María Cancio

María Cancio, Locura de amor (c. 1901) draman; Audouard-en argazkia.

Bere arte goraldia XX. mendearen lehen herenaan izan zen. Bereziki gogoratuak dira María Guerreroren eta Fernando Díaz de Mendozaren Konpainian karasteristika gisa egindako interpretazioak, hala nola San Quintingoa (1894), Kondenatuak (1894), Piztia (1896), Mariucha (1903) eta Aitita (1904) estreinaldiak, denak Benito Pérez Galdosenak,

Zapatu gaua (1903), Udazkeneko arrosak (1905), Maitasuna baino gogorragoa (1906), Haur printzesa (1906) eta Armazoi eremua (1916), bostak Jazinto Benaventerenak

Jenio alaia (1906), Loreak (1908) eta Malvaloca (1912), Álvarez Quintero anaienak.

Armiarma (1908), Ángel Guimarárena.[1]

Ciden alabak (1908), Maria ausarta (1909), Flandesen egunkia gorde da (1910), Errege trovadorea (1911) lauak Eduardo Marquinarenak.

Iturri mikatza (1910), Manuel Linares Rivasena

Maitasunak eta maitakeriak (1908), Álvarez Quintero anaiena

Rosalinda markesa (1912), Valle-Inclánena

Malenkoniak (1906) eta Gaizkiaren indarra (1914), biak Manuel Linares Rivasenak

Azken bekatua (1918) Pedro Muñoz Secarena.

Maria_Cancio_eta_Maria_Guerrero.

Guerrero-Díaz de Mendoza konpainiatik igaro ondoren, urte batzuetan Enrique Borrás konpainian lan egin zuen, eta arrakasta berriak lortu zituen. Besteak beste, Luis Fernández Ardavínen Kanpaia (1919) aipa daiteke.

• Antzerkiaren hiztegia. Manuel Gómez García. 141. orrialdea
• Nekrologikoa ABC egunkarian, 1939ko apirilaren 22an