Fabrikazioa

Aiztoak egiteko silexezko nukleoa, 40000 BP inguru.

Giza arbasoek harrizko objektuak eta bestelako tresnak egin zituzten Homo sapiens, duela 200.000 urte inguru, agertu baino askoz lehenagotik.[5] Harrizko erremintak fabrikatzeko lehen metodoak, Olduvai aldiko «industrian», Etiopiako Rif Haran Handian hasi ziren, duela 2,5 milioi urte, ordukoak baitira tresnen erabileraren zuzeneko lehen frogak.[6][7] Harrizko tresna bat egiteko, ezkatatze propietate espezifikoak dituen harrizko «nukleo» gogor bat (adibidez, suharria) kolpekari batekin jotzen zuten. Harriak askatutako printzak ertz zorrotzekoak ziren, tresna gisa erabil zitezkeenak.[8] Tresna haiek, neurri handi batean, laguntza handia eman zioten ehiztari biltzaileen bizimoduan lehen gizakiari, beste tresna batzuk sortzeko material bigunagoetatik abiatuta, hala nola hezurrak eta zura.[9] Erdi Paleolitoan, orain dela 300.000 urte gutxi gorabehera, prestaturiko nukleo baten teknika berri bat asmatu zuten, nukleo bakarreko harri batetik abiatuta, aizto ugari azkar sortzeko.[10] Goi Paleolitoan, duela 40.000 urte inguru, presioa erabiltzen hasi ziren harri printzak lantzeko: zurez, hezurrez edo adar zati batez egindako puntzoi bat erabiltzen zuten harri printza oso xeheki lantzeko.[11] Neolitikoan, harri leunduko tresnak harri gogorretatik abiatuta egin ziren, hala nola suharria, jadea, jadeíta eta eskisto berdea. Aizkora leunduak erabiltzen ziren, harrizko beste tresna batzuez gain; besteak beste, punta litikoak, labanak eta arraspak, edo material organikoz egindako tresnak, hala nola zura, hezurra eta adar zatiak.[12]

Brontze Aroko ezpata edo labana ahoa.

Kobrearen galdaketa sortu zen, itxura denez, kiln zeramikaren teknologiak tenperatura handi samarrak lortzeko aukera mean zuenean.[13] Zenbait elementuren kontzentrazioa, hala nola artsenikoa, handitu egiten da kobrezko mineralen biltegien sakontasunarekin eta artseniko-brontze mineral horien galdaketarekin; izan ere, mineral hori behar adina gogortu daiteke tresnak fabrikatzeko.[13] Brontzea aleazio bat da, kobrea eta eztainua; kontuan izanik eztainua munduko aztarnategi gutxi batzuetan dagoela, denbora asko igaro behar izan zuen brontzea orokortu baino lehen. Brontze Aroan, brontzeak aurrerapen handia ekarri zuen, harriaren aldean, tresnak fabrikatzeko material gisa, bai propietate mekanikoengatik (erresistentzia eta harikortasuna), bai moldeetan urtu zitekeelako, forma katramilatuko objektuak egin ahal izateko. Brontzeak asko aurreratu zuen ontzigintza teknologia, brontzezko tresna eta gako hobeekin, horrek ordeztu baitzuen ontzi kroskoaren oholak lokarri ehunarekin lotzeko metodo zaharra, zurean egindako zuloetatik pasatzen zena.[14] Burdin Aroan, brontzearen ordez burdina eta altzairua erabiltzen hasi ziren armak eta tresnak fabrikatzeko modu orokortu batean.[15] Burdina galdatzea zailagoa da eztainua edo kobrea baino, burdinurtuak beroan lan egitea eskatzen baitu eta bereziki diseinatutako labeetan baino ezin baita urtu. Ez dago argi burdinurtua non eta noiz aurkitu zuten, hein batean zaila delako nikela duten meatzetatik ateratako metala eta beroan landutako burdina meteoritikoa bereiztea.[16]

Antzinako zibilizazioen hazkundean, teknologia asko sortu ziren fabrikazioan egindako aurrerapausoengatik. Sei makina sinple klasikoetako batzuk Mesopotamian asmatu ziren.[17] Baita ere, mesopotamiartzat jotzen da gurpilaren asmakuntza. Tornuaren mekanismoa buztintza tornuarekin agertu zen, Mesopotamian (gaur egungo Iraken) K.a. V. milurtekoan.[18] Papiroz egindako Egiptoko papera eta buztina Mediterraneoko arro osora hedatu eta esportatu ziren. Antzinako egiptoarrek erabilitako eraikuntza teknika primitiboek batez ere buztinez, hareaz, lohiz eta beste mineral batzuez osatutako adreiluak erabiltzen zituzten.[19]

Trikotamakina, Framework Knitters Museoa (Ruddington, Nottinghamshire).

