Jonny Wilkinson

Jonathan Peter Wilkinson Frimleyko Frimley Park Hospital jaio zen, eta Farnhamen hazi. Farnham Rugby Cluben eman zituen lehenbizko urratsak errugbian. 1997an, Newcastle Falcons talde profesionalak kontratatu zuen. Fisiko arruntekoa, defentsan dena ematera ohiturik zegoen. Jokoa animatzen ere iaioa zen. Behar zelarik, eskasera ostikoa jo; zelai erdian aitzinekoak jostarazi; baloia hegalera zabaldu; zango pase neurtu bat eman; hagetara jaurti... Dena ongi egiten zuen. Ingalaterrako liga bat eta bi kopa irabazi zituen Newcastleko taldearekin.[1]

1998ko apirilaren 4an egin zuen debuta Ingalaterrako selekzioarekin, Twickenhamen, Irlandaren kontra; 18 urte besterik ez zuen.[oh 1][3] Ingalaterrako selekzioarekin 2000ko, 2001eko eta 2003ko Sei Nazioen txapelketak irabazi zituen, azken hori Slam Nagusia lortuta. Eta, urte berean, gailurrera eraman zuen Arrosaren hamabostekoa, haren historiako Munduko Kopa bakarra emanda: Frantziaren aurkako finalerdian berak egin zituen Ingalaterraren 24 puntuak,[4] eta finalean, luzapenean lortu zuen drop bati esker esker gailendu zitzaion Ingalaterra Australiari.[1]

Baina haren bidea ez zen izan arrakastaz beteriko ibai lasaia. 2003an hondoratzea etorri zitzaion gailurra ukitu ondoan. 2004ko hastapenetik 2007ko urtarrilera arte, oso ekarpen eskasa egin zion errugbiari. Sorbalda ez zenean, muskulu abduktorea zen; belauneko zaintiratua ez bazen, gerriko mina azaltzen zen... Zelaietatik urrun egon zen hiru urte luzez. 2007ko Sei Nazioen Txapelketarako osatu zen, eta Eskoziaren aurkako berragerpen partidan 27 puntu lortu zituen (Calcutta Cupeko errekorra). Torneo berean, Italiaren aurkako partidan, txapelketaren historiako puntu markarik onena lortu zuen, nahiz eta geroago Ronan O'Gara irlandarrak errekor hori gainditu zuen. 2007ko Munduko Kopan, berriz, finaleraino iristen lagundu zion Ingalaterrari. Zorigaitzez, 2008an belaunak huts egin zion, berriz ere. Beste behin, zalantzan zeukan etorkizuna.[1]

Mundu guztiak kirolerako galdurik zegoela uste zuelarik, RC Toulonera joatea deliberatu zuen. Erabaki hark bigarren abiatzea eman zion bere ibilbideari. Indarberriturik eta lesio larririk gabe, errugbiaren gailurrera eraman zuen Toulon. Aleka-aleka, bere mailarik onena atzeman zuen berriz. Joko onaren ondorio gisa, ateak ireki zizkion berriz ere Ingalaterrako selekzioak, eta 2011ko Sei Nazioen Txapelketa irabaztea lortu zuen.[1]

2011ko Munduko Errugbi Txapelketaren ondoren utzi zion selekzioarekin jokatzeari, eta ezin hobeto jardun zuen gero Toulonen. Haren azken denboraldiaren amaieran, bi final jokatu zituen taldeak, eta biak irabazi. Maiatzaren 24an, Saracens FC hartu zuen mendean, 23 eta 6, Heineken kopan. Zazpi egun geroago, 18 eta 10 nagusitu zitzaion Top 14ko finalean Castres Olympiqueri. Bi partidetan nabarmendu zen Wilkinson: Top 14ko finalean haga artera bidali zituen bere ostiko guztiak. Toulonen hemezortzi puntuetatik hamabost sartu zituen. Heineken kopako finalean, berriz, drop ederra sartu zuen eskuin zangoz, Owen Farrell Arrosaren hamabostekoan haren oinordetza hartu duen jokalariaren muturraren aitzinean. Bi titulu horiek eskuraturik, erretiroa hartu zuen.[1]

• 
  2008ko entrenamendu batean.
• 
  Baloia ostikatzen.
• 
  2011ko Munduko Txapelketan.

• (Ingelesez) Jonny Wilkinson, en.espn.co.uk