Júlia Coromines

Pedro Corominas eta Celestina Vigneaux-en alaba eta Joan Coromines filologoaren eta Ernest Corominas matematikariaren arreba izan zen. Bartzelonako Unibertsitatean (1934) medikuntza eta kirurgian lizentziatu zen. 1936tik 1938ra, Kataluniako Generalitateak haurtzaindegietako mediku izendatu zuen.

Espainiako Gerra Zibilaren ostean erbesteratu egin zen, lehenengo Parisen eta bertako medikuntza fakultatean diplomatu zen(1939), eta gero Argentinan, 1944an Madrilera itzuli zen arte, doktoretza ikastaroa egiteko, eta hurrengo urtean Bartzelonan finkatu zen. 1947an Espainiako Gobernuaren beka bat lortu zuen Londresko Tavistock Klinikan psikiatria eta psikoterapia ikasteko. Han, psikoanalisia eta diziplina horretan trebatzeko aukera izan zituen.

1950aren amaieran, psikoanalisia sartu zuen Espainian, Pere Bofill eta Pere Folchekin batera. Orduz geroztik, etengabe egin du lan arlo horretan. Psikoanalisien Espainiako Elkartearen (1971-77) sortzailea eta ondoren lehendakaria izan da, Bartzelonako Psikoanalisien Institutuaren sortzailea (1971), Revista Catalana de Psicoanálisis (1984) aldizkariaren zuzendaria eta Psikoterapia Psikoanalitikoaren Zentroaren sortzaileetako bat (1986). Gainera, Espainiako Garun Paralisiko lehen Zentro Pilotua sortu zuen, eta denbora batez zuzendu ere egin zuen.

Lehen haurtzaroko garapen psikologikoari buruzko ikerketak nabarmendu behar dira, eta ekarpen nabarmenak egin ditu psikologia arkaikoaren eta garapen goiztiarraren arloetan.

• 1977an Sant Jordiko Gurutzea eman zioten.

• 1991: Psicopatologia i desenvolupaments arcaics
• 1996: Psicoterapia de grupos con niños (edición Lluís Farré, Montserrat Martínez eta Núria Camps-ekin batera).