Irak

Irak Hego-mendebaldeko Asiako estatua da, ipar latitudeko 29° eta 38° artean, eta ekialdeko longitudeko 39° eta 49° artean hedatua. 437.072 kilometro koadroko eremua du. Iparraldean Turkia du, ekialdean, Iran, hego-ekialdean Persiar golkoa, hegoaldean Kuwait eta Saudi Arabia, eta mendebaldean Saudi Arabia, Jordania eta Siria.

Geografo gehienen arabera, lau eskualde natural nagusi daude Iraken:[7][8]

• Basamortua, Eufrates ibaiaren mendebalde eta hego-mendebaldean hedatua, Siriar basamortuaren zati da. 168.000 kilometroko koadroko eremua hartzen du, herrialdearen bostena. Zabaldi harritsu handia da, tarteka hondar eremuak dituena. Mendebaldeko basamortuak 490 metroko garaiera du, batez beste, eta hegoaldekoak 100-400 metro artekoa. Uadi sare trinkoa dago herrialdeko mugatik Eufrateseraino; uadiak agorturik egoten dira ia urte osoan. Aipagarria da Al-Batin uadia, Al-Dibdibah ordokia 75 kilometroan zeharkatzen duena, Irak eta Kuwaiten arteko mendebaldeko muga eratuz.
• Mesopotamia Garaia edo Al-Jazira, Tigris eta Eufrates ibaien goialdea hartzen duena, Samarra eta Hit hirietatik iparraldera. Eskualde zabal eta agorra da, Siria eta Turkia aldera ere hedatzen dena. Ibaiek haran sakonak zeharkatzen dituztez gero, zaila da alorrak ureztatzea. Iparraldean, Ninive, Dohuk eta Zakhon, landaredi mediterraneoa badago ere, hego-mendebaldea basamortua da. Gatz basamortuak ere daude, hala nola Milhat Ashqar.
• Behe Mesopotamiako lautada alubiala, 132.000 kilometro koadroko eremua duena, Balad eta Ramaditik hegoalderantz Persiar golkoraino. 100 metroko garaiera du, batez beste. Leku askotan Tigris eta Eufratesen oheak ordokia bera baino gorago daudenez, urtaroko uholdeak gertatzen dira. Eskualde osoa ibai delta da, hainbat adarrek eta ureztatze ubidek zeharkatua; aintzirak ere daude. Bi ibaien elkargunean Hawr al Hammar padura dago, 15.000 kilometro koadro eremua hartzen duena, eta ekialderantz Iraneraino heltzen dena.
• Iparralde eta ipar-ekialdeko mendialdea, Mosul eta Kirkuken hegoaldetik Turkia eta Irango mugetaraino iristen dena. Muino, goi ordoki eta mendiguneak tartekaturik daude, 92.000 kilometro koadroko eremuan. Gailurrak 1.000 eta 4.000 metro artean daude, garaienak Turkia eta Irango mugetan. Gehiena Irakeko Kurdistanen barnean dago. Petrolio hobi handiak daude Mosul eta Kirkuketik gertu.

Irakeko erliebea.

Ipar-ekialdean daude mendirik gorenak, Kurdistango Zagros eta Taurus mendiguneetan. Mendilerroek ipar-mendebalde hego-ekialde norabidea dute, eta gailurrak 2.400-3.300 metro arteko altueran daude. Irak eta Iranen arteko mugan dago Cheekha Dar (3.611 metro), herrialdeko punturik garaiena.[9] Sinjar da Al-Jazirako mendialderik garrantzitsuena; 100 kilometro luze da, eta 1.356 metroan dago gailurra.[8][7]

Tigris-Eufrates ibai sistemak drainatzen du Irak. Turkian dute iturburua bi ibaiek, Armeniar goi-ordokian zehazki. Tigrisek 1.417 kilometroko bidea egiten du Iraken zehar, eta Eufratesek 1.212 kilometrokoa. Al-Qurnahetik hurbil baturik, Xatt al-Arab eratzen dute, Persiar golkora isurtzen dena. Zagros mendietan iturburua duten ibaiadar handiak ditu Trigrisek, hala nola Zab Handia, Zab Txikia eta Diyala. Hori dela eta, uholde suntsigarriak gerta daitezke martxo eta maiatza artean. Eufratesek ez du ibaiadar garrantzitsurik Iraken.[8] Al-Jaziran dago Al-Tharthar uadia, 210 kilometroko luzera duena; Sinjar mendian du iturburua eta Tharthar gatz basamortura isurtzen da. Aipagarriak dira Razzaza eta Habbaniyaha aintzirak.[7]

Irakeko klimak.