Erdi Aroan erabateko aldaketa gertatu zen asmakizun berrien tasan, ohiko produkzio bideak kudeatzeko moduan eta hazkunde ekonomikoan. Papergintza, txinatarrek II. mendean sortutako teknologia, Ekialde Hurbilera iritsi zen, VIII. mendean txinatar paper fabrikatzaile talde bat harrapatu zutenean.[20] Papera fabrikatzeko teknologia Europara zabaldu zen omeiarrek Hispania konkistatu zutenean.[21] XII. mendean paper fabrika bat ezarri zen Sizilian. Europan, papergintzarako mamia egiteko zuntzak lihozko eta kotoizko trapuak zituen oinarri. Bide horretan egindako aurrerapenei esker paper merkea lortu zen pixkanaka, inprimaketaren garapenean faktore bat izan zena.[22] Kanoien gorakadaren ondorioz, labe garaia erabiltzen hasi zen Frantzian, XV. mendearen erdialdean, txinatarrek asmatua baitzuten erabili zen K.a. IV. mendeaz geroztik.[23] Trikotamakina 1598an asmatu zen, eta minutuko ehungailu kopurua 100etik 1000ra igo zuen.[24]

Roberts markako ehungailu bat (1835).

Industria Iraultza fabrikazio prozesu berrietarako trantsizioa izan zen Europan eta Estatu Batuetan, 1760tik 1830eko hamarkadara bitarte.[25] Trantsizioa izan zen eskuzko ekoizpen metodoetatik makinetara pasatzea, industria kimikoko eta burdingintza ekoizpeneko prozesu berriak sortzea, lurrun makinaren eta energia hidraulikoaren erabilera gero eta handiagoa, makina-tresnen garapena eta mekanizatutako fabrikazio sistemaren igoera. Industria Iraultzak aurrekaririk gabeko hazkunde demografikoa ekarri zuen. Ehungintza izan zen Industria Iraultzaren industria nagusia, okupazioari, ekoizpen balioari eta kapital inbertsioari dagokienez. Ehungintza izan zen produkzio metodo modernoak erabiltzen lehena.[26] Industrializazio azkarra Britainia Handian hasi zen, 1780ko hamarkadako irute mekanizatutik hasita, eta 1800etik aurrera burdinaren eta lurrunaren ekoizpena asko hazi zen.[27] Ehungintza mekanizatua Britainia Handitik hasi eta Europa kontinentaleraino eta Estatu Batuetaraino hedatu zen XIX. mendearen hasieran; ehungintza, burdingintza eta ikazkintza zentro garrantzitsuak sortu ziren Belgikan, Estatu Batuetan, Frantzian edo Katalunian.[26]

Ekonomiaren atzeraldi bat gertatu zen 1830eko hamarkadaren bukaeratik 1840ko hamarkadaren hasierara arte, Industria Iraultzaren lehen berrikuntzak, hala nola irute eta ehungintza mekanizatuak, moteldu zirenean, merkatuan heldutasuna lortu arte. Berrikuntzak 1840ko hamarkadarekin batera garatu ziren, gero eta gehiago erabiltzen hasi zirenean, besteak beste, tren makinak, lurrun itsasontziak, burdina beroan galdatzea eta teknologia berriak, hala nola telegrafo elektrikoa. Alabaina, 1840-1850 urteetan asko hedatu ziren arren, ez ziren nahiko indartsuak hazkunde tasa handiak bultzatzeko. Hazkunde ekonomiko azkarra 1870etik aurrera hasi zen, Bigarren Industria Iraultzak sortu zuen berrikuntza multzo baten eskutik. Berrikuntza horien artean izan ziren altzairua egiteko prozesu berriak, kateko ekoizpena, sare elektrikoak, makina-tresnen eskala handiko fabrikazioa eta lurrun lantegietan gero eta makina aurreratuagoen erabilera.[28][29][30][31]

