Indiako Kongresu Nazionala

Europako inperioetako kolonien independentzia prozesu historiko baten bidez lortu zen; deskolonizazio bidez. Hau, fenomeno politiko bat izan zen. Deskolonizazioaren hasierara jotzen bada, Indiako azpikontinentearekin egin ohi da topo. Gero, Asiako gainerako lurraldeetara eta Afrikara zabaldu zen. Kronologikoki, hauek dira deskolonizazio prozesuaren etapak:

• 1945-1955: fase honek, Asian eta Ekialde Hurbilean izan zuen eragina.  Halaber, kontzientzia piztu zuen garai hartako gizartean, lerrokatzea alboratuz eta hirugarren mundua kontuan izanez. Ez lerrokatze horren adierazgarri da 1955eko Bandungeko Konferentzia.[1]

• 1955-1970: etapa honetan, deskolonizazioa Asiako azken lurraldeetan eta Afrikan zabaldu zen. Gainera, NBEk garrantzia handiko eginkizuna izan zuen 1960ko 1514 Ebazpenaren bidez.

• 1970-gaur egunera:  Afrikako azken kolonietara iritsi zen, hauek independentzia lortuz (Hong Kongek, Macaok eta ekialdeko Timorrek).  Egunotan, badaude lurralde batzuk NBEk lurralde ez-autonomotzat dituenak, inperio kolonialen hondarrak izanik lurralde horietako batzuk.

Britainia Handiaren bandera

Indiako ekonomia, ingelesen agintearen ondorioz aldatu egin zen eta Ingelesen arauek arazo larriak eragin zizkion herrialdeko ekonomiari.

Hasiera batean, Indian ekonomia oso oparoa zuten, baina gerora, Britainiar Inperioaren eskuetan geratu zen. Inperio honek, herriaren aberastasuna ustiatzen zuen, batez ere, kotoiaren laborantza. Hau hondatzearen arrazoietako bat izan zen, telaren fabrikazioetarako ezinbestekoa zutela algodoia.[2]

XVII. mendearen hasieran Errepublika Holandarra, Ingalaterra, Frantzia eta Danimarka-Norvegiak merkataritza-postuak ezarri zituzten Indian. Hainbat gatazka eta guduren ondoren, Britainia Handiak lortu zuen Indiaren gaineko nagusitasuna. Hasieran, Indiaren gaineko kontrola merkataritza konpainia baten kargu zegoen, hau da, Indian ustiatu eta ekoizten zuen konpainiak irabaziak atera eta haien truke Koroa britainiarrari zerga jakin batzuk ordaintzen zizkioten. Baina 1850 inguruan, Koroak kolonien gaineko kontrol zuzena ezartzea erabaki zuen[3]. Ondorioz, Raj britainiarra sortu zen.

Raj britainiarra, Indiako Koroaren Gobernua edo Indiako Gobernu Zuzena izenez ere ezaguna, 1858 eta 1947 artean indiar azpikontinentea kontrolatu zuen Koroa britainiarraren menpeko gobernu kolonialak ezarritako erregimenari deitzen zaio. Gaur egun ezagutzen dugun India Britainiarra lau estatuetan banatuta dago: India, Pakistan, Bangladesh eta Birmania. Esan beharra dago Birmania beranduago, 1886an, bereganatu zutela 1937ra arte. Bestalde, errege hinduek gobernatutako estatuak, britainiarren kontrolpean ere, Estatu Printzipeskoak deituak ziren. Indiako lurren %60aren gaineko kontrol zuzena zuen Britainia Handiak, gainontzeko %40ak aipatutako Estatu Printzipesko edo Natiboak ziren. Aipatzekoa da Raj britainiarra existitu zen arte, burujabetza bakar baten menpe zeuden eta aldi berean haien artean hain ezberdinak ziren territoriorik ez zela egon. [4]

Batasun politiko honek ere Indiar Inperioaren izena eman du, batez ere 1876tik aurrera. Izan ere, Indiak Nazioen Liga sortu zeun, 1900, 1920, 1928, 1932 eta 1936ko udako olinpiadetan parte hartu zuen, eta 1945ean Nazio Batuen Erakundearen sortzaileetako bat ere izan zen. Hala ere, XX. mendearen hasieran britainiar agintearen amaiera nahi zuten indiar taldeak haien artean antolatzen eta boikotak prestatzen hasi ziren, boikot komertziala besteak beste.

