Lehoinabar

Lehoinabarra edo pantera (Panthera pardus) Felidae familiako espezie bat da[1] eta Panthera generoko lau "katu handien" artean, txikiena (besteak tigrea, lehoia eta jaguarra dira). Behinola Asiako hegoaldean eta Afrikan bizi ziren, Koreatik Hegoafrikara, baina euren habitat galera dela eta, eta batez ere ehizaren ondorioz, orain batez ere Saharaz azpiko Afrikan bizi dira. Pakistan, India, Indotxina, Malasia eta Txinan oraindik talde batzuk badira.[2]

Lehoinabar
Pliozeno Berantiar-Gaur egun
Adierazpen errorea: Ustekabeko < eragilea

Adierazpen errorea: Ustekabeko < eragilea


Iraute egoera

Kaltebera  (IUCN 3.1)
Sailkapen zientifikoa
ErreinuaAnimalia
FilumaChordata
KlaseaMammalia
OrdenaCarnivora
FamiliaFelidae
GeneroaPanthera
Espeziea Panthera pardus
(Linnaeus, 1758)
Azpibanaketa
Ikusi testua
Banaketa mapa
Datu orokorrak
Ernaldia91 egun eta 1
Elikadura iturri nagusiaUngulatua eta Primatea
HabitatSastrakadi eta baso
Haginkadaren indarra94
Kumaldiaren tamaina5
Eguneko zikloaeguneko
Genomaren kokapenadnazoo.org… eta ensembl.org…

Gorputz aski luzea eta hanka nahiko motzak dituzte, buruhezur luzearekin. Jaguarraren antza du, baina txikiagoa da. Larrua errosetaz josita dago, baina ez dute barnean beste puntu bat, jaguarrek ez bezala. Lehoinabar beltzek pantera beltza izena hartzen dute.

Ehiza oportunista erabiltzen dute, habitat aldagarria dute eta 58 kilometro orduko abiadura har dezakete. Ehiza dezaketen edozein animalia jaten dute.

Taxonomia
Colchesterreko Zoologikoan dagoen amurreko lehoinabarra

Lehoinabar mota guztiak galtzeko zorian daude eta badaude mota batzuk besteak baino itxuratiagoak. Hona hemen IUCNek onarturiko bederatzi azpiespezieak:[3]

Garezurraren analisi morfologikoa egin ondoren, beste azpiespezie bi onartu zituzten[4]:

  • Anatoliar lehoinabarra (Panthera pardus tulliana), (Valenciennes, 1856) — mendebaldeko Turkian bizi dena.
  • Balutxistago lehoinabarra (Panthera pardus sindica), (Pocock, 1930) — Pakistanen eta, ziur asko, Afganistan eta Irango zenbait eskualdetan bizi dena.

Mota guztietatik gehien ezagutzen dena lehoinabar afrikarra da. Munduko mota guztietatik 7/10 galtzeko zorian daude.[2]

Ezaugarriak

Lehoinabarra 1 edo 1,8 metro luze da, gehi isatsaren 75 edo 100 zentimetroak: 45 edo 65 cm garai izaten da eta 90 kilogramora iristen da. Ile motza du,[5] baina mendietan bizi direnek luzeagoa dute: kolorea horixka edo zurixka da, narrio biribil eta beltzekin.[6][6] Lehoinabar batzuk beltzak dira eta animalia horiei pantera beltzak deritze. Buru handia du, eta hanka oso motzak.[7] Belarriak grisak dira, eta begiak, hori-berdexkak. Bista eta entzumen ona dute.[8] Zentzumen horiek oso erabilgarriak dira ehiza egiteko. Oso azkarra da, 72 km/h egitera heltzen da.[9][10]

12-15 urte inguru bizi da.[9] Bakarrik bizi da,[11] ugaltzeko momentura arte: orduan, beste sexuko lehoinabarra bilatu behar du. Igeri egin dezake, arrainak ehizatzeko, uretan sartu behar duelako.[9]

Ugalketa

Lehoinabarraren ugalkortasuna 2-4 kume aldikoa izaten da baina badaude kasu batzuk non 6 kume jaio egin diren. Kumeak 3 hilabetez egoten dira amaren sabelean eta jaiotzean bere ilajea oso leuna izaten da, artilea antzekoa. Emeak bere kumeak urte bat eta bi hilabetera arte zaintzen ditu, hau da, kumeak helduak egiten direnera arte. Hortik aurrera, lehoinabar gazteak, beraiek bakarrik biziko dira, ugaltzeko momentura arte.

Ekologia

Dieta
Iparraldeko Txinako lehoinabarra, Parisko Jardin des Plantes

Animalia txikiez elikatzen da: hegaztiak, tximinoak, sugeak, intsektuak, antilopeak, gazelak, dortokak, untxiak, basurdeak, etab. jaten ditu. Bakarreko ehiza egiten du, gehienetan gauez, egunez normalean atsedena hartzen baitu.[12]

Berak ehizatutakoaren zati bat zuhaitzetan ezkutatzen du, hainbat egunetan bazkaria izateko. Oso teknika onak erabiltzen ditu bere harrapariak harrapatzeko, batez ere, tximino despistatuak oso gustukoak ditu, erraz harrapatzen direlako. Adibidez, zulo bat egiten du lurrean eta bertan ezkutatzen da, normalean animali ugari hurbiltzen dira hara, arreta emandaa, eta bat-batean salto bat eginez, harrapakinaren gainean jauri egiten du. Ez du beti-beti ehiza egiten harrapakinak jateko, batzuetan animaliak hiltzeko egiten baitu.

