Julia Bea Soto

Errepublika garaian Iruñeko Gazteria Sozialistan afiliatu zen. Nafarroako UGTren II. Kongresuan, 1933ko otsailean, batzorde exekutiboko kide hautatu zuten Artxibo eta Estatistikaren arduradun gisa. 1933ko azaroaren 19ko legegintza-hauteskundeetako kanpainan aktiboki parte hartu zuen.[3]

1935eko otsailean, Iruñean bizi zela, Alderdi Komunistari atxiki zitzaion eta Bulegoetako Langileen Batasunaren Sindikatuan sartu zen. Eraildako eta derrigorrean erreklutatutako nebak izan zituen. 1936ko Espainiako Gerra Zibilean idazkari eta daktilografoa izan zen Dolores Ibarrurik Madrilen zuen bulegoan.[1]

Alemaniako brigadista batekin ezkondu zen eta, alde egiteko aukera izan bazuen ere, Alacanteko portuan geratu zen, haurdun. Leku horretan atxilotu zuten. Hainbat atxiloketa jasan ondoren, 30 urteko kartzela zigorra eskatu zuten berarentzat, eta 15 urtekoa ezarri zioten. Azkenean, zortzi urte egin zituen Ventas, Zornotza eta Segoviako kartzeletan.[1]

Espetxetik atera zenetik, Beak bere jarduera politikoarekin jarraitu zuen, eta, azkenean, Frantziara jo zuen, Landetara eta 8 urtez bizi izan zen bertan. Ondoren, Marcelino Iriarte Martínezekin ezkondu eta Paris ingurura joan ziren bizitzera.[4] Han, espainiarren erakunde bat eratu zuen, non frankismoaren aurkako alderdi politiko guztiak ordezkatuta zeuden. Bizitza osoan Frantzian bizitzen jarraitu zuen, eta 1989ko urriaren 13an hil zen, Burlatan, bere ahizpa Mariari egindako bisitan.[1]

• 2024an Iruñeko Udalak erabaki zuen Frankismoak errepresaliatutako 10 emakumeren izena jartzea Hego Txantreako kale eta plazei: Julia Bea Soto, Julia Fernández Zabaleta, Dora Serrano Serrano, Aurora Gómez Urrutia, Mª Luisa Elío Bernal, Josefina Guerendiain Caro, Nemesia Baztán Turrau, Ramona Zapatero Zapatel, Matilde Huici Navaz eta Mª Carmen Húder Carlosena.[5][6][7]