1857ko maiatzaren 9an Bengala eskualdeko 90 soldadu inguru 10 urteko kartzelaldira kondenatuak izan ziren Lee-Einfield errifleekin formatu nahi ez izateagatik. Izan ere, arma horiek behi eta zerrien koipez lubrifikatuak izan zirela esaten zen, eta komunitate hinduak nahiz musulmanak ezin zituztenez elikagai horiek kontsumitu (batak behia, besteak zerria), arma horiek ez ukitzea erabaki zuten. Soldadu hauen kartzelatzeak haien kideen haserrea piztu zuen, eta maiatzaren 10a indarkeriak markatutako eguna izan zen: ofizial eta zibil britainiarren hilketak eta Bengalarekin komunikatzeko infraestrukturen suntsiketak eman ziren. Hala ere, ekintza hau ez zen izan matxinadaren arrazoi nagusia, hura piztu bazuena izan bazen ere, britainiarren menperaldiaren aurkako sentimendua zegoen hau guztiaren atzean[5]. Hala ere, oraindik ez zegoen indiar batasun bat eta urte hartan zehar eman ziren altxamenduak antolatu gabeak eta hein handi batean anarkikoak izan ziren. Indiak askotariko lurraldeak zituen, oso ezberdinak haien artean, eta ez zuten lortzen haien burua talde bakar batean ikustea, hau da, ez zegoen oraindik nazionalismo indioaren aldeko aldarrikapen handirik. Azken hau Indiako Kongresu Nazionalarekin garatu zen.

Raj britainiarrak errepresioa erabiltzen jarraitu zuen 1857ko matxinada kontrolpean izanda ere, eta urte hura izan zen indiarren egoera nahiz pentsamoldea aldatzen hasi zen unea. Indiarren kontzientzia esnatu zen, eta denborarekin batera sortuz joan ziren lehenengo indiar graduatu intelektualak politika britainiarraren alderdi asko publikoki kritikatzen hasi ziren. Hainbat elkarte egon ziren arrazismoa eta esplotazio ekonomikoa salatzen zituztenak, baina 1885an Indiako Kongresu Nazionala iritsi zen arte ez zen mugimendu nazionalista argirik nabarmendu. Allan Octavian Humek, Indiako Laborantzako Sekretari ohia, beste 72 komisariorekin batera, Bonbaien Indiako Kongresu Nazionala fundatu zuen.

Lehenengo urteetan, Kongresuak ez zuen zalantzan ipini Inperioaren autoritatea. Haien helburu nagusietako batzuk ziren indigenen parte-hartzea handitzea edota organo legegileen erreforma gauzatzea. Izan ere, Kongresuan parte hartzen zutenak erdiko eta goi mailako klaseak ziren, eta hauek metropoliko hiritarren pareko eskubideak izatea bilatzen zuten, hasieratik defendatu zituzten Britainiaren demokraziak behar zituen erreformak.

XIX. mendearen amaieran eta XX.aren hasieran, berriro ere autoritate kolonialen eraginaren ondorioz, aldaketak eman ziren. Landa eremuko pobrezia oraindik oso handia zen eta koloniako aberastasunaren galerak handitzen jarraitzen zuen. Dadabhai Naorojik, Westminsterreko lehenengo parlamentari indiarrak, eskakizunak egin zituen India britainiarreko arazoen inguruan kontzientzia hartzeko.

1905ean, ordea, Curzon erregeordeak Bengala eskualdea bitan banatzea erabaki zuen hura administratzea eraginkorragoa izango zelakoan, baina honek boikot eta altxamenduak eragin zituen indiarren artean[6]. Swadeshi kanpainia azpimarratzekoa da, non aurka egiten zitzaien metropolitik inportatutako produktuei. Ordura arteko jarrera kontserbadorea Bengalaren zatiketaren plan eztabaidatsuarekin (1905) batera zalantzan ipintzen hasi zen, esaterako, manifestazio ugari egin zituzten, bai kontserbadoreek, bai erradikalek biolentzia erabiliz. Honen harira, presioa handituz joan zen.

Bengalaren zatiketaren garaian sortu ziren lehenengo desadostasunak Indiako Kongresu Nazionalaren barruan: tradizionalak gutxiesten hasi ziren herritarrak eta talde erradikalagoak hasi ziren oihartzuna irabazten, haien artean Tilak bereizi zen. Tilak eta haren jarraitzaileek (ikasleak eta behe-klasea batez ere) boikotak, grebak, etab. egin zituzten, eta hauek Kongresuan arazo eta eztabaidak eman zituzten. Baina 1907an Tilak kartzelatua izan zen eta, horrela, XX. mendeko lehenengo urteetan Indiako Kongresu Nazionala eta mugimendu nazionalista kontserbadore eta moderatuek kontrolatzen jarraitu zuten.[7]

Azpimarratzekoa da egoera iskanbilatsuaz baliatuz, autoritate kolonialek bultzatuta, 1906an Liga Musulmana sortu zela, izaera musulmaneko erakunde nazionalista. Britainiar kolonoen helburua zen Kongresuari, hindu gehiengoduna, garrantzia kentzea. Hala ere, musulmanen komunitateak kanpaina bat abian jarri zuen beraien eskubideak defendatzeko.

