Inperialismo

Inperialismo hitza latinezko imperium hitzetik sortu zen[1]; bere esanahia: botere gorena, subiranotasuna edo, besterik gabe, araua da[2]. Inperialismo hitza, hasiera batean, XIX. mendean sortu zen Napoleonen militarismo despotikoa gaitzesteko[3], eta, gaur egun hartu duen zentzuan, ohikoa bihurtu zen Britainia Handian, 1870eko hamarkadan, konnotazio negatiboarekin erabili zenean[4]. XIX. mendearen amaieran, inperioek une eta leku guztietan zuten portaera deskribatzeko erabiltzen zen[5]. Hannah Arendtek eta Joseph Schumpeterrek hedapenaren mesedetan hedapen gisa definitu zuten inperialismoa[6].

Lehen, Napoleon III.a atzerriko esku-hartze militarren bidez laguntza politikoa lortzeko egindako saiakeratzat hartzen zena deskribatzeko erabiltzen zen terminoa[4]. Terminoa, batez ere, Mendebaldeko eta Japoniako nagusitasun politiko eta ekonomikoan erabili zen, eta erabiltzen da, batez ere Asian eta Afrikan, XIX. eta XX. mendeetan. Oraindik ere, adituek haren esanahi zehatzari buruz eztabaidatzen dute. Zenbait idazlek, hala nola Edward Saidek, terminoa zabalago erabiltzen dute gune inperial baten eta periferia baten inguruan antolatutako edozein menderatze- eta menpekotasun-sistema deskribatzeko[7]. Definizio horrek inperio nominalak eta neokolonialismoa barne hartzen ditu.

Botere inperiala 1800. urtean[8]

Botere ineriala 1945. urtean

Askotan inperialismo terminoa kolonialismo terminoarekin lotzen da, baina aditu askok bakoitzak bere definizioa duela defendatu dute. Inperialismoa eta kolonialismoa pertsona edo pertsona-talde batengan duen eragina deskribatzeko erabili dira. Robert Youngek idazten du inperialismoak erdigunetik funtzionatzen duenean estatu-politika bat dela eta arrazoi ideologikoengatik zein finantzarioengatik garatzen dela eta kolonialismoa kokagune edo asmo komertzialetarako garapena besterik ez dela. Hala ere, kolonialismoak, oraindik, inbasioa hartzen du barne[9]. Kolonialismoak, gaur egungo usadioan, koloniaren eta botere inperialaren arteko banaketa geografikoa ere ekarri ohi du. Bereziki Edward Saidek inperialismoa eta kolonialismoa bereizten ditu esanez: inperialismoak urrutiko lurralde bat gobernatzen duen metropoli-zentro menderatzailearen praktika, teoria eta jarrerak inplikatzen dituela, eta kolonialismoak, berriz, urrutiko lurralde batean kokaguneak ezartzea[10]. Errusiar edo otomandar gisako inperio hurbilak kolonialismoaren eztabaidetatik kanpo geratu izan dira tradizioz, nahiz eta hori aldatzen hasi den, haiek gobernatzen zituzten lurraldeetara populazioak ere bidali zituztela onartzen baita[10].^{:116 or.}

Inperialismoak eta kolonialismoak, aldi berean, lurralde baten eta haiek kontrolatzen dituzten indigenen gaineko abantaila politiko eta ekonomikoa ezartzen dute, baina adituek, batzuetan, zaila izaten dute bien arteko aldea argitzea[11]^{:107. or.}. Inperialismoa eta kolonialismoa beste baten ezabapenean zentratzen badira ere, inperialismoa nagusitasun politiko eta monetarioari dagokio kolonialismoa beste baten kontrol fisikoa hartzen duen herrialde baten prozesuaz ari bada, formalki edo informalki. Eremuak menderatzen hastearen arkitektoa kolonialismoa dela kontsideratzen da, eta, ondoren, inperialismoa ikusten da (kolonialismoarekin lankidetzan) konkistaren atzean dagoen ideia sortzen. Kolonialismoa nazio inperialak eremu baten gaineko konkista bat hasten duenean gertatzen da, eta, gero, azkenean, gai da aurreko nazioak kontrolatutako eremuetan gobernatzeko. Kolonialismoaren esanahi nagusia da nazio konkistatzaileak konkistatu zuten nazioaren ondasun eta hornidura baliotsuen ustiapena eta gerrako harrapakinen etekinak lortzea[11]^{:170-75. or.}; inperialismoaren esanahia, berriz, beste estatuaren lurrak konkistatuz eta bere nagusitasuna handituz inperio bat sortzea da[11]^{:173-76. or.}. Kolonialismoak erabat alda ditzake eremu bateko gizarte-egitura, egitura fisikoa eta ekonomia; ez da harritzekoa herri konkistatzailearen ezaugarriak konkistatutako indigenek heredatzea[11]^{:41. or.}. Horrela, gehienek, naziotasun bereizia izango dute edo beren ama-koloniaren kontrolpean geratuko dira[12].

