Sirakusako setioa (K.a. 397)

K.a. 405.-398. urteen artean, Dionisiok indartu zuen bere egoera baita Sirakusako armada ere. Sikuloen kontrako gerra hasi zenean, Himilkonekin sinatutako K.a. 404ko ituna apurtu zuen. Kartagotarrek erantzun ez bazuten ere, Dionisioren armada matxinatu zen Sirakusa setiatuz. Zortea eta etsaien ezgaitasunari esker, Dionisio arazotik onik atera zen[3]. Geroago, Dionisiok Naxos eta Catania hiriak konkistatu eta arpilatu ondoren, Lentiniz jabetu zen[4]. Mertzenarioak kontratatu zituen 200 itsasontzi berrien ontziteria handitzeko. Sirakusa hiria eta Epipola lautada harresiz inguratu zituen. Ortigia irlari dagokionez, (Sirakusako jatorrizko hiria) gotorleku bat bilakatu zuen. Adituak alokatu zituen arma berriak asmatzeko, hala nola, katapultak eta itsasontzi berriak (quinquerremeak). K.a. 398an[5], Dionisiok Motia feniziarren hiria eraso zuen, horretarako 80.000 oinezko, 3.000 zaldun, 200 gerra-itsasontzi eta 500 garraio-itsasontzi erabiliz, azken horietan hornidurak eta gerra-makinak eramateko. Hori izan zen Kartagoren kontra izandako lehen gerra, gero beste bost gehiago gertatuko ziren[6].

Libiar infanteria astuna eta arina armadaren unitate disziplinatuenak ziren. Astunak formazio itxian borroka egiten zuen, ezpata luzeekin eta ezkutu biribilekin armaturik, kaskoak eta lihozko korazak zeramatzatela. Libiar infanteria arinak, berriz, xabalinak eta ezkutu txikiak eramaten zituen. Campaniako, Sardiniako eta Galiako infanteriek berezko tresneria zuten[10] nahiz eta zenbaitetan, Kartagok ekipatu. Sikuloen eta beste siziliar batzuen ekipoa greziar hopliten bezalakoa zen.

Libiarrek, kartagotarrek eta libio-feniziarrek bazuten ondo prestatutako eta disziplinatutako zalditeria, ezpata sastatzaile eta ezkutu biribilekin. Numidiatik zalditeri arina zetorren, xabalin multzo batekin horniturik, zaldiak gidatuak ziren brida eta estriburik gabe. Iberiarrek eta galiarrek zalditeria ekartzen zuten ere. Libiarrek lau zalditako gurdi gehienak zekartzaten, baina Kartagok, oraindik ere, ez zituen gerrarako elefanteak erabili[11]. Himilkonek gurdiak galdu zituen greziarrek Ericen 50 gerra-itsasontzi hondoratu zituztenean. Dirudienez, horietatik sirakusarrek ezin zuten bakar bat berreskuratu. Kartagotar ofizialek armada osoan agintzen zuten, zenbait unitatek berezko buruzagien esanetara borroka egiten bazuten ere.

Itsas-armada punikoan, gehienbat trirremez osatuta zegoena, tripulazio gehiena kartagotarra zen, baina bazeuden Libiatik edo beste kartagotar eremuetatik ere. Ezaguna da kartagotarrek hainbat quinquerreme lortu zituztela greziarrengandik Catanian, baina ez dakigu horrelako itsasontsiak egiten zituzten. Sirakusaren aurrean 400 quinquerreme zeuden. Nahiz eta armada punikoa gerrarako 208 itsasontzi eta garraiorako 3.000 izan, ezezaguna zaigu horietariko zenbat parte hartu zuten setioan.

Greziar armadaren mamia hoplitak ziren, gehienak Dionisioren menpekoak, Italiatik eta Greziatik hainbat mertzenario bazeuden ere. Sikuloak eta Siziliako beste biztanle batzuk hoplitak eta peltastak moduan Sirakusako armadarako kontratatuak izaten ziren, eta Campaniatik etorritakoak baliteke samnitak edo etruskoen gerlarien ekipamendua ekartzea[10]. Falangea izan zen borroka egiteko formaziorik ohikoena. Beharrezkoa izatekotan, Dionisiok gizonezkoak eta emakumezkoak erabili zituen peltastak gisa. Zalditeriari dagokionez, hiritar aberatsen eta mertzenarioen artean errekrutatzen zen. Sirakusako itsas-armada quinquerremetan oinarrituta zegoen (asmakizun hau Dionisiori egozten zaio), baita trirremeetan ere. Ez dago jakiterik Dionisiok zenbat garraio-itsasontzi zituen, baina bai flotaren arraunlariak hiritarrak zirela.

