Marie Dorigny

Marie Dorigny (Grenoble, 1959ko abenduaren 26a) argazkilari frantziarra da.

Marie Dorigny

(2017)
Bizitza
JaiotzaGrenoble, 1959ko abenduaren 26a (64 urte)
Herrialdea Frantzia
Jarduerak
Jarduerakartista bisuala eta fotokazetaria
Jasotako sariak
KidetzaAgence MYOP (en) Itzuli

MYOP agentziako kide, World Press Photo Award saria eman zioten 1991n.

Biografia

Marie Dorigny 1959ko abenduaren 26an jaio zen Grenoblen.[1] Letretako irakasle izan nahi izan zuen. Letretako unibertsitate-ikasketa orokorretako diploma (Deug) bat pasatu ondoren, bi lizentziatura lortu zituen Sorbonan, eta frantseseko laguntzaile bihurtu zen Estatu Batuetan. Frantziara itzultzean, prentsara itzuli zen, eta kazetari bihurtu.[1]

Lan ibilbidea

Prentsako argazkilari autodidakta bihurtu zen, eta lehen erreportajea Errumaniako iraultzaren karietara egin zuen, 1989an.[2] 1991n, World Press Photon sari bat eman zioten, Vietnamgo agente laranjaren hondamendiei buruzko erreportaje batengatik.[3]

1990eko ekainetik aurrera REA agentziarentzat lan egin ondoren, Sipa Press-en sartu zen 1999an, eta Capa agentziako kazetari-talde batekin joan zen bost herrialdetako haurren esplotazioa ikertzeko. Life aldizkariak baloi bat egiten ari den haur baten argazkia argitaratu zuen, eta Nike taldea behartu zuen onartzera “baietz, haurren lana bazela, baina ez zela bere eskumenekoa, herrialde horien tradizioetan baitzegoen”.[4] 2002an, Editing agentziak zabaldu zuen argazki hori.[5]

Bere ibilbidean zehar, Marie Dorignyk denboran luzatzen diren hainbat gai lantzen ditu: giza eskubideak eta emakumeen eskubideak, haurren lana, immigrazio klandestinoko sareak, esklabotza-modu garaikideak Kaxemirren, Vietnamen, Errumanian, Indian, Nepalen, baina baita Parisko aldirietan ere.

Nazioarteko erakundeentzat lan egin zuen, hala nola Nazioarteko Lan Erakundearentzat, Nazio Batuentzat eta Europako Parlamentuarentzat, hain zuzen, harentzat joan zen 2015eko abenduan Lesbos uhartera, Mazedonia eta Alemaniarekiko mugan, migrazio-krisia dokumentatzeko emakume errefuxiatuek, bereziki Siriatik, Iraketik eta Afganistanetik datozenek, dituzten zailtasunen bidez.[6][7]

MYOP agentziako kide 2016tik, bere argazkiak komunikabide hauek argitaratu dituzte: Libération, Le Monde, L'Express, L’Obs, Elle, GEO, La Croix, La Vie, Polka Magazine, Life Magazine, The Independent, Der Spiegel, Time Magazine, National Geographic.[1][8][9][1][10]

Erakusketak
  • 1998: L’esclavage domestique, Galeries Fnac[5]
  • 2006: Pour une photographie engagée, erakusketa kolektiboa, Bibliothèque Nationale de France
  • 2014: Main basse sur la terre, Maison européenne de la photographie, Paris[11][12]
  • 2015: Main basse sur la terre, Étonnants voyageurs, Palais du Grand large, Saint-Malo[13]
  • 2016: Les femmes réfugiées et demandeuses d’asile dans l’UE, Parlementarium, Bruxelles[9][14]
  • 2016: Displaced, femmes en exil, Visa pour l’image, Perpignan[6][7]
  • 2016: Displaced, femmes en exil, Printemps photographique de Pomerol[9]
  • 2019: Népal, le pays qui n’aimait pas les femmes, Festival BarrObjectif, Barro[15]
  • 2020: Displaced, femmes en exil, Château du Val Fleury, Gif-sur-Yvette[16]

Argitalpenak
  • Marie Dorigny, Sorj Chalandon, Enfants de l’ombre, Paris, Éditions Marval, 1993, 120 p. (ISBN 2862341266)
  • Marie Dorigny, Chieko Ishikawa et Viviane Moos, Sœurs du Sud, Paris, Éditions Marval, 1994, 123 p. (ISBN 978-2862341651)
  • Marie Dorigny, Marc Epstein, Cachemire, le paradis oublié, Paris, Éditions du Chêne, 2004, 160 p. (ISBN 978-2842775407)[8]
  • Marie Dorigny, L’inde invisible, CDP Éditions, coll. « Visa Pour L'image “20 Ans” », 2008 (ISBN 978-2-35130-011-4)
  • Europe : échelle 27 / testua Laura Serani eta Michel Foucher; argazkiak Patrick Bard, Christophe Beauregard, Marie Dorigny eta al. Paris : Trans photographic press, 11/2008, 178 p. ISBN 978-2-913176-52-2

Sariak
  • 1991: World Press Photo Award, “Nature, Stories”, hirugarren saria, Vietnamgo agente laranjaren hondamendiei buruzko erreportaje batengatik[3]
  • 1993: Unicef saria, “Enfants de l'ombre” 1993ko haurrentzako liburu onenarengatik, Éditions Marval[5]
  • 1998: fotokazetari gaztearen Kodak saria, etxeko esklabotzari buruz egindako lanagatik
  • 2013: Grand Prix Photos-Pays de Château-Gontier, “Népal, le pays qui n’aimait pas les femmes” erreportajearengatik.[5]
  • 2013: Agence Française de Développement / Polka Magazine saria, "Main basse sur la terre" lanagatik[12]

Erreferentziak
  1. Marie Dorigny photographe. .
  2. Marie Dorigny. .
  3. 1991 Marie Dorigny NAS3-AJ | World Press Photo. .
  4. Marie Dorigny : “Je ne peux pas faire beaucoup plus que ces photos”. 19/02/2001.
  5. Marie Dorigny. 2019-11-21.
  6. Caroline Laurent-Simon. (2016-08-29). Visa pour l'image : ces femmes qui fuient l'enfer - Elle. .
  7. magazine, Le Point. (2016-09-05). A Visa pour l'Image, le long calvaire des femmes réfugiées. .
  8. Léia Santacroce. (15/03/2019). 40 ans de GEO : Marie Dorigny se souvient de son reportage au Cachemire. .
  9. Armelle Canitrot. (2016-03-20). «Marie Dorigny, photographe engagée» La Croix ISSN 0242-6056..
  10. National Geographic. Les "chrétiens cachés" de l'île de Kyushu | Myop. .
  11. Marie Dorigny, prix photo AFD à la MEP. 10 novembre 2014.
  12. Alain Mingam. Marie Dorigny, Prix Photo AFD 2013. .
  13. Voyageurs, Etonnants. (2021-09-26). Marie Dorigny : Main basse sur la terre. .
  14. Louis Tardy. (7 Mars 2016). L'immigration au cœur de la Journée des Droits des Femmes | Actuphoto. .
  15. laurenn. (2019-06-04). Marie Dorigny_ Népal, le pays qui n’aimait pas les femmes. .
  16. Femmes d’un monde à l’autre, Marie Dorigny, Claudine Doury. 2020-10-12.

Ikus, gainera

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.