Tarquinia

Tarquinia (tarˈkwiːnja ahoskatua), lehen Corneto deitua, Italiako udalerri bat da. Viterboko probintzian kokatuta dago, Lazio eskualdean. 15.942 biztanle ditu, 279,34 kilometro koadroko azaleran banatuta.

Tarquinia
Tarquinia
Italiako udalerria
Administrazioa
Estatu burujabe Italia
Eskualdea Lazio
ProbintziaViterboko probintzia
Izen ofizialaTarquinia
Jatorrizko izenaTarquinia
Posta kodea01016
ISTAT kodea056050
Geografia
Koordenatuak42°14′57″N 11°45′22″E
Map
Azalera279.34 km²
Altuera132 m
MugakideakAllumiere, Montalto di Castro, Monte Romano, Tolfa, Tuscania eta Civitavecchia
Demografia
Biztanleria15.942 (2023ko urtarrilaren 1a)
0 (2023)
Dentsitatea57,07 bizt/km²
Informazio gehigarria
Telefono aurrizkia0766
Ordu eremuaUTC+01:00 eta UTC+02:00
Hiri senidetuakJaruco (en) Itzuli
Katastro kodeaD024
Sailkapen sismikoa3B  
MatrikulaVT
tarquinia.net

Etruriar Ligako kidea izan zen. Eskualdeko nekropoliak ospetsuak dira,[1], 2004an UNESCOk Gizateriaren Ondare izendatu zutenak.

Historia

Tarquinia (latinez: Tarquinii; etruskoz: Tarchnal edo Tarch(u)na, zeinaren izena Tarconte mitikotik baitzetorren)[2] Dodekapolis etruskoaren kokalekurik antzinakoenetako eta garrantzitsuenetako bat izan zen[3]. Esaten denez, hiri loretsua zen Demarato Korintokoak bere langile greziarrak hara eraman zituenean.

Etruriako hiri nagusia zen, eta Erromaren historia goiztiarrean Tarkinio Prisko eta Tarkinio Harroa erregeen bizileku gisa agertzen da. Esaten denez, bertatik antzinako Erromara erritu eta zeremonia asko eraman zituzten, eta inperioaren garaian ere hirurogei haruspices-ek osatutako collegium edo elkargo bat zegoen han. Tarquinia eta Veiiko jendea Tarkinio Harroa tronuan berrezartzen saiatu zen kanporatua izan ondoren.

K.a. 358. urtean Tarquiniako hiritarrek 307 erromatar soldadu harrapatu eta hil zituzten; ondorioz, gerra 351eann amaitu zen berrogei urteko su-etenarekin, 308an antzeko aldi batez berritua. Tarquinia erromatarren menpe erori zen K.a. 281ean eta ez dakigu noiz bihurtu zen udalerri; K.a. 181ean bere portua, Graviscae (mod. Porto Clementino), behe itsasertzean zegoen leku osasungaitz bat, erromatar kolonia bihurtu zen. Ardoa esportatzen zuen eta koralezko arrantzalekuak ustiatzen zituen. Erromatarren garaian ez zen haren berri askorik izaten; kostaldeko errepidearen gaineko muinoetan geratzen da. Autore klasikoek lihoa eta bere lurralde zabaleko basoak aipatzen dituzte, eta Tarquiniak Eszipioni K. a. 195. urtean itsasontzietarako loneta eskaini zion. Tarquiniako gotzain bat aipatzen da 456an.

Tarquinia hiri etruriarraren jatorrizko lekua, "Civita" bezala ezagutzen dena, egungo hiriaren iparraldean dagoen goi-ordoki luzanga baten gainean dago. Biak batera existitu ziren Goi Erdi Aroaren zatirik handienean, Tarkinia txikitzen ari zela, «Castellina» lekuaren gainean gotorleku txiki bat izateraino, eta Corneto, estrategikoki hobeto kokatua (ziur asko, erromatar iturriek aipatzen duten «Korito»), pixkanaka hazteko, beheko Maremmaren kostaldeko hiri nagusi bihurtu arte, bereziki Centumcellaeko portua (modernoa Civitavecchia) suntsitu ondoren. Tarquiniaren azken erreferentzia historikoak 1250. urte ingurukoak dira.

Bere elizbarrutia, V. mendekoa, 1854an Civitavecchiari lotu zitzaion. Cornetoren izena Tarkiniak aldatu zuen 1934an. Leku historikoen izenetara itzultzea (ez beti modu zehatz batean), Italiako gobernu faxistaren garaian ohikoa zen fenomeno bat izan zen, aurreko lorpenak gogora ekartzeko kanpaina nazionalistaren parte bezala. Bigarren Mundu Gerraren aurreko garai berean paraxutismo eskolaren egoitza bihurtu zen.

Mugakideak

Tarquiniak honako udalerri hauekin egiten du muga:

Allumiere
Montalto di Castro
Monte Romano
Tolfa
Tuscania
Civitavecchia

Herri eta hiri senidetuak

Erreferentziak
  1. Dasti, L.. (1878). Notizie storiche archeologiche di Tarquinia e Corneto. Erroma.
  2. Estrabon, Geografia, V.2.2
  3. Virgilioren Eneidan (III, 170; CI, 209; IX, 10; X, 719) Korito hiria aipatzen da, Dardanoren aberria, Tarquinia etruskoarekin identifikatu izan dena (N. Horsfall, "Corythus: the return of Aeneas in Virgil and his sources", in The Journal of Roman Studies, 63, 1973, 68 or. eta hur.; berrikuste kritikoa E.L. Harrison en respuesta a Horsfall, in The Classical Quaterly, 26, 1976, 293-295 e 296-297; N. Horsfall, Corito reexaminado , in J.N. Bremmer e N. Horsfall Roman Mith and Mythografy, Groningen, 1987)

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.