Cataniako porrotaren ostean, Dionisio kinka larrian egon zen. Behin greziar flota irabazita, Magonek Sirakusan errepikatu nahi zuen Messinako garaipena, Dionisiok ezin zuelako Himilkonaren armada eraso egin ezta suntsitu ere. Magonek base seguru bat nahi zuen. Bitartean, Dionisio beldur zen, bere estrategia hartzean, Sirakusan matxinada bat gertatuko ote zen. Bestalde, greziar armadak ez zuen nahi setio bat pairatzea, beraz, Dionisiok Himilkonen bila joan zen hiritik kanpo borroka egiteko. Egoera aldatu zen Dionisioren aholkulariek esan ziotenean Magonek babesgabeko Sirakusa erraz konkistatuko zuela. Orduan Dionisio, Catania utzirik, Sirakusarantz abiatu zen[20]. Bitartean, eguraldi txarrak eragin zion Magoni itsasontziak hondartzaratzea, zaurgarriago bilakatu zituenak greziarren erasoetatik[21]. Zorionez kartagotarrentzat, ekaitza gertatu baino lehen, Dionisiok altxatuta zuen kanpalekua. Gainontzeko greziar itsas-armada paraleloan mugitzen zen Dionisioren gudarostekin, kostatik zihoana.

Setio bat jasateko ez zen batere popularra Siziliako greziar aliatuen artean, hortik desertzioak. Hala ere, Dionisiok eskualdeko gazteluak hornitu zituen kartagotarren erasoa baino lehen[22].

Himilkon kartagotar armadarekin Cataniara heldu zen gudua gertatu baino bi egun beranduago, 110 kilometroko ibilaldi baten ostean, Etna mendia ingururatuz[23]. Horrek itsas-armada punikoari segurtasuna ematen zion. Kartagotarrrek erabaki zuten zenbait egunetako atsedena hartzea matxuratutako itsasontziak konpontzeko eta greziarrei irabazitakoak hornitzeko. Himilkonek Etnan campaniarrekin negoziatu nahi zuen bandoz aldatzeko, baina Dionisiok horietako batzuk bahituak zituen, gainera, haien troparik onenak greziar armadan zeuden, halabeharrez leialak izaten jarraitu zuten[24].

Kartagok Sirakusari jarritako setioa K.a. 397an. Mugak eta tropen mugimenduak ez dira zehatzak informazioko lehen iturrien ezagatik

Dionisio armadarekin heldu zen Sirakusara kartagotarrak baino leheneago. Honela, hasi zen setiorako prestaketekin. Lentini eta Sirakusako gotorlekuak soldaduz eta hornidurez bete zituen. Greziar aliatuen desertzioez kezkatuta, Dionisiok agenteak bidali zituen Italiara eta Greziara mertzenarioak kontratatzeko (batik bat Korintora, Sirakusaren metropolia, eta Espartara, ohiko doriar aliatua, Polixeno senidea barne). Gotorlekuen helburua zen uztak zaintzea eta kartagotarren Sirakusarako martxa oztopatzea, honela Dionisiok denbora gehiago izango zuen defentsa antolatzeko. Bestalde, gotorlekuak errenditzekotan, kartagotar ostetik garnizioak osatu beharko ziren eta orduan Sirakusako erasotzeko armada ahulagoa izango zen[25].

Baina Himikonek Lentini eta beste garnizio batzuk eraso egin beharrean, Sirakusarako bidea hartu zuen. Epipola lautadara heltzean, kanpalekua eraiki zuen. Flota punikoa, 250 itsasontziz osaturik, eta honek greziarrei harrapatutako quinquerremeak Portu Handian ainguratu zen. Portuan ainguratuz baino lehen, 2.000-3.000 garraio-ontzik desfilatu zuten Sirakusaren aurrean, gerraren harrapakinak erakutsiz. Himikon prest zegoen setioa hasteko horiek ekarritako soldadu eta hornidurekin,.

