Trementinaireak

Trementinaireak (Lleida, Katalunia, XIX. mendea- ib., XX. mendea) sendatzeko produktu naturalen saltzaile ibiltariak izan ziren, emakumeek garatu zuten lanbidea gehienbat, Vansa ibarrean eta Tuixent-en, Lleidako probintzian, Urgel Garaiko eskualdean, Cadí mendilerroaren oinean. Jarduera horren helburua hauxe zen:

"[...] etxeko ekonomia gizarte-zatiketaren esparruan, eredu ekonomiko kapitalista ibarraren biziraupeneko ekonomia atalduan sartzeak eragindakoan.Eta egoera larriagotu egin zuen gizonek eremu aberatsagoetarantz egiten zuten urtaroko exodoak, lan bila baitzebiltzan.[1]

Trementinaireak
Trementinaireen jantzia
Bizitza
Herrialdea Katalunia
Jarduerak
Lantokia(k)Alt Urgell
Trementinaire baten etxeko sukaldearen birsorpena. Trementinaireen Museoan

Aurrekariak

Trementinaireek, belaunaldiz belaunaldi transmititutako herri-jakinduria aprobetxatuz, Kataluniako herriak oinez bisitatu zituzten, sendabelarrak, trementina, perretxiko lehorrak, trementinatik egindako olioak eta beren ingurune naturalak eskaintzen zizkienetik abiatuta egiten zituzten sendatzeko beste produktu natural batzuk salduz. Horiekin ukenduak, pomadak eta enplastoak ematen zizkieten pertsonei eta animaliei, hotzeriak, bronkitisa, pneumonia, difteria, hausturak, hanturak eta abar sendatzeko.[2]

Antzinatik ari ziren egiten ibarreko emakumeek ukendu eta botika naturalak prestaketa. 1623an, Magdalena Barberrek, Sant Pere de la Vansako bizilagunak, adierazi zuen La Vansa i Fórnols parrokietako emakume batzuek, sorginkeriaz akusatuta, pozoi eta ukendu ugari prestatzen zituztela.[3]

Haranean bertan, lanbide horretan aritzen ziren emakumeei “dones que anaven pel món/munduan zehar zihoazen emakumeak” edo“les que van a vendre herbes”/ “belarrak saltzera doazenak” deitzen zitzaien. Bergatik aurrera "trementinaires" deitzen hasi zitzaien trementinagatik, saltzen zuten produkturik eskatuenagatik eta beren kargaren ezaugarriengatik.

Vansako edozein emakumek bere denboraren zati bat bere bizitzako etaparen batean trementinaire izateko erabil zezakeen, baina aukera hori, batez ere, etxe bakoitzaren behar ekonomiko zehatzekin lotzen zen.

Pribilegiatua ez zen edozein emakumek belarren 'hizkuntza' eta sendatzeko teknikak ezagutu behar zituen behintzat […]. Sendagiletzat hartzen ziren emakumeak ez ziren beste emakume batzuk zaintzen zituzten emaginak bakarrik, baita ‘mediku orokorrak’, gizonei zein emakumeei laguntzen zieten belar-saltzaileak eta emakumeen kontseilariak ere baziren.[4]

Arrazoiak

XIX. mendetik aurrera munduan izandako aldaketa handiak eragin garrantzitsua izan zuten Vansa eta Tuixen ibarrean. Estatuak, baliabiderik gabe, txanponetan kobratzea eskatzen zuen, eta kobrantza horiek lortzea oso zaila zen haranaren barruan, biziraupen-ekonomian oinarritutako eta zirkuitu komertzial handietatik kanpoko idiosinkrasia zela eta. Diru-sarrerak handitzeko aldi baterako migrazioen hazkundea izan zen behin betiko hiri industrializatuetara joateko edo "Ameriketara" joateko garaia. Aldaketaren une hartan, berezko kontsumorako landarez eta basoko produktuez egindako erremedioak diru-sarrera berrien bila egokitu ziren. Eta helburu horrekin, oinez, transhumantziaren bide zaharrei jarraituz, emakumeak sendatzeko asmoz bailaratik atera ziren, ezagutza hori desagertu zen hiriguneetara.

