Maoriera

• 1814an, misiolari batzuk saiatu ziren, lehenengo aldiz, maoriera alfabeto erromatarrez idazten.
• 1840an, Waitangiko ituna sinatu zuten. Orduan, Zeelanda Berriko hizkuntza nagusia zen artean.
• 1842an, lehenengo egunkaria argitaratu zuten.
• 1850eko hamarkada inguruan haren gutxitze prozesua hasi zen, Erresuma Batutik joandako pertsonen hizkuntza nagusituz joan ahala, ingelesa alegia. 1858an 56.000 maori inguru erroldatu zituzten.
• 1860ko hamarkadatik, eskolan maoriera erabiltzea debekatzen hasi ziren; horren ondorioz, hizkuntzaren prestigioa murriztu egin zen.1867an, berriz, Native Schools Act dekretua kaleratu zuten.

• 1920 inguruan, Sir Āpirana Ngata hasi zitzaien maori komunitateei ohartarazten hizkuntzaren erabileraren garrantziari buruz.
• 1930eko hamarkadan, maori gehienek artean maorieraz egiten zuten.
• 1940ko hamarkadan hasi zen hirietarako emigrazio handia. Hortik aurrera hiztun galera izugarria izan zen.
• 1961ean, Hunn Report txostenak maoriera maorien bizimoduaren aztarna edo erlikiatzat jo zuen.
• 1970eko hamarkadaren hasieran, hiriguneetako talde batzuek (Ngā Tamatoa eta Te Reo Māori Society) ekin zioten hizkuntzaren biziberritzeari.
• 1975 inguruan, inkesta batek azaldu zuen maorien % 20k (70.000 pertsona, gehienak adinekoak) bakarrik hitz egin zezaketela jariotasunez. Urte hartan, Ngāti Raukawa, NgātiToa eta Te Āti Awa taldeek hasi zuten Whakatipuranga Rua Mano hizkuntza ekimena.
• 1978an, Rūātoki School lehendabiziko eskola elebidun bilakatu zen.
• 1980ko hamarkadan hasi ziren lehenengo irrati emisioak: Te Upoko o te Ika eta Radio Ngāti Porou.
• 1986an, 50.000 hiztun kalkulatu zituzten, maorien % 12.
• 1987an, Māori Language Act dekretuaren bidez, maorierak estatus ofiziala lortu zuten. Te Taura Whiri i te Reo Māori eta Te Kōhanga Reo National Trust erakundeak sortu zituzten.
• 1993an, Te Māngai Pāho hedabideetako agentzia sortu zuten. Ordurako, tokian tokiko 20 irratik emititzen zuten herrialde osoan.
• 1995an, He Taonga Te Reo (Hizkuntzaren urtea) ospatu zuten.
• 1997an kalkulatzen zen 13.000 haurrek, 32.000 ikaslek ertaineko zikloetan eta beste 55.000 heldu inguruk maoriera ikasten zutela.

• 2001ean, Health of the Māori Language Survey inkestak 136.700 hiztun jo zituen guztira.
• 2003an, 7th Polynesian Languages Forum – Te Reo i te Whenua Tipu jardunaldiak antolatu ziren, Wellingtonen.
• 2004ko martxotik, Māori Television hasi zen emititzen, ele bietan.

1950eko hamarkadan maori buruzagiak maorieraren galeraz kezkatzen hasi ziren.[2] 1970ko hamarkadan hizkuntza biziberritzeko hainbat estrategia jarri ziren martxan, Kōhanga Reo mugimendua, murgiltze-eredua ezartzeko haurren artean. 1985ean finantzatu zen lehen Kura Kaupapa Māori programa, 1-8 urteko haurrentzat; eta geroago, lehen Wharekura programa (9-13 tarteko haurrentzat). 2011rako argi geratu zen, 1980ko eta 1990eko hamarkadetako biziberritzea benetakoa izan bazen ere, batez ere hiztun zaharren aktibazioarengatik, beherako joerak segitzen zuela. 2011ko azterketan, arrazoiok aipatzen dira:[3]

