Kosmetiko

Kosmetika terminoa XVII. mendean sortu zen, eta hitza Cosmos substantiboaren («edertasuna eta ordena» esan nahi du), eta «– iko» atzizkiaren batura da (azken horren esanahia «zerbaiti dagokiona» izango litzateke).[1]

Sinestezina badirudi ere, kosmetikoen erabilera duela milaka urtekoa da. Izan ere, kosmetikoen erabileraren lehen froga arkeologikoa Antzinako Egipton aurkitu zen, K. a. 4000 urtearen inguruan. Antzinako greziarrek eta erromatarrek ere kosmetikoak erabiltzen zituzten.

Produktu kosmetiko guztiak animalia-jatorrikoak eta landare-jatorrikoak ziren, kerusa eta antimonioa izan ezik, horiek antzinatik ezagutzen baitziren kosmetiko gisa. Lehenengo kosmetiko gorriaren jatorria Linneoren orchilla Lischen roscella izeneko goroldioa izan zen^[argitu], tintaroia prestatzeko erabiltzen zena. Goroldio horri garai batean fucus deitzen zitzaion, denborarekin mota guztietako kosmetikoetarako erabili zen izena. Tindaketa-landare batzuk ere erabiltzen ziren, bereziki Anchusa tinktorioa. Animalien erreinutik aesypum (aharien izerdiaren aterakina, ondo garbitua) eta kokodriloz lainoztutako simurra^[argitu] erabiltzen ziren, larruazaleko zenbait gaixotasun sendatzeko eta orbanak eta zimurrak desagerrarazteko balio zuena. Mineral gorriak ere erabili zituzten animalia-gantzarekin nahastuta, gorputza eguzkitik babesteko.[2]

Egiptoarrek garrantzi handia ematen zioten garbitasunari eta itxura fisikoari konnotazio erlijiosoen bidez, gorputza eta arima garbitzeko modu batekin lotuz. Horregatik, gizonak zein emakumeak, klaseen arteko bereizketarik gabe, beren itxura ahalik eta gehien zaintzeaz arduratzen ziren, baita hil ondoren ere. Horrela eraiki zuten egiptoarrek kosmetika eta jainkotasunaren arteko zubia. Adibidez, erritual erlijiosoetan, apaizek olio lurrintsuak barreiatzen zituzten jainkoen estatuetan, eta makillajea ere aplikatzen zieten. Hainbestekoa zen produktu kosmetikoen eskaria, non tenplu batzuetan ere zuzenean fabrikatzen ziren, Karnakeko tenpluan adibidez, horman olio lurrinduak fabrikatzeko errezetak baitaude.

Antzinako egipton kosmetikoak prestatzeko material asko erabiltzen ziren. Tutankamonek eta Nefertitik erabiltzen zuten arkatz eta begien itzal ospetsua mea (malakita, berde kolorekoa) eta galena (beltz kolorekoa) ehoz egiten ziren. Mineralak nahasteko eta orea osatzeko erabilitako arbelezko paletak Egiptoko aro aurredinastikoko hilobietan aurkitu ziren (6000 - 3150 a. C.). Hilobi batzuetan ere ohikoa da kolore gorri okreko landareen nahasketak aurkitzea, kolorete gisa erabiltzen direnak. Horrelako kosmetikoen erabilera Nefertari erreginaren (K. a. 1255) hilobiaren erretratuan ikus daiteke.

Grezierazko kosmetika hitzak konnotazio ezberdina zuen, ilea, aurpegia eta hortzak babesteko prestaketei buruzkoa baitzen. Edertasunari zuzendutako kosmetikari erreferentzia egiteko terminoa kommotikon zen. Greziar lurrinak brontzezko aroan (K.a. XIV-XIII. mendeak) erabiltzen zirela uste da. K. a. VIII. mendean idatzitako Iliada eta Homeroren Odisea obretan aipatu ziren. Landare, lore, espezia eta lurrin mota guztiak, mirratik oreganoraino, oliotan prestatzen ziren eta lurrin gehienen oinarri gisa erabiltzen ziren (gaur egun alkohola erabiltzen den bezala). Kosmetikoak bezala, lurrinak plazerez, sedukzioz, estatusaren sinbolo gisa eta erritualetan erabiltzen ziren (ehorzketetan bereziki).