Ibarraren egitura ekonomikoa
Vansa bailararen kokapena Lérida probintzian

Oinarrizko unitate ekonomiko eta soziala etxea zen, eta "etxe handiak edo altuak" eta "beheko etxeak edo etxe apalak" bereizten ziren, eskura zeuden baliabide ekonomikoen eta giza baliabideen aberastasuna eta bolumena adierazten zuten adjektiboak. Etxe handiak, ibarreko lur onenetan kokatuak, behar adina baliabide zituzten krisia gainditzeko, ohiko funtzionamendua aldatu beharrik gabe. Etxe horietako emakumeek zein etxe apaletako emakumeek, zeregin aktiboa zuten familiaren ekonomian. Baina, etxe handietakoek, etxe apaletakoetako emakumeek ez bezala, ez zuten diru-iturri alternatiborik bilatu beharrik izan, lursail eta azienda handiak baitzituzten, eta baliabide horiek aski baitziren bizirik irauteko.

Baliabide gutxiago zituzten etxe apaletan, Estatuaren eskariei erantzuteko dirurik ez zegoelako eta herri-lurrak lantzen jarraitzeko aukerarik ez zegoelako, beste bide batzuk bilatzeko beharra izan zuten: gizonek lanbideak aukeratu zituzten, etxetik urrun eraman zituztenak (esaterako, azienda etxe handietatik transhumantzia egitea edo "pegaire" lanbidea, hau da, "pega griega" delakoa egiteko pinuen erretxina biltzea. Emakumeei dagokienez, batzuk hirira emigratzen zuten neskame aritzeko, eta beste batzuk trementinaire lanbidean aritu ziren.

Bidaiak prestatzea

Trementinaireek urtaroen zikloari jarraitzen zioten: maiatzetik aurrera, eta uda osoan, sendabideak egiteko behar ziren sendabelarrak biltzen zituzten. Lehortzen uzten zituzten, xehatu eta sailkatu egiten zituzten, zeramaten burko-zorroetan ("coixineres") ontziratzeko. Abuztuan, pinuen trementina atera eta potoetan ontziratzen zuten. Abuztuaren amaieran, perretxikoak bildu, kotoi-hariz muntatu eta lehortzen uzten zituzten.

Trementinaireek ganaduaren transhumantziaren bideak jarraitzen zituzten eta ez ziren herri handietan sartzen. Nahiago zuten jendearekin harreman zuzena izatea, eta urteetan zehar irauten zuten loturak zituzten; hala, ondo jasotako etxe eta masien sarea sortu eta babesa aurkitu zuten. Elkarrekikotasunean eta konfiantzan oinarritutako harremana ezarri zuten; harreman horretan, aterpea eta janaria trukatzen ziren, erremedio eta platerekin.

Familia bereko kide izan ohi ziren bikoteetan ateratzen ziren: ama-alabak, biloba-amonak. Zaharrena aditua zen, eta gaztea ikastuna zen, aholkulariari laguntzen zion eta bide batez lanbidea ikasten zuen. Bidaia oso konplikatua zen, arrisku potentzialez gain (ekaitzak, istripuak, lapurretak), bidearen gogortasuna areagotu egiten zen garraiatzen zuten kargaren pisuarekin.