Bi klima mota nagusi daude: basamortuko klima beroa (BWh Koppen sailkapenaren arabera) hegoaldeko basamortu eta lautadetan, eta estepako klima (BSh eta BSk) iparralde eta ipar-ekialdean.

Hegoaldean bi urtaro daude: euritsua azarotik apirilera, eta lehorra maiatzetik urrira; urteko prezipitazioa 100 eta 170 milimetro artekoa izaten da, %90 urtaro euritsuan. Negua leuna izaten da; Bagdaden, esate baterako, 2 °C da minimoen batez bestekoa eta 15° C maximoena. Uda, berriz, oso beroa eta lehorra da; Bagdaden 35 °C da maximoen batez bestekoa, eta 51 °C-tik gorakoa maximo absolutua.[8]

Ipar-ekialdeko mendialdean 300-560 milimetro euri jasotzen dira urtean, eta 1.000 milimetrotaraino irits daitezke mendilerrorik garaienetako prezipitazioak.[7] Uda hegoaldean baino laburragoa da, eta negua luzeagoa. Uda beroa eta lehorra bada ere, tenperaturak 3-6 °C hotzagoak dira hegoaldean baino. Neguak hotzak izan daitezke ipar-ekialdeko haizeen eraginez. Mosulen, esaterako, -4 °C da urtarrileko minimoen batez bestekoa, eta 17 °C maximoena; minimo absolutua -11 °C da.[8]

Bi haize mota dira kontuan hartzekoak. Udan iparralde eta ipar-mendebaldetik jotzen duen shamal izenekoa oso beroa eta lehorra da. Sharqik, berriz, hegoalde eta hego-ekialdetik jotzen du uda eta negu hasieran, eta hauts ekaitzak eragiten ditu.[7]

Hammurabiren Kodeko irudia, Babilonia, K.a. 1754.

Gaur egungo Irak Mesopotamia deitua izan da Antzinatetik, eta han, Tigris eta Eufrates ibaietako haran emankorretan, sortu ziren munduko lehen zibilizazioak. K.a. 3500. urte inguruan sumeriarrak heldu ziren lurralde hartara, idazkera kuneiformea landu zuten eta Ur, Uruk, Lagash eta Kish hiriak sortu zituzten. K.a. 2350. urte inguruan, Sargon akadtar buruzagiaren mende geratu ziren hiri horiek.

Akadtarren nagusitasuna galdu ahala, beste bi inperio ahaltsu sortu ziren: Babilonia eta Asiria. Babiloniarrek Hammurabi izan zuten errege; haren erregealdian egin zen ezagutzen den lehen lege bilduma: Hammurabiren Kodea. Asiriarrek, K.a. 609. urtea arte, antzinako Ekialde Hurbila osorik hartzen zuen inperio erraldoia izan zuten mendean. Babiloniar Inperioak bigarren aldi bat ere izan zuen, harik eta K.a. 538an Persiako Ziro II.a Handiak Mesopotamia osoa hartu zuen arte.

Alexandro Handiak K.a. 331ean menderatu zituen persiarrak, eta ekialdeko Iranen bizi izan ziren partiarrak K.a. 141-129 bitarteko urteetan Mesopotamiaraino heldu eta inperio ahaltsua sortu zuten. Erromatarrek huts egin zuten Mesopotamia beretzeko lehen ahelginean (K.a. 53-54), baina Trajano enperadorek Erromako probintzia bihurtu zuen lurraldea K. o. 114-177 urteetan. III. eta VII. bitarteko mendeeetan partiarren eta erromatarren, eta persiar sasandarren eta bizantziarren arteko lehiak izan ziren.

