Mabel Lozano

Lozano gaztetatik nabarmendu zen bere fisikoagatik (1,80 m, altuera), bere estetikagatik (ile motza eramaten zuen) eta bere zaletasunengatik (futbolean jokatzea gustuko zuen). Horren ondorioz mari-mutiko (gaztelaniaz: la machirulo edo chicote) deitzen zioten. Madrilera ikastera joan zenean moda pasarelako munduarekin hasi zen harremanetan eta lanean Japonian, Parisen eta Milanen ibili izan zen.[3] Itzultzean, ospea lortu zuen telebistako komunikabideetan lanean hasi zenean.[4]

Zinema zuzendari bezala dokumentalak egiten hasi zenetik emakumeen aldeko aktibista abolizionista gisa agertu da.[5] 2017an Lozanok #Exit salerosketaren aurkako kanpaina aurkeztu zuen. Bertan, bizirik ateratako nazionalitate ezberdinetako zortzi emakumeen testigantzak jaso zituen. Gazte natibo digitalei zuzenduta zeuden, errealitate konplexuak haiengana hurbiltzeko eta transmititzeko pertsonen salerosketak dakarren delitua.[6] 2020ko apirilaren 19an, bere Instagram kontuan komunikatu zuen martxoan diagnostikatutako bularreko minbizia zuela.[7]

[8]

Mabel Lozano

TVE-ko Noche de Fiesta espazioko aurkezlea izan zen 1999an, Miguel Ángel Tobíasekin batera, 2000. urtean Juncal Riverok ordezkatu zuen arte. Urte berean hasi zen TVEren Urte Berrirako programa bereziak aurkezten, Norma Duval ordezkatuz 2003.a arte. Aurkezpen lan hauetan ibili zen Ramón García, Juncal Rivero, María José Suárez, Nuria Roca, Andoni Ferreño eta Juan y Mediorekin.[9][10]

2007an bere ibilbidean zineman hasi zen. Ordurako unibertsitatean zinema ikasi eta Galwayko Unibertsitatean zinema soziala eta giza eskubideetan masterra eginak zituen. Orduan hasi zen bere giza eskubideen arloko dokumentalen karrera. Bere lehenengo film luzea idatzi eta zuzendu zuen (Voces contra la trata de mujeres). Bertan esplotazio sexuala helburu duten emakumeen eta nesken salmenta eta erosketa salatu zuen. Errumanian, Moldavian eta Espainian filmatutako dokumentala da. Harrezkero, film laburrak eta spotak ez ezik, beste film luze dokumental batzuk ere egin ditu: Teoría del espiralismo (2009) non bost atleta paralinpiko dituen protagonista; Las Sabias de la Tribu (2010), beren eskubideen alde borrokan aritu ziren gerraosteko emakumeen belaunaldiei omenaldi gisako lana; Madre 2012, amatasunaren inguruko dokumentala XXI. Mendean. 2014an Las mujeres que triunfan film laburra estreinatu zuen. Bertan, 45 urtetik gorako emakumeen arrakastaren berri ematen du. 2015ean Chicas nuevas 24 horas dokumentala argitaratu zuen, emakumeen trafikoa eta sexu esplotazioari buruzkoa; Argentina, Kolonbia, Paraguai, Peru eta Espainiaren arteko koprodukzioa da Goya sarietarako hautatua eta Iberoamerikako Zinemako Platino Sarietarako. 2017an El proxeneta argitaratu zuen emakume- trafikatzaile batek lehen pertsonan kontatzen duen istorio erreala bilduz. Bertan 80. hamarkadatik aurrera Espainian prostituzioaren eta trafikoaren bilakaera berrikusten ditu. 2020an Biografía del cadáver de una mujer dokumentala estreinatu du bertan protagonista salerosketaren biktima den emakume bat duena, tiroz erail dutena eta entzuleei begira eta hizketan diharduena.[11][12][13][14][15]

• 2009an Malagako Zinemaldiaren Saria edo Polizia Merezimenduaren Gurutze Nazionala.
• 2013an, VI Premio Participando Creamos espacios de Igualdad jaso zuen Madrilgo udalerriko Emakumeen Kontseiluak emandako arte eta kultura kategorian.[16]
• 2015ean Oxfam Intermon Avanzadoras saria [17][18]
• 2016an Amnistia Internazionala ABCyCine Saria,[19] Latino Urrezko Saria [20] eta Pertsonaia solidarioenari Saria. [21]
• 2017an ohorezko hiritar izendatu zuen Toledoko Udalak.[22][23]
• 2018an, Rodolfo Walsh Saria 2017ko gaztelaniaz idatzitako Ez-Fikzio Poliziako Lan Onenari El proxeneta lanagatik.[24]
• 2018an aktibisten gidoi onenaren saria jaso zuen XXI Edición de los Premios Mujeres Progresistas lehiaketan.[25]
• 2020an Benidormgo Skylineko publikoaren saria [26]

• Mabel Lozano: 'Cada vez hay gente más joven que consume sexo de pago como ocio' (Bideoa, EITB, 2019)
• Mabel Lozanoren artikuluak El País-en.