Nikaragua

Nikaraguako antzinako biztanleak Hego Ameriketatik joan eta mendebaldeko itsasaldean kokatu ziren. X. mendean Mexikotik eta Erdialdeko Amerikako beste toki batzuetatik ere iritsi ziren indiar leinu batzuk. Kristobal Kolon 1502an iritsi zen Nikaraguara. Europatik ekarritako eritasunen eta kolonizatzaileen gehiegikerien eraginez, biztanleria asko urritu zen denbora laburrean. 1520an Francisco Fernández de Córdoba espainiarrak Granada eta León hiriak sortu zituen. Bi hirien artean liskar ugari izan ziren sortu zirenetik: León liberalen gune izan zen, eta Granada, berriz, kontserbadoreena eta aristokraziarena. XVII. eta XVIII. mendeetan, ingeles itsaslapurrak Karibeko itsasaldean lehorreratu ziren. Horren ondorioz, Britainia Handiak Miskitoen kosta bere babesean hartu zuen (1740-1786).

1800. urte inguruan, Espainiaren mendetik askatzeko borrokak izan ziren Nikaraguan. 1826an, Erdialdeko Amerikako Probintzien Batasuneko estatu egin zen, baina 1838an elkartea utzi zuen. Nikaraguak 1838an lortu zuen independentzia, eta handik aurrera liberalen eta kontserbadoreen arteko borrokak izan ziren nagusi. Granada eta Leon hiriek hiriburu izan nahi zuten, eta urteetan zehar txandaka izan ziren bata eta bestea, bi hirien arteko hitzarmenez, 1857an bi hirien erdian zegoen Managua hiriburu egin zuten arte.

Kontserbadoreak aginpidean egon ziren XIX. mendearen bigarren erdialdean, baina 1893an liberalak izan ziren nagusi. Liberalek 1909 arte izan zuten aginpidea, Estatu Batuen laguntzaz, kontserbadoreen eskuetan geratu zen arte, hain zuzen. Estatu Batuek armada bidali zuten lehendakariari laguntza emateko, eta han geratu zen 1925 arte. Urte horretan gerra zibila izan zen berriz liberalen eta kontserbadoreen artean. Berriro itzuli zen Estatu Batuetako armada eta liberalak menderatu zituen 1927an. 1928ko eta 1932ko hauteskundeetan liberalak izan ziren irabazle. 1933an Estatu Batuetako armadak alde egin zuen Nikaraguatik, baina hango Goardia Nazionala prestatua utzi zuten istiluak sortzen baldin baziren haiei aurre egiteko.

Anastasio Somoza García (ezkerrean) eta Perón.

1934an, Goardia Nazionaleko Anastasio Somoza García buruzagiak eragin zuen liberalen buruzagi César Augusto Sandinoren hilketa, eta 1936an iritsi zen lehendakaritzara. Hogei urtez egon zen aginpidean. Haren agintaldian ekonomiaren irabaziak somozatarrentzat eta haien aldekoentzat izan ziren. 1956an hil egin zuten, eta haren seme Luis Somoza Debayle izan zen ordezkoa 1967 arte; ondoren haren anaia Anastasio Somoza Debayle izan zen lehendakari. Bitarte horretan, Somozaren aurkakoek, sandinistek (César Augusto Sandinoren omenez) gerrilla sortu zuten 1962an.

1972an lurrikara izugarria izan zen Nikaraguan. Managuan 6.000 hildako izan ziren, eta 300.000 lagun geratu ziren etxerik gabe. Lurrikarak eragindako hondamendiari aurre egiteko atzerriko herrietatik iritsitako dirua Somozaren familiak gorde zuela jakin zenean, izugarri indartu ziren gobernuaren kontrako mugimenduak. Sandinistek bildu zituzten indar horiek, eta matxinatu eta aginpidetik bota zuten Somoza, 1979an. Urte hartatik 1985 arte, Frente Sandinista de Liberación Nacional (Nazio Askapenerako Fronte Sandinista, FSLN) erakundearen Batzordea egon zen aginpidean, Daniel Ortega lehendakaritzan zela. Bestalde, Nazioa Berritzeko Gobernuaren eskuetan zeuden aginpide eragilea eta legegintzako aginpidea, eta Estatuko Kontseiluaren aholkua zuen egiteko horretan. Sandinisten gobernuak Somozaren familiaren esku zeuden ondasunak bereganatu zituen. Harreman estuak izan zituen Sobietar Batasunarekin eta Kubarekin, eta Estatu Batuekin, berriz, gero eta okerragoak. 1980. urte inguruan, Estatu Batuen laguntzarekin, sandinistak gobernutik kentzeko talde armatuak sortu ziren (Contra delakoa).