Garrantzi handia izan zuten emakumeen zaintzari eta agentziari lotutako historia naturala garatzeko. Gainera, emakume horiek aurre egin zieten ingurune naturalari buruzko ezagutzan oinarritutako familia-rol tradizionalei.[5]

Janzkera

Jantzi hauek zituzten: mahuka luzeko blusa, bizkarra estaltzeko artilezko zapia, galtzerdi beltzak eta gonak oso zabalak. Mantal handi bat poltsa-forman tolestuta zuten, eta han balantza erromatar bat gordetzen zuten beren produktuak pisatzeko, laban bat belarrak biltzeko ibilbidean, dokumentazioa eta janaria. Gonen barruan poltsiko txiki batean ezkutatzen zituzten irabaziak. Haien gainean zapi bat eramaten zuten gerrian korapilo handi bat bizkarrean zutela, belar-poltsaren ("coixinera") pisua arintzearren, bizkarrean motxila baten moduan kargatuz. "Coixinera" horretan, 20 eta 25 kg bitarteko pisua izan zezakeena, sendabelar lehor, ebaki eta sailkatuen paketeak eramaten zituzten. Alboetan, pisua orekatzeko, olioz eta trementinaz betetako latak kargatzen zituzten.

Ibilbideak

Irteerak neguan antolatzen ziren nekazaritzako lanak gutxienekora murrizten zirenean eta emakumeen lana hain beharrezkoa ez zenean. Normalean, urtean bi irteera egiten zituzten. Lehena, Gabonak baino lehen, azaroaren hasieran, eta Urgel Plana, Penedés eta Tarragona aldera joaten ziren. Bidaia horretan belarrak eta, batez ere, perretxiko lehorrak saltzen zituzten, oso preziatuak, Gabonetako bazkarietan erabiltzen baitziren. Trementinaire batzuk Fragara eta Prioratera iristen ziren.

Gabonetan etxera itzultzen ziren eta Erregeen ondoren bigarren irteera hasten zuten. Meatze-arrotik eta Llobregat ibaitik abiatzen ziren, Vallésera eta Maresmera iritsi arte, eta, handik, kostaldetik jarraitzen zuten Ampurdan Garaira. Bidaia horretan, ondo saltzen ziren brea eta ipuru-brearen olioa, animalia transhumanteak sendatzeko produktuak. Gironako kostaldetik etxera itzultzeko bideari ekiten zioten, Garrocha eta Ripollès zeharkatuz. Pazkoatan itzultzen ziren haranera, martxoaren amaieran edo apirilaren hasieran.

Sendabelarrak

Trementinaireek erabiltzen zituzten erremedioak, olioak eta belarrak eskariaren araberakoak ziren. Gaixotasun berarentzako erremedio asko ezagutzen zituzten, eta suge olioa, perdigoiena, mihi/muérdago olioa,'zakute'/saúco xarabea eta antzeko produktuak erabiltzen zituzten... Gehien saltzen zituzten landareak hartzaren belarria, errege koroa, esfondiloa, zentaura, odol belarra, bretoia, agrimonia, arantza zuria eta abar ziren. Baina baita antzinatik erabiltzen zirenak ere: ezkia, oreganoa, ezkaia eta kuminoa.

