Lydia Zapata

Paleobotanikan Europako espezialistarik onenetakotzat jotzen da. Bere ikerketa lerroa Arkeobotanika eta, nagusiki, Antrakologia, Etnobotanika eta Karpologiaren eremua zen.[2] Iza biziraupenaren azterketa, landare-baliabideen ustiapena, landare-paisaiaren bilakaera eta aldaketak, nekazaritzaren jatorria, formak eta hedapena, basoaren ustiapena, landare-kontsumoek populazioen osasunean duten eragina, eta industriaurreko gizarteen azterketa etnografikoak izan ziren ikertzaile gisa aritu zeneko helburu nagusia.

Bere ibilbide zientifikoan eta akademikoan hainbat argitalpenekin parte hartu izana gehitu behar da, bai eta nazioko eta nazioarteko hainbat erakunderekin egindako etengabeko bidaia eta lankidetza zientifikoak ere. Geroago, Europako ikerketa-proiektu bat lortu zuenean, mundu mailako erreferente bihurtu zen bere esparruan. Gainera, bere gaitasun pedagogikoari esker, bere ezagutzak eta lan egiteko modua transmititzen jakin zuen ikasleei eta ikertzaileei, eta horiek Euskal Herriko hainbat eskualde eta herrialdetan Zapatak hasitako lanarekin jarraitzen dute.

Bere lanen zati handi bat Euskal Herriko Historiaurreari eta Kantauriar Eskualdeari buruzkoa izan bazen ere, nazioarteko proiekzioa lortu zuen, beste ingurune askotan lan eginez, Marokon edo Sirian, esaterako. Bere ikerketetan landutako gaien aniztasunak Erdi Pleistozenoarekin hasten den denbora-tarte oso luzea hartzen du, eta horietako askoren helburua Erdi Paleolitoaren eta Neolito aurreratuaren artean zeuden kokalekuak aztertzea izan zen, hala nola, Bizkaiko Ilso Betaio, Arenaza, Kobaederra, Lumentxa, Santa Caterina, Pico Ramos edo Baltzola. Iritegi Gipuzkoan; Peña Parda, Kanpanoste Goikoa edo Kukuma Araban, Mendandia Trebiñun, Mugarduia hegoaldean eta Aizpea Nafarroan.