Isabel Muñoz (argazkilaria)

Isabel Muñoz Bartzelonan jaio zen, baina Madrilen bizi da, hogei urte zituenetik. 1979an, argazkigintza bere lanbide bihurtzea erabaki zuen, Madrilgo Photocentro eskolan matrikulatuz. Erreferentziako argazkilariak Ramón Mourelle eta Eduardo Momeñe izan ziren.[1]

Handik gutxira, prentsa eta publizitaterako enkarguak jasotzen hasi zen. Tote Trenasek zinemarako argazkigintzaren munduan sartu zuen. Garai hartan, Sal gorda eta Penumbra filmen fotofixa egin zuen.

1982an, ikasten jarraitzeko, New Yorkera joan zen. Haren obsesioa azala erreproduzitzeko euskarri egokia aurkitzea zen, eta Craig Stevens, Robert Steinberg eta Neil Silkirkekin jarraitu zuen ikasten. Ondoren, New Yorkera itzuli zen formatu handia aztertzeko International Center of Photography (ICP) delakoan.

1986an, Madrilera itzuli eta lehen erakusketa egin zuen, Toques, Institutu Frantsesean. 1990etik 2007ra munduan zehar ibili zen, bere emozioak partekatzen saiatzeko, eta erreportari eta argazkilari gisa egiten du lan. Dantzaren bidez, Kuban, Burkina Fasson, Malin, Egipton, Turkian eta Víctor Ullaten baletarekin egiten ditu lanak. Hurrengo urteetan, Asiako hego-ekialdera, Mexikora, Iranera, Irakera, Siriara, Turkiara edo Etiopiara bidaiatzen jarraitu zuen, hainbat gizarte-gai ezagutu eta islatzeko, hala nola haurren trafikoa, hiri-tribuak, migrazioaren indarkeria eta tragedia, edo beste izaki bizidun batzuekiko maitasunari eta ingurumenaren babesari lotutako bizitzaren jatorria.

Thailandiara egindako bidaia batean, argazkiak ateratzeko prozesio baten ondoren korrika zebilela, istripua izan zuen: erorketan orno bat hautsi zuen. Operazio-mahaitik eta indarberritze-prozesu luze eta gogor batetik igaro behar izan zuen. Errehabilitazioak 2016ko azarora arte iraun zuen, eta horrek guztiak bizitza zein laburra den erakutsi zion.[1] Harrezkero, bere ibilbide profesionala jarraitu du, gorputza, kultura-aniztasuna eta ingurumena gai nagusi diren erakusketa berriekin.

1986an lehen erakusketa egin zuen, «Toques», eta 1990ean Parisko Mois de la Photographie (Argazkigintzaren hilabetea) lanean parte hartu zuen. Horrek nazioarteko proiekzioa eman zion. Ibilbide luzean, ehunka erakusketa egin ditu Europako, Amerikako eta Asiako hiri nagusi guztietan.

Isabel Muñozen lanak giza gorputza aztertzen du eta azalaren ehundura komunikatzen duena erreproduzitzeko moduak ikertzen ditu. Prozesu horretan, platinotipia erabiltzen du argazkiak errebelatzeko teknika gisa. Adin, arraza, sexu eta kultura guztietako gorputzak islatzen ditu. Askotan, bere grinetako bati dagokionez, dantza, beraz, dantzarien irudiak errepikariak dira. Eta denborarekin, gainera, giza eskubideen eta ingurumenaren inguruko ikerketa eta salaketa soziala ere sartu ditu. Adibidez, esklabotzari, munduko haurren edo trans pertsonen duintasunari, animalien eskubideei eta itsasoen kutsadura salatzeari buruzko serieak egin ditu. Nolanahi ere, estetikatik haratago mezu bat igortzen duten argazkiak bilatzen ditu; izan ere, dioenez:

«Ezin dut ezeren argazkirik egin, aurretik nigan sentimenturik sortu ez badute».[4]