Vladimir Lenin buruzagi sobietarrak zera proposatu zuen: «inperialismoa kapitalismoaren forma gorena zen, inperialismoa kolonialismoaren ondoren garatzen zela eta kolonialismotik kapitalismo monopolistagatik bereizten zela esanez»[10]^{:116. or.}.

Afrikaren banaketa, Europako inperio anitzen pean kolonietan banatuta, c. 1913      Belgika     Alemania     Espainia     Frantzia     Erresuma Batua     Italia     Portugal

Inperialismoaren Aroan, 1760 inguruan hasi zen garaia, Europako nazioak industrializatzen hasi ziren, eta munduko beste leku batzuk kolonizatzeko, eragiteko eta anexionatzeko prozesuan sartu ziren[13]. XIX. mendeko pasarteen artean Afrikaren banaketa izan zen[14].

• 1970eko hamarkadan, John Gallagher (1919-1980) eta Ronald Robinson (1920-1999) britainiar historialariek argudiatu zuten Europako buruzagiek inperialismoak gobernu batek eskualde kolonial baten gaineko kontrol formala eta legala behar zuela baztertu zutela. Askoz garrantzitsuagoa izan zen eremu independenteen kontrol informala[15]. Wm Roger Louis-en arabera: Haien ustez, inperio formalek eta munduko mapek gorriz koloretako eskualdeekin txundituta geratu dira historialariek. Britainiar emigrazioaren, merkataritzaren eta kapitalaren zatirik handiena, Britainiar Inperio formaletik kanpoko eremuetara joan zen. Haien pentsamenduaren gakoa inperioaren ideia da, «informalki ahal bada eta formalki behar izanez gero»[16]. Oron Halek dio Gallagherrek eta Robinsonek Britainia Handiko Afrikan izandako parte-hartzea aztertu zutela, non «kapitalista gutxi, kapital gutxiago eta kolonia-hedapenaren ustezko sustatzaile tradizionalen presio handirik ez zuten aurkitu. Eransteko edo ez eransteko kabinetearen erabakiak hartzen ziren, normalean, gogoeta politiko edo geopolitikoetan oinarrituta»[17].^{:6. or.}

1875etik 1914ra bitarteko inperio nagusiei erreparatuta, errentagarritasun aldetik, erregistro nahasia zegoen. Hasieran, planifikatzaileek espero zuten ekoitzitako produktuentzako koloniek merkatu gatibu bikaina eskainiko zutela. Indiako azpikontinenteaz gain, hori gutxitan gertatu zen egia. 1890eko hamarkadan, inperialistek onura ekonomikoa etxeko ekoizpen-sektorea elikatzeko lehengai merkeen ekoizpenean ikusi zuten, batez ere. Orokorrean, Britainia Handiak oso ondo joan zitzaion Indiatik ateratako irabaziei dagokienez, batez ere Bengalako Subatik, baina ez bere inperioaren gainerako zatirik handienatik. Utsa Patnaik ekonomialari indiarraren arabera, 1765 eta 1938 artean, Indiatik kanpora egindako aberastasunaren transferentziaren tamaina 45 bilioi dolar izan zen[18]. Herbehereak oso ondo ibili ziren Ekialdeko Indietan. Alemaniak eta Italiak, berriz, oso merkataritza edo lehengai gutxi lortu zituzten beren inperioetatik. Frantziak zertxobait hobeto egin zuen. Kongo Belgikarra errentagarria izan zen Leopoldo II.a erregeak enpresa pribatu gisa kudeatutako kautxu-landaketa kapitalista zenean. Hala ere, Kongoko Estatu Askean gertatutako ankerkeriaren inguruko eskandaluek nazioarteak, 1908an, Belgikako gobernua bere gain hartzera behartu zuen, eta, aurrerantzean, askoz ere errentagarritasun txikiagoa eman zuen. Filipinak espero baino askoz gehiago kostatu zitzaien Estatu Batuei, matxinoen aurkako ekintza militarrengatik[17]^{:7-10. or.}.

