya: 1.003.373
8. Antalya: 955.573
9. Kayseri: 911.984
10. Mersin: 842.230

Turkia errepublika bat da, demokrazia parlamentarioko gobernu sistema duena. Mustafa Kemal Ataturkek sortu zuen errepublika, 1923ko urriaren 29an, Inperio Otomandarra desegina zenean. Harrezkero, Turkiako ekonomiak eta politikak gorabehera handiak izan dituzte. Ataturkek Turkia modernoaren oinarri ideologikoak ezarri zituen, eta gizartean, erlijioan, politikan eta hizkuntzan eragin zituen aldaketak eztabaidagai dira gaur egun ere. Bien bitartean, gobernuak, batzuetan militarra besteetan parlamentarioa, arazo handiak izan zituen behin-behineko egoera politikoa gainditzen. 1980an, militarrek aginpide osoa hartu zuten, alderdi politikoak debekatu zituzten, Parlamentua deuseztatu, eta lehen ministroa eta lehendakaria kargutik kendu zituzten. Sei militarrez osatutako batzorde batek hartu zuen aginpidea, eta batzordeko lehendakariak zuen estatu buruzagitza. 1982ko konstituzio berriak, herrialdea gudarostearen mendean utzi arren, errejimen parlamentarioa onartu zuen: Nazio Biltzarrak gobernuaren erabakien gaineko erantzunkizuna du.

Errepublika sortu zenean, Turkiako hamar biztanletatik batek baino ez zekien irakurtzen; gaur egun, 15 urtetik gorako gizonezkoen % 87 eta emakumezkoen % 64 alfabetatuak daude. Osasunari dagokionez, eritasun kutsakorren ondorioz hiltzen direnak eta, baita, jaioberritan hiltzen diren haurrak ere, herrialde aurreratuenetan baino gehiago izanik ere, Turkiako osasun egoerak onera egin du XX. mendearen erdialdeaz geroztik. Turkiarren batez besteko bizi itxaropena 62 urtekoa da gizonezkoentzat eta 66 urtekoa emakumezkoentzat. Bestalde, errenta txikiak, demografiaren hazkundeak eta herritik hirirako emigrazioak etxe falta ekarri du; hiri nagusiak oinarrizko azpiegiturarik ez duten aldiriez inguratuak daude.

• Armeniar genozidioa: Lehen Mundu Gerraren garaian eta ondoren Turkiako Gobernuak «historian zientifikoki planifikatu, antolatu eta gauzatu zen lehenengo genozidioa» egin zuen.[8] Turkiako Gobernuak oraindik ez du genozidio hori onartu: sarraskiak izan zirela dio, baina Turkiako Gobernuaren erantzukizuna ukatzen du, eta horixe du Europar Batasunean sartzeko oztopoetako bat. Era berean, ukazio horren ondorioz, harreman tirabiratsuak ditu Armeniarekin,[9] Ameriketako Estatu Batuekin[10] eta Frantziarekin,[11] besteak beste. Turkian, gainera, tabua da genozidio horren gaia, eta hainbat intelektual epaitu dituzte horretaz jarduteagatik.[12][13][14]
• Kurdistango gatazka: Turkiaren baitan hedatzen da Kurdistango lurralde gehiena. Herrialde biren arteko harreman historikoa gora-beheratsua eta gatazkatsua izan da, gaur egun ere gatazka konpondu gabe segitzen du.

• Makineria ez elektrikoa: % 16.
• Erregaiak: % 12,2.
• Altzairu eta burdina: % 10,3.
• Ibilgailuak: % 9,2.
• Ekipamendua: % 7,7.

• Oihalak: % 34,7.
• Altzairu eta burdinezko produktuak: % 13,1.
• Makineria eta garraio-ekipamendua: % 11.
• Fruituak: % 6,1.
• Makineria: % 3,8.

• Lignitoa: 37,8 miloi tona.
• Garia: 15,7 miloi tona.
• Harrikatza: 7 miloi tona.
• Burdina: 2 miloi tona.
• Zitrikoak: 1,1 miloi tona.
• Arrainak: 627.900 tona.
• Kotoia: 550.000 tona.
• Kromoa: 355.000 tona.
• Tabakoa: 253.000 tona.
• Oliba olioa: 200.000 tona.
• Tea: 124.000 tona.
• Artilea: 49.000 tona.
• Ardi-azienda: 40 miloi buru.
• Behi-azienda: 12 miloi buru.
• Elektrizitatea: 44.000 miloi kWh.
• Turismoa: 2.39 miloi bisitari.

Ikus jatorrizko Wikidatako eskaera eta iturriak.

Turkiako biztanleen % 99 dira musulmanak; horietako % 80, sunismoaren jarraitzaileak, eta gutxiengo bat, % 10 inguru, alevi sinesmenekoak. Frantziako Estatuan bezala, laizismoa oso errotuta dago, hau da, Estatuak ez du erlijio ofizialik, nahiz eta azken urteetan islameranzko joera hartzen ari den.

Turkiera da hizkuntz ofizial bakarra, nahiz eta beste mintzaira batzuk egiten diren (besteak beste, kurduera).

• Futbola: Fenerbahçe SK, Galatasaray SK eta Beşiktaş JK taldeak (Istanbul).
• Saskibaloia: Fenerbahçe Ülker eta Anadolu Efes S.K. ekipoak (Istanbul).