Emakume greziarren artean oso ezagunak ziren masailetarako koloretea, azala zuritzeko zuritzaileak, itzala eta begi-arkatza. Gizonek, harreman homosexualetan pasiboki bildurikoak izan ezik,^[argitu] ez zuten makillajerik erabiltzen. Hala ere, ilerako tindua bi sexuek erabil zezaketen. Oinarrizko bi tindu mota zeuden: bata ile ilunerako egina, koloragarri ilunekin, 40 egunez ardotan murgildu ondoren izainetatik ateratakoak bezalakoak, eta bestea pago-egurrez eta ahuntz-koipez egindakoa, ile argiagorako.

Errenazimenduan, kosmetikoak indar ezohikoarekin itzuli ziren. Emakumeen estetikak Errenazimenduko Italiarren bizitza biltzen du. XVI. mendean, Santa Maria Novellako monjeek produktu kosmetiko eta sendagarrien lehen laborategi handia sortu zuten.

Joera bekain finak eta azal oso zuria erakustea zen, koloreteak ere erabiliz. Emakumeek bekokia depilatzen zuten zabaltasuna emateko. Begiak makillatzen ziren, begiak beltzez marrazten ziren, betazalak urdinez edo berdez koloreztatzen ziren eta ezpainek bihotz formako kolore gorriekin margotzen zituzten. Ilea horiz tindatzen zuten eta bere burukoak apaintzen zituzten. Gorputzeko higiene eskasari eutsi zitzaion, baina lurrinak erabiltzen ziren ezkutatzeko.[3]

1573an, Italian, Catalina de Sforzaren «esperimentuak» liburuan kosmetika eta lurringintzako errezeta mota guztiak daude, makillajeari buruz eta gorputzaren akatsak zuzentzeko idatziak. Parisen, Katalina Galigaik, Catherine Mediciren lagunak, Edertasunaren lehen Institutua ireki zuen.

Hauek ziren erabiltzen zituzten produktuetako batzuk: eztia limoiarekin nahastea eskuak leuntzeko, salba-hostoak egur-ikatzarekin hortzetako pasta gisa, geranio-petaloak ezpainetan gorri bizia lortzeko, etab. Produktu desberdinetarako oinarrizko osagaietako bat merkurioa zen, helburuetako batzuk ezpainak koloreztatzea, orbanak kentzea edo beruna eta sulfuroa gehitzen zizkioten ilerako pintura gisa erabiltzea ziren.

Ingalaterrako Elisabet I.aren gortean, hortzak zuritzeko salbia zabaldu zen. Produktu arriskutsuak ere erabiltzen zituzten, hala nola berun-zuria aurpegiko azala eta eskotea zuritzeko, merkurioz egindako produktuak ezpainak koloreztatzeko edo orbanak kentzeko, ilerako tinturak berunezko sulfuroarekin, kare biziarekin eta urarekin eginikoak.

Ilerako hainbat produktu erabiltzen ziren, hala nola bitriolo olioa edo azido sulfurikoa, korrosiboa dena eta arabarba zukuarekin nahasten zutena argitzaile toniko bat lortzeko. Hori izan zen ilea gehiegi galtzearen beste arrazoietako bat, eta ondorioz baita ileordeak erabiltzen hasteko arrazoietako bat ere. Ileari buruzko beste joera bat orrazkera altu eta fikziozkoak ziren, non ileordeei gari-irin zuritu, lainoztatu eta lurrindua jartzen zieten; koloretako hautsen aplikazioa XVI. mendean agertu zen Frantzian. Ilea garbitzeko, buztinezko hautsekin prestatutako xanpu lehor bat erabiltzen zuten, gantza eta zikinkeria xurgatzeko. XV. eta XVI. mendeetan, Errenazimentuan, ilea estetikaren zati garrantzitsu bihurtu zen berriro, eta ileordearen erabilera berreskuratu zen. Isabel I.ak laurogei ileorde izan zituen.[4]

XVII. mendean, Karlos I.aren erregealdian, Londresen, Yardley izeneko gazte batek apain-mahaiko produktuak egiten zituen lehen enpresa inauguratu zuen. Yardleyk xaboietan erabiltzen zuen osagai nagusia labanda zen. Kosmetikoen elaborazioa finduz joan zen, eta, beraz, bazeuden espezien, banillaren eta eztiaren krema hidratatzaileak, nobleziako damek erabiltzen zituztenak. Hala ere, zerusaren eta berunaren erabilera ez zen alde batera uzten, eta ile-galtzeak aurrera jarraitzen zuen. Beste aurrerapen bat zen, nork bere xaboia etxean eduki zezakeenez, gizonak gutxiago joaten zirela bizarginarengana bizarra etxean mozten zutela. Eta garbitzeko ura gehiago erabiltzen hasi zirenean ere, garbiketa handiagoa lortzen hasi ziren.[5] Higienea funtsezko bihurtzen ari zenez, lurrin bereziak egiten hasi ziren, hala nola: printzesaren esnea, sultanaren usaina, zeruko ura, Ninonen esneak.