Inperialismoak eskura jarri zituen baliabideak zirela eta, munduko ekonomia nabarmen hazi zen, eta askoz ere elkarlotuago egon zen Lehen Mundu Gerraren aurreko hamarkadetan, potentzia inperial ugari aberats eta oparo bihurtuz[19].

Europaren hedapena lurralde inperialismoan hazkunde ekonomikora bideratu zen neurri handi batean, kolonietatik baliabideak bilduz, bide militar eta politikoen bidez kontrol politikoa hartzearekin batera. XVIII. mendearen erdialdean, Indiaren kolonizazioak ikuspegi horren adibide bat eskaintzen du: bertan, Britainiarrek estatu mogolaren ahultasun politikoa ustiatu zuten, eta, jarduera militarra garrantzitsua izan bazen ere, hainbat garaitan tokiko eliteen txertaketa ekonomiko eta administratiboa ere garrantzi erabakigarria ere izan zen azpikontinentearen baliabideen, merkatuen eta eskulanaren gaineko kontrola ezartzeko[20]. XVII. eta XVIII. mendeetan kolonia kopuru handi bat irabazi ekonomikoa emateko eta etxe-portuetara baliabideak bidaltzeko diseinatu baziren ere, D. K. Fieldhouse-k iradokitzen du, XIX. eta XX. mendeetan, Afrika eta Asia moduko lekuetan ideia hori ez zela zertan baliozkoa izan[21]:

Inperio modernoak ez ziren artifizialki eraikitako makina ekonomikoak. Europaren bigarren hedapena prozesu historiko konplexua izan zen, non Europan eta periferian indar politiko, sozial eta emozionalak inperialismo kalkulatua baino eragin handiagoa izan zuten. Kolonia indibidualek helburu ekonomiko bat izan dezakete; kolektiboki, inperio batek ez zuen funtzio definigarririk, ekonomikoa edo bestelakoa. Inperioek Europak munduarekin etengabe aldatzen ari ziren harremanaren fase jakin bat baino ez zuten adierazten: industria-sistemekin edo higiezinetan egindako inbertsioekin egindako analogiak engainagarriak besterik ez ziren[11]^{:184. or.}.

Garai horretan, Europako merkatariek «itsas zabalean ibiltzeko eta mundu osoko soberakinak bereganatzeko (batzuetan modu baketsuan, beste batzuetan bortizki) eta Europan kontzentratzeko gaitasuna zuten»[22].

Britainiarrek Kantoni egindako erasoa, Lehen Opioaren Gerra, 1841eko maiatzean

Europaren hedapena asko azkartu zen XIX. mendean. Lehengaiak lortzeko, Europak beste herrialde batzuetako eta kolonietako inportazioak zabaldu zituen. Europako industriak lehengaiak bilatzen zituzten, hala nola koloratzaileak, kotoia, landare-olioak eta atzerriko mineral metalikoak. Aldi berean, industrializazioak Europa manufakturaren eta hazkunde ekonomikoaren erdigune bihurtzen ari zen, baliabideen beharrak bultzatuz[23].

Komunikazioa asko aurreratu zen Europako hedapenean. Trenbideak eta telegrafoak asmatuta, errazagoa izan zen beste herrialde batzuekin komunikatzea eta bertako nazio baten administrazio-kontrola zabaltzea bere kolonietan. Lurrun-trenek eta lurrun bidezko itsas-garraioak salgai-kopuru handien garraio azkarra eta merkea ahalbidetu zuten kolonietarako joan-etorria[23].