Sendabelarrak[6] Propietateak
Cornejuelo (Amelanchier ovalis) Landarearen aireko zatia tisana gisa erabiltzen zen katarroari, hipertentsioari eta sukarrari aurre egiteko. Propietate diuretikoak, beherakoen aurkakoak, lasaigarriak, aho-faringeetako infekzioak eta odol-zirkulazioa hobetzeko propietateak ere ematen zaizkio.
Hartz-belarria (Ramonda myconi) Eraginkorra da bronkio-biriketako katarroen, eztularen eta hipertentsioaren kontra, izerditzea handitu eta sukarra gutxitzeko, infekzioen odol-arazketa gisa. Kasu horietan, egositako hostoen tisana erabiltzen da, edo topikoa, askotariko ultzeretan.
Errege koroa (Saxifraga longifolia) Erruda eta isipuarekin batera, “Emakumeen belarra” izena ematen zaio obstetrizian eta ginekologian aplikatzeagatik. Abortatzeko belarra da, bai pertsonentzat bai animalientzat. Zaurietan hemorragia gelditzeko ere erabiltzen da.
Salbia (Salvia officinalis) Hostoak mastekatu egiten dira hortzeria indartzeko. Infusioak ezaugarri kardiotonikoak, hipogluzemiatzaileak eta digestiorakoak ditu. Katarroaren, buruko minaren aurkako gisa eta odol-zirkulazioa hobetzeko erabiltzen da, baita gibel-babes gisa ere. Aireko zatia aho-faringeetako infekzioetan, gingibako hemorragietan eta kolesterola gutxitzeko erabiltzen da lasaigarri gisa. Kanpoko erabilera, orbaintzailea eta zapi hezeak bezalako bainuetan, sukarra gutxitzeko erabiltzen da.
Isipua (Hyssopus officinalis) Antidismenorreiko gisa erabiltzen da, klimaterio aurreko eta ondorengo egoeretan. Anemia, jateko gogoa galtzea, katarroak, urdaileko eta hesteetako infekzioak, antidiarreikoa, antiemetikoa sendatzekoa da. “Emakumeentzako belar” gisa, aireko zatietako tisana erabili da erditzea azkartzeko eta erditu ondoren oreganoarekin batera gogortzeko. Espektorazioaren estimulatzailea da eta asmaren tratamendu sintomatikoa. Bide topikotik, ultzeretan, zaurietan eta begi-toniko gisa aplikatzen da. Albaitaritzan ere aplikazioa izan du.
Sendatzeko arbolak[6] Propietateak
Tilia (Tilia cordata eta Tilia platyphyllos) Trementinaireek loreak eta azala erabiltzen zituzten. Loreen infusioa lasaigarri eta hipnotiko gisa erabiltzen zuten. Bestelako propietate hauexek zituen: mina, buruko mina, antikatarrala, antiseptikoa (ahoa eta begiak), digestioa, hipotentsorea, diuretikoa eta sukarra gutxitzeko. Azalaren digestioa zauri eta erreduretarako eta gibeleko behazunetarako erabiltzen zen.
Pinu gorria (Pinus sylvestris) Kimuak eta erretxinatik eratorritako produktuak erabiltzen ziren. Egurraren destilaziotik lortutako “itsaspen beltza” txerri-koipearekin edo oliba-olioarekin nahasten da, eta topikoki antiinflamatorio, min eta antieritematoso gisa aplikatzen da. Gizakien zein animalien zaurietan antiseptiko gisa erabilia izan da.
Ipurua (Juniperus communis) Ipuru zaharraren enborretik ateratzen zuten olioa aprobetxatzen zuten, zaharra erretxinatsuagoa baitzen, eta baiak. Katarroetarako, nerbioetarako, txiza egiteko eta hezueria kasuetan erabiltzen da.
Saúco (Sambucus nigra) Giltzurrunen minean, ikterizian eta hidropesian erabiltzen zen, eta propietate diuretikoak, purgagarriak eta arazgarriak ditu. Giroaren eta loreen desinfektatzaile gisa, ozpin apaingarria egiten da.
Izeia (Abies alba) Trementinaireek “izei-olioa” izeneko erretxina ateratzen zuten, burbuila txikitan pilatzen zena, eta, horretarako, hainbat aplikazio terapeutiko erabiltzen zituzten: muskuluetako mina, hezurretako mina edo artikulazioetako mina, eta eragindako gunearen gaineko enplastoak. Tusioetan, dislokazioetan eta zaintiratuetan ere erabiltzen dira. Antikatarralak bularrean eta bizkarrean, biriketako bronkio deskongestionatzailea ere bada. Haginetako mina lasaitzeko, ultzera eta ehun nekrotikoa suntsitzeko antiseptiko gisa, zornea errazago drainatzeko abzesuetan eta hezur-hausturetan erabili da. Barrualdetik, min gastrikoetarako erabili da, hala nola laxantea gizakietan eta animalietan, odol-arazketa, antikatarrala, biriketako gaixotasunak, giltzurruna, uretra eta urdaileko ultzera. Pinaburuen tisana antikatarral gisa erabiltzen zen, asmaren aurka. Aho-faringeko antiseptikoa ere bada.
Erremedio landuak[6] Aplikazioak
Trementina Ukendu eta pomada orbaintzaile asko egiteko erabiltzen zen. Trementina gehien kataplasma gisa erabiltzen zen arazoa zegoen gunean. Mina, kolpeak, bihurrikeriak eta hezueri-mina saihesteko erabiltzen zen, baita armiarmen, sugegorrien, edo kukuen ziztaden aurkako ere. Ultzeretarako, tumoreak lehortzeko, kutsatutako granuak, zornea ateratzen zuen. Antiparasitario eta antiseptiko gisa hesteetako 'vermes' delakoetan tifusetan eta difterian erabili zen. Katarroetan ere erabiltzen zen, bularrean kataplasma bat eta bizkarrean beste bat jarriz, ekintza baltsamiko eta kitzikagarriari esker, eta barnetik biriketako prozesuetan. Trementinaren esentzia zuzenean erabiltzen zen ahotik antikatarral, diuretiko, hemostatiko, estimulatzaile, antiseptiko eta lehorgarri gisa.
Pega grekoa Trementinaireek abereentzat zein pertsonentzat saltzen zuten pega grekoa. Erabiltzeko, poto edo zartagin batean berotu behar zen zuzenean, errazago erabiltzeko. Dislokazioa eginez gero, pega berotu egiten zen, argizari birjina edo oliba-olioa erantsiz, elastikoagoa izan zedin, trapu bat olio horretan busti eta hankaren inguruan lotzen zen, alde bakoitzean oholtxoekin batera, geldi mantentzeko.
Sauzko xarabea Fruituak irakiten dira, ura erdira murriztu arte, iragazi eta azukrearekin irakiten hasten da, sendotasuna hartu arte. Katarroak eta eztula sendatzeko erabiltzen da, garbitzailea ere bada.
Musker olioa Musker bizia oliba-olioz betetako ontzi batean sartzen zen, eta zortzi egunez beratzen uzten zen. Hanturak, lepoko guruinak, sabeleko mina, zauriak, biriketakoak eta tifusaren kontra ere erabili zen.
Tabako beltza Zatika saltzen zen, eta difteriaren, biriken, sukarraren eta buruko minaren kontrako kataplasmetan erabiltzen zen. Kataplasma egiteko, tabako zatia ozpinetan irakiten zen, oihal lodiaren bi zatiren artean jartzen zen eta kaltetutako eremuan aplikatzen zen.

