Lizarrako ituna

Aljubarrotako guduan portugesen aurrean jasandako porrota eta Lancasterko dukearen mehatxuak zirela eta, Joan I.a Gaztelakoak Karlos II.a Nafarroakoarekin berriro harremanetan izan nahi zuen 1378an gertatu zen moduan ingelesek Nafarroa zeharkatuz Gaztela eraso ez zezaten.

Itunaren sinatzaileak Nafarroako erregea, Karlos II.a bera, eta Gaztelako erregearen ordezkaria, Petri Luna kardinala, izan ziren. Lekukoen artean Gartzea Eugi Baionako apezpikua zegoen.[2] Itunaren bitartez nafarrek galdutako gazteluak berreskuratu zituzten, Tuterakoa, Lizarrakoa eta San Vicentekoa izan ezik. Hauek nafar oinordekoaren, Karlos III.a izango zenaren, eskuetan geratu ziren. Gazteluak Joan I.aren izenean gobernatu behar izan zituen Karlos II.a bere aitak itunaren baldintzak errespetatzen zituen bitartean.[3]

Baldintza hauetako bat Klemente VII.a, Avignongo Aita Santu zismatikoa, aintzat hartzea izan zen. Karlos printze oinordekoa Aita Santu honen aldekoa eta, gainera, Gaztelan portugesen aurka egondakoa izan zen. Edonola ere, Karlos II.a 1387ko urtarrilaren 1ean, ituna sinatu eta urtebete pasa baino lehen, hil zenean, Nafarroak ez zuen Mendebaldeko Zismarekiko zuen neutraltasun politika utzi. Karlos III.ak Leonor Trastamarakoa, Joan I.aren ahizpa,[4] ezkondu zuen eta bien arteko harremana ona zenez, bere koroatze urtean falta ziren gazteluak itzuli zizkion.