Hizkuntza tonal
Hizkuntza tonala silaba bakoitza ahoskatzeko erabiltzen den funtsezko maiztasunaren ingeradak kontraste fonologikoak eta pare minimoak sortzeko balio duen hizkuntza da.
Hizkuntza tonalen hedapena.
Banaketa
Tonua kontinente guztietan aurkitzen den ezaugarri fonologiko bat da, baina adibideri nabarmenena Asiako txinatar hizkuntzak dira. Hizkuntzen corpus zabal bati buruzko ikerketa baten arabera, giza hizkuntzen %40 inguru hizkuntza tonalak dira.[1] Munduan hedapen handia izan arren, hizkuntza tonalak, funtsean, bost eskualdetan biltzen dira:
- Ekialde Urruna (familia sino-tibetarra, vietnamera)
- Saharaz hegoaldeko mendebaldeko Afrika eta bantu hizkuntzak.
- Ginea Berria.
- Erdialdeko Amerika (otomanguear hizkuntzak...) eta na-dene hizkuntzak Ipar Amerikan
- Amazoniako oihaneko hizkuntza familia asko.
Europako hizkuntzen artean, suedierak bi tonu ditu (larria edo baxua eta zorrotza edo altua), lexema baten hitzetan kontrastagarria dena, konposatuetan ez bezala.
Erreferentziak
- M. Haspelmath, M. S. Dryer, D. Gil, B. Comrie (2005): WALSin, The World Atlas of Languages Structures, ISBN 0-19-925591-1
Kanpo estekak
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q191328
Multimedia: Tonal languages / Q191328
 |
Artikulu hau hizkuntzalaritzari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.