Komunikazioaren aurrerapenekin batera, Europak teknologia militarrean ere aurrera jarraitu zuen. Europako kimikariek artilleria askoz ere hilgarriagoa zen lehergailu berriak egin zituzten. 1880ko hamarkadan, metrailadorea gudu zelaiko arma fidagarria bihurtu zen. Teknologia horrek aurkarienganako abantaila eman zien Europako armadei, herrialde gutxien garatuetako armadak oraindik gezi, ezpata eta larruzko ezkutuekin borrokan ari zirelako (adibidez, Afrikako hegoaldeko zuluak 1879ko Anglo-Zulu Gerran)[23]. Europako espedizio eta estandarrekin ia parean jartzea lortu zuten armaden salbuespenen artean, Adwako guduan Etiopiako armadak eta Japoniar Armada Inperiala daude, baina horiek, oraindik, Europatik inportatutako armetan eta askotan Europako armadetako aholkulariez baliatzen ziren.

Karikatura honek Judge aldizkariak duen ikuspegia azaltzen du, 1898ko Espainia eta Amerikako Gerran McKinley-ren garaipen azkarraren ostean, Amerikako asmo inperialaren inguruan[24]

Ikasketa akademiko anglofonoek, sarritan, inperialismoari buruzko teoriak inperioaren esperientzia britainiarrean oinarritzen dituzte. Inperialismo terminoa, jatorriz, Benjamin Disraeli Britainia Handiko lehen ministroaren ustezko politika inperial erasokor eta itxurazkoen aurkariek sartu zuten ingelesera gaur egungo zentzuan 1870eko hamarkadaren amaieran. Joseph Chamberlain eta inperialismoaren aldekoek azkar bereganatu zuten kontzeptua. Batzuentzat, inperialismoak idealismoaren eta filantropiaren politika hautatu zuen; beste batzuek, berriz, interes politikoaren ezaugarria zela salatu zuten, eta gero eta kopuru handiagoak zikoizkeria kapitalistarekin lotzen zuen.

Imperialism: A Study (1902) liburuan, John A. Hobsonek inperialismoaren eragin handiko interpretazio bat garatu zuen, enpresa libreko kapitalismoak biztanleriaren gehiengoan eragin negatiboa izan zuelako ustea zabaldu zuena. Inperialismen, itsasoz haraindiko inperioen finantzaketak etxean behar zen dirua hustu zuela argudiatu zuen. Etxeko soldatarekin alderatuta langileei ordaintzen zitzaizkien soldata txikiagoak irabazi eta etekin handiagoak lortzeko atzerrian inbertitu zen. Beraz, etxeko soldatak altuagoak izaten jarraitu bazuten ere, ez ziren hazi bestela izan zitekeen bezain azkar. Kapitalak esportatzeak, ondorioztatu zuen Hobsonek, etxeko bizi-mailan, muga jarri zion etxeko alokairuen hazkundeari. 1970eko hamarkadan, David K. Fieldhouse[25] eta Oron Hale moduko historialariek «oinarri hobsoniarra ia erabat eraitsi zela» argudia zezaketen[17] ^{:5-6. or.}.  Britainiar esperientziak ezin izan zuen babestu. Hala ere, Europako marxistek Hobsonen ideiak jaso, eta inperialismoaren teoria berea bihurtu zuten, batez ere Vladimir Leninen Imperialism, the Highest Stage of Capitalism (1916) lanean. Leninek inperialismoa mundu-merkatuaren itxiera eta lehia aske kapitalistaren amaiera gisa deskribatu zuen, ekonomia kapitalistek inbertsioak, baliabide materialak eta eskulanak etengabe hedatzeko beharraren ondorioz sortu zen hedapen kolonialaren beharretan. Geroagoko teorialari marxistek inperialismoaren kontzepzio horren oihartzuna egiten dute kapitalismoaren egitura-ezaugarri gisa, zeinak Mundu Gerra inperialisten arteko borroka gisa azaldu baitzuen kanpoko merkatuak kontrolatzeko. Leninen tratatua loratu zen testu-liburu estandar bihurtu zen 1989–1991n komunismoa erori arte[26].