Sirakusako ontziteria -hasieran 180 itsasontziz osaturik zegoena[26] nahiz eta hauetariko 100 galdu[27]- porturatuta zegoen.

Jatorrizko Sirakusa Ortigiako irlan sortu zen, baina K.a. 415eko atenastarren espedizioa baino lehen, kontinentean bazeuden zenbait egitura agoraren inguruan. Orduan harresiak eraiki ziren Tika eta Akradina eremuetan. Behin Dionisiorenak gehituta, Sirakusak greziar munduko murruen zirkuitorik luzeena izan zuen[28].

Dionisiok Ortigiako harresiak zaharberritu zituen, hauekin irla eta istmoa inguratuz. Babesek kontinentetik jarraitzen zuten, tarteka dorre sendoak altxatzen ziren. Itsmoaren mendebaldean kaiak zeuden, ekialdean, berriz, portu txiki bat Laccius izenekoa. Estalkiek eta harresiek babesten zuten Laccius, non 60 trirreme ainguratuta baitzeuden. Portuaren sarreran ate bat zegoen, trirremeak banan banan pasatzeko[29]. Ortigiako bi gazteluetatik: bat istmoan zegoen, Dionisioren egoitza[30], eta bestea hegoaldean. Bi harresi eraiki ziren istmoan: batak irla istmotik bereizten zuen eta besteak kontinentea irlatik[31]. Istmoko bost ateek, Pentaplia izenekoak, irla eta kontinentearen arteko sarrera kontrolatzen zituzten[32].

Dionisiok irla jendeztatu zuen mertzenario leialekin eta hurbileko jarraitzaileekin. Gaztelu erraldoi bat eraiki zuen, lurpeko egiturak zituena Eurialo lautadako bidea babesteko. Atenastarren espedizioan altxatutako harresiez baliatu zen Akradinan populazioa ezartzeko. Lautadaren inguruko hesien zabalera, harriz eginda zeudenak, 2 eta 4,5 metrokoak ziren, altuera, berriz, 6 metrokoak[33].

Himilkon Portu Handiaren ondoan kanpatu zen, Politxana eskualdean, baina ez dago argi zein zen kanpamentuaren posizioa. Baliteke Sirakusako harresietatik 10 estadiotara egotea[34], Anapo ibaiaren iparraldean. Bigarren aukera zen harresietatik 12 estadiotara, Anaporen hegoaldean.[20].

Himilkonen kuartela Zeus tenpluan zegoen[35]. Litekeena da kanpamentu nagusia Zeus tenpluaren ekialdeko eskualde zingiratsuan egotea[36], hau da, Daskon badia eta Lisimeleia zingiraren ondoan. Kanpamentuak ontziralekuko azpiegiturak zituen baita lubaki eta latesi bat ere.

Behin kanpamentua ezarrita, Himilkon iparraldera abiatu zen, hiriaren ondoan, prest borrokarako. Ehun itsasontzi puniko Ortigiaren alboetan kokatu ziren[37] greziar itsasontzien irteera ekiditzeko. Greziarrek Sirakusaren barruan jarraitu zuten kartagotarren probokazioak gorabehera. Himilkonek ez zituen murruak eraso, argi ez baitago setiatzeko tramankuluak zituenentz. Beranduago, soldaduei agindu zien eskualdetik horniduraren bila joatea. Eremua 30 egunez sarraskitu zuten greziarrak izutzeko eta hauek errenditzekotan negua baino lehen[38]. Estrategiak funtzionatu ez zuenez, kartagotarrak neguko kuarteletara itzuli ziren setiatze-lanak hasteko.

Kartagotarrek Sirakusari jarritako setioa K.a. 397an. Mugak eta tropen mugimenduak zehaztugabekoak dira lehen mailako iturrien ezagatik