Ikasketak hasi zituenetik, Muñozek hainbat herrialde bisitatu ditu, hura erakartzen duten gaiak bertatik bertara aztertu eta islatzeko, edertasuna irudikatzeko edo salaketa-bozgorailu izateko. Asiako hego-ekialdean, besteak beste, haurren trafikoari buruzko serieak egiten ditu; Etiopian (2005), bere gorputzak adierazpide gisa apaintzen dituzten tribuei buruz jardun du; El Salvadorren (2006), hiri-tribuen irudiak hartu eta indarkeriari buruzko lanak egin ditu, eta Nuestro Pequeño Mundo proiektuan lan egin du, haurren eskubideen Konbentzioaren 20. urteurreneko oroimenean argazkiak eginda. Iran, Siria, Turkia eta Irakera joan zen eta PhotoEspaña 2010 delakoan El amor y el extasis erakusketa egin zuen. Ondoren, Mexikon, inmigrazioaren drama azaldu zuen (2014). 2015ean, gizakien jatorriarekiko loturak bilatzea erabaki zuen, primate handiak ikertuz.

1999an World Press Photo saria jaso zuen (Artea eta Entretenimendua kategorian) eta 2004an (Erretratuak kategorian). 2006an, Madrilgo Komunitateko Argazki Saria. Eta 2009an PhotoEspaña saria jaso zuen, eta, gainera, Arte Ederren Merituaren Domina eta bere obra osoari emandako Bartolomé Ros Saria jaso zituen.

2016. urtean Hezkuntza, Kultura eta Kirol Ministerioak ematen duen Argazkigintza Sari Nazionala jaso zuen. Epaimahaiak bere ibilbide profesionala baloratu zuen: «Konpromiso soziala eta edertasunaren bilaketa bateratzen ditu, gorputza, erritua edo kultura-aniztasuna bezalako gaietan sakonduz». Halaber, azpimarratzen da «hizkuntza garaikideari aplikatutako teknika tradizional baten erabileraren berezitasuna». Muñozek hauxe adierazi zuen:

«Gizakia izan da nire interesa. Pertsonengan gune ilunak egon arren, beti dago argi-zati bat, gizakia ezin da bizi itxaropenik gabe».[1][5]

2016. urtean Kulturarekin Konprometitutako Optimista Saria jaso zuen, Anoche Tuve un Sueño aldizkariak ematen duena.[6]

2018an, La antropología de los sentimientos/Sentimenduen antropologia erakusketa antolatu zen.[7] Artistaren 97 argazki, sei ikus-entzunezko eta hainbat eskultura bildu zituen, eta haren ibilbidea islatu zuen, hain ezagunak ez ziren alderdi batzuk nabarmenduz. Erakusketarekin batera doan testuaren arabera:«Giza gorputzaren irudikapen obsesibo eta heterogeneoari buruzko ibilbide tematikoa, gizateriaren jatorri beretik, espiritualtasunetik, eromenetik, gorputzaren muga eta muturretatik, gorputzaren dimentsio sozialetik eta, azkenik, sexualitatetik eta desiratik».

Muñozek zuri-beltza erabiltzen du batez ere bere lanetan, gai sozialak edo antropologikoak aztertzen dituenean izan ezik; kasu horietan kolorea erabiltzen du.

Argazkilari katalanaren lana PhotoEspaña (1998, 2007, 2010 eta 2012) eta mundu osoko erakundeetan ikusi ahal izan da, hala nola Chrysler Museum of Art (Norfolk, Virginia, AEB, 1992), Dansmuseet (Stockholm, 2002), Arte Garaikideko Museoa Unión Fenosa (Coruña, 2006), Casa de América (Madril, 2006), INAHko Fototeka Nazionala (Pachuca, Mexiko, 2008), Canal de Isabel II (Madril, 2010), Caixa Forum (Bartzelona eta Madril, 2010), Valentziako Arte Modernoaren Institutua (Valentzia, 2011) edo Musée du Quai Branly (Paris, 2014).