Errusiako tropen sarrera Tiflisen, 1799ko azaroaren 26an, Franz Roubaudek, 1886an.

Lạng Sơn harrapatzea, 1885ean, Frantziako Vietnameko konkistaren garaian

Komunista ez diren ezkerreko teorialari batzuek inperialismoaren izaera estrukturala edo sistemikoa azpimarratu izan dute. Halako idazleek terminoari loturiko aldia zabaldu izan dute, eta, gaur egun, ez du izendatzen, ez politikarik, ezta XIX. mendearen amaieraren hamarkadetako tarte labur bat ere, baizik eta mendeetan zehar hedatzen den mundu sistema bat, askotan kolonizazio garaira etorriz eta, batzuetan, Gurutzadetaraino. Terminoaren aplikazioa hedatu ahala, bere esanahia bost ardatz ezberdinetan (baina askotan paraleloetan) mugitu da: morala, ekonomikoa, sistemikoa, kulturala eta denborazkoa. Aldaketa horiek, beste aldaketa batzuen artean sentsibilitatean, gero eta ezinegon handiagoa islatzen dute, baita nahigabe handia ere botere horren hedadurarekin, zehazki Mendebaldearen boterearekin[27][25].

Historialariek eta teorialari politikoek denbora asko eztabaidatu izan dute kapitalismoaren, klasearen eta inperialismoaren arteko korrelazioaz. Eztabaidaren zati handi batean J. A. Hobson (1858-1940), Joseph Schumpeter (1883-1950), Thorstein Veblen (1857-1929) eta Norman Angell (1872-1967) eta beste teoriko batzuek izan zuten aitzindari. Idazle ez-marxista horiek garairik emankorrena Lehen Mundu Gerraren aurretik izan bazuten ere, gerra arteko urteetan ere aktibo jarraitu zuten. Haien lan konbinatuak inperialismoaren eta Europan zuen eraginari buruzko azterketaren berri eman zuen, baita 1950eko hamarkadatik aurrera Estatu Batuetako konplexu militar-politikoaren gorakadaren inguruko hausnarketetan lagundu ere. Hobsonek etxeko erreforma sozialek inperialismoaren nazioarteko gaixotasuna senda zezaketela argudiatu zuen, oinarri ekonomikoa kenduz. Hobsonek teorizatu zuen zergen bidez estatuaren esku-hartzeak kontsumo zabalagoa bultzatu, aberastasuna sortu eta mundu-ordena baketsu, tolerante eta multipolar bat bultzatu zezakeela[28][29].

Walter Rodney-k, 1972ko How Europe Underdeveloped Africa bere klasikoan, «inperialismoa kapitalismoaren fase bat dela proposatzen du Europako mendebaldeko herrialde kapitalistek, AEBk eta Japoniak munduko beste leku batzuen gainean hegemonia politiko, ekonomiko, militar eta kulturala ezarri zutela hasiera batean maila baxuagoan zeuden herrietan, eta, beraz, ezin izan zioten menderakuntzari aurre egin»[30]. Ondorioz, inperialismoak urte askotan mundu osoa hartu zuen bere barnean: alde batekoak esplotatzaileak ziren, eta bestekoak, esplotatuak; zati bat menderatua zen, eta bestea jaun eta jabe; zati batek politika egiten zuen, eta bestea menpekoa zen[30].

Inperialismoa espazioaren garapena eta bere gobernu-testuingurua gisako fenomeno berrietan ere identifikatu izan da[31].

Hedapen inperialista fenomeno historiko oso konplexua izan zen eta horregatik hau sortarazitako egoerak edo faktoreak asko izan daitezke. Horregatik hurrengo ataletan hedapen honen arrazoi garrantzitsuenak azalduko dira talde ezberdinetan sailkatuak.

Beste zergati batzuk

Ameriketako Estatu Batuen armadaren munduko mapa, non armada horren mundu mailako antolaketa ikusten baita. AEBetako armadak baseak eta soldaduak mundu guztitik banatuak ditu.