Trementinaireen amaiera

Pirinioetako landa-gizarteak XX. mendearen bigarren erdian izandako aldaketa sakonek eragina izan zuten trementinaireen lanbidearen garapenean, erabat desagertu arte. Harana gainerako lurraldeekin lotzen zuten pistak ireki zirenean, jendea haranera hurbildu zen produktuak zuzenean erostera. Gainera, Kataluniako herboristak sendabelarrez hornitzen zituzten biltegi handiak ezarri ziren. Globalizazio hasiberri baten garaian, "munduan zehar joatea" ez zen zentzuzkoa. Hala, familia askok nahiago izan zuten bailaratik alde egin eta beste herri batzuetara joan, hala nola La Seu d'Urgell, Berga, Bartzelona, etab. Trementinaire-bikote batek, Sofía Montaner eta haren senar Miquel Borrell de Osserak haraneko herri txiki batean bakarrik egin zioten aurre 1982ra arteko aldaketei, Kataluniarako azken bidaia egin zutenean.[7]

Trementinaireen Museoa
Sendabelarren erakusketa Trementinaireen Museoan

Trementinaireen irudia berreskuratzea, balio historiko handiagoa ematea eta eredugarriak izan direla aitortzea XX. mendeko azken hamarkadetan lurraldean izan diren eraldaketen esparruan egiten da. 90eko hamarkadan, Josá-Tuixenteko Udalak Kataluniako Generalitatearen Hezkuntza Sailaren proiektu original bat egitea sustatu zuen, Kataluniako eskoletako ikasleak ingurunearen azterketarekin zerikusia duten gaietan prestatzeko ikastetxe-sare bat sortzeko. Proiektuak aurrera egin ez zuen arren, trementinaireen irudia berreskuratzeko lehen pausoa izan zen, desagertzeko bidean zegoen lanbide bateko protagonistei ahotsa eman zieten elkarrizketa ugari egin baitziren. Prozesu horrek informazioa biltzeko lana eragin zuen, eta, horren ondorioz, 1998an ireki zen Trementinairesen Museoa.[8]

