Hirutasun

Hirutasuna edo Hirutasun Santua kristautasunaren doktrina garrantzitsuenetakoa da. Doktrina horren arabera, Jainkoa bakarra da, baina betiere hiru pertsonaren elkartasuna: Aita, Semea eta Espiritu Santua. IV. mendetik aurrerako kristau gehienek bat egiten dute doktrina horrekin, "Jainko bakarra hiru pertsonarengan" dagoela adierazten dute. Pertsona horiek Jainko esentzia berbera daukate, eta izate berekoak dira.

Hirutasun Santuaren irudia: Aita, Semea eta Espiritu Santua (Usoa)

Doktrina horren baitako puntu garrantzitsu bat Semearen izateari buruzkoa da. Puntu hori historian eztabaidagai sutsu bihurtu da, baita heterodoxia akusazioen iturri ere kutsu erlijiosoko gerra eta gatazketan. Kristau katolikoen arabera, Semea gizon egin zen (Jesukristo), eta horren ondorioz natura bi ditu: jainkozkoa eta gizakizkoa. Nizeako I. kontzilioan (325ean) ezarri zen doktrina hura, Hirutasuna berariaz aipatuz. Aldi berean, Arrioren kristautasuna —Semearen gizatasuna defendatzen zuen— baztertu zen, heterodoxotzat jota. Hala ere, kristautasunaren lehen oinarri Apostoluen Sinismena deituriko kredoan hiru pertsonak aipatzen dira, nahiz eta ez den beraien arteko harreman zuzenik agertzen.