Iraganean, kartagotarrek arrakasta izan zuten hiri grekoak setiatzean. K.a. 409an, Selinonte eraso zuten tresnak erabiliz. Urte berean, Himerak jasan zituen kartagotarren setiatzeko abilezia. K.a. 406an, kartagotarrek Agrigento inguratu zuten hiriko bi aldeetan kanpatzean. Sirakusako babesen tamainak hain handiak ziren, non ezinezkoa zen hiria beste setio-murruekin inguratzea. Himilkonek soldaduak kontzentratu zituen, agian ez zuelako horrenbeste indarrak kanpamentu berri bat antolatzeko. Horrela egitekotan, garnizioak arriskuan egongo ziren Sirakusatik etor litezkeen erasoetatik. Gainera, harresirik ez zegoenez bi kanpamentuak babesteko, soldadu gehiago beharko ziren. Hegoaldetik eraso eginez gero, kartagotarren aldea arriskuan izango zen Eurialo gaztelutik letozkeen erasoetatik. Lautadako harresien garaiengatik ez zen posible erasotzea makineriarik gabe[44]. Azken finean, Himilkon, Nizias atenastar buruzagiaren estrategiaz, K.a. 415ean, baliatu zen, hau da, itxarotea Sirakusan egoera egokia izan arte. Sirakusa setiaturik zegoen bitartean, greziar itsasontziak Laccius portutik irteten eta sartzen ziren, flota punikoaren arriskua bazegoen ere.

Horren ostean, Dionisio eta Leptines flota txiki batekin irten ziren hornidurazko konboi bat babesteko, Sirakusarentzat guztiz erabakigarria zena. Itsasoan zegoen bitartean, ez dakigu nork agintzen zuen Sirakusan, baina horren erabakiak ezin hobeak izan ziren greziarrentzat. Lehenengo eta behin, Portu Handian alez beteriko eta babesik gabeko itsasontzi bat ikustean, bost itsasontzi greziarrek irteera bat egin eta harrapatu zuten. Harrapakina porturatzean, 40 itsasontzi puniko itsasoratu ziren eta itsas armada greziarrak (kopurua eta almirantearen izena ez dira aipatzen, agian, kartagotarrena baino handiagoa izango zen) aurre egin zion, 4 itsasontzi hondoratuz eta beste 20 menperatuz, bandera-ontzia barne. Orduan, greziarrak kartagotarren ainguralekura abiatu ziren, baina punikoek ez zuten erronka onartu. Horren ostean, greziarrak Sirakusara itzuli ziren harrapakinekin.

Garaipen hau Dionisioren laguntzarik gabe lortu zenez, haren etsai politikoek hiritar-bilera bat antolatu zuten Dionisio kargutik kentzeko Sirakusara itzuli bezain pronto. Espartakoak ez zeuden ados matxinatuekin, beraz, ekimenak porrot egin zuen[49]. Zenbait historiagileren arabera, gudua ez zen inoiz gertatu. Beharbada, tiraniaren kontrako batek informazio hori eman zuen[50].

Litekeena da izurriaren jatorria Kartagoko kanpalekuan egotea, eskualde zingiratsuan zegoelako eta osasun-praktika txarrak zituztelako. Malariak zerikusia izango zuen ere soldadu eta marinelen heriotzean. Ehorzketak ugariak izan ziren eta gorpuei azkar eman zitzaien lur. Azkenean, posible ez zenez gorpu guztiei lur-ematea, kiratsa hedatu zen airean. Aurretiaz, gaixoei laguntza emanez gero, infekzioa moztuko zen[52].

Zorigaitz horren errua tenpluen eta hilobien profanazioei leporatu zieten. K.a. 406ko Agrigentoko setioan, Himilkonek antzeko egoera bati aurre egin behar zion eta jainkoen haserrea baretzeko ume bat eta zenbait animalia sakrifikatu behar zituen. Himilkonek izurria mozteko hartutako neurriekin ez zen ezer lortu, alderantziz, armada eta flotaren indarra txikiagotu zen. Himilkonen kanpamentuak toki berean jarraitzean, ostearen morala eta eraginkortasuna behera joan zen.

Dionisiok, egoeraz baliatuz, eta kartagotarren indarrak berritu edo hornidurak jaso baino lehen, itsasoko eta lehorreko eraso bat antolatu zuen. Laurogei itsasontzi, Leptines eta Farakidas agintean[53], abiatu ziren Daskon badiara kartagotar flotaren aurka. Dionisiok, bitartean, kanpamentu punikoa eraso egin zuen. Ilargi berriko gau batean abiatu zen, baina, kartagotarrengana zuzenean joan beharrean, itzulinguru bat eman zuen Zian tenplutik etsaien gotorlekuak egunsentian erasotzeko. Greziar flotak oldartu behar zuen Dionisioren erasoen ostean. Plana arrakastatsua izango zen flota eta armada ondo koordinaturik egonez gero, kontrako eskarmentua Dionisiok izan zuen K.a. 405ean Gelako guduan.