Materialen eta huts ponpen ikerketan egindako aurrerapenak baliatuz, bonbilla elektrikoak erabilera orokor batera iritsi ziren 1870eko hamarkadaren amaieran. Asmakizun horrek eragin sakon bat ukan zuen lantokietan, fabrikek orain bi eta hiru langile txanda izan zitzaketelako.[32] Oinetakoen ekoizpena XIX. mendearen erdialdean mekanizatu zen.[33] Josteko makinen eta nekazaritzako makineriaren ekoizpen masiboa, sega makinak kasu, XIX. mendearen erdialdean gertatu zen.[34] Bizikletak seriean egiten hasi ziren 1880ko hamarkadatik aurrera.[34] Lurrun fabrikak orokortu egin ziren, ez bakarrik Europan, baizik ere Ameriketako Estatu Batuetan.[31]

Bello Aircraft Corporation enpresaren muntaketa instalazioa (1944).

Lantegien elektrifikazioa, 1890eko hamarkadan pixkanaka hasitakoa, korronte zuzeneko eta korronte alternoko motor praktikoekin batera, azkarragotu egin zen 1900-1930 bitartean, estazio zentralen zerbitzu elektrikoak ezartzearekin batera, eta, batez ere, elektrizitatearen prezioak beheratu zirenean, 1914tik 1917ra.[35] Motor elektrikoek malgutasun handiagoa ematen zuten fabrikazioan, eta mantentze lan askoz ere apalagoa behar zuten, ardatzen eta lineako uhalen aldean. Lantegi askok % 30eko hazkundea izan zuten ekoizpena motor elektrikoetara aldatu orduko.[36] Elektrifikazioari esker, ekoizpen masibo modernoa hasi zen, hastapenetik eragin handiena ukan zuena eguneroko produktuen fabrikazioan. Adibidez, Estatu Batuetako Brothers Glass Manufacturing Company (Muncie, Indiana) beirazko ontzien fabrikak bere instalazioak elektrifikatu zituen 1900 aldera. Prozesu automatizatu berriak beira puzteko makinak erabiltzen zituen, 210 beiragile eta laguntzaile artisauren ordez. Kamioi elektriko txiki bat erabiltzen zuten 150 dozena botila aldi berean manipulatzeko, aurrez kamioi batek 6 dozena eraman ahal zuen bitartean. Nahasgailu elektrikoek ordezkatu zituzten gizakiak, harea eta beste osagai batzuk beirazko labean sartzeko. Aireko garabi elektriko batek 36 langile ordezka zitzakeen karga astunak fabrika osora eramateko.[32]

Ekoizpen masiboa 1910-1920ko hamarkadatan aplikatu zuen era orokortu batean Henry Fordek, Ford Motor Company autogintzako bere lantegian; motor elektrikoak sartu zituen ordurako ongi landua zuten kateko ekoizpen metodoan.[37] Fordek, halaber, erabilera berezietarako makina-tresnak eta osagarriak erosi edo diseinatu eta eraiki zituen; esate baterako, ardatz anitzeko zulagailuak, eragiketa bakarrean motor bloke baten alde bateko zulo guztiak egin zitzakeena, edo fresagailu buru anizkoitz bat, aldi berean gailu bakar bati lotutako 15 motor bloke mekaniza zezakeena. Makina-tresna horiek guztiak sistematikoki jartzen ziren ekoizpen lerroan, batzuetan gurdi bereziak erabilita mekanizazio posizioan zeuden gai astunak mugiarazteko. Ford T modeloaren ekoizpenak 32.000 makina-tresna erabiltzen zituen.[37]

Ekoizpen doitua (ingelesez: just-in-time), ekoizpen sistemaren barruko denborak eta hornitzaileen nahiz bezeroen erantzun denborak murriztera bideratutako ekoizpen metodoa, Toyota autogintza lantegian garatu zen, Japonian, 1930eko hamarkadan.[38][39] Australian, 1950eko hamarkadan aplikatu zuen British Motor Corporation autogintza lantegiak.[40][41] Ekoizpen doituaren sistema Mendebaldeko herrialdeetara zabaldu zen 1977an, ingelesezko bi artikulutan: alde batetik,Taiichi Ohnok «Ohno sistema» gisa aipatzen zuen metodologia, Toyotan garatzeko funtsezkoa izan zena;[42] bestetik, Toyotako ingeniariek nazioarteko aldizkari batean xehetasun gehigarriak eman zituzten.[43] Horrela, metodoa azkar gauzatzen hasi zen industria osoan, 1980tik aurrea, Estatu Batuetan eta beste herrialde askotan.[44]