Abbastar Kalifa-herriaren hedadura handiena, c. 850

641. urtean, arabiarrek Mesopotamia hartu zuten, sasandarrak garaiturik. Omar kalifak bi hiri sortu zituen konkistatutako lurraldea defendatzeko: Kufa eta Basora. Islama zabaldu zen, eta arabiera bilakatu zen hizkuntza ofizial, persieraren ordez. VII. mendean, omeiatarrek Damaskotik agindu zuten Iraken. Baina 747an, Abu Muslim abbastar jeneralak omeiatarrei eraso egin eta Irak hartu zuen. 750ean, As-Saffah bilakatu zen Abbastar Kalifa-herriko lehenbiziko kalifa.[10]

Abbastarrek Bagdad hautatu zuten hiriburutzat. Mundu musulmaneko botere gune nagusia izan zen handik aurrera, eta filosofia, zientzia eta literaturaren loraldi handia bizi izan zuen. VIII. mende amaieran, milioi bat biztanle izatera iritsi zen.[11] Abbastarrek berreraiki zituzten Mesopotamiako ubideak, ezpondak eta urtegiak, eta Bagdad inguruko zingirak drainatu zituzten. IX. mende hasieran, Harun al-Rashiden semeak elkarren aurka borrokatu ziren ondorengotza lortzeko; Al-Mamun nagusitu zen, persiarren laguntzarekin. Haren kalifalditik aitzina, abbastar agintearen gainbehera hasi zen eta, bai Persian, bai mendebaldeko eskualdeetan, kontrola galtzen hasi ziren. 945ean, jatorria mendebaldeko Iranen zuten buiatarrek hartu zuen Bagdad; umiliazio handia izan zen kalifa-herria persiar xiien mende erortzea. Toghrilek, Seljuktar Inperioaren sortzaileak, egotzi zituen buiatarrak 1055ean. Seljuktarrak suniak zirenez gero, ongi hartuak izan ziren Bagdaden. Handik aurrera, kalifak erlijio-aginpidea atxiki bazuen ere, gobernua seljuktarren esku gelditu zen.[10]

Hulaguren osteak Bagdad erasotzen, 1258.

Seljuktarren adar nagusiak Bagdaden ezarri zuen gobernua, eta Bosforotik Ekialdeko Turkestanerainoko lurraldea kontrolatu zuen 1155 arte. Seljuktar Inperioak Malik-Xah-ren (1053–1092) agintaldian izan zuen goren aldia, Mediterraneoaren ekialdea, Asia Txikia eta Arabiako zati batzuk menderaturik. Urte horietan, pizkundea gertatu zen Irak eta Irango kulturan Nizam al-Mulk bisirraren eskutik; behatoki astronomiko bat fundatu zen, eta Bagdaden kokatu ziren, besteak beste, Omar Khayam zientzialaria eta al-Ghazali teologoa. Malik-Xah hil ondoren, seljuktar agintea desegin zen; Iran eta Iraken dinastia txikiak sortu ziren, elkarren aurka borrokatzen zirenak. Zengid eta Khwarazmi leinuak izan ziren garrantzitsuenak, 1258an Hulagu buru zuten mongolek Bagdad hartu zuten arte.[10]

Mongolak odol eta gar sartu ziren Abbastar Kalifa-herrian. Jakintzaren Etxea suntsitu zuten, barnean zeuden artelan eta dokumentu historiko baliotsuak barne, eta Mesopotamiako ureztatze azpiegiturak ezereztu zituzten. Azken Khan mongola, Abu Said, 1335ean hil zen; horren ondoren, jalairtar dinastia igo zen agintera.[10] XIV. mendearen erdialdean, Izurri Beltzak sakailatu zuen eskualdea.[12] 1401ean, Tamerlanek, Timur dinastiaren sortzaileak, Bagdad arpilatu eta milaka bizilagun hilarazi zituen. Tamerlanen inbasioan Irakeko beste herri eta hiri asko ere erraustu zituzten, eta Ipar Mesopotamiako asiriar kristauak sarraskituak izan ziren.[13]

Otomandar Inperioaren 1803ko mapa; egungo Irak lau eyaletetan zatiturik dago: "al-Jazira" (arrosa), "Kurdistan" (urdina), "Irak" (berdea), eta "Al Sham" (horia).