1914ean, Lehen Mundu Gerrak eztanda egin zuenean, Indiako mugimendu nazionalisten batereraketa eman zen berriro: alderdi moderatuak eta erradikalak batu ziren, eta Kongresu Nazionala eta Liga Musulmana batu ziren. Ekintza hauen artean garrantzi handia izan zuen Annie Besantek, zeinek Indiako sistema federal bat osatzea proposatu zuen Tilakekin batera.

1916an Liga eta Kongresuko buruzagi nazionalistek bat egin zuten Indiak autogobernu baterako gaitasuna lortzeko. Itun bat eratu zuten, Lucknowko Ituna, eta haien arteko ezberdintasunak alde batera utzi zituzten autogobernu indiarraren alde borrokatzeko. Honek indiar nazionalismoa lurralde guztietatik zehar ziztu bizian zabaltzea eragin zuen.

Mahatma Gandhi

Kongresuaren mugimenduak buruzagia aurkitu zuen Mohndas Gandhirengan. Gandhi Ingalaterran hezibide oneko abogatua izan zen eta autogobernu indiorako bide berri bat proposatu zuen ahimsa erabiliz (biolentzia gabeko erresistentzia menderantze britainiarrari). [8]

Borrokan inplikatuta zeuden guztiak ez zetozen bat Gandhiren biolentzia gabeko politikaren ideiarekin, baina Kongresuko Alderdia eta Gandhi herrialdearen Independentziaren aurrean kokatu ziren.  1919an, Rowlatt legea onartu zen, eta honek indarkeriaz betetako episodioak eragin zituen Indian. Gandhik greba orokorrera deitu zuen legearen aurka egiteko, eta oro har manifestazioak baketsuak izan baziren ere, indarkeria kasuak ere egon ziren, izan ere, Amritsarren ehunkada indiar hil zituzten protestan parte hartzeagatik. Amritsarren, desarmatuta zeuden manifestarien masakrearen ostean, Gandhi biolentziarik gabeko desobedientzia zibilean oinarritutako bere estrategia pentsatzen hasi zen.

1920an, Gandhi Indiako Kongresu Nazionalean figura klabea bihurtu zen, garrantzitsua oso.  Honek, britainiar nagusitasunaren aurka izan zuen kooperazio gabeko kanpaina nazionala (biolentziarik gabeko protesta) nazionalismoa adoretsean bukatu zen eta horrekin bat, britainiarren etsaitasuna irabazten.  Horrela garaipena, politika arloan zuen postuari uko egin zion 1934ean, 1942an bueltatuz.

Gainera, ingelesak Turkia kontrolatzeko planetan zeuden, eta indar musulmanak, Gandhik eta Kongresu Nazionalak Turkiako sultanari babesa eskaini zioten. Hauek guztiek batera sortu zuten “kooperazio eza” mugimendua: ez zituzten produktu ingelesik erosten, ez ziren eskoletara, tribunaletara edota legislatura britainiarretara joaten, etab. Boikot mugimendu hau arrakastatsua izan zen batez ere 1921 eta 1922 artean [9]. Gandhi kartzelatu egin zuten, baina 1924ean askatu zutenean, boikotek jarraitu egin zuten. 1929. urtera aldera, Indiako Kongresuko Partidoak, Jawaharlal buru zela, erabateko independentzia eskatu zuen.

1934eko hauteskundeetako emaitzak

Bigarren Mundu Gerran zehar, britainiar esfortzuak gailendu eta baztertu zituzten, kanpaina berri bat aurkeztuz:  lematzat ‘Quit India’ zuena, (‘Utz ezazue alde batera India’), honek, konfrontazio bortitzetara eraman zuen estatua, horrela 60.000 inguru militante kartzelatuz. Kongresuak Britainia Handiari honako baldintza jarri zion: zuek guri independentzia gehiago eman eta Europako botere faxisten aurka borrokatzen lagunduko dizuegu. Indiak Londresekin izandako hiru mahai-ingururen ostean, 1934ean indiarrek probintzien arteko gobernu bat osatuko zutela erabaki zen, britainiarren begiradapean beit ere. Probintzia gehienetan Indiako Kongresu Nazionalak irabazi zuen, eta Liga Musulmana geroz eta gehiago aldentzen hasi zen beren aliatuengandik. Baina britainiarrek, berriz ere, errepresio eta ezezkoarekin erantzun zuten indiarren mugimenduei. Gerra amaitu zenean, asko ziren Indiaren independentziaren alde modu bakezalean borrokatzen zutenak, Ameriketako Estatu Batuak eta Sobietar Batasunak ere Britainia Handia presionatzen hasiak ziren Indiaren problematikaren inguruan.

