Jaime Camino

Zuzenbide ikasketak Bartzelonan egin zituen. Halaber, musika ikasketak egin zituen, piano eta harmonia. Hasieran literaturari ekin zion, La coraza eleberriarekin Nadal sarian finalista geldituz. Ondoren zinema munduan murgildu zen. Zineman Bartzelonako Eskolarekin lotzen zaio: zinema engaiatuaren alde egin zuen zuzendari talde bat diktadura garaian. Talde horren beste ezaugarria Frantziako Nouvelle Vague eragina nabaria zen. 1975an Institut del Cinema Català erakundearen sortzear hartu zuen parte. 2009an Ohorezko Gaudí Saria Zinemako Katalan Akademia eman zion. Bartzelonan hil zen, 2015eko abenduaren 4an, 79 urtez, birikako minbiziaz.

Caminoren filmetan Gerra Zibilaren presentzia konstantea izan zen.[1]

• 2001. Los niños de Rusia
• 1991. El largo invierno
• 1988. Luces y sombras
• 1986. Dragon Rapide
• 1979. La campanada
• 1978. La vieja memoria
• 1976. Las largas vacaciones del 36
• 1973. Mi profesora particular
• 1969. Un invierno en Mallorca, George Sanden liburuan oinarrituta.
• 1969. España otra vez
• 1964. Los felices 60

• La coraza, eleberria, Nadal sariaren finalista, 1966, argitaratu gabea.[2]
• Moriré en Nueva York, eleberria, 1996.
• El oficio de director de cine, saiakera, 1997.

• Jaime Caminoren filmografia.
• La Acadèmia del Cinema Català librará a Jaime Camino el primer premio Gaudí honorífico por la dignidad de su trayectoria, Diario El Periódico de Cataluña, 2009-01-16.