Violeta Chamorro

1984an hauteskundeak izan ziren, eta sandinisten esku zegoen administrazio berri batek hartu zuen ordu arteko Batzordearen lekua, 1985ean. 1986-1987 urteetan, Erdialdeko Amerikako hainbat herrialde bake-hitzarmenak prestatzen eta sinatzen ahalegindu zen. Horren ondorioz, 1989an, zazpi urtez indarrean egondako salbuespen-egoera amaitu zen Nikaraguan. Hala, 1990eko otsailaren 25ean, hauteskundeak egin ziren, nazioarteko behatzaileak bertan zirela; UNO (Oposizioko Nazio Batasuna, zentro-eskuineko 14 alderdi politiko biltzen zituena) atera zen garaile, eta Violeta Chamorro hautatu zuten lehendakari urte bereko apirilean.

1990etik 1996ra, Violeta Chamorroren gobernu-taldearen trantsizio demokratikoaren prozesua eta berradiskidetze nazionala burura eramatea izan zen zeregina. Contrak armak utzi zituen, Estatu Batuek blokeoa altxatu zuten, eta sandinistek, beren aldetik, onartu zuten indar-erlazio berrian gutxiengoa izatea. Militar erregularren %90 desmobilizatuak izan ziren. Gerra amaitzeak bide eman zion Nikaraguako ekonomiari zegoen zulotik ateratzeko, baina zereginak pilatzen zitzaizkion: Ameriketako herrialderik behartsuenetakoa zen Nikaragua, kanpo-zorraren astuntasunak leherturik zeukan eta ez zen gai biztanleria aktiboaren %40ri baino gehiagori lana emateko.

Daniel Ortega

Sandinistak ahalegindu ziren 1990ean galdutako agintea berreskuratzen, ekonomia-krisiak eragindako egonezinari probetxu atereaz, baina demokratizazio-prozesuak beste norabide bat hartu zuen 1995eko konstituzioaren erreformatik aurrera. Sandinistak ez ziren, harrezkero, oposizioko beste indar bat baizik. 1996ko azaroko hauteskundeak liberal batek irabazi zituen, Arnoldo Alemánek, baina lehenago UNO osatu zuten indar politikoak zeuden atzetik. Lehendakari berriak Violeta Chamorrok hasitako liberalizazio-politikarekin jarraitu zuen, eta atzerriko inbertsioak erakartzen ahalegindu zen. Inflazioa jaistea eta hasita zegoen zenbait azpiegitura-proiektu gauzatzea lortu zuen. Baina Nikaraguaren berpizte erlatibo hori txiki-txiki eginda geratu zen, 1998ko urrian Mitch urakana pasatu zenean. Milaka eta milaka pertsona desagertu ziren, nikaraguarren %10 bizilekurik gabe geratu zen, errepide-sarearen bi herenak hondaturik geratu ziren, eta nekazaritza-uzten %70 galdu zen.

2001ean alderdi liberalak irabazi zituen berriro ere hauteskundeak, Enrique Bolaños buru zela. Bolañosek Alemán presidentearen kontrako salaketak ikertzen jarraitu zuen (dirua zuritu izana eta ustelkeria), eta azkenik, 20 urteko kartzela-zigorra ezarri zioten lehendakari ohiari. Alemánen aldeko hainbat kidek eta kongresuko beste hainbatek, kide sandinistekin bat eginik, Bolaños lehendakariaren eta haren ministroen boterea mugatu zuten, eta dimiti zezan eskatu zioten. 2006ko hauteskundeen ondoren, Daniel Ortega itzuli zen lehendakaritzara. 2011ko eta 2016ko hauteskundeetan berriz aukeratua izan zen.[4]

Nikaragua herrialde behartsua da, eta areago Mitch urakanak 1998an eragindako txikizioaren ondoren. Haize-erauntsi ikaragarri haren aurretik, gainera, biztanleen erdiak, gutxi gorabehera, bizitzeko gutxieneko premiak estali ezinik bizi ziren.

Nekazaritza da herrialdeko jarduera nagusia, sektore horretatik zuzenean bizi den biztanle-kopurua alde bat utzirik, industria gehiena ere nekazaritza-produktuen elaborazioan oinarritzen baita. Barne produktu gordinaren %14,8 nekazaritzari dagokio (2016ko datua), eta sektore horretan enplegatzen da biztanleria aktiboaren %31.[7] Lantzen diren gaiei dagokienez, bizibidea ateratzekoak eta salmentarakoak bereizi behar dira: lehenbizikoen artean artoa, arroza, basartoa eta babarrunak dira nagusi, eta bigarrenen artean, berriz, kafea, kotoia, bananak, azukre-kanabera eta kakaoa. Laranjak, tapioka, ananak eta sesamoa ere ekoizten dira. Abeltzaintza (behiak, zerriak eta hegaztiak), behi-hazkuntza bereziki, garrantzi handiko jarduera da, Nikaraguaren erdialdean batez ere, eta haragia esportatzeko adina ekoizten da. Basoaren ustiapenak (kaoba, zedroa, palisandroa) nolabaiteko garrantzia baino ez du, garraio-azpiegiturarik eza dela eta. Arrantza, bestalde, molde zaharren arabera egiten da, bai ur gazitan nola gezatan (aintzira eta ibai handi asko ditu). Arrantzatutako gehiena Nikaraguan bertan kontsumitzen da, eta esportaziorako espezie nagusia izkirak dira.