Dionisiok ibilaldia gauez egin ostean, Zianera heldu zen. Eguna argitzean, zalditeria eta 1.000 mertzenario bidali zituen mendebaldetik kanpamentua erasotzeko. Horretaz gain, beste helburu bat zegoen: Dionisiok ahapeka zaldunei agindu zien, borroka hasi orduko, fidagarriak ez ziren mertzenarioak lagatzea borrokaren erdian[54]. Izan ere, konbinatutako armadak eraso egin zuen kanpamentu punikoa baina mertzenarioak, zalditeriak alde egitean, sarraskituak izan ziren. Honela, Dionisiok bi helburu lortu zuen: etsaia distraitzea eta fidagarriak ez ziren mertzenarioez libre geratzea.

Mertzenarioak masakratuak ziren bitartean, greziar armadaren talde nagusiak kartagotarren gotorlekuak eraso egin zituen Zeus tenpluaren inguruan, Politxanan eta Daskonen. Zalditeriak, mertzenarioak abandonatu ondoren, Daskon eraso zuen. Greziar flotak ere, portutik irtetzean hondartzan zeuden itsasontzi punikoak oldartu zituen. Kartagotarrak ustekabean harrapatuak izan ziren erresistentzia antolatu baino lehen. Dionisiok kanpamentuaren armada garaitu zuen[56] baita Politxana gotorlekua ere. Ondoren, greziarrak hasi ziren kartagotar kanpamentua eta tenplua erasotzen. Hala ere, kartagotarrek aurre egin zien greziarrei iluntze arte, borroka eten zenean.

Izurria dela eta, flota punikoaren eskifaia gutxitu edo falta zen. Bestalde, greziarrek kartagotarrak ustekabean harrapatu zituzten Daskonen eta hauen ontziak ere (40 quinquerreme)[57]. Greziarrek ainguratuta zeuden kartagotar ontziak oldartu eta hondoratu zituzten. Beste batzuk, berriz, greziarren eskuetan geratu ziren. Dionisioren zalditeriak ere, hainbat ontzi erre zituen. Hauetako batzuk, noraezean joan ziren ainguren sokak erre eta libre geratu zirenean.

Soldadu eta marinel punikoak uretara salto egin eta itsas bazterrera igeri egin zuten. Suak kanpamentuaren zati bat erre zuen[58], kartagotarrek itzali ezin zutena, greziarren kontra borroka egiten zutelako. Sirakusar batzuk merkataritzazko itsasontziak eta txalupak hartu zituzten Daskonera joateko eta noraezean zeuden ontzi punikoak erakartzeko, baina horiek espoliatu eta gero. Bitartean, Daskongo gotorlekua erori zen[59]. Dionisio kanpatu zen Zeus tenpluaren ondoan, Politxanan, baina ontziteria Sirakusara itzuli zen.

Greziarrak Daskon eta Politxanako gotorlekuez jabetu ziren, hala ere, eguna bukatzean, oraindik Zeus tenpluaren inguruko kanpamentu punikoa kartagotarren eskuetan zegoen, baita flotaren zati handi bat ere. Harrez geroztik, Dionisiorena zen ekimena eta Himilkon konturatu ezean, Himeraren antzeko hondamendia gertatuko zen.

Kartagotar armada gai izan zen greziar erasoetatik bizirik irtetzea, baina oraindik izurria jasaten zuten. Horrek oztopatzen zion ekimena hartzea greziar armada eta flota garaitzeko. Egoera hartan, greziar ontziteria kartagotarrena baino handiagoa izango zen, itsasontzi guztietarako nahiko eskifaia ez zutelako[60]. Armadari dagokionez, ez zegoen egoera hobean zelai-guduan borrokatzeko. Horretaz oharturik, Himilkonek ixilean negoziatzeari ekin zion gau horretan bertan. Beste buruzagiek, ezer ez zekitenek, hala nola, italiarrek eta metropoliko greziarrek, nahiago zuten kartagotarrak betiko bukatzea[61].