Produktu frantsesek arrakasta handia izan zuten beren originaltasunari esker, ontziak zilarrezkoak, urrezkoak, portzelanazkoak eta lakazkoak baitziren. Prezio altua izan arren, oso erraz saltzen ziren. Kolore-sorta garrantzitsua bihurtu zen gorteko emakumeentzat; izan ere, gorri-koloreko tonalitate batzuk erabiltzen ziren egunean zehar erabiltzeko, eta beste batzuk, gauez erabil zitezkeenak. Emakumeen klase sozialaren arabera, kolore-tonu bat edo beste erabiltzen zuten. Gorteko damek gorri iluna, gortesauek gorri grinatsua eta burgesek tonu apalagoak erabiltzen zituzten.

Perfumeria oso garrantzitsua bihurtu zen eta herrikoiagoa. Emakume ospetsu batzuek ere bazeukaten bere esentzia espezifikoa, hala nola Maria Antoinettek, mendaroa erabiltzen zuenak, Pompadourreko Madamek arrosa eta bioleta erabili zituen. Ileordeak ere usainekin egiten zituzten, ilea hainbeste garbitu beharrik ez izateko.

Makillajeari dagokionez, itxura zurbila modan jarri zen, eta Napoleonen emazte Josefina de Beauharnais enperatrizari esker belarrez egindako koloreteak ere erabili ziren. Irinarekin, eztiarekin, arrautzekin eta haragi gordinarekin egindako maskarak aplikatzen ziren. Atsegin zuten tonu zurbila lortzeko, ozpina eta limoia edan ohi zituzten. Emakumeentzat ohikoa izaten zen eguzkipean luzaroan ez egotea, aurpegiko azala babesteko.

Baina XIX. mendean Victoria erreginak jendaurrean makillajea lotsagabetzat jo zuen. Aktoreek eta prostitutek bakarrik erabiltzen zuten zerbait arrunta zirudien. Bigarren Mundu Gerraren garaian, kosmetikoek aplikazio komuna zuten Ekialdean (Alemania nazian debekatuta zeuden arren).

Aurpegiko kosmetologiak aplikatzean aurpegiaren inguruan onura ugari sortzen dituzten produktuak aztertzen ditu, hala nola, garbitasuna, tonifikazioa, esfoliazioa eta azalaren baieztapena.[6]

Aurpegiko kosmetika, aurpegirako, leporako eta belarrien zonarako tratamendu-mota guztiak aplikatzen dituen kosmetikaren zatia da.[7]

Gorputz-kosmetikako produktuak berariaz daude formulatuta gorputzaren eremu guztietarako. Kosmetikan egindako aurrerapenei esker, onura ugari lor daitezke. Gorputz-kosmetikako produktu gomendatuenak honako hauek dira: olioak, lozioak, peelingak eta eguzki-produktuak.[8]

Gorputzeko olioak ahalmen hidratatzaile handiko produktuak dira. Landare desberdinetatik ateratako olio hori dermisaren zatirik sakonenean sartzea eta konpontzea lortzen dute. Gainera, landare horiek antioxidatzaile gisa jarduten duten bitamina kopuru handiak izaten dituzte.

Gorputzeko kremak gorputzeko kosmetikako produktuak dira, azala hidratatu eta babesten dutenak, eta olioen mailan ez bada ere, egokiagoak dira egunero erabiltzeko.

Gorputzeko peelingak esfoliazio fisikoak dira. Erabili beharreko produktuan granulazio bat dago, larruazalean igurtzita zelula hilak kentzea lortzen duena. Astean behin bakarrik erabiltzea gomendatzen da. Hidratatu aurreko urratsa ere bada.

Orain arte zalantza asko daude ftalatoek osasunerako dituzten arriskuei buruz. Jostailuetan, norberaren zaintzarako produktuetan, janari-paketeetan eta ekipo medikoetan plastifikatzaile gisa erabiltzen dira. Hala ere, osasunerako kaltegarriak dira, ugalketa-sistemetan eta sistema endokrinoan kalteak eragiten dituztelako, asma eta minbizia izateko arriskua areagotzen dutelako, eta gizonezko jaioberriek anomalia genitalen arrisku handia dutelako.

