Maximiano García Venero

Nautikako ikasketak egin zituen bere jaioterrian. Gaztetan, Lanaren Konfederazio Nazionala (CNT) sindikatu anarko-sindikalistan afiliatu zen.[1] 1924an bere kazetaritza-karrera hasi zuen, lehenik tokiko hainbat egunkaritan kolaboratuz, hala nola La Atalaya, El Noticiero Montañés, La Región, El Pueblo Cántabro, La Voz de Cantabria, eta geroago estatukoak, hala nola Madrilgo La Voz eta El Sol, eta Bilboko El liberal, baita Associated Press eta atzerriko beste argitalpen batzuetan ere.

1931ko uztailean, Kantabria utzi eta Madrilen jarri zen bizitzen. 1934an, espainolismo erradikalarekin kontaktua izan zuen, antzinako obedientzia ideologiko anarkoksindikalistatik aldendu zen eta Falange Españolan afiliatu zen, non Prentsa departamentuaren zuzendaritza hartu zuen. Erakundeko buruak, José Antonio Primo de Riverak, izendatu zuen Arriba izeneko egunkari proiektatua aurrera eramateko, baina ez zuen argia ikusi. 1936ko otsaileko hauteskundeen ondoren, Kataluniako lurralde-buruak izendatu zuen, eta probintzia-aginteak berrantolatzera bidali zuen. Roberto Bassas aurreko karguaren titularra atxilotu ondoren, eta urte horretako uztailaren 18ko altxamenduaren aurretik izandako polizia-ekintza gogorragatik, nabarmen hondatuta zeuden probintziak. Egun horietan, Bartzelonako Solidaridad Nacional egunkari falangista sortu zuen, eta CNTn infiltratu zen, sator gisa. Bertan, Gerra Zibila hasi ondoren, infiltratu gisa garrantzi handia izan zuten talde autonomoak eratu zituen.

1936an eta 1937an Iruñeako Arriba España egunkarian kolaboratu zuen, "Tresgallo de Souza" ezizenarekin, bere hirugarren eta laugarren abizenak. Frankistek Falange Española Tradicionalista (FET) sortu zuten indar bateratzearen ondoren, Francoren alderdi bakarra, atxilotu egin zuten fusioaren aurkako jarreragatik, baina handik gutxira aske utzi zuten. Borrokaren ondoren, Donostian La Voz de Guipúzcoa zuzendu zuen eta zenbait egunkari probintzial sortu zituen: Castelló de la Planako Mediterraneo eta Valentziako Levante.

1940ko hamarkadan Ya egunkarian idatzi zuen. 1962an Hedillarekin Falangeko buruzagi nazional ohi horren memoria batzuk egitea hitzartu zuen. Liburua Parisen argitaratu zen 1967an.[2] 1969ko azaroan, Hedillarekin berarekin Pueblo egunkarian kazetaritza-eztabaida bat izan zuen, memoria-liburu horren inguruabarren eta onuradunen inguruko desadostasunak zirela eta.[3]

• Víctor Pradera, guerrillero de la unidad, Editora Nacional (1943).
• Rius y Taulet, 20 años de Barcelona, Editora Nacional, Madril (1943).
• Historia del nacionalismo catalán, 1793–1936, Editora Nacional, Madril (1944).
• Historia del nacionalismo vasco, 1793–1936, Editora Nacional, Madril (1945).
• Historia del parlamentarismo español (1946).
• Vida de Cambó, prologado por Gregorio Marañón (1952).
• Antonio Maura (1907-1909) (1953).
• Melquíades Álvarez: Historia de un liberal, Editorial Alhambra (1954).
• Historia de las Internacionales en España (1958).
• Testigo en Argelia, Ediciones del Movimiento (1958).
• Alfonso doce. El Rey sin ventura, Ediciones S.C.L., Madril (1960).
• Historia de los movimientos sindicalistas españoles, Ediciones del Movimiento, Madril (1961).
• Torcuato Luca de Tena y Álvarez-Ossorio, una vida al servicio de España (1961).
• Canarias. Biografía de la región atlántica (1962).
• Santiago Alba, monárquico de razón, Aguilar, Madril (1963).
• El general Fanjul, Madrid en el Alzamiento nacional, Ediciones Cid, Madril (1967).
• Falange en la guerra de España: La Unificación y Hedilla, Ruedo Ibérico (1967).
• Historia del nacionalismo vasco (Edición definitiva), Editora Nacional, Madril (1968).
• Eduardo Dato. Vida y sacrificio de un gobernante conservador, Arabako Foru Aldundia, Gasteiz (1969).
• Historia de la unificación, Distribuciones Madrileñas, Madril (1970).
• Testimonio de Manuel Hedilla, Ediciones Acervo (1972).
• Madrid, julio de 1936, Ediciones Tebas, Madril (1973).

• (Gaztelaniaz):Espainiako Historia Errege Akademiaren webguneko biografia.