Osvaldo Soriano

Neuqueneko Industria Eskolan egin zituen ikasketak, Patagonian, eta motor-lantegi batean hasi zen lanean, Tandil hirian. 1966an kazetari gisa hasi zen lanean. Hiru urte geroago, 1969an, Buenos Airesa joan zen, eta Primera Plana, Panorama, La Opinión eta El Cronista egunkarientzat lan egin zuen, telebistarako eta zinemarako hariak idazteaz gainera. 1973an bere lehen eleberria argitaratu zuen, Triste solitario y final ("Bakarzale tristea eta amaia").

Militarrek aginpidea indarrez hartu zutenean, Parisa erbesteratu zen. Han Cuarteles de invierno ("Neguko kuartelak") eta No habrá más penas ni olvido ("Ez da pena eta ahanztura gehiago izango") idatzi zituen, eta 1983an Argentinara itzuli zenean argitaratu zituen. Urtebete geroago, artikulu-bilduma bat argitaratu zuen, Artistas, locos y criminales ("Artistak, zoroak eta kriminalak") titulupean, eta artikuluak idazten hasi zen Mexiko, Venezuela, Txile, Italia, Alemania eta Frantziako zenbait egunkarirentzat. 1986an A sus plantas rendido un león ("Lehoi bat bere oinetara") eta Donde Geneviéve y el Flaco Martínez perdieron las ilusiones ("Geneviévek eta Flaco Martinezek ilusioak galdu zituzten") argitaratu zituen, eta 1990ean Una sombra ya pronto serás ("Aurki itzala izango zara"). Azken horretan oinarri hartuta Héctor Olivera zinema-zuzendariak film bat egin zuen.