Fenola asko erabiltzen da industria kimiko, farmazeutiko eta klinikoan antiseptiko, desinfektatzaile eta fungizida indartsu gisa. Bentzenoaren oxidazio partzialaren bidez gertatzen da, eta horrek toxiko bihurtzen du eta nerbio-sistema zentralari, bihotzari, gibelari, giltzurrunari eta larruazalari eragiten die.

Feniloa fenilenediamina sulfatoa izenarekin erabiltzen da kosmetikoetan. Larruazaletik sartzen da eta gibelean alterazioak eragin ditzake. Alkohol horiek hainbat produktutan erabiltzen dira, baina bereziki ahoko irakuzketetan.

Olio mineralak petroliotik eratorritako olioak dira, industria kosmetikoan erabiltzen direnak kremak azalarentzat atseginak izan daitezen. Ilerako produktuen osagai nagusietako bat ere badira, bizarra egin ondorenerako lozioak, ahoko irakuzketak, desodoranteak eta haurtxoentzako olioak. Olio horiek oso errentagarriak dira industrian, erraz lor daitezkeelako eta merkeak direlako; hala ere, larruazalarentzako onurak ekarri beharrean, plastikozko geruza baten moduko bat ezarriz bildu baizik ez dute egiten, eta arnasketa zelularra oztopatzen dute, larruazalaren hezetasuna epidermisera aterarazten dute azal osasuntsu bat simulatuz; aitzitik, produktuarekiko menpekotasuna sortzen dute eta larruazaletik zelula hilak kentzea eragotzi eta narritadura eragiten dute.

Triklosana gai kosmetiko askotan agertzen da, hala nola makillajeetan, hortzetako pastetan, xanpuetan, ahoko irakuzketetan eta bakterioen kontrakoetan. Kimiko horrekiko gehiegizko esposizioak ahulezia-arriskua areagotu dezake, baita bihotzekok eragin ere; izan ere, trikosanak muskulu eskeletikoen zuntzen eta bihotz-muskuluen kontrakzio-ahalmenari eragiten dio, eta, ondorioz, haien indarra murrizten du.

Kosmetikoak alterazio askoren eta gaixotasun larrien iturri izan daitezke. Kutsatzaile organiko iraunkorrei (COP) buruz ohartarazi du, oso gutxi baitira kosmetikoetan eta eguneroko erabilerako beste produktu batzuetan daudenak. Substantzia horiek giza organismoan eragina izan dezakete haurdunaldiaren unetik beretik.

Substantzia kimiko asko fabrikatzen eta merkaturatzen dira gizakien osasunean izan ditzakeen ondorioei buruzko informaziorik izan gabe. Azken urteotan, malformazio eta erditze goiztiarrak areagotu egin dira, bai eta hainbat gaixotasun ere, hala nola minbizia, asma, garapenaren eta ugalketa-sistemaren nahasmenduak, nahasmendu immunitarioak, etab. Osasun-arazo horiek izateko arriskua areagotu egiten da kosmetikoetan, lurrinetan, azazkaletako esmalteetan, xanpuetan, xaboietan eta abarretan dauden substantzia kimikoen eraginpean egoteagatik.

Aztertutako substantzia horietako gehienak iraunkorrak dira, eta etengabe hautematen diren kantitate horietan irauten dute ingurumenean. Biometagarriak dira, eta horrek esan nahi du organismoen gorputzean, ehun adiposoetan edo beste organo batzuetan pilatzen direla, hala nola gibelean edo giltzurrunetan.

Substantzia arriskutsuak, substantzia horiek dauzkaten produktuetan behar bezala integratuta daudenak barne, denboran zehar aska daitezke, erabiltzearen ondorioz. Horietako edozeinekiko esposizio bakar bat ez da kaltegarria izango ziurrenik, baina esposizio hori bizitza osoan zehar egunerokoa bada, efektuak metatu egiten dira.

