Re bemol maior

Re bemol maiorra (Europako notazioan Re♭M ere, eta D♭ Amerikar notazioan) eskala maiorrek re notatik abiatuta duen tonalitatea da. Bere eskalak nota hauek ditu: Armadurak bost bemol ditu: re♭, mi♭, fa, sol♭, la♭, si♭ i do. Eta armadurak bost bemol ditu (la, si, re, mi, sol). Bere minor erlatiboa si bemol minor tonalitatea da, eta homonimoa re bemol minor tonalitatea da. . Haren baliokide enharmonikoa do sostenitu maior da.[1][2][3]

Re bemol maiorreko eskala

Re bemol maior
Irudi gehiago
Musika
Notak
re♭, mi♭, fa, sol♭, la♭, si♭, do, re♭

Harparako musikan, re bemol maiorraren tonalitatea egokiagoa da bere enharmonika baino, do sostenitu maiorra, ez bakarrik harpako sokak erresonanteagoak direlako bemolen posizioetan, baizik eta dominanteari modulazioa egitea errazagoa delako, sol bemolaren pedala posizio normalean jarrita, sol sostenitu maiorreko faren pedalerako sostenitu bikoitzerako posiziorik ez dagoenean.

Hector Berliozek, Grand Traité d'Instrumentation et d'Orchestration modernes liburuan (1856), tonalitate hori "dotore" gisa definitu zuen, eta bere tonalitate enharmonikoarekin oso bestelako iritzia zuen. Sinestesian malba kolorea irudikatzeko erabiltzen da.

Piotr Ilitx Txaikovski-ren Pianorako 1. kontzertua si bemol minorrean dago berez, nahiz eta hasierako zati ezaguna re bemol maiorren egon.

Gabriel Fauré musikariaren Jean Racine-ren Cantique abesbatzarako pieza ere re bemol maiorren dago.