Bere argazkiak hainbat bilduma iraunkorren parte dira, hala nola, Maison Européenne de la Photographie [European House of Photography (MEP)] (Paris), New Museum of Contemporary Art [New Museum of Contemporary Art] (New York), besteak beste. Arte Garaikideko Museoa (Houston), Foto Colectania (Bartzelona), Instituto Cervantes (Mexiko Hiria, La Paz, Bolivia, Shanghai, Txina), Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía (Madril) edo Canal Foundation (Madril) .

• 1986an Toques - Madril
• 1990ean Mois de la Photographie (parte-hartzea) - Paris
• 2018an Agua. Berlingo Galeria Zuria
• 2018an La antropología de los sentimientos- Tabacalera, Madril

• 1992an Parade Nuptiale, Fata Morgana, Gérard Macé-ren testuarekin.
• 1994an Fragments, Saint-Gervais.
• 1994an En jambes, Azygos.
• 1995ean María Ilusión, Plume.
• 1997an Rome Efemer, Gallimard.
• 1997an Figures Sans Visages, Fata Morgana, Gérard Macé-ren testuarekin.
• 1997an Rome, l'invention du Barroke, Marva, Gérard Macé-ren testuarekin.
• 1997an I corpi la pietra, Leonardo Arte.
• 1998an Fuerte como un turco, Galaxia.
• 2000n La trampa del baile, Photobolsillo.

• 2004an Isabel Muñoz, Lunwerg.
• 2004an Cuenca en la mirada- Isabel Muñoz. Lunwerg.
• 2007an Isabel Muñoz, Lunwerg.
• 2007an Isabel Muñoz, La Fábrica, Madril
• 2007an Maras: la cultura de la violencia. Caja Duero
• 2009an Isabel Muñoz, Lunwerg, Bartzelona, Isabel Muñoz, Isabel Coixet eta Ramón Maydata-ren testuekin.
• 2010ean Infancia: Isabel Muñozen argazkiak, Lunwerg, Bartzelona
• 2010ean Isabel Muñoz: obras maestras, La Fábrica, Christian Caujolleren testuekin
• 2012an Los cuerpos como territorio. Erakusketaren katalogoa, La Fábrica
• 2013an La piel de los hijos de Gea / The skin of the children of Gaia. Isabel Muñoz argazkilariaren eta Maribel Domenech Ibañez eskultorearen erakusketaren katalogoa. Kanpoko kultur ekintzarako Estatuko Elkartea
• 2018an La antropología de los sentimientos, Kultura Ministerioa. Espainia

• 1999an Urrezko Domina Alexandriako Biurtekoan.
• 1999an World Press Photo, (Artea eta Entretenimendua kategoria).
• The Arts Stories txapelketako 2. saria World Press Photoren 43. edizioan, "Chines Martial Arts Training" lanarengatik.
• Portraits Stories 3. saria, 48. World Press Photo edizioan, The Surma people of Etiopia lanarengatik, El País Semanal aldizkarian argitaratua.
• 2004an World Press Photo, (Erretratuen kategoria).
• 2008an Madrilgo Erkidegoko Argazkigintza Saria.
• 2009an PhotoEspaña saria.
• 2009an Arte Ederren Merituaren Domina.
• 2009an Bartolomé Ros saria, egindako ibilbidearengatik.
• 2016an Espainiako Kultura Ministerioaren Argazki Sari Nazionala.[5]
• 2016an Anoche tuve un sueño aldizkariaren Kulturarekin konprometitutako Optimista saria.
• 2022ko otsailean, San Fernandoko Arte Ederren Errege Akademiako kide izendatu zuten. Hura lortu zuen lehen emakume argazkilaria eta seigarren akademikoa izan zen, Estrella de Diego, Begoña Lolo Herranz, Josefina Molina Reig, Blanca Muñoz Gonzalo eta Arantxa Aguirre Carballeiraren ondoren.[2][8]

• Página web
• Biografía en gallego Txantiloi:Wayback
• Enciclopedia de grandes fotógrafos (En español)
• Entrevista a Isabel Muñoz en RTVE
• Isabel Muñoz en el programa de TVE Imprescindibles.
• Fotografi en la plataforma onlyimage.com (en indonesio).