P. V. Narasimha Rao

Hyderabad, Mumbai eta Nagpurreko unibertsitateetan egin zituen ikasketak. Andhra Pradesheko parlamentuko kidea izan zen 1957an, eta zenbait kargu izan zituen estatu horretako gobernuan; buruzagitza, besteak beste, 1971-1973 urte-bitartean. Indira Gandhiren alde egin zuen Kongresuko Alderdiaren barruko taldeen arteko tirabiretan, eta alderdiko idazkari nagusi bihurtu zen 1975ean.

1980an, Indiako Parlamentuko diputatu hautatu zuten. Gobernuaren ministerio nagusietako batzuen arduraduna izan zen: Kanpo Arazoetako ministroa, Barne Arazoetako ministroa eta Defentsa ministroa, besteak beste. Indiako Parlamenturako hauteskunde-kanpainan, Rajiv Gandhiren hilketaren ondoren (1991), Kongresuko Alderdiaren lehendakari izendatu zuten. Kongresuko Alderdiak irabazi zituen hauteskundeak, eta Rao lehen ministro izendatu zuten. Indiako ekonomia-krisiari aurre egitea izan zuen lehen zeregina. Aurreko gobernuetako politika sozialista baztertuta, liberalizazio-plangintzak prestatu zituen sektore pribatua bultzatzeko, esportazioak handitzeko, atzerritar inbertsioak sustatzeko, enpresa publikoetako administrazioa hobetzeko eta beste hainbat helburu lortzeko. Arazo ekonomikoei ez ezik, arazo politiko larriei ere aurre egin behar izan zien. Oposizio-talde nagusiaren gorakada, Bharatiya Janata Alderdiarena, politika-indarkeriaren gorakadarekin batera gertatu zen. 1992ko abenduan, Ayodhyan, militante hinduek XVI. mendeko meskita bat suntsitzeak indarkeria eta krisi nazionala eragin zituen. Punjaben, Jammun eta Kaxmirren, bestalde, arazo handiak izan zituen Indiatik bereiztearen aldeko mugimenduei aurre egiten.

1996ko maiatzeko hauteskundeetan, bere alderdia galtzaile atera ondoren, lehen ministro kargua utzi zuen. Kongresuko Alderdiaren presidentetza ere utzi egin behar izan zuen, ustelkeria-kasu batengatik auzitegira deitua izan ondoren.

Rao bihotzeko krisi baten ondorioz hil zen New Delhin, 2004an; Hyderabaden erraustu zuten.