Astamenda

Galburu trinkoetan dituen infloreszentziengatik bereizten da, fruituetan zertxobait argiagoak. Gainera, hostoak iletsuagoak eta oso zimurtuak ditu, zabalak, salbiaren antzekoak. Mendafinaren antzeko usain leuna du. Loreak zuriak edo arrosak dira.

Hezetasun apur bat duten lurzoruetan bizi da; ur-ibilguetatik gertu. Sasiekin eta ihitokiekin bizi ohi da. Mediterraneo osoan dago, eta zertxobait arraroagoa da Europako iparraldean.

Analgesikoa: infusioa sukarra eta buruko mina tratatzeko erabiltzen da

Antiseptikoa

Karminatiboa

Digestiboa

Dosi altuetan toxikoa da eta haurdun dauden emakumeek ezin dute hartu.

Menda ugari dugu inguruan: astamenda, mandaza, batana, menda_na, xipa-belarra, txipa-belarra, ardi-belarra, kukuso-belarra, asta-piperra, mendazuria, mendabeltza, mendaurdina, peldoa, txortaloa... Erabilera zabala dute: sendabelar, edaritarako, jakien gozagarri... Gure amonak astamendarekin sorta egin, logela goitik behera igurtzi eta gero ohepean uzten zuen. Ile urdinetan hautsak bildu eta arkakusoen aurkako erremedioa; gero ikasi nuen kukuso-belarra esaten zaiola, eta Lekeition, jakina, ardi-belarra.[1]