Pilar Pedraza

Bai nobeletan, bai narratiba laburrean, izuaren edo zorigaiztoko zorigaitzaren barruan egon ohi bere kontaketak. Pedrazak aurkezten dituen pertsonaia gehienak femeninoak dira. Agertoki eta egoera kezkagarriak bizi dituzte, non naturaz gaindiko gauzen presentzia (bizitzara itzultzen diren hildakoak, sorginkeriak, deabruak, posesioak, objektu sorginduak) erofilismoarekin, heriotzarekin eta plazer sadomasomasekoarekin lotzen den. Gai horietako batzuk bere lehen eleberrian, Sugearen bitxiak (1984), dira nagusi, eta hurrengo emanaldietan pixkanaka estilizatu dira. La perra de Alejandría (2003), Las Antiguas izeneko trilogia osatzen duen lehen eleberria, Pedraza filmak Hipatia Alexandriakoaren (Melanta, eleberrian) historiaren bertsio bitxia eskaini digu. Dionisoren eta Kristoren gurtzaren arteko borrokaren biktima da, eta Alexandriako Críspulo (Zirilo Alejandriakoa) gotzaina du buru. Kultu-egiletzat jotzen da, eta bere literatura-corpusean barneratzen da. Horretarako, mirarien kabinete ilun bat, zalantzazkoa denaren museo bat, tortura-kamerek, apalategi esoterikoek, munstro-laborategiek, hilerri sorginduek eta bitxikeriaren, sinbolikoaren, hamaika esperientziek osatua.

Aurreko topaketetan (2008ko maiatzaren 6tik 9ra Madrilgo Karlos III.a Unibertsitatean Literatura fantastikoari eta zientzia-fikzioari buruzko Nazioarteko lehen Biltzarreko hitzaldiak eta komunikazioak), egileak berak honelaxe definitu zituen bere estiloa eta interesak:

Niretzat, literatura fantastiko garaikidea, edo, hobeto esanda, narratiba arraroa edo maltzurra, Tzvetan Todorov-en sailkapenari jarraituz, metaforikoa da batez ere, bere izaera errealista galdu gabe, eta are gutxiago anbiguotasuna edo ironia galdu gabe. (...) Literatura-mota horrek erabiltzen dituen gai handien artean, hiru pribilegiatu daude, eta horietan nolabaiteko iraunkortasunez edo lehentasunez lan egiten dut: gizakiak bizitzaren eta heriotzaren arteko mugan, animaliak eta benetako edo irudimenezko munstroak.

Pedrazaren ikerketa-lanak hiru eremu ditu ardatz: Errenazimentuko eta Barrokoko artea eta gizartea, zinea eta misoginia. La bella, enigma y pesadilla (1991), Máquinas de amar. Secretos del Cuerpo Artificial (1998) eta Espectra. Descenso a las criptas de la literatura y el cine (2004), 2005eko saiakera-liburu onenaren Ignotus saria, emakume gaiztoaren irudiak gizakiarengan eragiten duen beldurraren eta liluraren hainbat alderdi aztertzen ditu, seduktore hilgarria, arimarik edo hilotzik gabeko androidea, heriotzari aurre egiten diona. Venus barbuda y el eslabón perdido (2009) ikerketa-bide horri jarraitzen dio. Azken horretan, emakume bizardunari edo iledunari freak deitzen zaio, bi sexuen arteko muga gainditu eta emakumea animaltasunarekin lotzen duena.

Azpimarratzekoa da Francesco Colonnaren Sueño de Polífiloren edizioa eta itzulpena.