Dionisiok itun bat nahi zuen, nahiz eta aukera ezin hobea izan kartagotarrekin guztiz suntsitzeko. Esan ohi da, tiranoa zen aldetik, Kartagoko mehatxua bizirik behar zuela sirakusarren gaineko kontrola izateko[62], beraz, mendebaldeko gizartea salbatzea ez zen bere lehen helburua. Elkarrizketetan, honako akordio honetara heldu zen:[63]

• Kartagotarrek berehala 300 talentu ordaindu behar zituzten.
• Himilkon libre zegoen kartagotarrekin gauez alde egiteko, baina egunez izatekotan, Dionisiok ezingo zuen haien segurtasuna ziurtatu.
• Kartagotarren itsasoratzea laugarren gauan izango zen.

Himilkonek isilean 300 talentu bidali zituen Politxanako gotorlekura edo Sirakusara, eta adostuta zegoenez, Dionisiok armada erretiratu zuen Sirakusara. Laugarren gauean, Himikonek 40 itsasontzi prestatu zituen eta kartagotar armadarekin itsasoratu zen.

Koriantiarrek Dionisiori jakinarazi zioten kartagotar armada ikusi zutela Portu Handiaren bokaletik igarotzean. Sirakusarrak flota prestatzearena egin zuen baina ofizialak deitu gabe. Honela, Himilkonek denbora izan zuen ihes egiteko[62]. Korintiarrek, isileko itunaz jakinaren gainean ez zeudenez, itsasontziak prestatu zituzten eta lortu zuten kartagotarren zenbait atzeratutako itsasontziak hondoratzea, baina flota puniko gehienak Afrikarantz alde egin zuen.

Behin Himilkon desagerturik, Dionisiok tropak bildu zituen kartagotar kanpamentura joateko. Honezkero, sikuloek etxerako bidea hartuta zuten[64] eta soldadu puniko gehienak errenditu ziren. Beste batzuk saiatu ziren alde egiten baina greziarrek harrapatu zituzten. Iberiarrak, armak harturik eusteko prest bazeuden ere, Dionisiok bere armadarako kontratatu zituen, baina gainontzekoak esklabo bihurtu zituen.

Himilkon itzultzea Dionisioren eskuetan tropa punikoak utzirik ez zen Kartagoko biztanleen gustukoa. Nahiz eta 104ko Kontseiluak, ohikoa zenez garaitutako buruzagi batentzat, ez zuen gurutziltzatu, Himilkonek bere buruari zigorra ezarri zion: jendaurrean porrotaren ardura osoa hartu zuen; zarpailez jantzirik hiriko tenpluak bisitatu zituen otoi eginez barkamena lortzeko; azkenean, etxe barruan hormatartekatu zen gosez hil arte[68]. Bitartean, izurria Afrikatik hedatu zen, kartagotar jainkoak apaltzeko sakrifizioak egin bazituzten ere, Kartago gogor jotzen zuelarik. Horretaz gain, libiarrak matxinatu ziren, 70.000 soldadutako armada bat eratu eta Kartago setiatu zuten.

Magon, Cataniako garailea, armadaren buruzagia izendatu zuten. Armada punikoa Sizilian zegoen eta beste berri bat errekrutatzea, denbora galtzeaz gain, garestiegia izango zen (Himilkonen akatsak mertzenarioak mesfidati bihurtu zituelako), beraz, kartagotar hiritarrak bildu zituen hormak defendatzeko, itsas-armada punikoak hiria hornitzen zuen bitartean. Magonek eroskeriak erabili zituen matxinatuak apaltzeko. Kartagotarrek, ere, Kore eta Demeter gurtzarako tenplu bat eraiki zuten hirian eta haien arteko greziar batzuek sakrifizioak egin zituzten Sirakusako tenpluen suntsiketa apaltzeko[69].

Horren ostean, Magon Siziliara joan zen, baina ez zen saiatu galdutako eskualdeak lortzen, alderantziz, lankidetzako eta laguntasunezko politika berria hasi zen greziarrekin, sikuloekin, elimoekin eta punikoekin, Kartagorekin edozer aurreko arazoa izanda ere[70]. Greziar hiriak, kartagotar menpekotasunaz aske zeudenak, neutralago egoera batera mugitu ziren, bai Dioinisioren beldur bai Magonen jarrerarengatik[71]. Bakeak iraun zuen Dionisiok sikuloak eraso arte, K.a. 394an.