Lanbide hori berreskuratzeko beste ekimen bat Tuixenten 1999tik egiten den trementinaireen festa da.[8]

Aintzatespena
  • 1998an Tuixet herrian Trementinaireen Museoa dago.[8]
  • 1999tik Tuixenten egiten den trementinaireen festa.[8]

Erreferentziak
  1. http://diposit.ub.edu/dspace/bitstream/2445/53464/2/Sonia%20Moll%20Las%20trementinaires_Saberes%20femeninos%20en%20la%20cuerda%20floja.pdf. .
  2. Stadler, Marta Macho. (2022-12-13). «Trementinaires: una historia sobre conocimientos botánicos y agencia femenina» Mujeres con ciencia.
  3. Las trementinaires: historia de una transgresión femenina. .
  4. (Gaztelaniaz) Alic, Margaret. (2005). El legado de Hipatia: historia de las mujeres en la ciencia desde la antigüedad hasta fines del siglo XIX. Siglo XXI ISBN 978-968-23-1682-1. (Noiz kontsultatua: 2023-02-20).
  5. Garrido, Elisa. (2022-11-11). «Trementinaires: Gender, Collecting, and Subsistence in the Pyrenees» Journal for the History of Knowledge 3 (1)  doi:10.55283/jhk.11901. ISSN 2632-282X..
  6. «Les trementinaires» Medicina Naturista (7): 339-350. 2004.
  7. Trementinaires, la antigua tradición de remedios medicinales de puerta a puerta -RTVE.es. 2023-02-19.
  8. «Museu de Les Trementinaires» www.trementinaires.org.

Bibliografia
  1. Alcoberro, Agustí, Per bruixa i metzinera: la caçera de bruixes a Catalunya. Bartzelonako Unibertsitatea eta Kataluniako Historia Museoa, 2007.
  2. Alic, Margaret: Hipatiaren ondarea. Emakumeen historia zientzian, Antzinatetik XIX. mendearen bukaera arte. Arg. S.XXI, 1991.
  3. Castellanos González, Edurne, Las trementinaires: una transgresión femeninoa. Ikasketa Feministen Unibertsitate Masterra. Madrilgo Unibertsitate Konplutentsea, 2013-2014 ikasturtea.
  4. Estrada, Ferran, Camila del Mármol, Kultura inmaterialaren ondare bihurtzea: lanbideak. Arxius, 30. zenbakia, 2014ko ekaina, 45-58.
  5. Frigolé Reixach, Joan, Dones que anaven pel pel: enseñanza etnogràfic de les trementinaires de la Vansa i Tuixent. Bartzelona: Generalidad de Cataluña. Kultura Saila, 2007.
  6. Frigolé Reixach, Joan, Les trementinaires de la Vall de la Vansa i Tuixén, lokalaren eta lokalaren artean. Estudis d'Història Agrària, 19. zk. (2006), 13-26 or.
  7. Moll Gamboa, Sònia, Las trementinaires del valle de la Vansa eta Tuixén: saberes femeninos en la cuerda floja. Sexu desberdintasunari buruzko azterlanetako masterra, 2009-2010 ikasturtea.
  8. Pablo, Jordi, El gran llibre dels oficis perduts. Bartzelona: Edicions 62, 2006.
  9. Rodríguez, Maite, Les trementinaires. Medicina Naturista, 2004, 7. zk., or. 339-350.
  10. Yago, Maite, El oficide las trementinaires. Natura medicatrix, 2002, 20(3) zenbakia, 109-113.

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.