XIV. mendearen amaieran eta XV.aren hasieran, Qara Qoyunluko turkmenek eduki zuten mendean gaur egungo Irakeko lurraldea. 1466an, Aq Qoyunluk hartu zuen eskualdearen kontrola, Qara Qoyunlu azpiraturik. 1509an, irandar safaviek konkistatu zuten Irak. Safaviak musulman xiiak ziren, heretikoak otomandarren ikuspuntuaren arabera. Beraz, xiismoa Anatoliarantz hedatzea galerazteko asmoz, Selim I.a sultanak eraso egin zien safaviei 1514an; 1535ean, otomandarrek, Suleiman Handia buru zutela, Bagdad hartu zuten. Safaviek hiriburua berreskuratu zuten 1623an, baina Murad IV.a sultanak egotzi zituen 1638an.[10]

Otomandarren eta safavien arteko gatazken ondorioz, sunien eta xiien arteko arrakala handitu zen. Safavien agintaldi laburrean (1623-1638) suniak baztertuak izan ziren, eta xiiek pairatu zuten bereizkeria otomandarrak agintean egon ziren urteetan (1638-1916). XVII. mendean, safavien aurkako guduek ahuldu zuten Otomandar Inperioaren indarra, eta ezin izan zuen eskualdea kontrolpean eduki. Hori dela eta, tribuek hartu zuten aginpidea: Al-Muntafiq batasunak erdialde eta hegoaldean, Xammar eta Anazzah federazioek hego-mendebaldeko basamortuan, eta Baban dinastia kurduak iparraldean.[10]

1747-1831 bitartean, georgiar mamelukoek gobernatu zuten Irak. Mamelukoak gaitasun handiko administrariak izan ziren, eta egonkortasun politikoak eta ekonomiaren susperraldiak markatu zuten haien agintaldia. Suleiman Paxa Handiaren agintaldian (1780-1802) aurrerabide handiak egin ziren zuzenbide estatua ezartzeko. Azken gobernari mamelukoak, Dawud Paxak, herrialdea modernizatzeko programa garrantzitsuak abiarazi zituen. Mamelukoen agintaldia 1831n amaitu zen, Mahmud II.a otomandar sultanak Bagdad hartu zuenean. Hala ere, otomandar egintea ez-egonkorra izan zen. 1869an, Midhat Paxa izendatu zuten Bagdadeko gobernadore. Midhat erreformista zen, eta Irak zaharberritzen saiatu zen, Mendebaldea eredu harturik. Haren nekazaritza erreformak, ordea, lurjabe handi bilakatu zituen tribuetako xekeak, eta gainerako tribu-kideak txirotuz joan ziren.[10]

Faisal I.aren koroatzea, 1921.

Lehen Mundu Gerran, otomandarrek Erdialdeko Inperioekin egin zuten bat. 1914an, britainiarrak Xatt al-Arab aldera joan ziren beren petrolio ondasunak zaintzera eta Basorako egoera kontrolatzera. 1917an Bagdad hartu zuten, eta Mosul 1918an. Hala, Britainia Handiaren mende geratu zen Irak. 1920an, Nazio Batuek lurraldea gobernatzeko eta babesteko baimena eman zieten britainiarrei. Erabaki horren kariaz, herria matxinatu zen. Horren ondorioz, 1921ean britainiarrek nolabaiteko autonomia eman behar izan zioten lurraldeari, eta Faisal I.a emirra Irakeko errege izendatu zuten 1921ean. Irakek 1932an lortu zuen independentzia.

1958ko iraultza.

Faisal I.a erregearen ondoren, haren seme Gazi I.ak gobernatu zuen. Gazi I.aren erregealdian (1933-1939) Irakeko egoera politikoa nahasia zen oso; bien bitartean, militarrek gero eta indar handiagoa eskuratu zuten. Gazi hil zenean, Faisal II.ari egokitu zitzaion erregetza. 1941ean, Rashid Ali al-Gailanik lortu zuen aginpidea estatu kolpe baten bidez; Alemania Naziaren aldekoa zen eta, horren kariaz, britainiar gudarosteek Irak hartu zuten, berriz ere, Bigarren Mundu Gerra amaitu bitartean, eta Faisal II.a ezarri zuten berriro aginpidean. 1958ko apirilean, militarrek, Abdul Karim Kassem politikariaren gidaritzapean, beste kolpe bat jo eta errepublika ezarri zuten Iraken. 1961ean, kurduak matxinatu ziren eta, bederatzi urteko gerra baten ondoren, nolabaiteko autonomia eman zitzaien.