Kosmetikoen gama zabalean dauden substantzia arriskutsuak hauek dira:

• Trikosana: xaboi, hortzetako pastel eta desodoranteetan asko erabiltzen da. Amaren esnean detektatu du eta testosteronak zeluletan duen jardueran eragiten du.
• Brea: xanpuetan eta pruritorako kremetan osagai aktibo gisa erabiltzen den giza kartzinogenoa.
• Dietanolamina (DEA): litekeena da alteradore hormonal bat izatea, fetuaren garuna garatzeko beharrezkoa den organismoko (muinoko) substantzia bat kentzen baitu.
• Dioxanoa: animalia-kartzinogenoa eta giza kartzinogeno posiblea, lauril eter sulfato sodikoa eta osagai etoxilatuak dituzten produktuetan kutsatzaile gisa ager daitekeena.
• Formaldehidoa: kontrako efektuen zerrenda luzea du, hala nola arnasbideen narritadura, minbizia, immunitate-sistemaren toxikotasuna.
• Lurrina: hitz horren atzean ftalatoak, obesitatea eragin dezaketen alteradore endokrinoak eta garapenerako eta ugalketarako toxikoak direnak ezkuta daitezke.
• Beruna (neurotoxikoa) eta merkurioa (garapenari eragin diezaioke).
• Nanopartikulak: larruazalean zehar sar daitezke eta garuneko zelulei eragin diezaiekete; nanopartikula horien artean problematikoenak zink oxidoak eta titanio dioxidoa dira, eguzki-babesleetan erabiltzen direnak, haien gardentasunerako.
• Parabenoak (metil-, etil-, propil-, butil-, isobutil-): ondorio estrogeniko txikiak dituzte.
• Petrolioaren destilatuak
• P-fenildiamina: nerbio-sistemari eragin diezaioke eta biriketako narritadura eta alergia-erreakzio larriak eragin ditzake.
• Hidrokinona: substantzia neurotoxiko eta alergikoa da; osagaien zerrendan sinatzen ez duen ezpurutasun gisa ager daiteke.
• Musketa sintetikoak: lurrin gisa erabiltzen dira, eta giza sistema ugaltzaile eta endokrinoko efektu toxikoekin lotzen dira.
• Konposatu organoestatikoak

Glutena kosmetikoak frabrikatzeko orduan asko erabiltzen den osagaia da.

Glutena duten produktu horiek glutenak oharkabean kutsatzeko kausa izan daitezke, eta glutenarekin lotutako edozein nahasmendu duten pertsonen osasunari eragin diezaiokete, hala nola gaixotasun zeliakoa edo gluten ez-zeliakoarekiko sentikortasuna, zuzenean edo zeharka ahora irits baitaitezke haiek manipulatzean esku artean geratzen diren hondakinetatik.[11]

Landare asko erabiltzen dira kosmetikoak eta kosmetiko beganoak fabrikatzeko. Hona hemen adibide batzuk:

• Urkia (Betula, Betulaceae)
• Abelmoskosa (Abelmoschus, Malvaceae)
• Izei baltsamikoa (Abies balsamea balsamea, Pinaceae)
• Kanadako izeia (Abies balsamea, Pinaceae)
• Douglas izeia (Pseudotsuga menziesii, Pinaceae)
• Zilar koloreko izeia (Abies alba, Pinaceae)
• Izei gorria (Picea excelsa, Pinaceae)
• Siberiako izeia (Abies sibirica, Pinaceae)
• Abrotano emea (Santolina chamaecyparissus, Asteraceae)
• Abrotano arra (Artemisia abrotanum, Compositae)
• Absenta (Artemisia absinthium, Compositae)
• Akazia (Acacia farnesiana, Leguminosae)
• Akazia horia (Caesalpinia spinosa, Caesalpinaceae)
• Akazia faltsua (Robinia pseudoacacia, Leguminosae)
• Gorostia (Ilex aquifolium, Aquifoliaceae)
• Akedera (Rumex acetosella, Polygonaceae)
• Alantroot-olioa (Inula helenium, Compositae)
• Behen olioa (Moringa pterygosperma, Moringaceae)
• Belardi-olioa (Limnanthes alba, Limnanthaceae)
• Azerola (Malpighia punicifolia, Malpighiaceae)
• Azetosa (Rumex acetosella, Polygonaceae)
• Txikoria (Cichorium intybus, Compositae)
• Txikoria mingotsa (Taraxacum officinale, Compositae)
• Achicote (Bixa orellana, Bixaceae)
• Azidoa (Centaurea cyanus, Compositae)
• Akoro egiazkoa (Acorus calamus, Araceae)
• Adelfa (Nerium oleander, Apocynaceae)
• Adianto (Adiantum capillus-veneris, Polypodiaceae)
• Lobelarra (Papaver somniferum, Papaveraceae)
• Haritz-agailak (Quercus infectoria gall, Fagaceae)
• Agar (alga) (Gelidium cartilagineum, Gelidiaceae)
• Agarikoa (Polyporus umbellatus, Polyporaceae)
• Agave (Agave rigida, Amaryllidaceae)