• hizkuntza zabaltzen lagundu zuten hiztun zaharren galera,
• biziberritzea bultzatzeko sortutako erakundeek sortutako konplazentzia,
• hezkuntzaren kalitatearen inguruko zalantzak, irakasle onak falta egon zen eskaerarako,
• gehiegizko kontrola eta zentralizazioa, herri mugimendua neutralizatu zuena,
• baliabide falta curriculum osoa te reo Māori hizkuntzan bideratzeko, eta
• ingeles mintzatuaren bultzada izugarriak sortutako neke linguistikoa.

Horren aurrean Waitangi txostenak lau funtsezko aldaketa proposatu zituen:

1. Te Taura Whiri erakundeari (Maori Hizkuntza Batzordea) hizkuntza biziberritzeko lidergoa eramatea.
2. Erakunde horretan maori komunitatearen parte hartzea arautzea, partaideen erdia izendatuz.
3. Ahalmen eta baliabide gehiago ematea erakundeari, beste agentziak eta erakunde lokalak lankidetzan ari daitezen biziberritzeko prozesuan. Adibidez irakasleen trebakuntza ziurtatzeko, curriculum-ak onartzeko edo maori ikasle kopuru batetik gorako eskoletan planak bideratzeko.
4. Eskolek eta administrazio lokalek iwi-ak (Maori tribuak edo tribu-federazioak) kontsultatu behar dituzte plangintzak prestatzean, rol zentrala hartuz hizkuntzaren biziberritzean.

2015ean hasita maorieraren berpizkundea zabaldu da, eta nazio-ondare komun eta kultura-nortasun partekatu gisa hartu da, baita sustrai maori gabeko Zeelanda Berriko biztanleen artean ere. 2018ko inkestek adierazi zutenez, "maorierak estatus altua du gaur egun Maori gizartean, eta onarpen positiboa herrialdeko maori ez diren gehienen aldetik".[4]

Hizkuntzaren estatusa eta ospea handitu ahala, ikasteko eskaera ere handitu egin da. Enpresetan ere erabilera sustatu da, Google, Microsoft, Vodafone NZ eta Fletcher Building besteak beste, presaka ibili dira joera horrekin bat etortzeko, hizkuntzari eustean bezeroek pentsa dezaten enpresek "Zeelanda Berriarekiko konpromisoa" dutela. Maoriera gero eta gehiago entzun zen komunikabideetan eta politikan. Jacinda Ardern Lehen ministroak, adibidez, alabari maorierazko bigarren izen jarri zion (Aroha, "maitasuna" esan nahi duena), eta esan zuen eta ingelesa ikasiko zituela esan zuen. Alien Arms eta Maimoa musika-talde maorien arrakastak are gehiago handitu zuen hizkuntzaren presentzia sare sozialetan.[5] 2017ko abuztuan, Rotorua izan zen lehen hiria maori-ingeles elebidun deklaratzen.[6]

2019an, Zeelanda Berriko Gobernuak Maihi Karauna izeneko estrategia jarri zuen abian hizkuntza biziberritzeko: helburua 2040erako milioi bat maoriera hiztun lortzea da.[7] Urte berean Kotahi Rau Pukapuka Trust eta Auckland University Press bertako eta nazioarteko literaturako liburutegi garrantzitsu bat maorieraz argitaratzen hasi ziren.[8]

Gorriz eta laranja ilunaz markatuta, komunitaterik trinkoenak ageri dira.

Historikoki bi dialekto multzo handi bereizi dira, Ipar Uhartekoa eta Hego Uhartekoa hurrenez hurren, eta Hego Uharteko maoriera galtzear bide dago. Zatiketa handi horren barruan eskualde-aldaketak ere gertatzen dira, eskualdeetako iwi artean gertatzen direnak nagusiki. Aldaera nagusiak hitzen ebakeran, hiztegian eta lokuzioetan gertatzen dira. Maorierazko hiztun batek ez du arazorik beste dialektoak ulertzeko.