1963an, Abd al-Salam Aref koronelak kolpe militarra jo zuen eta erregimen sozialista ezarri zuen. Beste kolpe bat izan zen 1968an, Baath alderdi nazionalistako eskuindarrei aginpidea eman ziena. 1971ean, Baath alderdiaren buruak, Saddam Husseinek, Salek Mahdi Amas jeneralari lehendakariorde kargua kendu zion, eta Baath alderdiaren eta komunisten arteko harremanak hobera egin zuen. 1972an, Irakeko Petrolio Konpainiaz jabetu zen estatua, eta adiskidetasun hitzarmen bat izenpetu zuen Sobietar Batasunarekin. 1978an, hautsi ziren komunistekiko harremanak, traizioz akusatutako buruzagi komunista batzuk heriotzara zigortu eta hil zituztenean.

Sadam Hussein eta AEBetako bidali berezi Donald Rumsfeld 1983an, Iran-Irak Gerraren garaian.

1979an, Saddam Hussein jeneralak hartu zuen lehendakari kargua. 1980an, Iran eta Iraken arteko gerra hasi zen, Iranen esku zegoen Xatt al-Arab estuarioa arabiarrentzat behar zuela izan eta Irak hura eskuratzen ahalegindu zenean. Gerrak 1988 arte iraun zuen, eta oso ondorio kaltegarriak izan zituen herriarentzat, eta bereziki kurduentzat; 200.000 kurdu inguru Turkiara eta Iranera joan zen ihes. Gerra haren ondorioz, ekonomiak hondoa jo zuen eta Persiar golkoko herriekiko zor ugari ekarri zizkion Iraki. Hala, herri horiekiko harremanak gaiztotu egin ziren eta 1990eko abuztuan Irakek Kuwait hartu zuen[14]; horrela hasi zen Golkoko Lehen Gerra. Irakeko gudarostea 1991eko martxoan atera zen Kuwaitik, nazioarteko indar militarren eraso gogorrari ezin aurre eginik.

Gerra ostean, Irakeko erregimenak hegoaldeko xiien eta iparraldeko kurduen matxinadei aurre egin eta gogor eraso zien. Xiien aurkako rrepresioan 100.000 pertsona inguru hil ziren, zibilak gehienak.[15] Milioi bat kurdu baino gehiago joan zen Iranera eta Turkiara babes bila, eta milaka hil ziren, gosez edo hotzez, negua iritsi zenean. Bestalde, milaka pertsona hil ziren Nazio Batuen Segurtasun Kontseiluak ezarritako bahimenduaren ondorioz (567.000 haur, ikerketa baten arabera).[16]

Estatubatuar marineak Al-Fawen 2003an.

2001eko World Trade Centerreko atentatuen ondoren, Estatu Batuetako gobernuak Al Kaida sarearekin harremanak zituela eta suntsipen masiboko armak zeuzkala egotzi zion Irakeko gobernuari; salaketa horiek inoiz frogatu ez baziren ere, 2003an, Estatu Batuak gidari zituen koalizio batek Irak inbaditu zuen; Sadam Hussein harrapatu eta hil zuten, eta estatubatuarren mendeko administrazio bat ezarri zuten. Aurreko administrazioko zerbizu guztiak —armada, polizia, ur eta elektrizitate sarea…— desegin izanak sekulako kaosa eragin zuen. Bestalde, estatubatuar armadaren okupazioak eta errepresio gogorrak (horren lekuko dira Abu Ghraib espetxean estatubatuar soldaduek ateratako tortura argazki lazgarriak) eta beste herrialdetako islamiar erradikalek inbaditzaileen aurka borrokatzera Irakera joan izanak sekulako sarraskia eragin zuen: zibil asko ziren atentatu suizidetan eta estatubatuar soldaduen eta insurgentziaren arteko borroketan.

Inbasioaren ondorengo gobernuek gutxiengo sunita baztertu zuten; izan ere, Nuri al-Maliki xiita izan zen Husseinen ondoren boterean denbora gehien egon zen agintaria, 2006tik 2014ra. Horrenbestez, gehiengo suniten eremuan azkar egin zuen aurrera Daesh erakunde armatu jihadistak, askotan tribu lokalen oniritziarekin.[17] Egoera horrek hondamen ekonomiko handia eragin zuen, gainera, eta izugarri zaildu zuen herritarren bizimodua. Hainbat hauteskunde ere izan ziren, bai gobernu irakiarra eta bai legebiltzarra eratzeko, eta polizia eta administrazio irakiarra berrantolatu zituzten pixkanaka agintariek, estabatuaren gidaritzapean. 2011n, AEBetako presidente Barack Obamak amaitutzat jo zuen Irakeko misioa, eta tropak atera zituen herrialdetik. Misioak iraun zuen zortzi urte eta erdian, 130.000 zibil irakiar eta 4.500 soldadu estatubatuar hil ziren.[18]

