Lucio del Álamo

Amurrion (Araba) jaio zen 1913an.[1] Zuzenbide eta filosofia eta letretako ikasketak egin zituen Deustuko eta Valladolideko unibertsitateetan; gero kazetaritza ikasi zuen El Debate eskolan.[1] JONSen hasierako kidea, hauek Falangearekin elkartu ondoren, Falange Española de las JONSen lerroetan kide izatera pasako zen.[2]

Gaztetan Amurrio Clubarekin jokatu zuen, eta handik Athletic Clubera igaro zen (lagunarteko bi partida jokatzera iritsiz).[3] Real Valladoliden ere jokatu zuen.

1934an Bilboko La Gaceta del Norte egunkarian sartu zen erredaktore gisa. Gerra Zibilaren amaieraren ondoren, zenbait komunikabide zuzendu zituen: Bilboko Hoja del Lunes (1940), Radio Nacional de España (1943) edo Marca kirol-egunkaria (1947). Kargu publiko garrantzitsuak izan zituen, besteak beste, Herri Hezkuntzako probintzia-ordezkaria, irrati-difusioko buru nazionala[4] edo FET eta JONSetako prentsa-ordezkari nazionala. 1949an 7 Fechas astekaria sortu zuen, bertako zuzendaria ere izango zelarik.[5] Hainbat aldiz Gorte frankistetan prokuradorea izan zen, eta FET eta JONSeko Kontseilu Nazionaleko kide ere izan zen. Aldi berean, Madrilgo Prentsa Elkarteko eta Espainiako Prentsa Elkarteen Federazioko presidentea izan zen.[6][7] 1966tik Prentsa Kontseilu Nazionaleko kidea ere izan zen.

1968ko urrian, El Alcázar egunkariaren buru izendatu zuten[8][9] eta egunkaria bere aurreko lerro editorial ultraeskuindarrean berriro kokatu zuen.[10] 1971n kargua eta Antonio Gibellok ordezkatu zuen.[9] 1973 eta 1977 artean diktaduraren amaieran, Madrilgo Hoja del Lunes zuzendu zuen.

Madrilgo Prentsa Elkartearen lehendakaritzan eman zuen bere ibilbidearen azken aldian, hiriburuko iparraldean, Peñagrande auzoan Kazetarien Hiria izeneko urbanizazioaren eraikuntza sustatu zuen. 1988an Madrilen hil zen.[1]

• Charlas del Sábado. Donostia: Eds. Gráficas Fides.
• La unidad e independencia económica de España. Bilbo.
• El último muerto de la Guerra de España. Donostia: Ediciones Atlas.

• Alférez, Antonio. (1986). Cuarto poder en España: la prensa española desde la ley Fraga 1966. Bartzelona: Plaza y Janés.
• Bardavío, Joaquín. (1970). Dirigentes, España, 1970: Repertorio biográfico de políticos, alta milicia, alto clero y diversos profesionales españoles. Gráficas Ellacuria.
• Barrera, Carlos. (1995). Periodismo y Franquismo. De la censura a la apertura. Bartzelona: Ediciones Internacionales Universitarias.
• Gómez Pérez, Rafael. (1986). El franquismo y la Iglesia. Madril: Ediciones Rialp.
• Fontes, Ignacio; Menéndez, Manuel Ángel. (2004). El parlamento de papel: las revistas españolas en la transición democrática. I Asociación de la Prensa de Madrid.
• López Sáinz, Celia. (1975). Primer quién es quién en Vizcaya. La Gran Enciclopedia Vasca.
• Quirosa-Cheyrouze, Rafael. (2009). Prensa y democracia: los medios de comunicación en la transición. Biblioteca Nueva.
• Rodríguez Jiménez, José Luis. (1994). Reaccionarios y golpistas: la extrema derecha en España: del tardofranquismo a la consolidación de la democracia, 1967-1982. Madril: CSIC ISBN 84-00-07442-4..
• Sinova, Justino. (1989). La Censura de prensa durante el franquismo (1936-1951). Espasa-Calpe.