Tasmania

Uharte nagusian herri aborigenak bizi izan ziren, britainiarren kolonizazioa baino 40.000 urte lehenagora arte. Uste da Tasmaniako aborigenak kontinenteko aborigenengandik banandu zirela duela 11.700 urte inguru, itsas mailaren igoerak Basseko itsasartea eratu ondoren[5].

Jatorrizko Tasmaniarrak, nagusiki, lurralde desplazamendu ez oso handietan mugitzen ziren nomadak ziren, elikagai iturri eta urtaroen araberako mugimenduekin: itsaskiak, lehorreko ugaztunak, barazko eta fruitu basatiak bezalako janari-horniketa zen nomadismoaren ardatza.

Klan erako gizarte egiturak zeuzkaten. 60 klan baino gehiago zeuden europar kolonizazioaren aurretik, nahiz eta 48 baino ez dauden lokalizatuta eta lurralde jakin batzuekin lotuta. Klanek beste klanekin harremanak zituzten, ezkontza trukeak egiten zituzten, baina borroka ere bai[6].

Klanak, halaber, adituen arabera, bederatzi herri edo naziotan banatuak. Nazioak sei edo hamabost klanez osatuak egon zitezken, klan bakoitzak bi eta sei familia unitate zituen, ahaideak zirenak. Klanak nazio baten muga sinbolikoen barruan mugitzen ziren, eta muga horiek hainditzeko errituak zeuden. Nazio hauen artean 8 eta 16 hizkuntza desberdin hitz egin zitekeela uste da, baina datua galdua da betiko[7].

Kolonizazioak tasmaniarren genozidioa ekarri zuen ondorio gisa. Milaka laguneko populazioa 100 urteren buruan desegin zen, baina lehen kolonoen eta emakume tasmaniarren arteko umeek, oinordekotza tasmaniar aborigena aldarrikatu izan dute historikoki, eta 21. mendean milaka lagun batzuek jatorri aborigen tasmaniarra aldarrikatzen dute; nahiz eta horren ezagupen ofizialerako zatiketak dauden talde aktibista desberdinen artean[8]. Talde hauetako batzuek Palawa Kani izeneko hizkuntza tasmaniar aborigena berreraikitzen eta bizibirritzen saiatzen ari dira 21. mendean[7].

Uhartea 1803an kolonizatu zuten europarrek modu iraunkorrean, Britainiar Inperioaren kolonia penal gisa, Napoleondar Gerretan Lehen Inperio Frantsesak lurra erreklamatzea saihesteko[9]. Kalkuluen arabera, biztanleria aborigena 3.000 eta 7.000 pertsona artekoa zen britainiar kolonizazioaren garaian, baina ia 30 urtean suntsitu zuten kolonoekin izandako gatazka-aldi batean ("Gerra Beltza" eta gaixotasun infekziosoen hedapena). 1825 eta 1831 bitartean goia jo zuen gatazkak, eta hiru urte baino gehiagoko gerra-legea eragin zuen. Ia 1.100 aborigen eta kolono hil ziren.

1847. urtean, bizirik geratzen zen azken tasmaniarrak 47 pertsona ziren, eta erreserba moduko batean bildu zituzten, Oyster Cove delako tokian, presondegi izandako leki. Baina han ere hiltzen utzi zituzten kolonizatzaileek funtsean, eta azken bi tasmaniar garbiak (jatorri mistokoak ez zirenak) izan ziren Truganini (1812–1876) eta Fanny Cochrane Smith (1834–1905) izeneko bi emakume.

Uhartea, hasieran, Hegoaldeko Gales Berriko Koloniaren parte zen, baina 1825ean kolonia independente bihurtu zen Van Diemen's Land izenarekin (Anthony van Diemenek horrela deitua)[10]. 80.000 konbikto inguru Van Diemen's Land-era bidaliak izan ziren, transportazioa bezala ezagutzen den praktika hau 1853an bertan behera utzi baino lehen[11]. 1855ean Tasmaniako egungo Konstituzioa aldarrikatu zen, eta hurrengo urtean koloniak formalki bere izena aldatu zuen Tasmania izenarekin. 1901ean Australiako estatu bihurtu zen Australiako federazioaren prozesuaren bidez.