Zergati hauen artean ideologiarekin erlazionatutakoak nabarmentzen dira. Alde batetik, lurren kolonizazioaren bidez potentziek haien handitasuna eta hegemonia erakutsi nahi zuten. Askotan hau erakusteko nahia Europan izandako galerak edo porrotak konpentsatzeko era bat baino ez zen (Frantziaren kasuan bezala, Prusiaren kontrako gerran galtzaile atera zena). Honez gainera gizartearen zati bat munduko indigenak “zibilizatzeko” beharra sentitu zuten, arraza zuriaren nagusitasunak beste “basatiak” gizarteratzeko behar morala zeukan-eta. Talde hauen barruan eliza luteranoa nagusitu zen, indigenen ebangelizaziora abiatu zena. Eliza katolikoak ez zen ebangelizazioaren guztiz aldekoa Amerikan edukitako esperientzia txarragatik, baina azkenean luteranoen bidea jarraitu zuen, beste porrot handi bat lortuz. Beste ideologia batek Charles Darwinen eboluzioaren teorian oinarrituta, arraza zuriaren eskubide osoa ikusi zuen nahi zuen beste hazteko, horrek beste kultura edo lurraldeen suntsiketa bazekarren ere.

Azkenik, beste arrazoi bat aipatu behar da, pisu handikoa izan ez bazen ere. Batzuen ustez lur berrien kolonizazioa armadak lanpetuta edukitzeko modu bat izan zen baita ere. Modu honetan Europan gatazka edo altxamendu militarrak egotea saihesten zen eta gudarosteak haien teknikak eta teknologia berriak probatzeko lekuak zituzten.

«Munduko herrialdeak, bizien eta hil zorian daudenen artean bana ditzakegu. Alde batetik herri handiak ditugu, egunetik egunera indartzen doazenak, gero eta aberatsago, gero eta hobeto antolatuta. Trenbideei esker, leku bakarrean pila dezakete populazioaren indar militarra, eta orain arteko belaunaldiek inoiz amestuko ez zuten neurri eta indar izugarrizko armadak elkar ditzakete...»

Handinahiak dira eta gauza bera gura dute denek, etorkizunak bakarrik erabaki ahal izango du auzia odolaren bidez.

Zergatik edo hagatik, beharrizan politikoengatik edo presio filantropikoengatik, herri biziak apurka-apurka hilzorikoen lurraldeez jabetuko dira eta berehala gatazka bideak sortuko dira herri zibilizatuen artean (...).

Jakina, ez dugu utziko Ingalaterra ezlekuan geldi dadin edozein moldaketa egingo balitz ere (txaloak). Beste alde batetik, ez dugu begi txarrez ikusiko handitutako arerioen batek pobrezia eta antzutasuna kanporatzen baditu eskura ez ditugun eskualdeetan."

1898ko maiatzaren 4an Lord Salsburyk Albert Hallen egindako hitzaldia. The Times, 1898ko maiatzak 5.

Afrikaren banaketari dagokionez, XIX. mendera arte Afrika ia esploratu gabe egon zen, eta ia Europa osoak esku hartu nahi zuen kontinente horretan. Lehenengo herrialde europarrak Frantzia eta Britania Handia izan ziren, lehenengoak Aljeria eta Tunisia okupatzen hasi zen eta bigarrenak Egipto okupatzen. Geroago, Belgikak, Portugalek, Espainiak eta Alemaniak ere Afrikan lurralde batzuk kolonizatuko zituzten. Horregatik, Europako lurraldeen jokabidea ordenatzeko, Bismarck kantziler alemanak Berlingo Konferentzia deitu zuen 1884ean. Bertan erabaki batzuk hartu ziren:

• Esklabotza debekatu zuten.
• Niger eta Kongo ibaietan nabigazioaren askatasuna.
• Leopoldo II.ak (Belgikako erregeak) izango zuen Kongoko Estatu Librearen jabetza.
• Okupazio eraginkorraren printzipioa ezarri zuten: lurralde baten jabetza izateko hau benetan okupatzea ezinbestekoa izango zen.

Asian, Europaren XIX. mendearen azken hereneko hedapen inperialista ere iritsi zen.

• Deskolonizazioa