Isabel Pinto de Vidal

Isabel Pinto de Vidal (Montevideo, 1885eko abenduaren 13a – 1969) Uruguaiko abokatu eta politikari feminista izan zen, Colorado Alderdikoa.[1] San Frantziskoko Konferentzian parte hartu zuten zazpi pertsonetako bat izan zen, "NBEren ama fundatzaileak" izenez ezagutzen direnak, eta "gizonaren oinarrizko eskubideak" bakarrik aipatzen zituen Nazio Batuen Gutunaren hitzaurrea aldatzea lortu zutenak.[2]

Isabel Pinto de Vidal
Bizitza
JaiotzaMontevideo, 1885eko abenduaren 13a
Herrialdea Uruguai
Heriotza1969 (83/84 urte)
Hezkuntza
HeziketaErrepublikaren Unibertsitatea
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakabokatua eta politikaria
Sinesmenak eta ideologia
Alderdi politikoa Colorado Alderdia

Biografia

1912an Errepublikaren Unibertsitatean abokatu gradua lortu zuen,[3] eta Emakumeen Kontseilu Nazionalean (CONAMU, Uruguaiko Emakumeen Nazioarteko Kontseiluaren adarra) parte hartu zuen sortu zenetik, 1916an, Paulina Luisi, Clotilde Luisi eta Fanny Carríorekin batera, besteak beste.

Kontseilu horrek Acción Femenina hilabetekaria argitaratu zuen 1917tik 1925era.[4] Argitalpenean bilduta daude Kontseiluak sortu zituen gutunak, oharrak eta txostena. Aldizkariaren 1. zenbakian (1917ko uztaila), Pinto de Vidalek Lan Batzordeko lehendakari gisa garatu beharreko zeregina deskribatzen da:

"Lan Batzordea Uruguaiko lan-baldintzak bereziki aztertzen saiatuko da, emakumeari eta haurrari dagokienez. Gai honetan dena egiteko dagoela esan daiteke, lege berezi batzuk izan ezik, (...) "[5]

1918ko uztailaren 16an, Kontseiluaren gainerako Zuzendaritza Batzordearekin batera, orduko Feliciano Viera Errepublikako presidenteari zuzendutako gutun bat sinatu zuen, Emakumearen Eskubide Zibilei buruzkoa:

"Eskatu nahi dut ohiz kanpoko aldi honetarako izendatuko diren proiektuen artean honako hauek sartzea: emakumeen egoera zibila lanbide jakin batzuetan aritzekoa, eta, are garrantzitsuagoa dena, bikote ezkonduan emakumearen egoera ekonomikoa arautzekoa, gure Kode Zibilean zehaztutakoa baino modu bidezkoago eta zuzenagoan."

Kontseiluko behin-behineko presidente izatera iritsi zen eta, lehendakaritza utzi aurretik, 1922 urtearen amaieran, karguan eman zuen aldia amaituta, Kontseiluaren aldeko propaganda gehiago egiteko premia azpimarratu zuen. Industriak eta bulegoak bisitatzea proposatu zuen, emakume guztiei beren eskubideak erabiltzen irakasteko. Haren iritziz, ez zen emakumerik baztertu behar instrukziorik ez izateagatik. Borondate oneko emakume guztiak sar zitezkeen eta sartu behar ziren Kontseilu Nazionalean.[6]

Uruguain emakumeen botoa lortu ondoren, Colorado Alderdiko sektore batllista, non Pinto de Vidalek parte hartzen zuen, 1942ko hauteskunde kanpainan sartu zen. Hauteskunde nazionalean hainbat hautagai izan ziren. Batllista Emakumeen Batzorde Nazionalak horietako batzuk sustatu zituen eta hauteskundeetan emakumearen erabateko parte-hartzea eskatu zuen. Uruguaiko historian lehen aldiz emakumeak aukeratu zituzten parlamenturako.[6] Sofía Álvarez Vignoli eta Isabel Pinto de Vidal izan ziren lehen senatariak, ez bakarrik Uruguain, baita Hego Amerika osoan ere. Aldi berean, Julia Arévalo de Roche eta Magdalena Antonelli Moreno diputatu gisa sartu ziren.[7] Gainera, Pinto de Vidal izan zen Batzar Nagusiko buru izan zen lehen emakumea.[3]

1945ean, senatari gisa, Uruguaiko Ordezkaritza ordezkatu zuen emakume bakarra izan zen San Frantziskoko Konferentzian, Jose Serrato presidentea buru zuela.[8]

1951n, El batllismo argitaratu zuen, emakumearen eskubide zibilen aitzindaria (Montevideo: Talleres Gráficos BM), eta 1955ean, Carta de Naciones Unidas.[9]

1953an Uruguaiko Ordezkaritza osatu zuen, Nazio Batuen Batzar Nagusiaren Zortzigarren Bilkuran Enrique Rodríguez Fabregat eta Alberto Domínguez Cámpora ordezkaritzako lehendakariarekin batera.[8]

Ohoreak
  • Pinto de Vidal, Nazio Batuen eremuko emakume ohoretsuetako bat izan zen, besteak beste, "Uruguaiko emakumeak Nazio Batuen Sistema Multilateralean: atzo eta gaur" erakusketa, sistema multikulturala eta nazioarteko bakea sendotzeko egindako ekarpenengatik.[10]
  • Uruguaiko beste emakume batzuekin batera gogoratzen dute, "Las Pioneras" espazio-proiektu publikoan, Montevideon, Montevideoko Udalerriak sortua, Uruguaiko Arkitektoen Elkartearekin (Sociedad de Arquitectos del Uruguay) eta Errepublikako Unibertsitateko Arkitekturaren fakultatearekin batera.[11]

Erreferentziak
  1. «Pinto de Vidal, Isabel» autores.uy.
  2. Moreno Seco, Mónica. (2023). Historia de las mujeres y del feminismo desde 1945. ISBN 978-84-1357-239-0...
  3. Uruguayos contemporáneos: noticias biográficas. T4.. Biblioteca del Poder Legislativo..
  4. «Acción Femenina, Revista Mensual del Consejo Nacional de Mujeres». .
  5. «Acción Femenina, Revista Mensual, Año I, N° 1». .
  6. Lavrin, Asunción. (2005). Mujeres, feminismo y cambio social en Argentina, Chile y Uruguay: 1890-1940.. Centro de Investigaciones Diego Barros Arana., 409 or..
  7. (Gaztelaniaz) «Las mujeres uruguayas están en el Parlamento desde hace 68 años» LARED21 2011-03-09 (Noiz kontsultatua: 2023-10-06).
  8. «Delegaciones del Uruguay a las Asambleas Generales de Naciones Unidas desde el año 1945 a 1975». Archivo Histórico Diplomático del Ministerio de Relaciones Exteriores del Uruguay..
  9. (Ingelesez) ««BIBNA | Biblioteca Nacional de Uruguay»» Biblioteca Nacional de Uruguay (Noiz kontsultatua: 2023-10-06).
  10. (Gaztelaniaz) «Inauguración de la muestra "Mujeres uruguayas en el sistema multilateral de las Naciones Unidas, ayer y hoy"» Ministerio de Relaciones Exteriores (Noiz kontsultatua: 2023-10-06).
  11. "Pliego De Bases Y Condiciones Particulares Del Concurso-Licitación Pública No 698/2018 Para El Proyecto Y Ejecución De Obra Delespacio Público "Las Pioneras". PDF.

Kanpo estekak
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.