Arthur Schopenhauer

Schopenhauer-entzat mundua irudikapen hutsa da, sentipenek egituratzen dutena; ez du bereizketarik egiten gertakariaren eta haren itxuraren artean, biak uztartzen baititu. Mundu honetako formak, munduko gauzakiei itxura ematen dietenak, espazioa, denbora eta kausalitatea dira, eta giza sentipenek antolatu eta egituratzen dituzte. Hala ere, une jakin batzuetan gizakiak mundua ez du atzematen gertaera edo fenomeno huts gisa, zerbait sakonago den eta beragandik hurbilago dagoen zerbait bezala baizik: horri ni-a deitzen zaio. Ni-a, alde batetik, gorputz gisa hauteman daiteke, baina denboraz eta espazioaz haraindi dagoen zerbait ere bada, eta askea da gainera: horri borondatea deitzen zaio. Gizakia bere izateari lotzen zaio lehenik eta behin, eta izate hori bizitzeko borondatea da funtsean. Mundu honetako gauza bakoitzak izateko borondatea du, eta hala agertzen da kanpora, bai mundu bizigabean, bai bizian, eta baita kontzientziaren esparruan ere.

Errealitatea, bada, borondatea da funtsean. Baina nola nahi izateak etsipena dakarren, nahia bete ezin denean, borondatea atsekabe etengabea da. Plazera, beraz, atsekabe horren etenaldia da, eta iragankorra da guztiz; bizitza bera, funtsean, atsekabea eta oinazea da. Horrela bada, Schopenhauer ezkor eta etsikorra da. Bizitzeko borondatea, betiere asegabea baita, atsekabea da; beraz, mundua bera eta gizakiaren bizitza ere halakoak dira.

Schopenhauer-en etika ideia hartan oinarritzen da; hala, sentimendu morala errukia da, beste gizakien atsekabea arintzea. Hori da, hain zuzen, jakintzaren, artearen eta, batez ere, musikaren helburu behinena; baina sendabide iragankorrak dira guztiak. Salbabide bakarra bizitzeko borondatea gainditzea da; borondatea itzaltzen bada, nirvanan sartzen da, eta ezerezean murgiltze hori da onik handiena, salbabide egiazkoa eta nahi asegabeak ematen duen atsekabearen eta oinazearen sendabide bakarra. Horretaz gainera, Schopenhauer-en etika determinista zen; hau da, berarentzat gizakia berez da ona edo gaiztoa sortzen denetik hil arte. Sokratesek ez bezala, Schopenhauer-ek uste zuen bertutea ezin zela irakatsi, gizakia on edo gaizto jaio eta aldaezina denez.