2014an, Daesh-ek kalifa-herria ezarri zuen Siria eta Irakeko lurretan, bi herrialdeen arteko muga urtuta. Urte hartako ekainean, eraso azkar batean, Daesh-ek Mosul konkistatu zuen; Irakeko armada ihesi irten zen hiritik, apenas borrokarik egin gabe, eta armak eta ibilgailu militarrak jihadisten eskuetan geratu ziren. Haien aurka egiteko indarrik eraginkorrenak kurduenak izan ziren.[17] Daesh-en basakeriak Al Kaidarena gainditu zuen: dozenaka mila pertsona hil zituen,[19] eta gutxiengo yezidi eta kristauak jazarriak izan ziren.[20][21] Horiek horrela, herrialde ugari hasi ziren esku hartzen Estatu Islamikoaren aurkako gerran, Estatu Batuak eta Errusia barne (azken hau Sirian bakarrik).[22] 2015ean, Estatu Islamikoa atzera egiten hasi zen: apirilean Tikrit galdu zuen, Ramadi abenduan, Falluja 2016ko ekainean, eta Mosul 2017ko uztailean. 2017ko amaierarako, Daesh egotzia izan zen Iraketik.[23]

2017ko irailean, independentziarako erreferenduma egin zen Irakeko Kurdistanen, eta hautesleen %93 Iraketik banantzearen alde agertu zen.[24] Irakeko Auzitegi Gorenak legez kontrakotzat jo zuen bozketa.[25]

2005eko konstituzioaren arabera, Irak errepublika parlamentario federala da. Presidentea da estatuburua, eta lehen ministroa gobernuburua. Ordezkarien Kontseiluak (arabieraz: مجلس النواب‎, Majlis an-Nuwwāb al-ʿIrāqiyy; kurdueraz: ئه‌نجومه‌نی نوێنه‌رانی)) dauka botere legegilea; 329 kide ditu, 320 boto zuzenez hautatuak eta 9 gutxiengo etnikoentzat erreserbatuak (5 asiriarrentzat, 1 mandeista, yazidi, xabak eta kurdu feylientzat.[26]

Irak 19 muhafazah (arabieraz: محافظة, muḥāfaẓah, pl. محافظات, muḥāfaẓāt; kurdueraz: پاریزگه, pârizgah) edo probintziatan banaturik dago.

2016an 37.202.572 biztanle zituen.[2] Adineka, honela dago banaturik biztanleria: 0-14 urte bitartekoak %39,5 dira, 15-24 urte bitartekoak %19,2, 25-54 urte bitartekoak %33,8, 55-64 urte bitartekoak %4 eta 65 urtetik gorakoak %3,5. Bizi itxaropena 74,9 urtekoa da; 72,6 urtekoa gizonezkoena eta 77,2 urtekoa emakumezkoena (2017ko zenbatespenak). Biztanleen %70 hirietan bizi da.[26]

Biztanleen hiru laurdenak arabiarrak dira. Irakeko iparraldean kurduak bizi dira, eta biztanleria osoaren %15-20 hartzen dute. Gainerakoak turkmenak, kaldearrak, asiriarrak, irandarrak, yezidiak eta juduak dira.

Arabiera eta kurduera dira hizkuntza nagusiak, eta biak dira ofizialak 2004tik. Asiriako neo-arameerara eta turkmenera eskualde hizkuntzak dira. Armeniera, persiera, zirkasiera, xabakia eta mandeera ere mintzatzen dira.

Erlijioz, biztanle gehienak musulmanak dira, %64-69 xiiak eta %29-34 suniak.[26] Xiiak erdialde eta hegoaldean bizi dira gehienak, eta suniak iparraldean. Xiismoaren hiri santuetako batzuk –Najaf, Kerbala– Iraken daude, Bagdadetik ez oso urrun. Musulmanez gainera kristauak daude –kaldearrak, asiriarrak eta ortodoxoak–, yezidiak (Mosul iparraldeko muinoetan), baptistak (Bagdaden eta Amaran) eta juduak (Bagdaden).