1945eko uztailean, britainiar hauteskundeetan Alderdi Laboristaren garaipenak egoera politikoa guztiz aldatu zuen.  Lehen aldiz, Indiako independentzia jomuga legitimo bezala onartu zen.  1947ko otsailean Clement Atlee Lehen Ministro britainiarrak India urte hartan bertan independizatzeko hitza eman zuen, eta abuztuaren 15ean lortu zuten India zein Pakistanek haien independentzia modu ofizialean. 1947an, independentziaren garia heldu zenean, kolonia ingelesaren parte osatzen zuen Indiako lurraldea hiru zatitan banatu zen. 

Maparen erdialdean, India jaio zen, kulturaniztun estatua, hinduek menderatua.  Ipar-mendebaldean, Pakistan, musulmanen eskutik urdua hizkuntzatzat izanik.  Eta hirugarren zatian, ekialdean, Bangladesh eratu zen. Lurralde honen gehiengoa ere musulmanek betetzen zuten, horiekin  bengaliar etnia bateratuz.

Indiar banaketa 1947an

Herrialdea banatzea erabaki zuten, banaketa horrek hinduistak eta musulmanak bereizi zituen;

Hinduistak, Hinduismoa erlijio ohituratzat duten horiek dira, munduko ohiturarik zaharrenetarikoa da.  Hau, hain zuzen ere, India azpi-kontinentean sortu zen eta ez su sortzaile bakar ezagunik, ezta hierarkia klerikalik ere.  Mendeetan zehar idatzi zuten erlijiozko liburu ugaritik hartzen dituzte hinduistek beraien espiritualezko gida eta erlijiozko ohiturak, garrantzitsuenak antzinako Vedak izanik.

Ostera, Musulmanak Islamaren jarraitzaileak dira.  Esanahia literalki hartuz gero, “Allahren mende bizi den hori” esan nahi du.  Hainbat erlijiotako sinestunek euren burua musulmantzat dute, baina musulman gehienek ez dituzte onartzen.  Beraien desberdintasunak nabariak baitira.  Musulmanen artean, hiru talde bereizi behar dira:  Sunniak, Xiiak eta Sufiak.

Independentzia eskuratu osten, 1947an, Kongresuko Alderdiak gobernu zentrala eta Indian 20 urtetan zehar sortu ziren beste gobernu batzuk kontrolatu zituen.  1955ean, programa desberdin bati egin zioten aurre; sozialismo demokratikoa.  Horrela, 1969an, alderdia banatuz.  Hala ere, Kongresuko Alderdi Berriak boterean jarraitu zuen, Gandhirekin lehen ministro bezala.  1977ko porrotarekin hauteskundeetan, berriro ere banandu zen alderdia; Kongresuko Alderdia (I) boterean izan zena 1980tik 1989ra, eta berriz ere, 1991ean.  Ordutik aurrera, Kongresuko Alderdiak (I) ezegonkortasun momentuak bizi izan zituen, barne-krisiak zirela-eta (Indiako politika orientazio berria).

1995eko martxoan ezegonkortasun horiek guztiak larriagotu egin ziren, Kongresuko Alderdi (I)eko buruzagi berriak zaldu zirenean, Bharatiya Janata Party (BJP, Indiako Herriko Alderdia).

Honek, gehiengoa lortu zuen 1998an, eta Kongresuko Alderdia estatuko bigarren alderdi bihurtu zen arren, BJP nagusituz zetorren hondamena saihestu ahal izan zuen.  Egun batzuk geroago, hauteskundeen emaitzak argitaratu zirenean, Sonia Gandhi aukeratu zuten alderdiko presidentea.  Eta bere dimisioa aurkeztu zuen arren (1999), aste bete geroago, ostera ere alderdiaren zuzendari izatera bueltatu zen.

Kongresuko Alderdiak urte honetan bere emaitzarik txarrenak lortu zituen, honetan ere BJPk garaipena lortuz.  Azkenik, 2004. urtean gobernura bueltatzea lortu zuen Manmohan Singh lehen ministrotzat izanik.