Togo

Togoko mapa

Togoko historia Ghana, Burkina, Benin eta Nigeriako auzo herriekin lotua dago, XIV. mendetik aurrera herrialde horietatik joandako herriak (eweak, yorubak…) iritsi baitziren Togora. XVI. eta XIX. mendea artean, daniarrak eta portugaldarrak, eta baita frantziarrak eta britainiarrak ere, esklaboen salerosketan aritu ziren; jarduera horrek gatazkak eta herriak bizitokiz aldatzea ekarri zituen. XIX. mendearen erdialdean, palmondo-olioaren salerosketa hasi zen esklaboenaren ordez, eta europarrek lantokiak zabaldu zituzten kostaldean. Geroxeago, Berlingo hitzarmenean (1884-1885), Afrikako lurraldeak alemaniarren, frantsesen eta britainiarren artean banatu ziren. 1847an, alemaniar misiolariak iritsi ziren gaur egungo Togora, eta 1884an, Nachtigal alemaniar esploratzaileak lurraldeko buruzagi batzuek alemaniarren babesa onar zezaten lortu zuen. Alemaniarrek «Togo» izena eman zioten lurraldeari. Azpiegiturako lanak egin zituzten, togotarrak lan gogorretara behartuz. Lehen Mundu Gerraren ondoren, alemaniarrak galtzaile izan baitziren, Nazio Batuen Elkarteak Britainia Handiaren administraziopean utzi zuen lurraldearen mendebala, eta Frantziarenean lurraldearen gainerakoa, kostaldea barne. 1946an, Frantziak eta Britainia Handiak Nazio Batuen zainpean utzi zituzten lurraldeak. Hamar urteren buruan, britainiarren zatia Urrezko Kostari (geroago, Ghana) lotu zitzaion, eta frantsesena Togoko Errepublika Autonomo bilakatu zen.

Togoko biztanleriaren hazkundea % 3 ingurukoa da. Togoarren % 46 15 urtetik beherakoa da. Herrialde osoko dentsitatea 76 bizt/km2-koa da batez beste, baina hegoaldean 200 biztanle bizi dira km2-ko. Nekazari herrialdea da oro har, baina hiriburuaren inguruan gero eta jende gehiago pilatzen ari da hala ere (500.000 biztanletik gora). Osasun egoera eta zerbitzuak txarrak dira. Arazo nagusiak elikadura urritasunak eragindako eritasunak, paludismoa, disenteria, meningitisa, sukar horia eta tuberkulosia dira. Haurren heriotza kopurua oso handia da (% 9), nahiz eta inguruko herrialdeetakoa baino apalagoa izan, eta biztanleen batez besteko bizi itxaropena 55 urte ingurukoa da.

2006an Togok 5.548.702 biztanle zituen. Horietatik % 99 beltzak ziren, eta gainerakoak Europako jatorrikoa edo europarren ondorengoak. Frantsesa hizkuntza ofiziala da. Bizi itxaropena 57 urtekoa da. Alfabetizazioari dagokionez, % 60 alfabetatuta dago. Emakumeko haur kopurua 4,96koa da, eta kalkuluen arabera, populazio osoaren % 4 HIESaz kutsatuta dago.

40 talde etniko daude Togon: garrantzitsuenak eweak dira (% 46), iparraldean eta kabreak (% 22), hegoaldean. Haien artean gatazka gogorrak izan dituzte.

Nazio Batuen Erakundeak kaleratutako Giza Garapenaren Adierazlean, Togo nahiko atzean ageri da, 139. postuan, 173tik. Indize horrek bizi itxaropena, barne produktu gordina eta eskolaratze tasa neurtzen ditu.

Togo errepublika bat da. 1991 arte Togoko Herriaren Biltzarra legeztatutako alderdi politiko bakarraren mendean egon zen. 1979. urteko konstituzioaren arabera, errepublikako lehendakaria gobernu burua ere bada, berak du aginpide eragilea, eta baita Legebiltzarra desegitekoa ere; halaber, berak hautatzen ditu ministro batzordeko kideak. Zazpi urtez behin hautatzen da, zuzeneko bozketa bidez. Nazio Biltzarra osatzen duten 77 kideak bost urtez behin hautatzen dira. Administrazioarentzat Togo bost eskualdetan banatua dago.

Irakaskuntza dohain da. Hala ere, haurren % 70k baino ez ditu lehen mailako ikasketak egiten, eta % 20k baizik ez bigarren mailakoak. XX. mendearen bukaeran, 15 urte baino gehiago dituzten gizonezkoen % 51 eta emakumezkoen % 28 baizik ez daude alfabetatuak. Lomen Beningo Unibertsitatea dago, baina ikasle askok erbestean egiten dituzte goi mailako ikasketak, Frantzian, batez ere.

Togo herrialde behartsua da. Ekonomia nekazaritzan oinarritzen da, nahiz eta lurraldearen laurden bat baino ez den lantzen, nekazaritzak langileen % 70 eta NPGren % 25 hartzen baititu. Mantenurako lantzen diren gai nagusiak mandioka, ñamea, artatxikia, basartoa, artoa, tomatea, zainak eta erraboilak dira. Kafea, kakahuetea eta kakaoa esportatzeko lantzen dira, baina ekoizpenari eusteko dauden zailtasunak direla-eta, Europar Batasunaren eta Munduko Bankuaren laguntza jasotzen du Togok. Fosfatoen ustiaketa garrantzi handikoa da Togoko ekonomiarentzat, are gehiago kontuan hartzen bada nekazaritza krisian dagoela eta gainerako industria herrialdeko bertako beharretara bideratua (porlana, garagardoa, kotoizko jantziak, oinetakoak eta lanabesak). 1990-1993 urteen bitarteko krisi politikoaren eraginez, Togoko ekonomia krisi egoera larrian sartu zen: fosfatoen ekoizpena erdira jaitsi zen, hegoaldeko biztanleek ihes egin baitzuten errepresioaren eraginez. Krisialdi horren ondoren nolabaiteko hobekuntza nabari da, baina autoritarismoan oinarritutako estatu aparatua mantentzeak ez dio mesederik egiten ekonomiaren bilakaerari.

• (Frantsesez) Webgune ofiziala
• (Ingelesez) CIA - World Factbook Geografia, biztanleria, politika eta ekonomia datuak.