Pilar Torres

1981-1982 denboraldian lortu zuen arrakastarik handiena. Aukera handia izan zuen Antonio Mercerok, bere ahizpa Cristina Torresekin batera, Verano azul (1981) serieko nerabe-taldeko kide gisa hautatu zuenean. Segur aski, Espainiako telebistaren historian errepikapen gehien izan duen telesaila izan da,[4] eta oihartzun handiena izan duenetako bat.[4]

Pilar Bea izan zen. Antonio Mercero zuzendari eta gidoilariak Bearen papera esleitu zion. Bea nerabe erakargarri eta jatorra zen, eta Espainiako Mediterraneoko herri txiki batean igarotzen zituen oporrak, gurasoekin (Manuel Tejada eta Elisa Montés) eta Titoren neba txikiarekin (Miguel Joven mutikoak interpretatu zuen). Han benetako adiskidetasuna eta maitasuna ezagutu zituen, eta maite zuen pertsona baten heriotzarekin topo egingo zuen.

Telesailak Espainian izan zuen oihartzuna hainbestekoa izan zen, non Pilar Torres, gainerako aktoreak bezala, garaiko arte eta komunikabideen panoramarik ezagunenetako bat bihurtu zen. Hala ere, nahiz eta Pilar aldizkarien azala izan, batez ere telesailaren jatorrizko emanaldian, eta uneko aurpegi ezagunenetako bat bihurtu zen, ez zuen aktore gisa jarraitu eta eszena publikotik erabat erretiratu zen. Horretan lagundu zuen, neurri handi batean, prentsak Carlos de las Heras (Rocío Dúrcal abeslari famatuaren neba) kamera-operadorearekin maitasun-harremana izan zuela jakin ondoren jasan zuen jazarpenak, Nerjan Verano azul filmatzen ari zela.[2] Garai hartan eman zituen elkarrizketa ugarietan aktore-karrerarekin jarraitu nahi bazuen ere, berehala hasi zen zinemaren eta telebistaren mundutik ateratzen, ez baitzuen aukerarik, eta bere bizitzaren norabidea aldatzea erabaki zuen, interpretazioa erabat utzita.[5]

Seriearen oroitzapenarekin zerikusia duten ekintzetan parte hartze gutxien izan duena da, ia bakar batean ere ez parte hartzeraino. Salbuespen bakar gisa, Nerjak 2001eko martxoaren 24an seriearen 20 urteetan antolatutako omenaldian parte hartu zuen gainerako aktoreekin. Bere izena duen plaka bat lehen aldiz erakutsi zuen Nerjako "Verano Azul" parkean, eta Nerjako hainbat tokitan (besteak beste, Europako balkoian) pausatu zen bere kide izandakoekin.

Ikasketak amaitu ondoren, bere bizitza profesionala osasunaren alorrera bideratu zuen, erizaintzako laguntzaile gisa lan eginez. Urtetan, ospitale militar batean, Madrilgo Arturo Soria kaleko Airearen Ospitalean, egin zuen laguntzaile-lana, 2004an itxi eta eraitsi zuten arte eta gero Gómez Ulla Defentsaren Ospitale Zentralean, Carabanchel-Aluche inguruan (Madril).[1]