Bigarren sektoreari –industria eta meatzaritza– BPGaren %24,2 dagokio eta biztanleria aktiboaren %18 enplegatzen da bertan[7]. Ustiatzen diren mea-baliabideen artean aipatzekoak dira urrea (nagusia), kobrea eta zilarra. Industria, batik bat, Nikaraguan ekoiztutako gaien lanketan oinarritzen da, janari eta edari industrian gehienbat: azukrea, garagardoa, rona, olioa, haragi-kontserba; pospologintza, larrugintza, kotoi-ehungintza; petrolio-findegi bat eta porlan-lantegiak ere badira. Nikaraguak erregaiak inportatu beharra du, baina zentral hidroelektrikoetatik lortzen du behar duen energiaren parte handi bat.

Merkataritza-balantzan defizit handia du Nikaraguak. Esportatzen dituen gaien artean kafea, itsaskiak (izkirak), haragia, azukrea, urrea eta bananak daude. Inportatzen dituen produktu nagusiak, berriz, kontsumorako ondasunak, makineria eta tresneria, eta petrolioaren deribatuak dira. Nikaraguarekin merkataritza-harreman gehienak dituzten herrialdeak hauek dira: Estatu Batuak, Erdialdeko Amerikako herrialdeak, Alemania, Kanada, Venezuela eta Japonia.

1998an, abian jarritako hainbat ekonomia-erreformari esker, hamar urteko gerra zibilaren ondorio latzak atzera uzten hasita zegoen, eta ekonomia-hazkunde indartsua bizi zuen, baina urte horretako udazkenean, Mitch urakanak hankaz gora bota zituen ekonomia-indize guztiak eta, herrialdea suntsiturik utzi ondoren, lehenaz gain, gogortu egin zuen Nikaraguaren etorkizuna. Gutxi gorabehera, 1.000 milioi dolarreko kalteak eragin zituela kalkulatzen da[8]. Kalterik handienak, milaka pertsonak bizia galtzeaz gainera, nekazaritzan izan ziren, sektore horretakoak baitira Nikaraguako esportazio gehienak. Hala, 1999an, 900 milioi dolar inguruko merkataritza-defizita jasan zuen Nikaraguako ekonomiak. Nazioarteko laguntza asko zuzendu ziren, harrezkero, Nikaraguara.

• Ruben Dario (1867- 1916), poeta.
• Augusto Sandino (1895- 1934), iraultzailea.
• Anastasio Somoza (1896-1956), militarra eta diktadorea.
• Ernesto Cardenal (1925-2020), teologoa eta poeta.
• Violeta Chamorro (1929-), politikaria.
• Carlos Fonseca (1936-1976), politikaria.
• Sergio Ramírez Mercado (1942-), idazle eta politikaria.
• Daniel Ortega (1945-), politikaria.
• Arnoldo Alemán (1945-), politikaria.
• Gioconda Belli (1948-), idazlea.

• es Herrialdeko webgune ofiziala, presidencia.gob.ni
• Nikaragua, argia.eus
• (Ingelesez) CIA - World Factbook Geografia, biztanleria, politika eta ekonomia datuak.

Amerikako herrialde eta lurraldeak
Ipar Amerika eta Karibea	Estatu burujabeak: Ameriketako Estatu Batuak • Antigua eta Barbuda • Bahamak • Barbados • Belize • Costa Rica • Kuba • Dominika • Dominikar Errepublika • El Salvador • Grenada • Guatemala • Haiti • Honduras • Jamaika • Kanada • Mexiko • Nikaragua • Panama • Saint Kitts eta Nevis • Santa Luzia • Saint Vincent eta Grenadinak • Trinidad eta Tobago Dependentziak: Groenlandia (Danimarka) • Guadalupe ∙ Martinika ∙ Saint Barthelemy ∙ Saint Martin ∙ Saint Pierre eta Mikelune (Frantzia) • Aruba · Holandarren Antillak (Herbehereak) • Aingira · Bermuda · Birjina uharte britainiarrak · Kaiman uharteak · Montserrat · Turkak eta Caicoak (Erresuma Batua) • Puerto Rico · Birjina Uharte Estatubatuarrak (Ameriketako Estatu Batuak)	Hego Amerika	Estatu burujabeak: Argentina • Bolivia • Brasil • Txile • Kolonbia • Ekuador • Guyana • Paraguai • Peru • Surinam • Uruguai • Venezuela Dependentziak: Guyana Frantsesa (Frantzia) • Falklandak (Erresuma Batua)