Habitata

Afrikako eta Asiako, sabana, mendi, oihan, basamortu eta baso askotan bizi dira[13]. Sahara aldetik oso ugariak izaten dira. Batzuk leku hotzetan bizi dira, adibidez elur-lehoinabarra.

Portaera

Ohitura bereizgarri bat du: zuhaitzak janaritegitzat darabiltza, harrapakinak han gordetzen ditutelako; horrela, janaria bizpahiru asteratako dute eta beste harraparietatik babesten dute. Normalean gepardo eta jaguarrekin nahasten da, baina berdintasunak ezaugarri fisikoetan bakarrik daude. Izaeran, ez dira oso berdinak: lehoinabarra oso ausarta eta indartsua da, baina lasaia da. Jaguarrak eta gepardoak, ordea, borroka gustuagoko dute eta ez dute hainbeste atsedenik hartzen.

Bitxikeriak

Historian zehar, lehoinabarra oso erabilgarria izan da gizakiarentzat. Zirkuetan saio asko agin dira katukiekin eta haien artean lehoinabarrak egon dira. Neanderthalgo gizakiaren garaian, haien larrua arropak egiteko erabiltzen ziren. Zoritxarrez, haien azala oraindik erabiltzen da, jantziak, botak, gerrikoak eta abar egiteko: horrek animalia galtzeko zorian jartzen du.

Erreferentziak
  1. Kitchener, A. C.; Breitenmoser-Würsten, C.; Eizirik, E.; Gentry, A.; Werdelin, L.; Wilting, A.; Yamaguchi, N.; Abramov, A. V.; Christiansen, P.; Driscoll, C.; Duckworth, J. W.; Johnson, W.; Luo, S.-J.; Meijaard, E.; O’Donoghue, P.; Sanderson, J.; Seymour, K.; Bruford, M.; Groves, C.; Hoffmann, M.; Nowell, K.; Timmons, Z. & Tobe, S. (2017). "A revised taxonomy of the Felidae: The final report of the Cat Classification Task Force of the IUCN Cat Specialist Group". Cat News (Special Issue 11): 73–75.
  2. (Ingelesez) IUCN. (2015-07-11). Panthera pardus: Stein, A.B., Athreya, V., Gerngross, P., Balme, G., Henschel, P., Karanth, U., Miquelle, D., Rostro-Garcia, S., Kamler, J.F., Laguardia, A., Khorozyan, I. & Ghoddousi, A.: The IUCN Red List of Threatened Species 2020: e.T15954A163991139.  doi:10.2305/iucn.uk.2020-1.rlts.t15954a163991139.en. (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  3. Uphyrkina, O.. (2001). «Phylogenetics, genome diversity and origin of modern leopard, Panthera pardus» Molecular Ecology 10 (11): 2617–2633.  doi:10.1046/j.0962-1083.2001.01350.x. PMID 11883877..
  4. Khorozyan, I. G., Gennady, F., Baryshnikov, G. F. and Abramov, A. V. 2006. Taxonomic status of the leopard, Panthera pardus (Carnivora, Felidae) in the Caucasus and adjacent areas. Russian Journal of Theriology 5(1): 41–52. pdf
  5. Skinner, J. D.. (2005). The mammals of the southern African subregion.. (Third edition /.. argitaraldia) ISBN 978-1-107-34099-2. PMC 862163330. (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  6. (Ingelesez) Pocook, R. I.. (1932-07). «26. The Leopards of Africa.» Proceedings of the Zoological Society of London 102 (2): 543–591.  doi:10.1111/j.1096-3642.1932.tb01085.x. ISSN 0370-2774. (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  7. Hoath, Richard. (2009). Field guide to the mammals of Egypt. The American University in Cairo Press ISBN 978-1-61797-516-5. PMC 874101677. (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  8. Mivart, St George Jackson. (1881). The cat; an introduction to the study of backboned animals, especially mammals. London, Murray (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  9. Sunquist, Melvin E.; Sunquist, Fiona. (2002). Wild Cats of the World. Chicago: University of Chicago Press ISBN 0-226-77999-8..
  10. «Catfolk Species Accounts: Leopard (Panthera pardus) [Sub-Sahara Africa»] web.archive.org 2014-02-22 (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  11. Estes, Richard. (1991). The behavior guide to African mammals : including hoofed mammals, carnivores, primates. University of California Press ISBN 0-520-05831-3. PMC 19554262. (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  12. (Ingelesez) Hayward, M. W.; Henschel, P.; O'Brien, J.; Hofmeyr, M.; Balme, G.; Kerley, G. I. H.. (2006-10). «Prey preferences of the leopard ( Panthera pardus )» Journal of Zoology 270 (2): 298–313.  doi:10.1111/j.1469-7998.2006.00139.x. ISSN 0952-8369. (Noiz kontsultatua: 2022-09-24).
  13. Nowell, K.; Jackson, P. eds. (1996). Wild Cats. Status Survey and Conservation Action Plan. IUCN/SSC Cat Specialist Group. IUCN, Gland
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.